Pages

Thursday, January 15, 2009

စစ္ျပန္ႀကီးေတြ ေတြ႔တဲ့ပြဲ

ျပန္ေတြ႔ၾကေတာ့လည္း
ေသာက္ေသာက္စားစားေပါ့
ေပါ့ပါး ေသြးျပန္ႂကြတယ္...
အႏွစ္ ၂၀.. တို႔ေတြ က်င္လည္ပံု ဘ၀ျခားကုန္ၾကတယ္။

ေဟ့ေကာင္ႀကီး
မေသေသးဘူးေနာ္...
ရယ္လိုက္ၾကတယ္
ငါတို႔ ဆံပင္ျဖဴေတြေတာင္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေစတယ္။
၀မ္းဗိုက္ရႊဲရႊဲႀကီးေတြကလည္း ရယ္စရာျဖစ္
မ်က္မွန္ထူလာတာလည္း ရယ္စရာျဖစ္တယ္။
ေရာဂါ အနာေတြလည္း ရယ္စရာျဖစ္တယ္။
ထိပ္တိုက္ ကိုယ္က်ဳိးမပါေတာ့လည္း အကုန္ရယ္စရာျဖစ္တယ္။

ဟိုေကာင္ကြာ
ေသရွာၿပီ.. ဟား ဟား ဟား
လူတေယာက္ေသတာကို ရယ္ပြဲဖြဲ႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ ညေနခင္း
ေသသူက ၀ဋ္ကၽြတ္သြားတဲ့အလား
က်န္တဲ့သူက ဆင္းရဲဒုကၡ မ်ားေနရသလို ေျပာျဖစ္ၾကတယ္..
ေအးေလ..
သူ႔ကိုယ္သူ တန္ဖိုး မထားရွာဘူး။
ေခတ္ကလည္း သူ႔ကို တန္ဖိုးမထားရွာဘူး။

ခင္ဗ်ား ဟိုေကာင္မေလးကို မွတ္မိေသးလား...
ခင္ဗ်ား အဲဒီကိစၥ မွတ္မိေသးလား...
ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္ကို ျပႆနာရွာထားတာေလ..
ႀကိဳးစေတြ ျပန္ျပန္ဆြဲဖြမွ
မမွတ္မိတာေတြ အမ်ားႀကီး
စကားေရစီးက ႏွစ္ေတြျဖတ္စီးလာတယ္။

ေတာ္ပါကြာ... သီခ်င္းဆိုၾကပါစို႔...
ကာရာအိုေက.. ကာရာအိုေက...
ခပ္ေထြေထြရွိလာေတာ့
ငါတို႔ကိုယ္ငါတို႔ ျပန္ေဖ်ာ္ေျဖသလား..
"ငါ့ကို မုန္းတာဘယ္သူေတြလဲ... သိခ်င္စမ္း
ေသြးေတြဆူဘီ သိရဲ႔လား"
တူးတူးခါးခါး ျခစ္ေအာ္ၾက
မ်က္ေစ့စံုမွိတ္ "ေပ်ာက္ဆံုးေသာ နိဗၺာန္ဘံု" ကို ျပန္လြမ္းရ
ေခတ္ေဆြးႀကီးေတြ ကဲြတဲ့ည။

ေယာဟန္ေအာင္
၁၅ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၉။
မဲေဆာက္က ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ား ျပန္ဆံုေတြ႔တဲ့ပြဲ အမွတ္တရ

12 comments:

pandora said...

ဖတ္ရတာလည္း ကြဲပါတယ္။ :(

MANORHARY said...

ဟိုတုန္းက ကဗ်ာဆရာ ေယာဟန္ေအာင္ ကိုၿပန္ေတြ႕
လိုက္ရသလိုကဗ်ာေတြၿပန္ဖတ္ရလို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
မီးဘုရင္မရဲ႕က်ိန္စာ မ်ားမရွိဘူးလား...တင္ပါလားဟင္..။

Yaw Han Aung said...

ေက်းဇူး
မီးဘုရင္မက်ိန္စာ က်ေနာ္မသိဘူးခင္ဗ်။ ေျပာျပပါဦး။

မမသီရိ said...

ေခတ္ေဆြး ၾကီးေတြ ေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး...
အားတင္းထား ၾကေလ...

ATN said...

ျပန္ဖတ္ရေတာ့လည္း ျပန္သတိရသေပါ့ဗ်ာ...

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ပထမတေခါက္လာဖတ္ၿပီးၿပီ..
အခုေနာက္တေခါက္ထပ္လာဖတ္တာ..
ကဗ်ာကသရုပ္ပါလြန္းတယ္..
ဒီလိုဘဲၿပန္ေတြ႔လိုက္ၾက.ၿပန္ကြဲသြားလိုက္ၾကနဲ႔.အႏွစ္၂၀
ဘာမွမၾကာလိုက္သလိုပါဘဲ...
ခင္မင္လ်က္

Anonymous said...

ဟုတ္တယ္- ကိုေဆာင္းယြန္းလ ေျပာသလို..ကဗ်ာက..သိပ္ၾကြ တယ္..
ဒါကပဲ..ဘ၀ အဓိပၸါယ္ တမ်ိဳးျဖစ္ေနတာ ေပါ့။

Moe Cho Thinn said...

အရမ္းမိုက္တယ္။

Kaung Kin Ko said...

ဟိုေကာင္ကြာ
ေသရွာၿပီ.. ဟား ဟား ဟား
လူတေယာက္ေသတာကို ရယ္ပြဲဖြဲ႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ ညေနခင္း
ေသသူက ၀ဋ္ကၽြတ္သြားတဲ့အလား
က်န္တဲ့သူက ဆင္းရဲဒုကၡ မ်ားေနရသလို ေျပာျဖစ္ၾကတယ္..
ေအးေလ..
သူ႔ကိုယ္သူ တန္ဖိုး မထားရွာဘူး။
ေခတ္ကလည္း သူ႔ကို တန္ဖိုးမထားရွာဘူး။

သံေဝဂ ရစရာပဲဗ်ာ။

Anonymous said...

လာၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္ ခုမွေရးျဖစ္တယ္....


ေဟ့ေကာင္ႀကီး
မေသေသးဘူးေနာ္...
ရယ္လိုက္ၾကတယ္
ငါတို႔ ဆံပင္ျဖဴေတြေတာင္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေစတယ္။
၀မ္းဗိုက္ရႊဲရႊဲႀကီးေတြကလည္း ရယ္စရာျဖစ္
မ်က္မွန္ထူလာတာလည္း ရယ္စရာျဖစ္တယ္။
ေရာဂါ အနာေတြလည္း ရယ္စရာျဖစ္တယ္။
ထိပ္တိုက္ ကိုယ္က်ဳိးမပါေတာ့လည္း အကုန္ရယ္စရာျဖစ္တယ္။


တကယ္ေတာ့ အားလုံးက ရယ္စရာေတြပါပဲဗ်ာ........ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရယ္ႏုိင္ဖုိ႕နဲ႕ ရယ္တတ္ဖုိ႕ပဲလုိပါတယ္။

Yaw Han Aung said...

မိတ္ေဆြတေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ္ေရးတဲ့ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးလာတယ္။
"ဟိုေကာင္ကြာ
ေသရွာၿပီ.. ဟား ဟား ဟား
လူတေယာက္ေသတာကို ရယ္ပြဲဖြဲ႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ ညေနခင္း" ဒီလို ေရးလိုက္တာကို သူက သေဘာမေတြ႔ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ရတယ္။

ကဗ်ာကို အျခားေနာက္ခံေတြနဲ႔ပါ တြဲၿပီးစဥ္းစားရင္ ဒီလို ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔က အရင္က်ဆံုးခဲ့ၾက တဲ့ ABSDF ရဲေဘာ္ေတြကို အေလးမထားသလိုလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ လူတေယာက္ေသတာဟာ ရယ္စရာ ေမာစရာမဟုတ္ တာေတာ့ က်င့္၀တ္ပိုင္းအရလည္း ေသခ်ာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အႏုပညာသေဘာ ဆင္ယင္ ေဖာ္က်ဴးခ်င္တာပါ။ ဘ၀ေတြ ျဖတ္သန္းရတာေတြက ၾကမ္းလြန္းေတာ့ ေသမထူး၊ ေနမထူး ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ ေသတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥေတြေတာင္ အေလးမထားႏိုင္ ေတာ့သလို ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာမ်ဳိးကို ေဖာ္ျပခ်င္တာပါ။

အကယ္၍ အျမင္မတူၾကတာ၊ စိတ္အေႏွာက္ယွက္ျဖစ္ ၾကရတာဆိုရင္ေတာ့ ၀မ္းနည္း ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။

Nge Naing said...

ဟုတ္ပါတယ္ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြနဲ႔ ဆံုခဲ့လို႔ ဘယ္သူေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာ ၾကားရင္ ဟုတ္လား ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဆံုးတာလဲ ဆိုတာစေမးျဖစ္ၾကၿပီးတာနဲ႔ ေသဆံုးသူ မိတ္ေဆြ ရွိစဥ္က ရီစရာ ျဖစ္ရပ္ေတြ သူ႔ရဲ့ အမူအက်င့္ေလးေတြကို ေျပာၿပီး အလြမ္းသယ္ၾကတာပဲ မ်ားတာကို အခုမွ သတိထားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြ တေနရာမွာ စုမိရင္လည္း တိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအေၾကာင္းပဲ ေျပာျဖစ္ၿပီး သူတို႔အေၾကာင္း ေျပာရာမွာလည္း ဘယ္သူက ဘယ္တုန္းက ဘယ္လို ရီရတယ္ ဆိုတာပဲ ေျပာတာမ်ားၿပီး ငိုစရာထက္ ရီစရာက ပိုမ်ားေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။

Recent Comments