အလြမ္းသယ္

အလြမ္းေတြ ေထာင္းေထာင္းထ

ရြက္ေဖာင္းေလွလို စိတ္ကူးေတြက

ဦးတည္ရာမဲ့ ေျပးခ်သြားတယ္၊

ပုစဥ္းရင္ကြဲတေကာင္လို

ဒီသီခ်င္း တပုဒ္ထဲ ဆိုၿပီးရင္းကို ထပ္ၿပီးဆို။

ငါခ်စ္တာ သူသိရင္ေတာ္ပါၿပီ

ျမက္ကလည္း ျမက္အေလွ်ာက္ ပြင့္ေပးတယ္

ပိုးစုန္းၾကဴးကလည္း ပိုးစုန္းၾကဴးအေလွ်ာက္ လင္းျပတယ္

မွင္စာေတြလို၊ က်တ္ေတြလို

မျမင္ကြယ္ရာ ေမွာင္ရိပ္ခိုလို႔

တင္းထားရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္စို။    

သတိရလိုက္တာ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး

ေႏြည လေရာင္ ငါမူးတုန္း

ဒီေခါင္းအံုးေလးကိုပဲ ေျပာျပလိုက္ရတယ္။

ေယာဟန္ေအာင္

ဧၿပီ ၄၊ ၂၀၁၈

ကဗ်ာေတြ ဟန္းဂ္ ဟန္းဂ္ (Hang) သြားတယ္

ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ထြက္လာတဲ့ မနက္ခင္း

အိပ္ယာထဲ အိပ္မက္ေတြ ခပ္မွ်င္းမွ်င္းက်န္ေနဆဲ

ေကာ္ဖီတခြက္နဲ႔ မနက္ဟာ ဘယ္လိုလင္းႏိုင္ပါ့မလဲ

အာရံုေတြ မလန္းဆန္းေတာ့

ငါ့ကဗ်ာေတြ ဟန္းဂ္ ဟန္းဂ္ (Hang) သြားတယ္။   

မ်က္ေစ့နာလို႔ ေရးတဲ့ကဗ်ာ

ေျပာရရင္ေတာ့ အရွည္ႀကီးပဲဆရာ…

ဒီမိုး၊ ဒီေရ၊ ဒီလူေတြေၾကာင့္ မ်က္ေစ့နာတာ၊

'တေန႔က ဂ်ဳိးျဖဴပိုက္ေရထဲ မသန္႔ဘူး'ဆိုကတည္းက

မ်က္သားေတြ ယားယံလာ

'လူမၾကည့္ပါနဲ႔ ပါတီၾကည့္ပါ'ဆိုကတည္းက

မ်က္သားေတြ ယားယံလာ

ၿမိဳ႔ေတာ္ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားေတြ ျမင္ကတည္းက

မ်က္သားေတြ ယားယံလာ

ထရိုဂ်င္ျမင္းရုပ္ႀကီး ဟီးေနတာၾကားကတည္းက

မ်က္သားေတြ ယားယံလာ                                                                   

ေဖ့ဘုတ္မွာ ကြန္မင့္ေတြ လိုက္ဖတ္ၿပီးတာနဲ႔

မ်က္ေစ့ကိုက္လာ၊ နာေတာ့တာပါပဲ။

မထူးဇာတ္

ပလူေကာင္ေလးေတြလိုေပါ့

ေပါက္လဲပန္းေတြ အုပ္ဖြဲ႔ပ်ံသန္းလာၿပီး

တပြင့္ၿပီးတပြင့္ လွလွပပ ထိုးခ်…  

သူတို႔ဘဝေတြက တိုေတာင္းလွတာ။

တစ္ဖက္ပိတ္

ဒီၿမိဳ႔မွာ အမွန္တရားက တခုပဲရွိတယ္

အဲဒီေတာ့ သတင္းမီဒီယာေတြေတာင္ ပဲ့တင္ျပန္ျပန္ေျပာၾက

အပိုစကား ဆြံ႔အလို႔။

ဒီၿမိဳ႔မွာ ဇာတ္လမ္းေတြက တဖက္သတ္ပဲေျပာတယ္

ေရြးခ်ယ္စရာ အျခားဗားရွင္းဆိုတာ မရွိဘူး

ဟိုပရိသတ္က ဟိုဖက္အားေပး၊

ဒီပရိသတ္က ဒီဖက္အားေပး… ဒါပဲ။

ေနာက္ဆံုးအလံ လႊင့္လို႔ (Last Flag Flying)

ခုတေလာ အေမရိကန္စစ္သား၊ သို႔မဟုတ္ စစ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ကားေတြ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ခုၾကည့္ရတဲ့ Last Flag Flying (2017) ကို ေတာ္ေတာ္သေဘာက်မိတယ္။ ၾကည့္ဖို႔လည္း တိုက္တြန္းခ်င္တယ္။ စစ္ကားဆိုေပမယ့္ တကားလံုး စစ္တပြဲ မွ တိုက္မသြားဘူး။ စစ္ျပန္ စစ္သားေဟာင္းႀကီးေတြ အေၾကာင္းပဲ။ စစ္ျပန္ေတြ ဘဝ အေျခမက်ပံုေတြ၊ PTSD လို႔ေခၚတဲ့ ပဋိပကၡလြန္ စိတ္ဒဏ္ရာရ ခံစားေနၾကပံုေတြ ေပၚလြင္လွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီရုပ္ရွင္ကားက ဝင္ေငြ အရနည္းတယ္။ USD ၁.၀၆ သန္းပဲရတယ္။ 

ဇာတ္လမ္းက ဒီလို။

ေဒါ့ခ္၊ ဆယ္လ္ နဲ႔ ျမဴလာ (ဗီယက္နမ္စစ္ျပန္-၃) ဦးအေၾကာင္းဆိုပါစို႔။ ေဒါ့ခ္ (ေဒါ့ခ္ ရွက္ဖတ္) က ကိစၥတခုေၾကာင့္ ေရတပ္ ေထာင္မွာ ၂-ႏွစ္ က်တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္လြတ္လာတယ္။ မိန္းမက ႏို႔ကင္ဆာနဲ႔ေသတယ္။ အခုပဲ သူ႔သားက အီရတ္ စစ္ေျမျပင္မွာ တိုက္ပြဲက်ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားစာ ေရာက္လာတယ္။ ဆဲလ္ (ဆဲလ္ နီလြန္) ကေတာ့ ဘီယာဘားတခု ဖြင့္ ေပေပေတေတနဲ႔ ဘဝကို ရြက္လႊင့္ေနသူ၊ အခုတိုင္ လူဆိုးလူၾကမ္းစတိုင္ မေပ်ာက္ေသးသူ။ ျမဴလာ (ရစ္ခ်တ္ ျမဴလာ) (Laurence Fishburne) ကေတာ့ လူမဲ၊ ခုအခါ ခရစၥယာန္သင္းအုပ္ဆရာလုပ္ေနၿပီး နာမည္ေတာင္ ရစ္ခ်တ္လို႔ပဲ သိၾက ေတာ့တယ္။ လံုးဝ သူေတာ္ေကာင္း၊ ဘာသာေရးသမား ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔ ဗီယက္နမ္တုန္းက ေပေပေတေတေတြပဲ။ လူနာဒဏ္ရာရရင္သံုးဖို႔ ေပးထားတဲ့ ေမာ္ဖိန္းေတြကို ခိုးၿပီးထိုးၾကတယ္။ သူတို႔ရဲေဘာ္ ဂ်င္မီ ဒဏ္ရာရေတာ့ ေမာ္ဖိန္းေပးဖို႔ မရွိေတာ့ဘူး။ ဟိုတေယာက္က အေတာ့္ကိုနာနာက်င္က်င္နဲ႔ ေသဆံုးသြားရတယ္။ ဒီအတြက္လည္း သူတို႔အျပစ္ရွိသလို ခံစားခ်က္ မေပ်ာက္ၾကဘူး။

ဆြတ္ပ်ံ႔ဒဏ္ရာ

အင္းစိန္ဘူတာရံုက ရထားဥၾသသံကို

သူေရာ ငါေရာ ၾကားခဲ့ၾကရမွာ

ဂ်ံဳး ဂ်က္ဂ်က္၊ ဂ်ဳံးဂ်က္ဂ်က္

ရထားေတြ အစင္းစင္း ထြက္သြားခဲ့တယ္

ဥၾသသံကို အတူတူ နားမေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။

ရထားေတြ အစင္းစင္းေျပာင္းခဲ့တယ္

သူက သူၾကားခ်င္သလိုၾကားခဲ့ၿပီး၊ ငါကလည္း ငါဖြင့္ခ်င္တဲ့အဓိပၸါယ္ဖြင့္ခဲ့တယ္

အၿပိဳင္သံလမ္းေတြ ျခားခဲ့သလိုမ်ဳိး၊