ကိုယ္က်ပ္အကၤ် ီ

နံနက္ခင္းတခုမွာ ႏိုးထလာေတာ့
အစာအိမ္က ဟာေနတယ္..
ငါ့ကိုငါေမး
ငါက ဘယ္သူ႔ကို ေ၀ငွဖို႔ ရွိပါေသးသလဲ...
ရင္ထဲမွာလည္း ဟာေနတယ္..
ငါ့ အိပ္မက္ေတြ မၿပီးေသးဖူးထင္ရဲ႔။

ေခတ္က်ပ္ႀကီးပါကြဲ႔
လြမ္းတဲ့အခါေတာင္ ေလာက္ငွေအာင္ မလြမ္းႏိုင္ဘူး
ႏွင္းဆီနည္းနည္း၊ ၀ိုင္နည္းနည္းေလာက္နဲ႔သာ
မီးေရာင္မွိန္ျပ အဲသည္လိုညေနကို ျပန္လြမ္းေနရ
အမွတ္ရစရာေတြကို တခုခ်င္း တခုခ်င္း ထုတ္ေနရတယ္..
ညကလည္း ရွည္ၾကာတယ္ မဟုတ္လား
ခုေတာ့
ဆုေတာင္းတာလည္း ေခၽြတာေနရ
စကားေတြကိုလည္း ေခၽြတာေနရ
ေ၀းေနစဥ္ကာလမွ ထိရွတတ္ၾကတယ္တဲ့...
စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မလြမ္းႏိုင္တဲ့ဘ၀ပါ။

သူနဲ႔ေ၀းလို႔
ေအးတဲ့ညေတြ
စီးဆင္းတဲ့ ျမစ္ေရေတြကေတာင္
ေခၽြတာေနသလား ထင္ရ
အေအးလက္သည္း ၾကမ္းတမ္းခၽြန္ျမ
ေနေရာင္က စူးရွ
လူေတြက မာန္ေစာင္ေနၾကၿပီး
ကမၻာႀကီးမွာလည္း အခ်င္းခ်င္းသတ္ေနၾက
သတင္းေတြမွာလည္း အသက္ေတြက ေပါေနသလား
ထင္ရတယ္။

လမ္းထြက္ပါတယ္...
ဘဏ္ထဲမွာလည္း
ကိုယ္က်ပ္အက်ၤ ီေတြနဲ႔
ကုန္တိုက္မွာလည္း
လူေတြက ကိုယ္က်ပ္အက်ၤ ီတလႊားလႊားနဲ႔
ေစ်း၀ယ္ေနၾက
ခါးစည္းႀကိဳးေတြ ျမဲျမဲ စည္းထားၾကပါကြဲ႔
ေခတ္က်ပ္ႀကီးမွာ လက္ဗလာ အကာအကြယ္မဲ့ေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

သူဟာ ငါ့ရဲ႔ကိုယ္က်ပ္အက်ၤ ီပါကြဲ႔
အျမဲငါ သူနဲ႔ လံုျခံဳေနခဲ့တယ္။
လႈပ္ရွားမႈတိုင္း
အသက္ရႈသံတိုင္း
ေန႔တေန႔တိုင္း ေန႔တေန႔တိုင္း
ရင္ကိုေႏြးေစ ေသြးေလလံုျခံဳတယ္
မိခင္ေတြက ရင္ေသြးကို ကာကြယ္မႈေပးသလိုေပါ့။

သူ႔အေၾကာင္းအေတြးမွာ စြမ္းအားျဖစ္ေစလို႔
ေတာ္ေသးတာေပါ့
ငါလည္း ခ်ပ္၀ပ္မိန္ညိဳရလာသလို
တင္းက်ပ္တဲ့ ေပြ႔ဖက္မႈမွာ
သူ႔ရင္ခြင္ ငါ.. ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရခဲ့တယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အသစ္ေတြရခဲ့တယ္။
မင္းႏွလံုးအိမ္က
ငါ့ထာ၀ရအိမ္ ဘ၀အဓိပၸါယ္ရွိ တည္ၿငိမ္ေစတယ္ေလ။

ေယာဟန္ေအာင္
၅ ဇန္ ၂၀၀၉။