အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္

ဒါဖတ္ၿပီးမွ ပံုေျပာပါလို႔ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ အရင္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ေ၀ဖန္ေရးဆရာ ဦးစိန္ခင္ေမာင္ရီက "ဒါဖတ္ၿပီးမွ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ပါ" ဆိုတာမ်ဳိး ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ အခုက ရုပ္ရွင္ေ၀ဖန္ခ်က္မဟုတ္ဘဲ ပံုျပင္တခုကို အျခားအျမင္တခုက ျပန္ေျပာ ျပခ်င္တာပါပဲ။

သမီးငယ္ငယ္မွာ အေဖကို အိပ္ရာ၀င္ပံုေျပာဖို႔ ေတာင္းဆိုေလ့ရွိတယ္။ အင္း... ဘာေျပာရရင္ ေကာင္းမွာလဲ။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ၾကားခဲ့ရဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေတြ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ တခ်ဳိ႔လည္း ေမ့ေတ့ေတ့။ မယ္ေထြးေလးနဲ႔ ဂုန္းမအိုပံုျပင္ ၾကားဖူးတယ္။ ေရႊယံုနဲ႔ ေရႊက်ား ၾကားဖူးတယ္။ သု၀ဏၰသာမလိုမ်ဳိး ၅၅၀ ဇာတ္ေတာ္ထဲက ပံုျပင္မ်ဳိးေတြလည္း ၾကားခဲ့ဖူး ပါတယ္။ ေျပာသူေတြက အဖိုး၊ အဖြားေတြ ျဖစ္ၾကသလို၊ တခါတေလ အေဖ၊ အေမနဲ႔ ႀကီးေဒၚေတြကလည္း ၾကံဳရင္ၾကံဳ သလို ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုသမီးကို ေျပာျပရမယ္ဆိုေတာ့ အကုန္က သိသလိုလို၊ မမွတ္ေတာ့သလိုလို ျဖစ္ ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ တခါမွာၾကံဳေတာ့ ပံုျပင္စာအုပ္ကေလးတအုပ္ ၀ယ္လာမိတယ္။ မဂၤလာစ်င္ေအာင္ေရးတဲ့ သနားစရာေႁမြ မင္းသားေလးႏွင့္ ျမန္မာ့ရိုးရာပံုျပင္မ်ား၊ [ျမတ္ပန္းရဂံု ပံုျပင္မ်ား-၅ ၊ ျမတ္ပန္းရဂံုစာေပ၊ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ] ကိုရေတာ့ အေတာ္ ၀မ္းသာ သြားတယ္။ ငယ္ငယ္က ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေတြကို ျပန္ေႏႊးရတယ္။

(၁)
"မယ္ေထြးေလးႏွင့္ ဥသွ်စ္မယ္" ပံုျပင္ကို ဖတ္ရတယ္။
ေရွးေရွးတုန္းက ေက်းရြာတရြာတြင္ တံငါသည္ လင္မယားရွိ၏။ သူတို႔တြင္ တဦးတည္းေသာ သမီးေလးရွိရာ မယ္ေထြးဟု ေခၚၾကသည္။

တေန႔ေသာအခါ တံငါသည္လင္မယားတို႔သည္ ပင္လယ္ထဲသို႔ ေလွတစင္းျဖင့္ ငါးဖမ္းထြက္ၾကသည္။ တံငါသည္ မယား သည္ ငါးတေကာင္ရတိုင္း " ငါ့သမီးေလး မယ္ေထြး ေစ်းတင္ဖို႔" ဟု ၀မ္းသာအားရ ေအာ္သည္။ ေအာ္ဖန္မ်ားလွ်င္ တံငါသည္ႀကီး နားညည္းလာကာ "တယ္စကား မ်ားလွတယ္" ဆိုကာ တက္ျဖင့္ ရိုက္ခ်လိုက္ေလသည္။ တံငါသည္မႀကီး ခမ်ာမွာ ေရထဲ လိမ့္ က်ၿပီး ႀကီးမားေသာ ကမၻာ့လိပ္မႀကီး ျဖစ္သြားေလ၏။

မယ္ေထြးေလးတို႔ အိမ္ႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ ဒက္ခ်ီးတို႔ အိမ္တည္ရွိ၏။ သူ႔တြင္ သမီးမ်ားလည္း ရွိသည္။ တေန႔တြင္ မယ္ေထြး ေလးသည္ ရြာထဲတြင္ ေစ်းလည္ေရာင္း၏။ သူ႔အေဖက သမီးေလး ေပ်ာ္ရႊင္ေစရန္ '၀ါဖတ္ေလး' ေတြ လုပ္ေပးသျဖင့္ လည္ ေရာင္ျခင္း ျဖစ္၏။

"ေတာက္တီးေတာက္ေတး ၀ါဖေလးသည္ ေတာ္ရို႔"
မယ္ေထြးေလးအား ဒက္ခ်ီးတို႔ သားအမိတေတြက အိမ္ေပၚသို႔ ေခၚသည္။ မတန္တဆ ေစ်းဆစ္သျဖင့္ မယ္ေထြးေလးက မေရာင္းေပ။ အိမ္ေပၚမွဆင္းရန္ ေစ်းေတာင္းကို ပင့္သည္။ ပင့္၍မရ။ အိမ္ရွင္အား ပင့္ေပးပါ ေျပာေသာအခါ ပင့္မေပးၾက။ သို႔အတြက္ အိမ္ျပန္ၿပီး ဖေအကို ေခၚရသည္။ မယ္ေထြးေလး၏ အေဖလိုက္လာသည္တြင္ သူတို႔က အိမ္ေပၚမွ ဆင္းခြင့္ မျပဳၾကေတာ့ေခ်။
တံငါသည္ႀကီးႏွင့္ ဒက္ခ်ီးတို႔ ညားသြားေသာအခါ မယ္ေထြးေလးအား ဒက္ခ်ီး၏ သမီးမ်ားက အႏိုင္က်င့္ၾကသည္။ အလုပ္ ေတြ မတန္တဆခိုင္းေသာ္လည္း ထမင္းကိုကား ၀ေအာင္မေကၽြးေခ်။ သို႔ရာတြင္ မယ္ေထြးမွာ ပိန္ပိန္ေညႇာ္ေညႇာ္ စုတ္စုတ္ ႏုတ္ႏုတ္ မရွိေပ။ ထိုအခါ ဒက္ခ်ီးႏွင့္ သမီးမ်ားက မယ္ေထြးႏြားေက်ာင္းသည့္ ပင္လယ္စပ္သို႔ လိုက္လံေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္ ၾကရာ ကမၻာ လိပ္မႀကီးကို ျမင္ရ၏။ ထိုလိပ္မႀကီးမွာ မယ္ေထြး၏ အေမျဖစ္ေပသည္။ သူက မယ္ေထြးကို စားစရာေတြ ေကၽြးသည္။ သန္းရွာ ေခါင္းၿဖီးေပးသည္။

ဒက္ခ်ီးတို႔ သားအမိတေတြမွာ မယ္ေထြးအား မနာလိုစိတ္ေတြ ႀကီးမားစြာ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ သို႔အတြက္ ဒက္ခ်ီးသည္ အိပ္ရာ ေအာက္တြင္ မုန္႔ေလေပြေတြ ထိုးထည့္ထားၿပီး မက်န္းမာဟန္ ေဆာင္ေနသည္။ သူညည္းတြား လူးလွိမ့္လွ်င္ မုန္႔ေလေပြေတြက ဂ်ဳိးဂ်ဳိးဂၽြတ္ဂၽြတ္ျမည္ရာ အရိုးေတြ က်ဳိးပါေတာ့မည္၊ နတ္ေမးၾကည့္ပါ ဆို၏။

ဒက္ခ်ီး၏ သမီး ဒင္က်ည္းက သစ္ေခါင္းထဲ၀င္ၿပီး ရုကၡစိုးေယာင္ ေဆာင္ေနသည္။ ထိုသူထံသို႔လာေမးေသာအခါ "ကမၻာ လိပ္မ ရဲ႔ အသားကို စားမွ ေရာဂါေပ်ာက္လိမ့္မယ္" ဟု မယ္ေထြးအေမ ပ်က္စီးေၾကာင္း စကားျဖင့္ ေဟာလိုက္ေလ၏။

တံငါသည္ႀကီးမွာ ေလွတစင္းျဖင့္ ကမၻာလိပ္အဖမ္းထြက္ရေတာ့သည္။ ေလွေပၚ၌ ဒင္က်ည္းတို႔ ညီအမတေတြႏွင့္ မယ္ေထြး ပါလာသည္။ သမီးကိုေမွ်ာ္ေနေသာ ကမၻာလိပ္မႀကီးအား ျမင္သည့္ေနရာ၌ ကြန္ပစ္သည္။ မယ္ေထြးေလးက သူ႔အေမ ေရွာင္ တိမ္းႏိုင္ရန္ ေအာ္၍ သတိေပးသျဖင့္ မမိေခ်။ ဒင္က်ည္းတို႔က ၀ိုင္း၀န္းရိုက္ႏွိပ္ၿပီး ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားေသာ အခါ မယ္ေထြးမွာ သတိမေပးႏိုင္ၿပီ။ ထိုအခါတြင္မွ ကမၻာလိပ္မႀကီးကို မိေလ၏။

လိပ္မႀကီးကို ဟင္းခ်က္ရာတြင္ ဒင္က်ည္းကတအိုး၊ မယ္ေထြးက တအိုး မီးထိုးရသည္။ ဟင္းအိုးက အသံျမည္တိုင္း မယ္ေထြးက မီးေလွ်ာ့ေပးရာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မက်က္ေပ။ သို႔အတြက္ မယ္ေထြးခမ်ာ အကန္အေက်ာက္ အဆဲအဆို ခံရ ျပန္သည္။

ကမၻာလိပ္သားကို ဒက္ခ်ီးတို႔ သားအမိ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စားစဥ္ မယ္ေထြးမွာ မ်က္ရည္စက္လက္ျဖင့္ အိမ္စဥ္ေလွ်ာက္၍ ဟင္း ေ၀ရ သည္။ လိပ္သားစားၿပီးသူမ်ားထံမွ အရိုးမ်ားေတာင္းကာ မယ္ေထြးသည္ သံႏၷိဌာန္ျပဳလွ်က္ ေျမမွာစိုက္ရာ ညဥ္႔တြင္း ခ်င္း ေရႊပင္ေငြပင္မ်ား ေပါက္လာေလ၏။

ေရႊပင္ ေငြပင္မွ ေရႊေငြေတြ သီးသည္။ ေတာကစားထြက္လာေသာ မင္းသားတပါးသည္ ထိုသတင္းကို ၾကားသျဖင့္ ဒက္ခ်ီး အိမ္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ေရႊပင္ေငြပင္မ်ား၏ ပိုင္ရွင္ကို စံုစမ္းရာ ဒင္က်ည္းတို႔ ညီအမတေတြက သူတို႔အပင္ဟု ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ေရႊသီးေငြသီး ဆက္ေစဆိုေသာအခါ ဒင္က်ည္းတို႔ရေအာင္ မခူးႏိုင္ေခ်။ မယ္ေထြးကို အခူးခိုင္းေတာ့ မွသာ အလြယ္ တကူ ယူ၍ ရသည္။ သို႔အတြက္ မင္းသားကေလးသည္ မယ္ေထြးကို နန္းေတာ္သို႔ေခၚသြားကာ မိဘုရား အျဖစ္ ေျမႇာက္စားေလ ၏။

လအနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ဒက္ခ်ီးသည္ လူတေယာက္အား မိဘုရားမယ္ေထြးထံ လႊတ္လိုက္၏။ အေဖ မမာေသာ ေၾကာင့္ လာၾကည့္လွည့္ပါဟု အမွာစကား ပါးလိုက္သည္။ မယ္ေထြးယံုၾကည္ၿပီး လိုက္သြားရာ အိမ္တြင္ အေဖ့ကို မေတြ႔ရ ေပ။

ဒင္က်ည္းတို႔ ညီအမတေတြသည္ မယ္ေထြး၏ လည္ဆြဲတန္ဆာမ်ား၊ လက္၀တ္ရတနာမ်ားကို ျဖဳတ္ယူၿပီး ၾကည့္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကမ္းေပါက္မွ ခ်ပစ္ၾကသည္။ မယ္ေထြးျပန္မည္ျပဳေသာအခါ ရတနာတန္ဆာမ်ား အိမ္ေအာက္ ေရာက္ကုန္ၿပီ။ ေကာက္၍လည္း မေပးၾကေခ်။ မယ္ေထြး ကိုယ္တိုင္ ၀င္ေကာက္သည္။ အသင့္က်ဳိထားေသာ ေရေႏြးျဖင့္ ေလာင္းခ်လိုက္ ရာ မယ္ေထြးမွာ ဗ်ဳိင္းျဖစ္ၿပီး နန္းေတာ္သို႔ ပ်ံသန္းသြားရရွာေတာ့သည္။

ဒင္က်ည္းသည္ မယ္ေထြး၏ မိဘုရား အ၀တ္မ်ားကို ၀တ္ၿပီး နန္းေတာ္သို႔ ျပန္သြားသည္။ မင္းသားကေလးမွာ ဒင္က်ည္း အား မယ္ေထြးပင္ထင္ၿပီး အမွတ္မဲ့ေနလိုက္သည္။

မင္းသား၏ အိမ္ေတာ္တြင္ မယ္ေထြး၏ ခတ္လက္စ ရက္ကန္းစင္ ရွိသည္။ ဒင္က်ည္း၀င္ခတ္ျငား ေနရာမက်ေခ်။ ဗ်ဳိင္းမ ကေလးက "သည္ေနရာ သည္အ၀င္ ဟိုေနရာ ဟိုအ၀င္" ဟု ၀င္၍ ၀င္၍ ျပသေပးသည္။ သို႔အတြက္ မင္းသားကေလးက ဗ်ဳိင္းကို ခ်စ္သည္။ သို႔ေသာ္ဒင္က်ည္းက မုန္းသည္။ မုန္းသည့္အတြက္ မင္းသားအလစ္တြင္ လက္ခတ္ျဖင့္ ရိုက္ပစ္လိုက္ ေလ၏။ ဒင္က်ည္းသည္ ဗ်ဳိင္းမကေလးကို ဟင္းခ်က္ၿပီး မင္းသားထံ ဆက္သသည္။ မင္းသားမွာ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ဗ်ဳိင္းသားဟင္းကို ဥယ်ာဥ္ထဲ၌ သြန္ပစ္ခိုင္းလိုက္ရာ ထိုေနရာမွ ဥသွ်စ္ပင္ႀကီးတပင္ ေပါက္လာသည္။ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ႀကီး ထြားလာသည္။ မၾကာမီ ဥသွ်စ္သီးေတြ သီးလာသည္။ ထိုအထဲတြင္ အလြန္ႀကီးေသာ ဥသွ်စ္သီးႀကီး တလံုးပါလာသည္။ ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ လင္မယားသည္ ဥသွ်စ္သီးႀကီး ေႂကြက်လာလွ်င္ မကြဲေစရန္ ေျမေပၚ၌ ဖြဲေတြပံုထားသည္။ ဥသွ်စ္သီး ေႂကြ က်လာေသာအခါ တဲထဲ၌ သိမ္းထည္းထားၾကသည္။

တဲထဲသို႔ ဥသွ်စ္သီး ေရာက္လာခ်ိန္မွစၿပီး အဘိုးႀကီး အမယ္ႀကီး မခ်က္ျပဳတ္ရဘဲ ထမင္းဟင္းေတြ က်က္ေနသည္။ အ၀တ္ ေတြ ေလွ်ာ္ၿပီးသား၊ အမိႈက္ေတြ လွဲက်င္းၿပီးသား ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သို႔အတြက္ အဘိ္ုးအိုႏွင့္ အမယ္အိုတို႔ ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကည့္ရာ ဥသွ်စ္သီးထဲမွ လွပေသာ မိန္းကေလးတေယာက္ ထြက္လာၿပီး အိမ္မႈကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ေနသည္ကို ျမင္ၾကရ ေလ၏။ သို႔ျဖင့္ ဥသွ်စ္သီးႀကီးကို ရိုက္ခြဲလိုက္ရာ သေႏၶသူကေလးမွာ အဘိုးႀကီး အမယ္ႀကီးတို႔ႏွင့္အတူ ေနရေတာ့သည္။

မည္မွ်ပင္ သိုသိပ္လွ်ဳိ႔၀ွက္ေသာ္လည္း သေႏၶသူကေလး၏ သတင္းသည္ တေယာက္စကား၊ တေယာက္နားျဖင့္ ေပါက္ၾကားသြားေတာ့၏။ မၾကာမီပင္ ဗ်ဳိင္းသားဟင္း သြန္ပစ္ေသာ မင္းသားသည္ ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ လင္မယား၏ တဲထဲသို႔ ေရာက္လာသည္။ ေရၾကည္ေတာ္ဆက္စမ္းဟု အမိန္႔ရွိသျဖင့္ အဘိုးအို တလွည့္ အမယ္အို တလွည့္ ဆက္သသည္။ ဆက္သမွ်ကို လူအိုေစာ္နံသည္ဟု ဆိုကာ သြန္ပစ္သည္။ သေႏၶသူကေလး ထြက္ၿပီး ဆက္သေသာအခါတြင္ကား ျမင္းေပၚ သို႔ တင္ယူေခၚေဆာင္သြားေလ၏။

မၾကာမီ မိဘုရားဒင္က်ည္း မ်က္ႏွာျမင္ရာ နန္းေတာ္သူျဖစ္လာေသာ ဥသွ်စ္မယ္လည္း မီးေနေစာင့္ရ၏။ မီးေနေစာင့္သူေတြ မပ်င္းရိေစရန္ တေယာက္တလွည့္ ေရွးစကားေျပာၾကသည္။ ဥသွ်စ္မယ္အလွည့္တြင္ ကမၻာလိပ္ႀကီး မယ္ေထြးဘ၀မွ ယခု ဥသွ်စ္မယ္ဘ၀အထိ ေျပာင္းလဲလာပံုမ်ားကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာျပေလသည္။

မင္းသားသည္ မိမိအား လွည့္စားေသာ ဒင္က်ည္းကို ေဒါသလည္းထြက္၊ ရွက္လည္း ရွက္သည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဒင္က်ည္းကို ရိုက္ပုတ္ထုေထာင္းၿပီး ဒက္ခ်ီးထံပို႔လိုက္ၿပီး သေႏၶသူကေလးအား မိဘုရားအရာ ေပးသနားေတာ္ မူလိုက္ ေလ၏။

(၂)
ပံုျပင္ကေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။
ျပန္လည္စုေဆာင္း ေဖာ္ျပေပးတဲ့ မဂၤလာစ်င္ေအာင္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါရဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ ၾကားခဲ့ဖူးတာက အနည္းငယ္ ကြဲလြဲတာမ်ဳိး ရွိေသာ္လည္း အေတာ္မ်ားမ်ားတူတဲ့ မယ္ေထြးေလး ပံုျပင္ေတြ ၾကားခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ ေမးခြန္း ျဖစ္လာတာက သမီးငယ္ကို ေျပာျပဖို႔၊ မေျပာျပဖို႔ ဆိုတာပါပဲ။

ယုတၱိယုတၱာ ရွိမႈကထားေတာ့၊ တြမ္နဲ႔ ဂ်ယ္ရီမွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ခံရလည္း မေသတဲ့ေၾကာင္၊ မေသတဲ့ ႂကြက္ေတြ ရွိေသးတာပဲ။ အခုေသ၊ အခု ၀င္စား ျဖစ္ႏိုင္သေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မႈေတြ မ်ားလွခ်ည့္လို႔ ထင္ေနမိတယ္။ မယ္ေထြးကို ပိုလို႔သနားစရာျဖစ္ေအာင္၊ ဂုန္းရုပ္ကို ပိုပီျပင္ေအာင္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမွန္တရားဟာ အႏိုင္ရတာပဲလို႔ ေျပာခ်င္တာလားေတာ့ မသိဘူး။

ဒါေပမယ့္ အေဖက အေမကို ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥေလးနဲ႔ ေရထဲ အေသရိုက္ခ်လိုက္တာမ်ဳိး၊ တခုခုဆိုရင္ သတ္ျဖတ္၊ ရိုက္ႏွက္ေနၾကတာမ်ဳိးေတာ့ က်ေနာ္ မႏွစ္လိုလွဘူး။

က်ေနာ္တို႔ ကေလးဘ၀ အိပ္ယာ၀င္ ပံုျပင္ေတြကေရာ က်ေနာ္တို႔ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းရဲ႔ ေဖာင္ေဒးရွင္း အေျခခံ ေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အခုမွ က်ေနာ္က လူႀကီးျဖစ္လာေတာ့မွ ပံုျပင္ေတြကို ျပန္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘယ္လို ကိစၥ ေတြကို က်ေနာ္တို႔က သမားရိုးက်ျဖစ္ေနသေယာင္ လက္ခံေနၾကသလဲ။ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းက က်ေနာ္တို႔ကို ဘာေတြ သင္ၾကားခဲ့သလဲဆိုတာ ျပန္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြကို ခြဲျခား အထင္အျမင္ေသးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြက (၅၅၀) ဇာတ္ေတာ္မွာလည္း ေတြ႔ရတာေတြ ရွိေနေသးတယ္။
မိန္းမဆိုတာ ကြယ္ရာမွာ မေကာင္းမႈလုပ္စျမဲ၊ အ႑ဘူတဇာတ္ (၆၂)
မိန္းမတိုင္း အက်င့္ပ်က္၊ အနဘိရတဇာတ္ (၆၅)
မိန္းမဆိုရင္ ကိုယ့္အေမ ျဖစ္ပါေစ မယံုနဲ႔၊ အသာတမႏၱဇာတ္ (၆၁)
အေဖ့နဖူးက ယင္ကို က်ည္ေပြ႔နဲ႔ ရိုက္တဲ့သမီး၊ ေရာဟိဏီဇာတ္ (၄၅)

အိပ္ရာ၀င္ ပံုျပင္ေတြ ရွားေနသလိုပဲေလ... ။

ေယာဟန္ေအာင္
ေအာက္တိုဘာ ၂၄၊ ၂၀၀၈။