ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ ကဗ်ာ ဂႏၳ၀င္ မမ
မေနာ္ဟရီရဲ႔ ဘေလာ့မွာ ေဖာ္ေ၀းရဲ႔ သစ္ရြက္အေသမ်ားေပၚမွ ရက္စက္ေသာဂီတ ကဗ်ာေတြကို ျပန္တင္ထားတာ ဖတ္ရတယ္။ အားက်မခံ က်ေနာ္လည္း ႀကိဳက္လို႔ ရိုက္သိမ္းထားတဲ့ ငယ္ငယ္က ႏွစ္သက္ခဲ့ရတဲ့ ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႔ကဗ်ာ "ဂႏၳ၀င္မမ" ကို ျပန္တင္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ စာလံုးေပါင္း သတ္ပံုေတြက မူရင္းအတိုင္း။
သူ႔ကဗ်ာအေပၚမွာ ဆရာေမာင္သာႏိုးေရးထားတဲ့ အမွာစာ (တနည္းမွတ္ခ်က္) ကိုပါ အျပည့္အစံုထည့္ေပးလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ အေျခအေနကေတာ့ စာဆက္လက္ေရးဖို႔ အားယူဆဲပါ။
ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ ကဗ်ာ ဂႏၳ၀င္ မမ
ေမာင္သာႏိုး
တႏွစ္ဆီက ေအာင္ခ်ိမ့္ က်ေနာ့ဆီကို သူ႔ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ ယူလာပီး အဖတ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္တေန႔ သူလာေတာ့ က်ေနာ္က သူ႔ကဗ်ာရဲ႕အားနည္းကြက္ေတြကို ေထာက္ျပလိုက္တယ္။ သူစိတ္ပ်က္သြားပံုပါပဲ။
ဒီႏွစ္တခါ သူလာျပန္ပီ။ ဒီကဗ်ာကိုပဲ က်ေနာ့ကို အမွာစာ အေရးခိုင္းျပန္တယ္။ က်ေနာ္ထပ္ပီး ဖတ္ရတယ္။
သူ႔ရဲ႕ ခိုင္းေစမႈႏွစ္ခုအၾကားမွာ အႏၱရေ၀လာ အတန္ႀကီးမားသြားပီ။ က်ေနာ္ အမွတ္အသားညံ့လို႔သာ၊ တႏွစ္လား-ႏွစ္ႏွစ္လားပဲ။ ဒီကာလအတြင္းမွာ ေအာင္ခ်ိမ့္လဲ ေျပာင္းလဲခဲ့ပီ။ ပတ္၀န္းက်င္လဲ ေျပာင္းလဲခဲ့ပီ။ သူနဲ႔တြဲတြဲေနတတ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေလးတေယာက္ (ေဖာ္ေ၀း) လဲ လူ႔ဘ၀ကို စြန္႔ခါြခဲ့ပီ။ ေအာင္ခ်ိမ့္ေျပာင္းလဲလာတာက အခု က်ေနာ္တို႔ မွတ္သားရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ သူ က်ေနာ့္ကို ႏွစ္ခါျပန္ အဖတ္ခိုင္းတဲ့ “ဂႏၳ၀င္မမ” ဟာ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ရဲ႕ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚပံု သမိုင္းေၾကာင္းမွာ မွတ္တိုင္တခု ျဖစ္တယ္။ ဒီ့အရင္က ေအာင္ခ်ိမ့္ ဒီလိုမေရးဖူး။ ဒီေနာက္ ေအာင္ခ်ိမ့္ ဒီလို မေရးေတာ့ဖူး။ ေနာင္ေကာ?
“ဂႏၳ၀င္မမ” ဟာ ဂႏၳ၀င္ကဗ်ာေတြကေန ေခတ္ေပၚကဗ်ာဖက္ကို ေအာင္ခ်ိမ့္ ဦးလွည့္လာစဥ္က ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာျဖစ္တယ္။ ဒီ့အရင္နားတုန္းက သူေရးတဲ့ကဗ်ာေတြဟာ ဂႏၳ၀င္ကဗ်ာစစ္စစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဖူး။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းအရာသစ္ကို စကားလံုးသစ္နဲ႔ ကာရန္ သီရံုသီၾကတဲ့ ကဗ်ာမ်ဳိးပဲမို႔ န၀ဂႏၳ၀င္ ကဗ်ာမ်ဳိးပဲလို႔ တျခားကဗ်ာဆရာမ်ားရဲ႕ ကဗ်ာမ်ားနဲ႔အတူ က်ေနာ္ သတ္မွတ္လိုတယ္။ အခ်စ္ အေၾကာင္းေပါ့။ အလုပ္သမား အေၾကာင္းေပါ့။ လယ္သမား အေၾကာင္းေပါ့။ ေလးလံုး စပ္ခ်င္စပ္မယ္။ နဲနဲ ခ်ဲ႕ကားခ်င္ ခ်ဲ႕ကားမယ္။ ဒါေပမဲ့ ပါဒေတြကို ကာရန္နဲ႔ သီမယ္။ “မင္းလြင္”တို႔၊ “ဥၾသ” တို႔ “ပိေတာက္” တို႔ကေန “မုန္တိုင္း”တို႔၊ “အနီ” တို႔ “မဟူရာ” တို႔ လုပ္လာမယ္ေပါ့။ ဒါပဲေပါ့။ ခံစားႏိုင္စြမ္းအရာ၊ တဲခနိကအရာ ဘာမွ ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မရွိလွပါဖူး။
“ဂႏၳ၀င္မမ” ေရးတုန္းက ေအာင္ခ်ိမ့္ဟာ ဒီအဆင့္ကေန တလွမ္းတက္ဖို႔ အားယူႀကိဳးစားေနတယ္။ စာေတြ ကဗ်ာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ထား ေလ့လာထားပီ။ ဟိုဟာ ေကာင္းႏိုး၊ ဒီဟာေကာင္းႏိုး၊ ဟိုလို ေရးရႏိုး၊ ဒီလိုေရးရႏိုး ျဖစ္ေနခ်ိန္။ စမ္းတ၀ါး၀ါး အခ်ိန္။ သူ႔ကဗ်ာမွာ မာယာေကာ့ဖစကီး အဓိကလႊမ္းမိုးေနပီး၊ အျခားေခတ္ေပၚ ကဗ်ာဆရာမ်ား အနဲအက်ဥ္း ၾသဇာရိုက္ခတ္ေနတာကို ေတြ႔ၾကရမယ္။ အေၾကာင္းအရာကိုက အခ်စ္ကဗ်ာ၊ မိန္းခေလးတဦးရဲ႕ ျငင္းပယ္ျခင္း ခံရတဲ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ငိုညည္းသံ ဆိုေလေတာ့ မာယာေကာ့ဖစကီးရဲ႕ “ေဘာင္းဘီ၀တ္မိုးတိမ္” (A Cloud in Trousers လုပ္မေနပါနဲ႔၊ A Cloud in Pants လဲ မဟုတ္ပါဖူး။ အဂၤလိပ္ကဗ်ာမွ မဟုတ္တာကပဲ။ ရုသွ် ကဗ်ာပဲ။ ဗိုလ္သံနဲ႔ ျပန္ဖတ္ မေနပါနဲ႔။) ရဲ႕ ၾသဇာကို ေရွာင္မရေအာင္ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ကြဲေအာင္၊ မတူေအာင္ ႀကိဳးစားထားတယ္။ ႀကိဳးစား ေပမဲ့ ဟိုက အရွိိန္က ႀကီးလြန္းလို႔ ေျပးမလြတ္ဖူး။
ပထမအေခါက္ ဖတ္ၾကည့္တုန္းက က်ေနာ္သူ႔ကို ေျပာခဲ့သလိုပဲ အားနဲခ်က္ေတြ ရွိရမွာသဘာ၀က်တယ္။ တဆင့္က တဆင့္ ေျပာင္းလဲ လွမ္းတက္ရတယ္ဆိုတာ တခါထဲ စင္းလံုးေခ်ာ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ အားထုတ္ေဖာ္ရသူကို က်ေနာ္တို႔ လက္ခုပ္တီးၾကရမွာပဲ။ ဒီလိုႀကိဳးစားခဲ့တဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ပိုင္း ကဗ်ာေတြမွာ “ဂႏၳ၀င္မမ” ထက္ သာလြန္လာတာကို ေတြ႔ၾကရပီ ျဖစ္တယ္။ နားမလည္ဖူး ေျပာခ်င္လည္း ေျပာေပါ့။ ခင္ဗ်ားနားလည္ေအာင္ ေရးေနတာလဲ မဟုတ္ပါဖူး။ ခင္ဗ်ား ဖတ္ဖို႔အတြက္ “မဃေဒ၀လကၤာ” ရွိပါတယ္။
“ေဘာင္းဘီ၀တ္မိုးတိမ္” ကို ၫႊန္းလိုက္မိပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီအေၾကာင္းပဲ ဆက္ေကာက္ရေတာ့မယ္။ မာယာေကာ့ဖစကီး ရဲ႕ ကဗ်ာ ႀကီးမားရတာက အေၾကာင္းႏွစ္ပါးရွိတယ္။ တစ္-အေၾကာင္းအရာအရ သူဟာ သာမန္ပုဂၢလိက ဒုကၡဆင္းရဲကေန အမ်ားျပည္သူ ဒုကၡဆင္းရဲအထိ ဆြဲယူသြားႏိုင္ပီး ေတာ္လွန္ေရးကို နိမိတ္ဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ႏွစ္-တဲခနိကအေနနဲ႔ သူ႔ထံုးစံ အတိုင္း အသံနဲ႔ ဟည္ပဲရေဘာလိက (အတိႆယ၀ုတၱိ) ကို အားရွိပါးရွိ သံုးႏိုင္တဲ့အတြက္ သူ ပို႔ေပးခ်င္တာကို ဆိုက္ဆိုက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ပို႔ေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကဗ်ာဟာ အမတ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ “ဂႏၳ၀င္မမ” ဟာ လူငယ္ ကဗ်ာဆရာဘ၀ရဲ႕ အသဲကြဲေ၀ဒနာကို တင္ျပရင္း ျပည္သူ႔ဘ၀အကြက္ အခ်ဳိ႔ကို ေရာေမႊထားေပမဲ့ ပုဂၢလိကေဘာင္က ေကာင္းေကာင္း မခ်ဲ႕ထြင္ႏိုင္ဖူး။ ပုဂၢလိကနဲ႔စပီး ပုဂၢလိကနဲ႔ပဲ ဆံုးသြားတယ္။
ေနာင္ အႏွစ္တရာ၊ ႏွစ္တေထာင္
ဒီေကာင္ရဲ႕အခ်စ္
ပ်ဳိျမစ္ေနမွာပဲ
မုခ်ယံုတယ္။
တဲခနိကအေနနဲ႔ ေအာင္ခ်ိမ့္ ႀကိဳးစားစမ္းသပ္ပါတယ္။ မာယာေကာ့ဖစကီး မဟုတ္လို႔ ဟည္ပဲရေဘာလိက ကိုခ်ည္း အားျပဳစရာ မလိုပါဖူး။ ဒါေပမဲ့ အားေကာင္းတဲ့ နိမိတ္ပံုေတြ ဖန္ဆင္းပီး မိမိခံစားမႈကို စာဖတ္သူခံစားႏိုင္ေအာင္ သယ္ေပးရ လိမ့္မယ္။ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားမွာ ေအာင္ခ်ိမ့္ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ ရွာၾကည့္ပါ။ ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ ေ၀ဖန္ စစ္ေၾကာ ၾကည့္ျမင္ခ်င္သူ တေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ တခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားမွာ ေပ်ာ့ေနတယ္။ ဒီထက္ ရွတေစခ်င္တယ္။
ဥပမာ
ဂႏၳ၀င္ မမေလ
ေရွးကကုသိုလ္ေၾကာင့္ ထင္ရဲ႕
က်ေနာ့ရင္ေတြ ခုန္တယ္။
[ဒါကို ေအာက္နားက “သိပၸံ အလွကုန္ ဘာမွ မရွိ သံခင္းတမန္ခင္း အျပံဳးမရွိ ” နဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္]
က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ေက်ာက္ရုပ္လူ
သူ ရပ္ေနဆဲ။
ရင္မခုန္
မတုန္ လႈပ္တတ္
သူ ရပ္ေနဆဲ။
[စာသားအရ ဒီေနရာဟာ အေရးႀကီးတယ္။ ဒီလိုအေရးႀကီးတာကိုပဲ ဖန္တရာေတေနတဲ့ ကလီေရွး “ေက်ာက္ရုပ္” မွ်နဲ႔ ေက်နပ္ထားတယ္။]
တကယ့္ျခေသၤ့
လာပီေဟ့
တေန႔ ေအာင္ပြဲကိုသိရွိ
သူရဲေကာင္းတို႔၏ စိတ္ဓါတ္ေျဖ့
လာပီေဟ့
အာဇာနည္တို႔ထံုး ႏွလံုးေမြ႔။
[ဒါလဲ အေရးႀကီးတဲ့ အပိုင္းပဲ။ “ျခေသၤ့” တို႔ “သူရဲေကာင္း” တို႔ “အာဇာနည္” တို႔ဟာ ေခတ္ေပၚခံစားမႈကို မသယ္ေဆာင္စြမ္းႏိုင္ေတာ့ဖူး။]
သိကၡာ
မာန
မိတၱဗလ ဋီကာ
ေဒး ကာနက္ဂ်ီ
ပီမိုးနင္း
မ်ဥ္းေျဖာင့္ေပၚကလူ
ကြန္ျပဴတာလို အသံုးျပဳႏိုင္တယ္။
[ ဒါေတြေရာ ေအာက္နားက “ခံစားမႈ”၊ “ရင္ခုန္သံ”၊ “ဒုကၡအရသာ”၊ “ဘ၀ကိုခ်စ္”၊ “ဂုဏ္မဲ့”၊ “ေကာင္းကင္ဘံု”၊ “အိပ္မက္”၊ “မိခင္၀မ္းကကၽြတ္” အားလံုးဟာ ကလီေရွး စာရင္းရွည္ႀကီးတခုသာ ျဖစ္တယ္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာေတြ ေရွာင္ရမယ့္ စကားလံုး ေ၀ါဟာရမ်ား။]
ဂႏၳ၀င္မမ
ေအာင္ခ်ိမ့္
အလံုျခံဳဆံုး တံခါးတခ်ပ္
ဘယ္ႏွစ္ရာသီ ျဖတ္သန္းႏိုင္သလဲ
ကမၻာထဲ တုန္ခါေနေတာ့တယ္။ ။
က်ေနာ္ရဲ႕ လူ႔ဘ၀၊ ကဗ်ာဆရာဘ၀မွာ
က်ေနာ္ရဲ႕ အတၱႀကီးမႈ၊ အခ်စ္စိတ္
ပရိေဒ၀၊ မိုက္မဲမႈႏွင့္ က်မ္းမာ
ေပ်ာ္ရႊင္ေရးမ်ားအတြက္ပါ
မွ်ယူကူထမ္းခဲ့ေသာ
ခ်စ္တဲ့ေဖာ္ေ၀းသို႔။
၁။
မမေရ
မမေရ
မမေရ
က်ေနာ့္ကို တံခါးဖြင့္ေပးပါ။
ေသြးရူးေသြးတန္း
ကိန္းဂဏန္းေတြ ကိုင္ေျမႇာက္ျပ
အႀကိမ္တရာ ရွိပါပီ
မဟာစၾကၤာ၀ဠာ တခုလံုး
နပိုလီယံကလြဲၿပီး လူသားအားလံုး
စစ္ကိုမုန္းသလို သေဘာတူၾကတယ္
ဟုတ္တယ္၊ ဒါဖ်ားေနသူရဲ႕ အသံပါပဲ။
အိုး
ငါဖ်ားေနတာ
ေႏြသံုးခု၊ မိုးသံုးခု
ဒုမဲ့၊ ျဒပ္မဲ့ လက္ပတ္နာရီ
လူနာကုတင္ေပၚ အိပ္ရာျပင္
ပညာရွိမ်ားကို ကန္႔ကြက္ရဲ႕
အသက္ရွင္ျခင္းဆိုတာ ရင္ခုန္တာပဲ
ဘယ္သူျငင္းမလဲေဟ့
ဘယ္သူျငင္းမလဲ။
ဆရာ၀န္ၫႊန္ၾကားခ်က္မွာ
လဖက္ရည္တခြက္ေပးပါ
ဒူးယားတလိပ္ေပးပါ
မမ က်ေနာ့္ကိုခ်စ္ပါ
ဒီေကာင္လက္နက္ခ်ရမယ္တဲ့။
၂။
သမ၀ါယမ ဆန္စားသူမ်ား စကား၀ိုင္း
လိႈင္းလံုးမ်ား ျပင္းထန္လာ
ကက။ ခခ။ ဂဂ။ ဃဃ။ ငင
xxxxxxxxxxxxxx
တနဂၤေႏြ။ တနင္းလာ။ အဂၤါ။ ဗုဒၶဟူး
၁။ ၂။ ၃။ ၄။ ၅။ ၆။ ၇။ ၈။ ၉။ ၀
လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆိုၾကဆဲၾက
မနက္ ၉ နာရီထိုးပါပီ။
၀ဋ္ဒုကၡႀကီးမားစြာ
သူမ လာပါပီ။
၀ဋ္ဒုကၡႀကီးမားစြာ
က်ေနာ္ ေစာင့္ေနပါသည္။
လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ က်ေနာ္ရွိတယ္။
မၾကည့္ပါေလနဲ႔။
မ်က္လႊာခ်ထားပါ
ေရွ႕ႏွစ္လံကိုသာ ၾကည့္ေလွ်ာက္ပါ
က်ေနာ္ရွိတာကိုေတာ့ သိမွာေပါ့။
ဟိတ္
ပိုက္ဆံေထာင္ပစ္ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္တို႔
တဆိတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္
လမ္းဖယ္ေပးလိုက္ၾကပါကြာ။
ကင္းတဲက သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနၾကပါကြ
မမေျခလွမ္းပ်က္မွာ စိုးမိတယ္။
သူ႔အိေျႏၵကို ငါဂုဏ္ယူတယ္
သူ႔သိကၡာကို ငါဂုဏ္ျပဳတယ္
ငါကေတာ့ မင္းတို႔သိတဲ့အတိုင္းပါပဲ
ခပ္ပ်က္ပ်က္ ခပ္ရမ္းရမ္းေကာင္ပါပဲ။
အားနာစရာေတာင္ ေကာင္းေနၿပီေနာ္။
၃။
ဆူးခင္းလမ္း ပထမအပိုဒ္
ၾကားလိုက္မိပါစ
“ ..........................
..............................
ေငြဂဏ္ဆိုတာ ဘယ္မွ မရွိႏိုင္ေပ
ဘယ္သူမွ မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾကေခ်”
ညအခါ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း
က်ေနာ္ညည္းမိတဲ့ သီခ်င္းေလ။
လူငယ္ဘ၀ အေပ်ာ္ညမ်ား
ကာလကုန္ဆံုးသြားပီးမွ
ျပန္လည္တမ္းတျခင္းသည္ ဒုကၡ
ဒႆနဆရာေတြ ေတြးေခၚဘူးတယ္။
လူငယ္ဘ၀ အေပ်ာ္ညမ်ားမွ
တည ႏွစ္ည ညမ်ား
ရင္မွ ျပင္းထန္စြာဆိုတဲ့သီခ်င္း
၀ရံတာမွ သူမျငင္းဆန္ဟန္ျပခဲ့ရာ
ကိုေစာၿငိမ္းရဲ႕ သစၥာသာ
က်ေနာ္ဆိုခဲ့ပါတယ္။
၄။
ဂႏၳ၀င္ မမေလ
ေရွးကကုသိုလ္ေၾကာင့္ ထင္ရဲ႕
က်ေနာ့ရင္ေတြ ခုန္တယ္။
ခိုျပာေရာင္မ်က္ႏွာမွာ
သိပၸံအလွကုန္ ဘာမွမရွိ
သံခင္းတမန္ခင္း အျပံဳးမရွိ
သူ႔က်ေတာ့ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္။
ျမင္ရတိုင္းပါပဲ
ပါတိတ္၊ အခ်ိတ္၊ ဇင္းမယ္ထမီနဲ႔
အက်ၤ ီအျဖဴလက္စကခ်ည္းပဲ ၀တ္တယ္
သူ႔က်ေတာ့ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္။
အုန္းဆီစိုေနတဲ့ဆံပင္
တင္းပိေအာင္ ဖီးသင္ထားတယ္
သူ႔က်ေတာ့ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္။
စစ္ႀကိဳေခတ္တေခတ္လံုး
မမကိုဖုံးေနတယ္
သူ႔က်ေတာ့ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္။
က်ေနာ္ဟာ ဆံပင္ရွည္တယ္
ေကာ္လံရွည္တယ္
အရိပ္ရွည္တယ္
က်ေနာ္အၾကာႀကီး စဥ္းစားမိတယ္။
ေန႔စဥ္ ၂၄ နာရီရဲ႕
တမိနစ္မ်ားအလုပ္
၀တ္တာ စားတာ ေနတာ ထိုင္တာအစ
ဂႏၳ၀င္မႈ မလို
ငါအဲသလို ဆိုခဲ့ဘူး ဆိုကိုး။
၅။
သူမရဲ႕ ကမၻာေလးဟာ
ေအးခ်မ္းမႈ ၿငိမ္သက္ရွည္လ်ား
သီးျခားဆန္ဆန္ေနရာ
စာအုပ္၊ ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္း
ေရႊဘိုသနပ္ခါး
အျပစ္မဲ့ အက်ဳိးမဲ့ အခ်င္းအရာ
လရိပ္ေအာက္ ၀ရံတာ
တခါတေလ ရုပ္ရွင္
ဘုရားစင္၊ ျပည္သူ႔မုန္႔တိုက္ကိတ္
လမ္းထိပ္က ဘတ္စ္မွတ္တိုင္
ႀကိဳးခ်ည္ထားတဲ့ ဖိုင္တြဲ
အလုပ္စပြဲ
ေခတ္တို႔လဲ သူ႔ဖါသာသူ ျဖတ္သန္းသြား၏။
တံခါးတခ်ပ္ဟာ
ျဖတ္ကနဲ ပြင့္လာလိုက္
ျပန္ပိတ္သြားလိုက္နဲ႔
(တိုက္ဆိုင္မႈလည္း ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မွာပါ)
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လာေရာက္ခဲ့တယ္
ရင္းႏွီးခ်င္တဲ့ ဧည့္သည္တေယာက္ေပါ့။
မတ္ေစာက္တဲ့ ေလွကားရင္း
ႏုပ်ဳိျခင္းမီးအိမ္ ကိုင္ေဆာင္ထားပါတယ္။
ခြင့္လႊတ္ပါ
ဒါမွမဟုတ္ ခြင့္ျပဳပါ
ေနမွာ လမွာ၊ ေန႔မွာ ညမွာ
ပန္းပြင့္မွာ ျပကၡဒိန္မွာ
ဘာသာေဗဒအသစ္တခုနဲ႔
တံခါးကို ထုေနရဲ႕
လူမႈေရးကိစၥေတြ
စဥ္းစားမေနပါနဲ႔
စဥ္းစားမေနပါနဲ႔ ။
၆။
တခ်ဳိ႕ လူေတြထင္ျမင္သလို
မထင္ျမင္ မယူဆဘို႔ေတာ့
က်ေနာ္ေဆြးေႏြးမွ ျဖစ္မယ္။
ေကာင္းကင္ႀကီးတခုေအာက္မွာ
ဘာမွ အဆင္မေျပသူတေယာက္ကိုမွ
ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ဆိုတာ
တရားမဲ့လြန္းပါတယ္။
ဒီကေကာင္က
ေလာကကိုမုန္းတီး
လူႀကီးမင္းမ်ား ခင္ဗ်ား
ထမင္းစားတိုင္း လူမျဖစ္ႏိုင္ပါ
သာမန္ေယဘုယ်လူမ်ား
အရိုးျဖဴေနပါပီ
ကမၻာႀကီးေျခာက္ေသြ႔ေနပါပီ
ယံုၾကည္သလိုေတာ့ ေျပာဘူးတယ္။
ဒါေပမဲ့ ငါ့ရင္ထဲမွာ
နိဗၺာန္ဘံုထက္ ျပည့္စံုတဲ့ကမၻာရွိတယ္။
သင္တို႔ မစဥ္းစားဘူးတဲ့
ျမင့္မားတဲ့ တရားဓမၼေတြရွိတယ္။
ရိုမီယိုနဲ႔ ဂ်ဴးလီးယက္
အက္စသာနဲ႔ ေပါလ္တို႔အတြက္
စြဲခ်က္တင္ဘို႔ကိစၥ ရွိတယ္။
တခါက မီးရထားနဲ႔
ခရီးသြားစဥ္က
နာက်င္ခဲ့ရတဲ့
ပုဆိုးဂြင္းသိုင္းနဲ႔ ေကာင္ေလးအတြက္
ေဆာင္ရြက္ေပးရမွာ ရွိတယ္။
လူမွန္းသိတတ္ကတဲက
ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ျပႆနာတခ်ဳိ႕ေပါ့
ေျပာလို႔မျဖစ္ႏိုင္ေသးတာေတြလဲ
ရွိပါေသးရဲ႕။
ဒီလိုၾကားထဲက
မမကို က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့မိတယ္။
ေၾသာ္ ပုဂၢလိက ရင္ခုန္သံ
ေ၀ဖန္သံကို ရင္ဆိုင္ရင္းနဲ႔
အခ်စ္ကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ရဦးမယ္။
တခါတေလဆို
က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္
ေတာ္ေတာ္သနားမိတယ္။
၇။
ေနေရာင္ အားေကာင္းစြာ က်န္ရွိေနေသးဆဲ
မိုးဖြဲဖြဲေလးနဲ႔
ရံုးဆင္းခ်ိန္ေလး လွေနတယ္။
ဟိုမွာ
အလို
ဒါ မမ
မမ
ကုေဋတသန္းတန္ ေျခအႂကြနဲ႔
ဒါ မမ ပဲ
အို ငါ့ကို ျမင္ေတာ့မယ္
အို ျမင္သြားေခ်ပီ
ေျခလွမ္းတခ်က္တန္႔သြားေပမဲ့
ဟန္မပ်က္ခင္ ဆက္ေလွ်ာက္လာရဲ႕။
က်ေနာ္ မိုးခိုေနတာပါ
က်ေနာ္ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနတာပါ
ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္နား တံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွာ
က်ေနာ္ မိုးခိုေနတာပါ
မမကို ေႏွာင့္ယွက္ဘို႔ လာေစာင့္တာ မဟုတ္ပါဘူး
ဘုရားစူး၊ က်မ္းစူး က်ိမ္တြယ္ေျပာ၀ံ့ပါတယ္
က်ေနာ္ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနတာပါ။
သတၱိႀကီးမားေပစြ
က်ေနာ့ေရွ႕မွာမွ သူရပ္တယ္။
သူ႔ကိုယ္သင္းနံ႔ကေလး
နီးနီးကပ္ကပ္ ေမႊးထံုေနေပါ့။
သက္ျပင္းတခ်က္ မႈတ္ထုတ္လုိက္ရင္
သူ႔ဆံေခြစ လႈပ္သြားမယ္။
တံစက္ၿမိတ္တခုေအာက္မွာ
ဒီလိုႏွစ္ေယာက္ဆံုဘို႔
ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္လို႔ရမလဲ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရဲစိတ္တင္တယ္။
ေျပာမယ္ ေျပာမယ္
ငါ သူ႔ကို စကား ေျပာမယ္
ခင္သန္းႏုေစ့စပ္ေၾကာင္း သတင္းနဲ႔စ
ေျပာရရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။
ေတြ႔လား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း နာရီမိနစ္ကြက္
အားတက္ၿပီး ထခုန္တယ္။
ေျပာမယ္ ေျပာမယ္
ငါ သူ႔ကို စကား ေျပာမယ္
မိုရွီဒါယန္ အထုပၸတၱိနဲ႔စတင္
ေျပာရရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။
ဟာ၊ လမ္းျဖတ္ကူးတဲ့ ေကာင္မေလး
ခနခ်င္း ေသြးသားဆုတ္
ဘယ္လိုရုပ္ႀကီး ေျပာင္းသြားတာလဲ။
ေျပာမယ္ ေျပာမယ္
ငါ သူ႔ကို စကား ေျပာမယ္
ဟိုးမားရဲ႕ အက္ပစ္ကဗ်ာကိုရြတ္ျပ
ေျပာရရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။
အား၊ ေရခဲေရ ၁၀ ျပားသံ
ကံေကာင္းပါေစလို႔
ေမတၱာပို႔ေနေပါ့။
ဟုတ္ပီ
ဆူးအက္တူးေျမာင္းကိစၥ
၀ါးတားဂိတ္၊ ဆိုက္ပရပ္
ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုထင္မွတ္ပါသလဲ
ခပ္တည္တည္ ေမးခြန္းထုတ္
ႏႈတ္ဆက္ပီး စကားစမယ္
ဟုတ္တယ္၊ ဒါေကာင္းတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္
လြန္ေျမာက္သြားပါပီ။
ဘာမွ မေျပာျဖစ္ေသး
ကိုယ္သင္းနဲ႔ေလးေတာ့ ေမႊးေနေသးတယ္။
က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ေက်ာက္ရုပ္လူ
သူ ရပ္ေနဆဲ။
ရင္မခုန္
မတုန္ လႈပ္တတ္
သူ ရပ္ေနဆဲ။
ၾသ မမ
ေယာက္်ားမာနကို
တုပ ျပေနတာကိုး။
က်ေနာ္ကလည္း ညံ့တယ္
မိနစ္ႏွစ္ဆယ္၊ နာရီ၀က္
စကားမထြက္ခဲ့
လက္ဖ်ား ေျခဖ်ား ေအးလာတယ္။
အိမ္ျပန္အေရာက္မွာ
ဖ်ား တာပါပဲ
တညလံုး စာထိုင္ေရးတယ္။
၈။
တကယ့္ ျခေသၤ့
လာပီေဟ့
တေန႔ ေအာင္ပြဲကို သိရွိ
သူရဲေကာင္းတို႔၏ စိတ္ဓါတ္ေျဖ့
လာပီေဟ့
အာဇာနည္တို႔ထံုး ႏွလံုးေမြ႔
လာပီေဟ့
လာပီေဟ့။
ယခင္၊ မိမိရဲ႕
ရဲဘို႔ အစဥ္အလာမ်ားနဲ႔
လာပီေဟ့။
လက္ထဲမွာ စာ
ႏႈတ္ဖ်ားမွာ စကား
ရင္ထဲမွာ တရား
ငါ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကားမယ္။
ေဟာဒီ ၾသဂတ္စ္ရဲ႕
တမနက္မွာ
ငါ သူနဲ႔ ရင္ဆိုင္လိုက္တယ္။
က်ေနာ္ ထပ္ရႈံးေပါ့
စကားတခြန္းက ေခ်မႈန္းတယ္
ငါဟာ မင္းအေမေလာက္ရွိပါတယ္ တဲ့။
ဘာအဓိပၸါယ္ ရွိပါသလဲ
ဘာအဓိပၸါယ္ ရွိပါသလဲ။
ေဟာဒီမွာ က်ေနာ့္စာ
ဖတ္ၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ
ေနာင္ျပႆနာ အရႈပ္အရွင္းလဲ
ခင္ဗ်ားပဲ အဓိကပါဗ်ာ
ဒါပဲ က်ေနာ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။
၉။
ခင္ဗ်ား တံခါးထပ္ပိတ္တာပါ
က်ေနာ္ နားလယ္ပါတယ္။
ႏွလံုးသားဆိုတာ
အေမေမြးတုန္းက ပါလာလို႔သာ
ခင္ဗ်ားတို႔ ကိုယ္ခႏၳာမွာ ရွိေနတာပါ
ဘာမွ အသံုးမ၀င္ေတာ့ဘူး။
သိကၡာ
မာန
မိတၱဗလဋီကာ
ေဒးကာနက္ဂ်ီ
ပီမိုးနင္း
မ်ဥ္းေျဖာင့္ေပၚကလူ
ကြန္ျပဴတာလို အသံုးျပဳႏိုင္တယ္။
က်ေနာ္ဟာ အရူးအမူးသမား
ခံစားမႈပဲ ယံုတယ္။
ခင္ဗ်ားဘယ္လို ခံစားရသလဲ
ဘုရားပဲ သိမယ္။
က်ေနာ္မွ မဟုတ္ပါဘူး
ဘယ္သူ႔ကို မဆို
အခ်စ္မွ မဟုတ္ပါဘူး
ဘယ္အလုပ္ မဆို
မမေရ၊ ရင္ခုန္သံကို ခံစားၾကည့္ပါ
ဒုကၡ အရသာ ခ်ဳိျမတယ္
ဘ၀ကို ခ်စ္တတ္လာပါလိမ့္မယ္။
အလုပ္မဲ့
ဂုဏ္မဲ့
ရင္းစားမဲ့
အခြင့္အထူးမဲ့
အမဲ့အားလံုးရဲ႕ အရွိ
မြန္ျမတ္ဘိ ႏိုင္ငံေတာ္ရသ
ေကာင္းကင္ဘံုမွ၊ အိပ္မက္မွ
ဤေျမေပၚသို႔ က်ဆင္း
အသင္းထံုဆံုး ရနံ႔သစ္
အပ်ဳိျဖစ္လာေသာ ပန္းပြင့္မ်ား
ခံစားတပ္မက္ေစ့ခ်င္ပါတယ္။
ေသျခင္းကို
အခန္းက်ဥ္း ေဒါင့္တေဒါင့္မွ
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေစာင့္စားၾက
မိခင္၀မ္းက ကၽြတ္တာ ၾကာပီမို႔လား။
၁၀။
ဟိုေကာင္
၀င္လာလိမ့္မယ္
ပုဏၰားကြယ္မွ
ကတၱရာလမ္းက ထင္ရဲ႕
သီခ်င္းသံနဲ႔ေလ
စာလံုးေတြထဲ ေလွ်ာက္လာတယ္။
ဘတ္သီး တံခါးပိတ္၊ ျပင္တင္းေပါက္ တံခါးပိတ္
လ တံခါးပိတ္၊ ေန တံခါးပိတ္
အိပ္မေပ်ာ္ေသး
ရင္ခုန္ေႏြးရင္
ေဆးျပား ပုလင္းေလးေတြ ရွိတယ္။
မင္းကို ရင္မခုန္ဘူး
မင္းကို မတုန္လႈပ္ဘူး
စူးစူး၀ါး၀ါး တံခါးပိတ္
အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ
ဒဏ္ရာနဲ႔ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္
လူျမင္တိုင္း တိုင္တည္ေနေပါ့။
ရံုးစာေရး စာခ်ီ
ကမ္းနား အလုပ္သမား
သံလမ္း အလုပ္သမား
သေဘၤာသား
ေက်ာင္းသား၊ စစ္သား
ေန႔စား ေဆးလိပ္သမ
ဟင္းရြက္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလး
ပခုန္းထမ္း ေစ်းသည္
အို လယ္လုပ္သူအေပါင္းတို႔
အေၾကာင္းဆံုလို႔ ေျပာၾကားလိုက္ပါတယ္
က်ေနာ့ကို တံခါးအားလံုး ပိတ္ထားတယ္။
တဦးကို တဦးမခ်စ္ရင္
ရာဇ၀တ္မႈ မမည္ဘူးလားဟင္။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လိမ္လည္ရင္
ပုဒ္မ ၄၂၀ ရွိတယ္
မၿငိစြန္းဘူးလားဟင္။
ကမၻာ့ ထိပ္ကိုတက္
အဲဒီ အခ်က္အလက္ေတြ
ငါ တင္ျပခ်င္တယ္။
၁၁။
သင္ကတခါ ျပံဳးျပ၍
ဘာမွ မေျပာပဲေနေသာအခါ
ကၽြႏ္ုပ္မွာ တသက္တာလံုး ေစာင့္စား
ေနရပါေတာ့သည္။
တဂိုး
အသက္ေတြလဲ
ဒီလိုပဲျဖင့္
ႀကီးရင့္ ျဖဴဖပ္ သြားလိမ့္မေပါ့။
အင္အားသန္ခိုက္
ပံုေအာလိုက္ၾက။
တရံတခါက
မမတိုက္မိတဲ့ ခလုတ္ကေလး
အခု ေဆြးေနတာေပါ့။
ျမစ္တျမစ္မွာ
ႏွစ္ခါ ေရမခ်ဳိးႏိုင္ဘူးဆို ထင္ပ
ေခါမအဘိဓမၼာကို သတိရတယ္။
ကမၻာေဟာင္း
ေနရာေဟာင္း
ေနထိုင္မႈ အေဟာင္းဟာ
ထံုးစံေက်ာင္းေတြလိုပဲ
ေရနစ္သူကို ေက်ာက္ခဲနဲ႔ ပူးခ်ည္တယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ
ဟန္မေဆာင္ၾကရင္ျဖင့္
ေလာကႀကီး စိမ္းလန္းလာႏိုင္တယ္။
ေသြးသားသန္မာမယ္
ျဖတ္လတ္ လႈပ္ရွားမႈရွိမယ္
ရယ္တတ္ ျပံဳးတတ္ဦးမယ္ဆိုရင္
ေနာင္တနဲ႔ ငိုယိုမႈကင္းျပတ္
အနာဂတ္ဘုရား ပြင့္ပါေတာ့မည္။
ပန္းခ်ီျပခန္း
ပန္းျခံကေလးမ်ား
ယဥ္ေက်းမႈ နန္းေတာ္
သင္တို႔အတြက္ ေခၚသံ
က်ေနာ္ ေစာင့္စားေနပါသည္။
ႏိုင္ငံေရး
အခ်စ္၊ ဘ၀
သူမနဲ႔ ေရာေထြးယွက္
နံနက္ ေခါင္းေလာင္းသံၾကားရ
အိပ္ရာမွ ထပါေတာ့။
ေမြးရာပါ အဖ်ား
ကုစားမဲ့ သမားေျခသံ
ကံၾကမၼာ မဆံုဆည္းခိုက္
အ၀ိဇၨာ ေမွာင္မိုက္ေနဆဲ
အတိုက္စားခံ ျဖတ္သန္း
စကားသံကအစ ၾကမ္းတမ္းေနမယ္
ခြင့္လႊတ္ပါေလာ့ ခ်စ္တဲ့သူရယ္။
၁၂။
ဟက္ဟက္ပက္ပက္
အသံထြက္ေအာင္ကို
ရယ္ေမာမိတယ္။
အဇၥ်တၱကို
ဓါတ္မွန္ရိုက္လို႔မွ မရတာ
စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ ထင္ရင္
လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ၾကေပါ့။
မနက္ ၉ နာရီ
မနက္ ၉ နာရီ
ဤ ကမၻာေျမ ေလာက
ရံုးတက္ၾက၊ ရံုးဆင္းၾက
အဲသလို လွည့္လည္တယ္။
ဂႏၳ၀င္ မမ
သူမ လာပါပီ။
စာတိုက္ပံုးထဲ
စာတေစာင္ ထည့္လိုက္တယ္။
သူမေဘးမွာ
အေဖၚတေယာက္
ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္
ေခါပဏီတပ္ရင္း တရင္းစာ
မဟုတ္ပါ၊ တေယာက္ထဲပါ။
တိုက္ပံုေတြ ဘာေတြ၀တ္လို႔
ေပါင္ဒါေတြ ဘာေတြလိမ္းလို႔
ေသေသ၀ပ္၀ပ္ ေကာင္ေလးတေယာက္နဲ႔
အခ်ဳိ ဖြဲ႔လို႔။
ကုလားရုပ္ရွင္ထဲက
စံုတြဲရႈခင္းကေလးႏွယ္
ၾကည့္ရ ေကာင္းလွ ပါေပတယ္။
ဤကမၻာေျမ ေလာက
ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
လူသားအားလံုး
အရႈံးဒုကၡ၊ ကင္းပၾကပါေစ။
ဟက္ဟက္ပက္ပက္
အသံထြက္ေအာင္ကို
ရယ္ေမာမိတယ္။
ေနာင္ အႏွစ္တရာ၊ ႏွစ္တေထာင္
ဒီေကာင္ရဲ႕အခ်စ္
ပ်ဳိျမစ္ေနမွာပဲ
မုခ်ယံုတယ္။
အလံုျခံဳဆံုး တံခါးတခ်ပ္
ဘယ္ႏွစ္ရာသီ ျဖတ္သန္းႏိုင္သလဲ
ကမၻာထဲ တုန္ခါေနေတာ့တယ္။ ။
ေအာင္ခ်ိမ့္
ေဖေဖၚ၀ါရီ၊ ၁၉၇၉
5 comments:
အေဖာ္တစ္ေယာက္တိုးလာတဲ့တြက္ၾကိဳဆိုပါတယ္
ေယာဟန္ေအာင္ ဆိုတာ ကိုနရီမင္းတို႔ ရဲ႕ ေရးေဖာ္ေရး
ဖက္လား...
မေနာ္ဟရီခင္ဗ်ား။
ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က ကိုနရီမင္းနဲ႔ ေက်ာင္းထဲတုန္းက ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ စာေရးေဖာ္ ေရးဖက္ပါ။
ကဗ်ာအတြက္ေကာ ဆရာေမာင္သာႏိုးရဲ ့ေဝဖန္ခ်က္ အတြက္ေကာ ေက်းဇူးပါဗ်ာ။ ကလီေရွး အသံုးအႏွဳန္း ပါတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ဆန္းသစ္မွဳေတြ က အားေကာင္းေမာင္းသန္။ ကဗ်ာက အားမာန္ အျပည့္။
ဒီကဗ်ာေလးကိုၾကိဳက္ၾကတယ္ေနာ္။
ဆရာေယာ... ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းလွေခ်လား။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္ လုပ္ပါဦးလား။
Post a Comment