Pages

Sunday, October 19, 2008

အရပ္ပ်က္မကေလး (၂)

" ရြာလူႀကီးေတြက ကာကြယ္မေပးဖူးလား။ က်န္တဲ့ သူေတြကေရာ သည္အတိုင္း ၾကည့္ေနၾကတာလား။" က်ေနာ္က ေမး မိတယ္။

"ရြာလူႀကီးေတြဆိုတာကလည္း သူတို႔ ပိုက္ဆံရမယ့္ ကိစၥေလာက္ပဲ ၾကည့္ေနတာပါ" က်ေနာ့္ အမ်ဳိးသမီးက ျပန္ေျဖတယ္။ "ဒီကိစၥကိုလည္း သူတို႔က အေလးမထားၾကပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးေၾကာင့္လည္း တို႔ရပ္ရြာသိကၡာက်ရတယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ထင္ထားၾကတာကိုး" သူက ေလးေလးပင္ပင္ ဆက္ေျပာျပတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ၂-၃ ခါေလာက္ က်ေနာ္တို႔ ဒီေကာင္မကေလးကို ထပ္ေတြ႔ၾကတယ္။ အသားမဲမဲ၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ ဆံပင္ ေကာက္ေကာက္ ကေလးငယ္ကေတာ့ ဘ၀ႀကီးအေၾကာင္း ဘာမွ သိပံုမေပၚပါဘူး။ ေဆာ့ကစားလို႔ ေပ်ာ္ေနတယ္။ ေတြ႔တိုင္း က်ေနာ္တို႔ကလည္း ပိုက္ဆံ တရာ၊ ႏွစ္ရာ ေပးေလ့ရွိတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ က်ေနာ့္ မိန္းမကေတာ့ ရိုးပါတယ္။ ဒီမိန္းကေလး ကံမေကာင္းလို႔ဆိုတာမ်ဳိး ကံၾကမၼာအေပၚပဲ ပံုခ်ထားလိုက္တယ္။ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းတို႔၊ ဖိႏွိပ္မႈတို႔၊ စနစ္က မွားေနတာတို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာမေနပါဘူး။ သူႏိုင္သမွ် ကူေပးတာပါပဲ။

တခါျပန္ေတြ႔ေတာ့ အေျခအေနက ပိုဆိုးေနၿပီ။ သူေနတဲ့ အိမ္ကေလးကို လူတခ်ဳိ႔က အေႂကြးနဲ႔သိမ္းသလိုလို၊ အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ် သလိုလို၊ အေသအခ်ာေတာ့ မသိရဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဇရပ္တခုေဘးမွာ ကပ္ေနေနရတယ္။ ၀ါးထရံကေလး တခ်ပ္ေထာင္ လို႔ အခန္းဖြဲ႔ေနေနတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအရိပ္ေအာက္မွာ တနည္းတဖုံ လံုျခံဳမႈရွိတယ္ ဆိုႏိုင္သလို၊ အိုးအိမ္လို လံုျခံဳမႈမရွိတဲ့ ဇရပ္မွာ ေနေနရတဲ့အတြက္ ပိုလို႔ လံုျခံဳေရးမေကာင္းဘူးလည္း ေျပာရင္ရႏိုင္တယ္။

(၃)
"ဇတ္လမ္းကေတာ့ အျဖစ္မွန္ပဲ။ ဒီေလာက္ပဲဗ်။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ခရီးသြားလိုက္ လာလိုက္ မေတြ႔မိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေကာင္မေလးက ျမန္မာျပည္ပဲ ျပန္သြားသလုိလုိ၊ တေနရာပဲ ထြက္သြားသလိုလို ၾကားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လည္း ေနာက္ပိုင္း မေတြ႔မိေတာ့ဘူး"

က်ေနာ္က ညခင္းထမင္း၀ိုင္းမွာ က်ေနာ္ၾကံဳဖူးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေျပာျပေနမိတယ္။ ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း ေမးခြန္း ေတြ ထုတ္ေနမိတယ္။ အခုမွပဲ ေလထုက နည္းနည္းပိုေအးသလို ရွိလာတယ္။ အျပင္က ပိုးေကာင္ငယ္ေတြရဲ႔ တစီစီအသံ ၾကားေန ရသလို အျခား၀ိုင္းေတြက ရယ္သံ၊ စကားသံေတြလည္း ၾကားေနရတယ္။ ထမင္း၊ ဟင္းက်န္ေတြက ေအးစက္လို႔ အရိုး၊ အရင္း ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အခ်ဳိ႔ကလည္း သစ္သီးအခ်ဳိစားလို႔ ထမင္း၀ိုင္း သိမ္းဖို႔ ျပင္ေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္ ေျပာျပတဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ကို ၾကားရတဲ့ သူေတြကလည္း စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။

ဟုတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ မိစံုဖစံုမဟုတ္ဘဲ ကေလးေမြးၿပီး ကေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကရတဲ့ မိခင္ ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ (Single mom) လို႔ေခၚၾကတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း အစိုးရေတြက ေစာင့္ေရွာက္မႈအျပည့္အ၀ေပး ထားတတ္ ၾကတယ္။ လူမႈဖူလံုေရးစရိတ္ေတြ ရသလို၊ ကေလးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအတြက္၊ ကေလးေတြ ေက်ာင္းေနႏိုင္ဖို႔အတြက္၊ အျခား အကူအညီ ေတြလည္း ရၾကတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ မွားယြင္းမိၾကလို႔ျဖစ္ေစ၊ သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္လို႔ မေပါင္းမိၾကသည္ျဖစ္ေစ ကေလးတေယာက္နဲ႔ အေမျဖစ္လာရတဲ့ကိစၥဟာ ျပႆနာႀကီးႀကီးမားမား မဟုတ္သလို လူမႈ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ဘ၀ႀကီး တခု လံုး ဇတ္သိမ္းသြားရမလို အၿပီးဆံုးရႈံးသြားရမယ့္ အေျခအေနလည္း မဟုတ္ေလဘူး။

ဒါေပမယ့္ အခုလို ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားပါတယ္ဆိုတဲ့၊ ယဥ္ေက်းပါတယ္ဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာမွ ဘယ္လို ျဖစ္ၾကရ တာလဲ။ က်ေနာ္က ေတြးေနမိတယ္။ ကေလးမေလးကို အရပ္ပ်က္မေလးလို ဆက္ဆံၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေကာင္မေလး ေၾကာင့္ အရပ္က နာမည္ပ်က္၊ အရပ္ကသိကၡာက်ရတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အရပ္ကိုယ္တိုင္က ပ်က္ေနလို႔ ေကာင္မေလးက ပ်က္သြားရတာလား ေမးခြန္းထုတ္စရာေကာင္းလွတယ္။ သေဘာထားသိမ္ဖ်င္း အႏိုင္က်င့္လိုတဲ့ လူဆိုး ေတြကေတာ့ အနည္း စု ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း က်န္တဲ့ က်ေနာ္တို႔လူမႈ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို အေျခအေနကို ပံုမွန္ုျဖစ္ေန သေယာင္ လက္ခံေနၾကရတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ မသိက်ဳိးကၽြံေနၾကတာလဲ... စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

"က်ေနာ္တို႔ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာကိုက ဖခင္ႀကီးစိုးေရး၀ါဒ၊ မဟာဖို၀ါဒေတြက အျမစ္စြဲ တည္ရွိေနေသးလို႔၊ ႀကီးႏိုင္ ငယ္ညႇဥ္း စိတ္ဓါတ္ေတြ ရွိေနေသးလို႔ ဒီလိုျဖစ္ရတယ္ ထင္တာပဲ..." က်ေနာ္က ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေျပာမိတယ္။

"မဟုတ္ေသးဘူး ဆရာ" .. က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ အမ်ဳိးသမီးက ျပန္ေျပာတယ္။ "က်မအျမင္ကေတာ့ လူမ်ဳိးေရးလည္း ပါလိမ့္ မယ္ ထင္တယ္။ ၾကည့္ေလ... အကယ္၍ ကေလးက အျဖဴကေလး၊ (ဘိုေပါက္စကေလး) ျဖစ္ေနရင္ေရာ၊ လူေတြက ၀ိုင္းၿပီး ခ်စ္ေန တာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အကယ္၍ ကေလးအေမက ရပ္ရြာထဲက တေယာက္ေယာက္နဲ႔ မွားယြင္းၿပီး ကေလး ရတယ္ ထားဦး၊ ကေလးအေမကို ဒီလို ဆက္ဆံတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ကေလးက အမဲကေလးျဖစ္ေတာ့ တို႔နဲ႔ အမ်ဳိး မတူဘူး။ သူတို႔က တျခား၊ မ်ဳိးဖ်က္တယ္ ဆိုတဲ့ အျခားအုပ္စုတခုထဲ သြင္းလိုက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ ေျပာရရင္ တျခား ေသတၱာတခုထဲ stereotyping လုပ္ၿပီး ထည့္လိုက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။"

ဒါလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ စစ္ပြဲအတြင္းမွာ မုဒိမ္းျပဳက်င့္ၾကတဲ့ကိစၥေတြ အေၾကာင္းကိုလည္း က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတယ္။ အျခား ရန္သူ လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အုပ္စုတခုကို က်ဳိးႏြံသြားေအာင္၊ သိကၡာက်ေစေအာင္၊ သူတို႔ရဲ႔ အမ်ဳိးကို ဖ်က္ႏိုင္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ ခ်က္နဲ႔ မုဒိမ္းက်င့္တာကို လူေတြရဲ႔ သားရိုင္းဗီဇ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ တမင္လုပ္ေဆာင္ၾက က်ဴးလြန္ၾကတယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ စစ္ပြဲေတြအတြင္းမွာ ဒါေၾကာင့္လည္း အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ သားေကာင္ျဖစ္ၾကရ၊ ပိုလို႔ ဒုကၡခံၾကရ၊ ဓါးစားခံျဖစ္ၾကရတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးေတြက ရာစုမက ေထာင္စုႏွစ္ခ်ီ ၾကာခဲ့ၿပီလို႔ ဆိုရမယ္။ လူ႔သမိုင္းတေလ်ာက္ပဲ။ ဒီလို ကိစၥေတြက အဆံုးမသတ္ ႏိုင္ေသးဘူးလား... စဥ္းစားေနမိတယ္။

အခု ကေလးမေလးက လူမဲတေယာက္နဲ႔ ကိုယ္၀န္ရလာေတာ့ ရပ္ရြာက ရွက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေရး အစြန္း ေရာက္တဲ့ အေနအထားမွာေတာ့ သူက "မ်ဳိးဖ်က္မ"ဆိုတာမ်ဳိးအထိ စြပ္စြဲတာ ရွိလာခဲ့။ ေနာက္ဆံုး ရပ္ရြာက၊ ဒါမွ မဟုတ္ အမ်ဳိး သားေရး အစြန္းေရာက္တဲ့ လူတခ်ဳိ႔က မေက်နပ္ ေဒါသေတြကို သူ႔ဆီပဲ ျပန္ပံုေအာခ်လိုက္သလိုမ်ဳိး၊ ဒုကၡေရာက္သူကို မကူညီ ဘဲ လက္စားေခ်သလို ျပန္ဖိႏွိပ္တာမ်ဳိး ျဖစ္ေစေတာ့တယ္။ ေျမနိမ့္ရာလွံစိုက္ အေျခအေန ေရာက္ေစေတာ့တယ္။

"အင္းေလ.. လူမႈသိပၸံပညာရပ္မွာေတာ့ လူမႈဖြဲ႔စည္းပံုအရ အၾကမ္းဖက္မႈ တည္ရွိေနတာမ်ဳိး (structural violence) ကိုလည္း ေဆြးေႏြးထားတာ ရွိတယ္။ သေဘာကေတာ့ဗ်ာ။ အလုပ္မွာ ပင္ပန္း မေက်နပ္ျဖစ္လာတဲ့ ေယာက္်ားက အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိန္းမကို ရိုက္တာမ်ဳိး၊ သူႏိုင္ရာ လက္ေအာက္ငယ္သားကို ဖိႏွိပ္တာမ်ဳိး၊ အခ်င္းခ်င္း ျပန္အစြမ္းျပလို႔ ရန္ေစာင္ၾက၊ ရန္ျဖစ္ ၾကတာမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္တယ္။" စကား၀ိုင္းမွာ နားေထာင္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က ၀င္ေျပာတယ္။

"အင္းေလ... ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိစၥအားလံုး ေကာင္မေလးေပၚမွာသာ အျပစ္ပံုခ်မိတာမ်ဳိး ျဖစ္ရတာေပါ့"

"တကယ္ေတာ့ဗ်ာ... က်ေနာ္တို႔ အခု လူမႈသိပၸံေတြမွာလည္း ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြးထားၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ အကယ္၍ က်ေနာ္ တို႔ ေနထိုင္တဲ့ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းရဲ႔ဖိအား၊ လိႈင္းလံုးႀကီးက သိပ္ႀကီးေနရင္ ငါးတေကာင္က ဘယ္လို ဆန္ကူးမွာလဲ။ က်ေနာ္တို႔ လူအမ်ားက ဒီလိုေတြးေခၚ လက္ခံေနၾကရင္ ဘယ္သူတဦးတေယာက္က စည္းအျပင္ထြက္ၿပီး (ေသတၱာ အျပင္ ထြက္ၿပီး) ေတြးမွာလဲ။ Out of the box ဆိုတာမ်ဳိး ျပဳမူဖို႔က လူတဦးတည္းအတြက္ ခက္ေပလိမ့္မယ္" က်ေနာ္က ခ်ိန္ဆ ေျပာေနမိတယ္။

က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြဆရာမက ၀င္ေျပာလာျပန္တယ္။ "က်မတို႔ ခုနက လူေတြကို အုပ္စုခြဲျခားၿပီး (တနည္း ေသတၱာထဲ) ထည့္ တာမ်ဳိး stereotyping ကိစၥ ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္။ အခု out of the box (ေသတၱာအျပင္ဖက္က) ထြက္ၿပီး စဥ္းစားတာမ်ဳိး၊ ျပဳမူတာမ်ဳိး ေျပာလာၾကျပန္တယ္။ ဆိုပါစို႔။ ရပ္ရြာက လူေတြက ေသတၱာအတြင္းထဲမွာပဲ ေနၿပီး ေတြးေနတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒီ ေကာင္မေလးကလည္း ေသတၱာထဲမွာပဲ ေနၿပီးေတြးေနတယ္။ သူကလည္း out of the box ဆိုတာမ်ဳိး မစဥ္းစားဖူးေလ။ သူ ကိုယ္တိုင္က သူမ်ားေတြက သူ႔ကို သတ္မွတ္ထားတဲ့ အရပ္ပ်က္မေလးဆိုတဲ့ လကၡဏာ သတ္မွတ္ခ်က္ကို လက္ခံေနသလို ျဖစ္မေနဖူးလား။ သူကိုယ္တိုင္က ျငင္းပယ္ရင္ မရဖူးလား။"

ဟုတ္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးကလည္း ေသတၱာအျပင္ထြက္လို႔ ဘယ္ေတြးႏိုင္ပါ့မလဲ။ က်ေနာ္တို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ စဥ္းစားခ်က္၊ ပညာ၊ အေတြ႔အၾကံဳ၊ သတၱိ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ လူတဦးမွာ ခြန္အားရွိလာဖို႔ empowerment ဆိုတာမ်ဳိးေတြက ဖက္ ေပါင္းစံု လိုအပ္ပါတယ္။ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းတရပ္ အေျပာင္းအလဲ (change) ျဖစ္ဖို႔၊ ေတာ္လွန္ေရးတရပ္နဲ႔ လူမႈအဖြဲ႔ အစည္းကို ေျပာင္းလဲ ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသူတိုင္းက ဒီလို လူထုေတြကို ခြန္အားျမႇင့္တင္ေပးဖို႔ ကိစၥကို ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ေနၾကတဲ့ ရပ္ရြာဖြံ႔ၿဖိဳးေရး (community development) သင္တန္းေတြမွာလည္း ဒီလိုစကားေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာခဲ့သေပါ့။

"ဒါနဲ႔ ေနပါဦး... ဆရာကေရာ သူ႔အတြက္ ပိုက္ဆံတရာ၊ ႏွစ္ရာ ေပးတာအျပင္ တခုခု လုပ္မေပးဖူးလား။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ဒီလို လူမႈေရးကိစၥေတြကို ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ အဲန္ဂ်ီအိုေတြလည္း ရွိတတ္တာပဲဟာ" က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ အမ်ဳိးသမီးက ေမး လာတယ္။

ညက အခုမွ ပိုေအးလာသလိုပဲ၊ ၀ိုင္တခြက္ ႏွစ္ခြက္၀င္ထားတာေတာင္ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္လာတယ္။ ေျမာက္ျပန္ေလရူးကလည္း တခ်က္တခ်က္ ေ၀ွ႔ေနတယ္။ ခ်င္းမိုင္ေတာင္တန္းေပၚ မွာ ျမဴေငြ႔ေတြ သိုင္း၀ိုင္းဖြဲ႔လာလို႔ ညနက္လာၿပီဆိုတာ သတိျပဳလာမိ တယ္။

"က်ေနာ့္မွာလည္း က်ေနာ့္ဆင္ေျခေတြ ရွိေနတာေပါ့။ အကယ္၍ က်ေနာ္က ဒီေကာင္မေလးကိစၥကို အားတက္သေရာ ထဲထဲ ၀င္၀င္ ကူညီေနရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အမ်ဳိးသမီးက ညိဳညင္တာမ်ဳိး၊ အထင္လြဲတာမ်ဳိးလည္း ခံရႏိုင္တယ္။ သိပ္စိတ္၀င္ စားေန တယ္ဆိုတာမ်ဳိးလည္း ထင္ခံရၿပီး လင္မယားခ်င္းေတာင္ စကားမ်ားႏိုင္သေပါ့။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္က ဒီေဒသမွာ ေနထိုင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ဧည့္သည္သြား၊ ဧည့္သည္လာ ပံုစံမ်ဳိး၊ က်ေနာ္က တခုခု ဆက္လုပ္ရင္ က်ေနာ္နဲ႔ ရပ္ရြာက လူေတြနဲ႔လည္း နားလည္ မႈလြဲတာေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ ရွိလာႏိုင္တယ္။ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ လုပ္ရတာမ်ဳိးလည္း ရွိလာ ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ကလည္း အျခားအလုပ္ေတြ မ်ားပါတယ္၊ မအားလွပါဘူး။"

တကယ္ေတာ့ ဒီလို ဆင္ေျခေတြကို ပါးစပ္က ထုတ္ေျပာၿပီး က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ အမ်ဳိးသမီးကို ျပန္မရွင္းျပ ျဖစ္ပါဘူး။ "အင္းေလ.. က်ေနာ္လည္း အျခားအလုပ္ေတြမ်ားေနတာနဲ႔ တခါတခါ ခဏတျဖဳတ္ေတြ႔မိတာေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ေတြ႔တုန္းေတာ့လည္း ႏိုင္သမွ် ကူညီသေလာက္ပါပဲ.... " ဗလံုးဗေထြး ျပန္ေျပာေနမိတယ္။

က်ေနာ္က အစပိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပည္ပမွာ၊ အေမရိကန္ လူေနမႈအဖြဲ႔အစည္းမွာ၊ ေခတ္သစ္ လူမႈဆက္ဆံ ေပါင္းသင္းပံုၾကား မွာ အေတာ္အေနၾကာလာေတာ့ အတန္ေတာ့ ေျပာင္းလဲမႈရွိလာတယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ အခုမွ ဟုတ္ပါရဲ႔လားလို႔ ျပန္စဥ္းစား ေနမိတယ္။
က်ေနာ္လည္း ေသတၱာထဲက ေတြးေနတုန္းပဲလား... ဗလံုးဗေထြး ဆက္ေတြးေနမိတယ္။

ေယာဟန္ေအာင္
ေအာက္တိုဘာ ၁၉၊ ၂၀၀၈။

11 comments:

sawthanlwin said...

good post..
this post give me to think a lot..
thanks...

mama said...

မွန္တာေပါ့..
စာေရးသူ ဟာ ေသတၱာ ထဲက မထြက္ ပဲ ေတြးေနခဲ႕တာ
ဒီဇာတ္လမ္းေလးသာ အမွန္ဆို ရင္...
အဲဒီကေလးမေလး က တစ္ကယ့္ သနား စရာပဲ
Blog တစ္ခုေရး တင္ႏိုင္တဲ႕ အေနအထားရွိေနတဲ႕ လူတစ္ေယာက္...
ႏိုင္ငံ အတြက္ အက်ိဳး ရွိရာ ရွိေၾကာင္း လုပ္ေနႏိုင္တဲ႕သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရဲ႕သားနဲ႕
သူ႕ဇနီး ေလာက္ေတာင္ အၾကင္နာတရား မရွိတာ
က်မ တစ္ကယ္ စိတ္မေကာင္းဘူး...
က်မ အျမင္ကေတာ့ .ႏိုင္ငံေရး လုပ္တယ္ ဆိုတာ
လူေတြ ရဲ႕ အေရး .. ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ႕ ဘ၀ေတြ အေရး
လုပ္တာမို႕လို႕ ... အေျခအေန တစ္ခုမွာ... တစ္ေယာက္တည္း အတြက္ လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ႕တယ္ ဆိုရင္လည္း ... အက်ိဳး ရွိတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္..
....
ဒီ comment ေလး ေရးရတာ.. အရမ္းေ၀ဖန္ သလို ျဖစ္သြားရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္..
က်မက Gender နဲ႕ပတ္သက္ရင္ ထိခိုက္လြယ္သူ တစ္ဦးျဖစ္ေနခဲ႕ လို႕ပါ...

pandora said...

လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတခုရဲ႕ ေနသားက်ေနတဲ့ သေဘာထားေတြ ျပဳမူေနထိုင္ပံုေတြကို ေျပာင္းလဲဖို႕ဆိုတာ လြယ္တဲ့အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ လူေတြရဲ႕သဘာ၀ကိုက အေျပာင္းအလဲကို ခုခံၾကတယ္ မဟုတ္လား။

မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ဒီလိုျဖစ္ရင္ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတဲ့ တကယ့္အရင္းအျမစ္ကို ရွာေဖြ ကုသဖို႕ ဘာလို႕ မစဥ္းစားၾကသလဲ။ သူကိုယ္တိုင္ရဲ့ အျပစ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ ေရွ႕ေလွ်ာက္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျဖစ္ေအာင္ ဘာေၾကာင့္ အခြင့္အေရး မေပးႏိုင္ၾကရသလဲ။ ေခါက္က်ိဳးရုိးေနတဲ့ အေတြးအေခၚေတြရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို ထြက္ေတြးၾကဖို႕ဟာ လူတိုင္းနဲ႕ ပတ္သက္တာ မွန္ေသာ္လည္း စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ရိွသူေတြကေတာ့ ပိုၿပီး ဦးေဆာင္ဦးရြက္ လုပ္ေပးႏိုင္သင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ဒီကိစၥေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ ဦးစားေပး လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြထဲမွာ ပါမလာႏိုင္ေသးတာ ဒါမွမဟုတ္ ပါသင့္တယ္လို႕ မယူဆတာ ျဖစ္ႏိုင္ေနျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အစိုးရမဟုတ္တဲ့ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းေတြ ပါ၀င္လာၾကရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို အဖြဲ႕အစည္းေတြကို ရန္သူထင္ေနတဲ့ အစိုးရမ်ိဳးနဲ႕ က်ေတာ့လည္း ခက္ျပန္ပါေရာ။

ဒီဇာတ္လမ္းထဲက အျဖစ္အပ်က္နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ပဲ ဆက္ေတြးရရင္ေတာ့ မိတ္ေဆြဆရာမ ေျပာတာေတြအျပင္ “တန္ဖိုး” ထားတာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ စဥ္းစားဖူးတာ ရွိပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲက လူမႈအဖြဲ႕အစည္းေတြလို ေနရာေတြမွာ (ျမန္မာျပည္မွာေရာေပါ့) အမ်ိဳးသမီးေတြကို ဒီလိုကိစၥေတြနဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ က်ိဳးေၾကာင္းမဆီေလ်ာ္တဲ့ ခြဲျခားမႈ အေနအထားတခုမွာ ေတာ္ေတာ္ကို ရွိေနတယ္လုိ႕ ထင္ပါတယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တခုလံုးေရာ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ ေယဘုယ် သေဘာထားေပါ့။ ေတြးမိတာေတြက ကြန္ထရိုဗာရွယ္ ျဖစ္ေနႏိုင္တာမို႕ ဒီေနရာမွာေတာ့ အေသးစိတ္ မေျပာေတာ့ပါဘူး။

စာေရးသူနဲ႕ပတ္သက္လို႕ က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ သူလုပ္ႏိုင္ခဲ့သမွ်အျပင္ အခုလို အေတြးထဲမွာ ခံစားေနရာေပးၿပီး အားလံုး ေသတၱာအျပင္ဘက္ ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ေ၀မွ်ေပးခဲ့တာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ပါၿပီ။

Yaw Han Aung said...

အခုလို တေလးတစား ေဆြးေႏြးၾကတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မမကိုလည္း စိတ္မရွိပါ။ က်ေနာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုယ္၌က က်ေနာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ဆန္းစစ္ၾကည့္တဲ့ အျမင္နဲ႔ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္တာ ျဖစ္သလို၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ျပန္ဆန္းစစ္ ေမးခြန္း ထုတ္ၾကည့္တာပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ သူရဲေကာင္းႀကီးလို ဒီေနရာမွာ ေရးမထားပါဘူး။ အရွိကို အရွိအတိုင္း တင္ျပ လိုတာပါပဲ။

Anonymous said...

မဂၤလာပါ ကိုေယာဟန္ေအာင္

အရပ္ပ်က္မေလး အမွတ္ ၁၊ အမွတ္ ၂ ကို လာဖတ္သြားတယ္။
ဒီလို အမူအက်င့္ေတြက အထူးသျဖင့္ အေရွ့တိုင္းမွာပဲ ေတြ႔ရတယ္။ ဖခင္ၾကီးစိုးတဲ့စနစ္ရဲ႔ အားနည္းခ်က္ တခုပဲ။

အင္း ကြ်န္ေနာ္တို့ လိုခ်င္တဲ့ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ေတာ့ ဒီဓေလ့တခုက လုံး၀ကို မလိုက္ဖက္တာပဲ။

အက်င့္တခုကို ေျဖာက္ဖ်က္ဖို့ဆိုတာ မ်ဳိးဆက္ သုံးဆက္ေလာက္ အခ်ိန္ယူရတယ္။ စုစုေပါင္း အႏွစ္ ၂၀၀ ေလာက္ေပါ့။ အမိျမန္မာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီရေသာ္ျငားလည္း ဒီအက်င့္ေတာ့ ခ်က္ျခင္းၾကီး မျမင္ႏိုင္ပါဘူးေလ။ ဒါေတာင္ အစိုးရက ပညာေပးမွ ျဖစ္ႏိုင္မွာပါ။ ပုံမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ဓေလ့တခုလို စဲြေနမယ္၊ ဘယ္စနစ္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ...

kay said...

အပိုင္း (၁) က- ေမးခြန္းကို ျပန္ စဥ္းစားရင္- ဗမာျပည္မွာ- အမ်ိဳးသမီး အခြင့္အေရး ေတြ တကယ္ပဲ ဆံုးရွံဳးေနသလား ဆိုတာပါ။ နားလည္မိသေလာက္ေတာ့..သိပ္ကို ဆိုး၀ါးတဲ့ နိုင္ငံေတြ နဲ႕ ယွဥ္ရင္ ဗမာျပည္ ဟာ၊ စိုးရိမ္စရာ အေျခအေန ေတာ့ ျဖစ္မလာေသးပါဘူး။ စာမွာေရးထားသလို- ျပည္တြင္းစစ္ ဒဏ္ေၾကာင့္ ..License to Rape ကိစၥ နဲ႕ စီးပြားေရး ျခြတ္ျခံဳက်မူ က..ကပ္ပါလာတဲ့.. Sex Trade ေတြေလာက္သာ၊ စိုးရိမ္စရာ မို႕၊ ဒီကိစၥေတြဟာလည္း၊ အစိုးရ တခု ေကာင္းမြန္ တိုးတက္လာရင္၊ ျပဳျပင္ လို႕ရေကာင္းတယ္လို႕ ယံုၾကည္ မိပါတယ္။

ပိုဆိုးတာက..ကိုးကြယ္ယံုၾကည္တဲ့ ဘာသာ ေၾကာင့္.. အရိုးစြဲ ေန တဲ့ စြန္႕မပစ္၀ံ့ တဲ့ အစဥ္အလာ ေတြ ေၾကာင့္၊ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးျပသာနာေတြက ပို ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းေနတယ္။ အာဖရိက တခ်ိဳ႕ေဒသ ေတြက.. Women circumcision ေတြေၾကာင့္...က်န္းမာေရး ဆိုးက်ိဳးေတြျဖစ္ေနတာေတြ၊ အိႏၵိယ တခ်ိဳ႕ေဒသ ေတြက..လင္သား-သားသမီးေတြက ျပစ္ထားတဲ့..မုဆိုးမ ရြာၾကီးေတြ၊ ေနာက္..ေခါင္းျမီးျခံဳရံု တင္မက..ေက်ာင္းမွာ ရည္းစားထားမိလို႕..မိသားစု အရွက္ရေစတယ္ဆိုျပီး..သက္ေသျပစ္ ၾကတဲ့ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းက..ဆယ္ေက်ာ္သက္ တခ်ိဳ႕၊ စသျဖင့္ ျပသာနာေတြကေတာ့..မ်ားျပားလွပါတယ္။ အနီးဆံုး ထိုင္းနိုင္ငံမွာေတာင္.. လည္ပင္းေၾကးကြင္းစြပ္တဲ့ ဓေလ့တခုကို ထိန္းသိန္းရင္း..လူစင္စစ္က..ေမ်ာက္ျဖစ္ရတဲ့ ပေဒါင္အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ လူၾကားထဲ သြားလာ ပညာသင္ခ်င္လြန္းလို႕..ျပစားဖို႕ ထားတဲ့ ရြာစခန္းေတြ ကေန..ထြက္ေျပးၾကတဲ့..ပေဒါင္ မငယ္ေလးေတြ၊ အင္း-- ေျပာရင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားလာေနျပီ။

ခု-စာထဲက..အရပ္ပ်က္မေလး ျပသာနာကေတာ့.. အမ်ိဳးသမီးငယ္က..ေသတၱာထဲက..ေဖာက္ထြက္ မေတြးတက္သလို၊ အရပ္ကလည္း၊ မေဖာက္ ထြက္ ၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့..သိပ္ခဲယဥ္းလြန္းတဲ့ ျပသာနာ ၾကီးလို႕ မထင္ပါဘူး။ ဗမာ ယဥ္ေက်းမူ အစဥ္အလာေတြမွာလည္း..ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္စရာ ေတြ မ်ားျပားသလို၊ မလိုအပ္တဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းမူ၊ အားနည္းခ်က္ေတြ..ရွိေန တာကလည္း တခ်က္ပါ။

စာေရးသူ နဲ႕ ပတ္သတ္လို႕ကေတာ့- ခုလို အေတြးနဲ႕ယွဥ္ျပီး ေဖာ္ထုပ္ျပေပးတာလည္း၊ လုပ္ေဆာင္မူ အပိုင္းတခု လို႕ပဲ ထင္ပါတယ္။ အစိုးရ မဟုတ္ေသာ..အဖြဲ႕မ်ားရဲ႕ အခန္းကဏၭ ေတြ သိပ္ျမင့္မားလာတဲ့ ယေန႕ေခတ္မွာ- စာေရးသူ ရဲ႕ မိတ္ေဆြ..ဆရာမ တို႕လို လူမ်ိဳးေတြ ကို အမ်ားၾကီး အားကိုး ေမွ်ာ္လင့္ နိုင္ပါတယ္။ အခု- အဲဒီ စကား၀ိုင္းမွ တဆင့္- ဒီပို႕စ္ေလး တခု က ကိုပဲ၊ လူမူ စီးပြား ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး- အေတြးအေညာင့္ ေလးေတြ..ျပန္႕ပြားေစ ျပီမို႕၊ လက္ေတြ႕ ကို ကူးေျပာင္းနိုင္ဖို႕ပဲ လိုပါေတာ့တယ္။

ခင္မင္စြာျဖင့္-

Unknown said...

လူေတြၿဖစ္ေလ့ၿဖစ္ထ႐ွိတဲ့..ေတြေ၀မႈ..စိုးရိမ္မႈ..ကိုယ့္
ကိုထိပါးမွာစိုးမႈ..စတဲ့ ကာ႐ုိက္တာေလးေတြေရာေႏွာ
ထားတဲ့ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္လို႔ပဲမွတ္ယူခ်င္လိုက္တာ...
ေလာကမွာ..တကယ့္အၿဖစ္အပ်က္ေတြကပိုၿပီးဆန္းၾကယ္
႐ႈပ္ေထြးတာေတာ့အေသအခ်ာပါပဲ...

Nyein Chan Aung said...

“အရပ္ပ်က္မကေလး” ကိုအပိုင္း (၁) နဲ႔ (၂) ကိုဖတ္သြားပါတယ္။ Gender ကိစၥအျမင္တစြန္းတစ္စကို ေဆြးေႏြးေပးသြားတာ ေက်းဇူးပဲ။ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစ ကိုေအာင္သူ။

Anonymous said...

ကိုေယာ ... ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ၾကည့္ျပီး အရွိကို အရွိအတိုင္း ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေ၀ဖန္ထားတာကို ေလးစားပါတယ္ ။ ေက်းဇူးလည္း တင္တယ္ ။

ခ်င္းမိုင္က အဖြဲ႕အစည္းက လူေတြရဲ႕ retreat ဆန္ဆန္ စကား၀ိုင္းေတြအေၾကာင္းရဲ႕ detailed description ကို ဖတ္ျပီး ၊ က်မ ခ်င္းမိုင္တုန္းက ၾကံဳခဲ့ရတာကို သြား ေတြးလိုက္မိတယ္ ။ ကိုေယာ ေျပာထားတဲ့အတိုင္းေတြပါပဲ ။

Frankly speaking, have you ever wondered how ironic it seems that here we are, sitting in a nice ambience; be it at a nice restaurant or in the comfort of our home, and engaging in long discussions about how we can improve the lives of our people while the situation in Burma remains the same?

As I see that year after year, the number of Burmese people struggling to make ends meet increases and the gap between the wealthy and the poor keeps widening, I truly begin to wonder whether all of our discussions have been too idealistic. Amidst our so-called intelligent discussions, have we missed out the importance of practicality?

I always believe that how valuable an idea is, depends highly on how implementable it is in reality. If we only have ideas which are not implementable, then we are not making any effective progress for our society. As such, no contribution has been done and our lengthy discussions end up hanging precariously on the border of almost becoming "redundant".

My very frank and direct opinion is that many organizations sometimes or even most of the times fall prey to such form of redundancy even with their well-planned retreats and highly energised brainstorming sessions for future strategies. When our discussions do not produce effective and tangible outcome upon being carried out, it is time for us to re-look into where we have gone wrong and start being practical.

Look at what happened in the case of the young girl in the story. You have learnt extensively about the social theories and has had so many such reflective discussions with other intellectual people. And yet, when faced with the real case of the young girl, you were not able to do more than just feeling pitiful and recounting about her in your current post. You were not able to do something substantial to change her life.

Many of us, with our big ideas, fall into such categories. Many a times, I feel guilty about having walked past the beggers on the streets of Burma during my trips there. Apart from giving them money, I was not able to do more. That moment of truth keeps nagging at me and I sincerely hope in my heart that, one day, I would be able to do something about such truth.

pandora said...

ဂ်စ္တူးကို ေရးထားတဲ့ မွတ္ခ်က္ကို ဒီေနရာမွာလည္း ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။


တစ္ဦးခ်င္းကို တစ္ဦးခ်င္းက အၿပီးတိုင္ကူညီႏိုင္လိုက္ဖို႕ကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္စရာ မရွိဘူး။ လက္ေတြ႕လည္းသိပ္က်တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတဦးခ်င္းေတြက အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနတဲ့အခါ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ဒီလိုလိုက္ၿပီး ကူညီႏိုင္မလဲ။ အားကုန္လာလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ လႈ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ျပသနာျဖစ္လာၿပီ။ ဒါကို လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တခုလံုး ကိုယ္တိုင္က ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ယူမွပဲ ရႏိုင္ပါတယ္။ အဲလို လူအမ်ားရဲ႕ ျပသနာေတြ ကိုေျဖရွင္းခ်င္တဲ့အခါ စုေပါင္းတိုင္ပင္ေဆြးေႏြးမႈေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ စာအုပ္ႀကီးႀကီးေတြ ရွာေဖြဖတ္ရႈၿပီး အေျဖရွာၾကပါတယ္။

ဘာမွ ထိိထိေရာက္ေရာက္ မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႕ ထင္စရာေတြက အဆင့္ဆင့္မွာ ရွိေနပါတယ.္။

အိမ္တအိမ္မွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတေယာက္ဟာ အိမ္ရဲ႕ ကိစ္စ အ၀၀ ကိုအာရုံမျပတ္ပူပန္ စဥ္းစားလုပ္ေနရတဲ့အခါ သမီးအငယ္ ဒီေန႕ေက်ာင္းမွာ ခဲတံေပ်ာက္ေနတာကို လိုက္မေျဖရွင္းႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ကေလးအတြက္ကေတာ့ သူ႕အတိုင္းအတာနဲ႕သူ အေရးႀကီးေနမွာပဲ။

ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံအတြက္ ေရရွည္ေကာင္းသြားေစခ်င္လို႕ အဖက္ဖက္က ေျပာင္းလဲဖို႕ေတြကို အာရုံထားၿပီး ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ၾကံၾကတဲ့အခါ တဦးခ်င္းရဲ႕ ျပသနာေတြကိုက်ေတာ့ အေသးစိတ္ မလုပ္ႏိုင္တာရွိမယ။္ အဲဒီတဦးခ်င္းခမ်ာမွာေတာ့ ဘ၀တခုပါပဲ။

ကမၻာေပၚမွာ ေနရာအသီးသီးက ဆင္းရဲဒုကခ ေတြ ျပသနာမ်ိဳးစံုေတြကို ၿငိမ္းမယ္ဆုိၿပီး ႏိုင္ငံတကာၾကားမွာ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခါ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ အာဂ်န္ဒါကို အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ေပးႏိုင္မလဲ။ အဲဒီႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေသေရးရွင္ေရး ျဖစ္ေနၿပီ။

စာထဲက စကားတခုနဲ႕ပဲ ေျပာပါရေစဦး။ ငတ္ေနတဲ့လူကို ငါးတေကာင္ေပးရင္ တေန႕စာဖူလံုမယ္။ ငါးဖမ္းနည္း သင္ေပးရင္ တသက္စာဖူလံုမယ္.. တဲ့။ ကိုယ္က ဆက္ေတြးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါးဖမ္းနည္း ပညာေတြကို ရွာေဖြေနတုန္း လူေတြအားလံုးကို ဘယ္လိုသင္ေပးရမလဲ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးေနတုန္း အခ်ိန္ေတြၾကာေနရင္ေတာ့ ငတ္ေနတဲ့လူခမ်ာ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ေသသြားမွာပဲ။ ေရရွည္ျပသနာ အားလံုးအတြက္ ျပသနာကို ေျဖရွင္းဖို႕ ၾကံစည္ၾကတာ အေရးၾကီးသလို တေယာက္ခ်င္းရဲ႕ ေလာေလာလတ္လတ္ အခက္အခဲေတြကို ပစ္မထားပဲ လက္ေတြ႕က်က်လုပ္ဖို႕ ႏွစ္ခုစလံုးက အေရးႀကီးပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္း အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏိုင္တာနဲ႕ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ ျဖစ္စဥ္တခုလံုးကိုေတာ့ မွားယြင္းတယ္လို႕ ေျပာရခက္ပါတယ္။ ဒီျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႕ပဲ ျပန္ေဆြးေႏြးၿပီး ဘာမွားသလဲံ ထပ္ထပ္အေျဖရွာေနရဦးမွာပဲ။

ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီလိုေဆြးေႏြးတဲ့အခါ ကိုယ္တကယ္ရွာေဖြေနသလား ေစတနာပါရဲ႕လား စကားလံုးေတြထဲပဲ နစ္ျမဳပ္ေနမိသလား ဆိုတာကိုေတာ့ အသီးသီး ကိုယ့္ဘာသာပဲ သိၾကမွာပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဆန္းစစ္ဖို႕လိုပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မညာဖို႕လိုပါတယ။္

လူဆိုတာ rational animal ပါ။ ကိုယ္က သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္သြားတဲ့အခါ အေရျပားေတြ ထူလာတတ္ၾကတယ္။ ကိုပုထုဇဥ္ တခါကေျပာခဲ့တဲ့ ပူေဖာင္းေလးေတြရဲ႕ အျပင္ဘက္ ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ကို သတိရမိတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ အသီးသီးရဲ႕ ပူေဖာင္းေလးေတြ အျပင္ဘက္မွာ ငိုသံယိုသံ ေအာ္ဟစ္သံေတြကေတာ့ ဆူေနမွာပဲ၊ အတ္တ ေတြမ်ားလြန္းၿပီး ဘာမွ မၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပုေဖာင္းေလးေတြ သိပ္မထူဖို႕လိုတယ္။ သိပ္္ပါးလြန္းရင္လည္း ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ေတြမွာ ဘယ္လိုမွ ေနေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ.။ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ကိုယ္ေနၿပီး အၿမဲအျပစ္ရွိသလို ခံစားေနရမယ္ ဆိုုရင္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္။ ဖန္ဆင္းရွင္လည္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ အားလံုးကို ကို္ယ္တေယာက္ထဲက လိုက္ေျဖရွင္းေနႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ တရားအျပည့္အ၀ ရေနတဲ့ သူေတာ္စင္မဟုတ္ေသးတဲ့အတြက္လည္း စိတ္ကိုထားတတ္မွာမဟုတ္ေသးဘူး ။ ဒီလိုပဲ ပူတဲ့အခါ ပူလိုက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆန္းစစ္ၿပီး လုပ္ႏိုင္သမ်ွ လုပ္လိုက္နဲ႕ ဆက္ၿပီး ရွင္သန္ေနၾကရဦးမွာပဲ။ ဒါလည္း လက္ေတြ႕အမွန္တရားတခုပဲ မဟုတ္ဘူူးလား။

ခင္မင္းေဇာ္ said...

အင္း အရပ္ကိုခ်ည္းအျပစ္ေျပာလို႕ မရႏုိင္ေသးဘူးထင္တယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ အဓိက ဇာတ္ေကာင္က ေကာင္မေလးဆုိရင္ သူကိုယ္တုိင္မွာ ရုန္းကန္ရဲဖုိ႕ သတၱိရွိဖုိ႕လဲ လိုမယ္။ သူ႕ဆီညဖက္လာသူေတြကို သူ လက္မခံႏုိင္ဖူး ဆိုတာကိုလဲ တရား၀င္ တုန္႕ျပန္ရမယ္။ ဒီလိုလုပ္မယ္ဆုိရင္ အရပ္ကေနႏုိင္မယ္ မဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္။ တခါမွားတာမွားတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္မေလးသတၱိေတြ ၊ အသိပညာေတြ ရွိေနဖုိ႕မွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းေပၚ မူတည္မယ္။ ေဟာ္တယ္တခုမွာ အလုပ္ရထားတယ္ ဆုိေတာ့ သိပ္လဲ အရည္အခ်င္းနည္းမယ္ မထင္ဘူး။ သူကိုယ္တုိင္ ဒီႏြံမွာ အနစ္ခံခ်င္သူျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အရပ္က ၀င္ဆြဲလဲ လြယ္မယ္မထင္ပါဘူး။
အရပ္ကုိေရာ သူကိုယ္တုိင္ကိုေရာ ေ၀ဖန္ႏုိင္ဖုိ႕ ဆိုတာက တကယ့္ျဖစ္ရပ္ အေသးစိတ္ေတြ အေျခအေနေတြ သိမွျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ဖို၀ါဒေတြႀကီးစုိးလို႕ ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ေသးဘူး ထင္ပါတယ္။
ေကေျပာခဲ့သလိုပါပဲ ။ အစိုးရတခု ေျပာင္းလဲ လာခဲ့ရင္ ဒီလိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြ ေျဖရွင္းဖို႕ သိပ္ခက္မယ္ မထင္ပါဘူး။
ေကာင္မေလးကိုယ္တုိင္ တြန္းလွန္ရဲတဲ့ သတၱိရွိဖို႕ အလိုအပ္ဆံုးပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္သာ အခရာပါ။
ဒီေတာ့ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရး လိုခ်င္သူေတြအေနနဲ႕လဲ ကိုယ့္အမ်ိဳးသမီးေတြကို အရည္အခ်င္းစြမး္အင္ ျမွင့္တင္ေပးေနဖို႕ လုိအပ္ေနတယ္ဆိုတာလဲ ဒီပို႕စ္ကေနတဆင့္ ခံစားရလိုက္တယ္။ ဆုိင္မဆုိင္မသိ ၀င္ပြားၾကည့္တာပါ။

Recent Comments