လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနရတယ္

အဲသည္မွာ
ၿပိဳက်ေနရဲ႕
ေကာင္းကင္တခု
ရင္အံုဆီ မခိုလံႈႏိုင္ေတာ့ဘူး။

အဲသည္မွာ
တိမ္ေကာေနရဲ႕
ျမစ္တျမစ္
ပင္လယ္ဆီ မစီး၀င္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ၿပိဳလဲသြားတယ္
စံုးစံုးျမဳပ္သြားတယ္
"ရသ" စင္တာႀကီးတခု။

ျပာညိဳျပာမည္းေတြ မထြက္ဘူး
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ေတြ မထြက္ဘူး
အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ေတြပဲ ထြက္လာတယ္
အစိမ္းလိုက္ အေတာင့္လိုက္ေတြပဲ ထြက္လာတယ္။

ေသကုန္ၾကေပါ့။
ကဗ်ာေတြ၊ ၀တၱဳေတြ
အက္ေဆးေတြ၊ အိပ္မက္ေတြ
ရွိရွိသမွ်
အႏုရသ သုခုမေတြ။

ျပန္ေပးပါ့ ငါ့ ထပ္ခိုးေလး
ျပန္ေပးပါ့ ငါ့ သိုက္ၿမံဳေလး
ျပန္ေပးပါ့ ငါ့ ခိုလံႈရာေလး။

ျမစ္တျမစ္ဟာ
ေခတ္ကို အခါခါ ျဖတ္စီးရင္း
ေခတ္လို အေမွာင္မွာ နစ္ေနရတာ
(မတတ္သာဘူး)
လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနရတယ္။ ။

ေအာင္ေမာ္ဦး
ဇန္န၀ါရီ၊ ၁၆၊ ၂၀၀၈။