ေတာင္တန္း၊ သစ္ပင္၊ ေသြးစေတြပဲ သက္ေသခံေနေတာ့တယ္ (၆)

“ကိုရင္တို႔၊ ဟား... ဟား... ေကာင္မေလးက ငါ့ကို ေရေႏြးၾကမ္း ၄- ခြက္ေတာင္ထည့္ေပးတာကြ” ကို၀င္းႏိုင္က ဆိုလာတယ္။
“ေနစမ္းပါ... မင္းရုပ္ႀကီးနဲ႔မ်ား၊ တကယ္က ငါ့ကို ခိုးခိုးၾကည့္ေနတာ” တေယာက္က အားက်မခံ။
“ေသခ်ာတာက ခင္ဗ်ားတို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ အီစကို၊ ကိုယ္က ၀စကားနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ တခါတည္း ေကၽြသြားပါေရာ လား”

သူတို႔ အုပ္စုက အသံက်ယ္ေလာင္၊ က်ယ္ေလာင္ ေျပာၿပီး ျပန္လာၾကတယ္။ ၀ေဒသမွာ ေနရတာ ၾကာလာေတာ့ တခါ တေလ သူတို႔ နည္းနည္း ပ်င္းလာတယ္။ ေဆးရံုမွာလည္း လူနာေတြ ေဆးထည့္ ပတ္တီးေတြလဲၿပီးရင္ အားေနတတ္တယ္။ တရက္ ေတာ့ ကိုအိုက္ေသာင္းက ခင္ဗ်ားတို႔ၾကည့္ရတာ ပ်င္းပါတယ္ဗ်ာ။ အပ်ဳိအိမ္သြားလည္ရေအာင္လို႔ ေခၚလို႔ သူတို႔ အဖြဲ႔ ပါလာ ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေတာင္ေပၚေဒသေတြမွာက အပ်ဳိအိမ္လည္ရတာလည္း မလြယ္လွပါဘူး။ ကရင္ ေတာင္ေပၚရြာ ေတြမွာဆို ေတာင္ တလံုး၊ ႏွစ္လံုးေက်ာ္လို႔ အပ်ဳိအိမ္လည္ၾကရတယ္။ အခုလည္း တပ္စခန္းကေန မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ ေလွ်ာက္ရတဲ့ ရြာကေလးတခုကို ေရာက္လာတယ္။ ရြာသာ ဆိုတယ္။ အိမ္ေျခက မမ်ားလွဘူး။ အခုေတာ့ ဒီရြာေလးက လားဟူ ရြာလား၊ ၀တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ေက်းရြာလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကိုအုိက္ေသာင္း ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ အိမ္တလံုးကို ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္သားေတြက ဗမာစကား ဆိုလို႔ “ထိုင္ပါ၊ လာပါ.. ”ေလာက္သာတတ္ၾကေတာ့ ကိုအိုက္ ေသာင္းနဲ႔သာ စကားေျပာဆိုေနၾကတယ္။ သူတို႔က ေဘးက ထိုင္လို႔။ ကိုအိုက္ေသာင္း ေျပာတဲ့အထဲမွာေတာ့ “ဆရာလံု၊ ဆရာလံု” ဆိုတာလည္း ပါေနေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးမွန္းေတာ့ သေဘာအရ ရိပ္မိေနၾကတယ္။ အိမ္ရွင္ေတြ က ေရေႏြး ၾကမ္း ထုတ္တိုက္တယ္။

အိမ္မွာက မိဘလို႔ သိႏိုင္တဲ့ အဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီး လင္မယားကို ေတြ႔ရတယ္။ အသက္ ၄၀ ေလာက္ ေယာက္်ားတဦးနဲ႔ သူ႔ မိန္းမလို႔ ယူဆတဲ့ ၃၅ ေလာက္ မိန္းမတဦးလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ကေလးႏို႔တိုက္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အသက္ ၂၅ ေလာက္ ေယာက္်ားတဦး၊ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ မိန္းမပ်ဳိ တဦးလည္း ေတြ႔ရတယ္။ အခန္းေထာင့္မွာေတာ့ ၁၃ အရြယ္ ကေလးမ ေလး တေယာက္ ထိုင္ေနတယ္။ သူတို႔ေရွ႔မွာေတာ့ မီးခြက္နီက်င္က်င္ရယ္၊ အိမ္ထဲ ေရေႏြးအိုးတည္ရင္း ဟင္း၊ ထမင္းခ်က္ ျပဳတ္တဲ့ မီးဖိုတလံုးလည္း ရွိတယ္။ ဒီမီးလင္းဖိုက မီးၫြန္႔ အလင္းေရာင္နီက်င္နဲ႔ တစိတ္တပိုင္း အရိပ္က်၊ တစိတ္ တပိုင္း အလင္းရ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေတြက ဗန္ဂိုးရဲ႔ အာလူးစားသူမ်ား ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လိုလို။

အိမ္ရဲ႕ ဆင္းရဲ ခ်ဳိ႔ငဲ့မႈကေတာ့ သိသာလွတယ္။ ေတာင္သူ လယ္သမားေတြပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔က ဆရာလံုေတြကိုေတာ့ ေရေႏြးနဲ႔ ျပဴျပဴငွာငွာ ဧည့္ခံၾကရွာတယ္။ ဆရာလံုေတြကလည္း ၀စကားမေျပာတတ္ေတာ့ ေရေႏြးကို မႈတ္ေသာက္လိုက္၊ အိမ္ကို ဟိုဟိုသည္သည္ ၾကည့္ေနလိုက္ လုပ္ေနၾကရတယ္။ အပ်ဳိလွည့္တယ္ ဆိုေသာ္လည္း ရဲရဲ မၾကည့္ရဲခဲ့ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ လည္း အျပန္လမ္းမွာေတာ့ သူ႔ထက္ငါ အသာ စကားႏိုင္လု ေျပာေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူမွ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ စိတ္၊ မရိုးမသားစိတ္ မရွိၾကေသးေပမယ့္ တဦးနဲ႔ တဦး စကားႏိုင္လိုစိတ္နဲ႔ အျပန္လမ္းမွာ ျငင္းလာၾကတာ။ ၾကာလာေတာ့ ကိုအိုက္ေသာင္းကလည္း နားၾကားျပင္းကပ္လာပံုရတယ္။

“ေနပါဦး... ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္သူ႔ကို ေျပာေနၾကတာလဲ.. က်ေနာ္ နားမလည္ေတာ့ဘူး။”
“ဟို ေရေႏြးလာလာထည့္ေပးေနတဲ့ အသက္ ၁၈-ႏွစ္ေလာက္ ေကာင္မေလးေလဗ်ာ။”
“ေသပါေတာ့ ဆရာလံုတို႔ေရ႕” ကိုအိုက္ေသာင္းက ညည္းတယ္။ “သူက အိမ္ေထာင္နဲ႔ဗ်” သူ႔ေယာက္်ားက ေဘးမွာ ထိုင္ေန တာ။ “အပ်ဳိဆိုတာက အသက္ ၁၃-ႏွစ္ေလာက္ ေကာင္မေလးေလ။ မေတြ႔ဘူးလား”
သူတို႔လည္း ပက္လက္လန္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ ကေလးမေလးလို႔ ထင္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးဆီ အပ်ဳိသြားလည္ ၾကတာကိုး။

ေနာက္ေတာ့မွ သိလာရတယ္။ ၀ေဒသမွာက အိမ္ေထာင္အက် ေစာၾကတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ဒီေဒသေတြမွာက ဘ၀အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါဘူး။ သာမန္လူအမ်ားကေတာ့ ရိုးရိုး ကုတ္ကုတ္ ေတာင္သူဘ၀နဲ႔ အရိုးထုတ္သြားၾကတယ္။ စိုက္ဖို႔သီးႏွံကေတာ့ ေတာင္ယာဆန္စိုက္တာမ်ဳိး ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ရာသီ စာ ဘိန္းစိုက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ဒီလို ေတာေတာင္ေတြမွာ လံုျခံဳေရးမရွိလို႔ ေျပးလႊားၾကရ၊ စစ္ပြဲေတြ ၾကံဳၾကရနဲ႔ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းေတြ ဆိုတာလည္း ေသခ်ာ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အစိုးရ စစ္တပ္ဖက္က လာရင္ ေျပးလႊားေနၾကရသလို၊ ေပၚတာ အထမ္းသမားေခၚရင္လည္း လိုက္သြားၾကရတယ္။ ရိုက္ႏွက္ ကန္ ေက်ာက္ သြားတာလည္း ခံၾကရတာပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ေတြ လာေတာ့လည္း ရိကၡာကူၾကရ၊ လမ္းျပၾကရ၊ သတင္း ဆက္သား လုပ္ၾကရျပန္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အခ်ဳိ႔ရြာသားေတြလည္း စစ္တပ္ထဲ ၀င္သြားၾကေတာ့တယ္။ ၀ေတာင္ေပၚေဒသေတြမွာ လူငယ္ေယာက္်ားေလး အမ်ားစုရဲ႕ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္းက စစ္သားလုပ္စရာပဲ ရွိေနေတာ့တယ္။ စစ္သားျဖစ္ျခင္းက အဆင့္အတန္း တခုကို ရေစတယ္။ တပ္ထဲမွာ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္း တခုခု ရေစႏိုင္သလို၊ လူမႈေရးအရ အေရးပါတဲ့ စိတ္ဓါတ္အားျဖင့္ လံုျခံဳမႈကိုလည္း ရေစတယ္။ ေယာက္်ားမွန္ရင္ ေသနတ္ကိုင္ တိုက္ခိုက္လိုၾကတဲ့ က်ားက်ားယားယား ဖိုစိတ္ အတြက္လည္း စစ္သားဘ၀က အားက်စရာ ျဖစ္ေနေစတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀) ေက်ာ္ၾကာ ျပည္တြင္းစစ္ထဲမွာ မိဘ တကြဲ သားတကြဲ၊ အေဖအေမ ဆံုးပါးခဲ့ၾကရတဲ့ ကေလးေတြအတြက္လည္း ခိုလႈံစရာက ဒီစစ္ပြဲထဲက တဖက္ဖက္ရဲ႔ စစ္တပ္ ထဲမွာပဲ ျဖစ္ေနေစေတာ့တယ္။

သူတို႔ ေတာထဲေရာက္ခါစက တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ဘ၀ကို နားမလည္ ႏိုင္ၾကဘူး။ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာ ဗမာစကား ေျပာသံ ၾကားရင္ပဲ မြန္ရြာေတြ မွာလည္း “ဟမယ္... ဟမယ္” (ဗမာ၊ ဗမာ) ဆိုၿပီး ထြက္ေျပးၾကတယ္။ ကရင္ရြာေတြ မွာလည္း “ပေရာ္ ဟဲလီး... ပေရာ္ဟဲလီး” (ဗမာလာၿပီ) ဆိုၿပီး ရြာသားေတြက ေျပးၾကတယ္။ ဗမာစကား မေျပာတတ္ ရင္လည္း “ၾကည့္စမ္း... ဗမာျပည္မွာ ေနၿပီး ဗမာစကားမေျပာ တတ္ဘူး” ဆိုၿပီး သူတို႔ရဲေဘာ္ေတြက တမ်ဳိး ျမင္မိၾကတယ္။

ၾကာလာေတာ့လည္း က်င့္သားရလာတယ္။ အျမင္ေတြေျပာင္းလာတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ဘ၀က ဒီလို ဗမာလူမ်ဳိး ေတြနဲ႔ အတူရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ မရလာခဲ့သလို ဗမာဆိုတာလည္း သူတို႔ႏွစ္လိုဖြယ္၊ သူတို႔ကို အက်ဳိးေဆာင္ ေပးတဲ့ ဗမာ ဆိုတာမ်ဳိး သူတို႔ မသိခဲ့ရေလဘူး။ ဗမာဆိုရင္ လူဆိုးေတြခ်ည္းပဲလို ျဖစ္ၾကရတယ္။ စစ္ပြဲ အတြင္းမွာေတာ့ စစ္ဦး ဘီလူး ဆိုတဲ့အတိုင္း ရိုင္းျပေစာ္ကားမႈေတြ၊ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြ၊ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပမ္းမႈ ေတြခ်ည္း ၾကံဳခဲ့ၾကရေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ အတြင္းစိတ္မွာကိုက ဗမာလူမ်ဳိးေတြအေပၚ ဆူးေတြ ေပါက္ေနေတာ့တယ္။ ေျမရိုင္းမွာ ရွင္သန္ႀကီးထြားရတဲ့ အပင္ ေတြလို ထြားႀကိဳင္း အရိုင္းဆန္ဆန္ ရွင္သန္ႀကီးျပင္း လာရေတာ့တယ္။ သူတို႔မွာ မယံုသကၤာစိတ္ သံသယေတြ ႀကီးေနရ တာလည္း မဆန္းေတာ့ဘူး။ ဒါက မ်ဳိးရိုးစဥ္ဆက္အလိုက္ ဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီး သူတို႔ ရလာခဲ့ၾကတဲ့ သင္ခန္းစာပဲ။ သူတို႔ မ်ဳိးရိုးဗီဇ ထဲမွာေတာင္ ထည့္ေရးထားႏိုင္တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔တိုင္းရင္းသား ေတြဟာ ရန္လိုေနၾကသူေတြ မဟုတ္သလို၊ ဖန္တီးတီထြင္လိုစိတ္ ရွိတဲ့၊ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္ေက်ာင္း လိုၾကတဲ့ သူေတြပါပဲ။ ေတာထဲ ေတာင္ထဲက ရြာကေလးေတြမွာ ေနေပမယ့္ သူတို႔အိမ္ယာကို ခ်စ္တတ္ပံုက သိသာလွ တယ္။ အခ်ဳိ႕ ရြာေတြက ၀ါးေတြကို လွန္-ေမွာက္လို႔ အမိုးလုပ္ရင္း အိမ္ေတြကို ဘန္ဂလိုေလးလို ေဆာက္ၾကတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းေရအားနဲ႔ ဆန္ေမာင္းနင္းလိုမ်ဳိး တီထြင္ထားတတ္ တာလည္း ရွိတယ္။ အိမ္ေရွ႕ေတြမွာ ပန္းခင္းကေလးေတြ ရွိတတ္ၾကသလို၊ ေတာရိုင္းသစ္ခြပင္ေတြနဲ႔ လည္း သူတို႔အိမ္ေတြကို ေနခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ အလွ ဆင္တတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ကိုးကြယ္ၾကတဲ့ ဘာသာတရား ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ခရစ္ယန္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေတြကိုေတာ့ သပ္သပ္ ယပ္ယပ္၊ ၾကည္ညိဳသဒၵါစိတ္နဲ႔ ခမ္းခမ္းနားနား ေဆာက္လုပ္ထားတတ္ ၾကတယ္။

သူတို႔လည္း ေတာထဲေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း အက်င့္ေတြ ေျပာင္းလာခဲ့တယ္။
ေတာထဲမွာက ကိုယ့္၀မ္း၀ ထားဖို႔က အေရးႀကီးတယ္။ မနက္လင္းတာနဲ႔ ထမင္းကိုခ်က္၊ အ၀စား၊ တထုပ္ ထုပ္ထား။ အေရး ၾကံဳရင္စားဖို႔။ (တပ္ဖြဲ႔ထဲမွာေတာ့ “ခ်က္-ထုပ္”လို႔ ေျပာရင္ အားလံုး ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိၾကတယ္။) ဗိုက္၀ ထားလို႔ ကေတာ့ တိုက္ပြဲျဖစ္ရင္ေတာင္ ပူပန္စရာ မလုိေတာ့ဘူး။ ေနာက္တခုက အစား အေသာက္ ဇီဇာေၾကာင္တဲ့ စိတ္ေတြ ေလ်ာ့သြားေစတယ္။ ေကာ္ဖီဆို ေ၀ လာေ၀း၊ ေရေႏြးၾကမ္း ခါးခါးေသာက္ရရင္ကို ဇိမ္ခံ စရာ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေတာထဲ မေနေတာ့တဲ့ ကာလေတြတိုင္ တခုခု ဆိုရင္ အားမနာတတ္ေတာ့ဘူး။ သူမ်ားအိမ္ ဧည့္သည္သြား လုပ္ရင္လည္း ဆာတဲ့အခ်ိန္ ဆာၿပီလို႔ အရွိကို အရွိအတိုင္း ေျပာတတ္လာတယ္။ တိုင္းရင္းသား ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ မတူကြဲျပားတဲ့ အယူေတြ ကို လက္ခံတတ္လာတယ္။ ထမင္းစားမယ္ ဆိုရင္ တေယာက္ေယာက္က ဘုရားရွိခိုး၊ ခရစ္ယာန္ ဘာသာနဲ႔ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္း ေလဦးမလားဆိုတာ ေစာင့္ေနတတ္လာတယ္။ အရင္က ဗမာစာ ဗမာစကားမတတ္လို႔ တိုင္းရင္းသားေတြကို အထင္ေသး မိတာမ်ဳိးေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ေဘးမွာ ကိုယ္မသိတဲ့ တိုင္းရင္းသား ဘာသာ စကား ေျပာေနရင္လည္း ဖာသိဖာသာ ေနတတ္လာတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေျခအေနေတြ ဘက္ေပါင္းစံုေၾကာင့္သာ သူတို႔ဘ၀ကို မဖန္တီးႏိုင္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဟာ မညံ့ၾကဖူး ဆိုတာ သူတို႔ သေဘာေပါက္လာခဲ့ၾကတယ္။

တိုင္းရင္းသား ရြာေတြမွာ အေကာင္းဆံုး မဟုတ္ေပမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ တစံုတရာ ခ်ထားႏိုင္ၾကတယ္။ ရြာအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ သတင္းဖလွယ္ၾကဖို႔ ဆက္သားကြန္ယက္စနစ္ေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီး အခု (၀သပ) တပ္ဖြဲ႔ေတြ စစ္တိုက္၊ စစ္ဆင္ ေနပံု၊ အမိန္႔စီးဆင္းေနပံုကို ၾကည့္ရင္လည္း ဖြဲ႔စည္းမႈစနစ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မွာ မညံ့ဖူးဆိုတာ ျပေနတယ္။ စစ္တပ္ ႀကီးေတြမွာ ရွိတဲ့ (C3I) လို႔ေခၚတဲ့ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္၊ အမိန္႔ေပး စနစ္၊ ထိန္းခ်ဳပ္မႈစနစ္၊ ေထာက္လွမ္းေရး (Communication, Command, Control and Intelligence) စနစ္ေတြအတိုင္း သူတို႔ဆီမွာလည္း မနိမ့္က်တဲ့စနစ္နဲ႔ ရွိေနတယ္။ ဂ်ီၾသေမႀတီ အသံုးျပဳရတဲ့ လက္နက္ႀကီးပစ္ စနစ္ကို ေကာင္းေကာင္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ သံုးႏိုင္ၾကသလို၊ ေျမပံု ဖတ္ရတဲ့ ပထ၀ီပညာကိုလည္း သိေနၾကတယ္။ ဗမာစကား၊ ဗမာစာ မတတ္တာတခု တည္းနဲ႔ လူတေယာက္ရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ကို၊ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္ကို အကဲျဖတ္လို႔ မရႏိုင္ေပဘူး။

သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ ေတာင္ေပၚက တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကေတာ့ ၾကမ္းလွတယ္။ ဘယ္ေတာ့ ေအးခ်မ္းမယ္ ဆိုတာလည္း မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ။ အေပၚမွာ သူတို႔ အပ်ဳိလွည့္စဥ္ ေတြ႔ခဲ့ရသလို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အိမ္ေထာင္ျပဳၾက၊ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ စစ္သားလုပ္ၾက၊ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ က်န္းမာေရးစနစ္ မဖူလံုတဲ့ အၾကားမွာ အသက္ဆံုးပါးသြား ၾကရတာ လည္း မနည္းလွဘူး။

သူတို႔တေတြဟာ ဘိန္းစိုက္ေနတဲ့ ေတာင္သူေတြ ျဖစ္လို႔လည္း လူဆိုးေတြေတာ့ မဟုတ္ၾကဘူး။ ေလာဘသားေကာင္ ေငြေနာက္လိုက္ေနၾကသူေတြလည္း မဟုတ္ၾကဘူး။ ရုန္းမထြက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေန ဘက္ေပါင္းစံုမွာသာ သူတို႔ဘ၀ကို အေကာင္းဆံုး က်င္လည္ေနၾကရတာ ျဖစ္တယ္။

တကယ္ေတာ့လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘိန္း စတင္ ေရာက္လာတာက အေမရိကန္ စစ္တပ္ေတြ သယ္လာၾကတာ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ကာလ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္တပ္မေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စတီး၀ဲလ္ (Gen. Stilwell) ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ေတြနဲ႔ အိႏၵိယမွာ ရွိေနတဲ့ တရုပ္ကူမင္တန္တပ္ေတြက လီဒိုလမ္းမႀကီး ေဖာက္ဖို႔ စစ္ဆင္ေရး လုပ္ခဲ့ရာက ဘိန္းျပႆနာ စလာခဲ့ တာ။ ဂ်ပန္က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္ခံထားရတဲ့ တရုတ္ႏိုင္ငံက ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျဖတ္သြားတဲ့ ေထာက္ပံ့ေရးလမ္းေၾကာင္းကို အသည္းအသန္ ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ လိုေနၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တရုပ္ ကူမင္တန္တပ္ေတြကလည္း ျမန္မာျပည္ထဲ ၀င္လာ ၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အိႏၵိယဖက္ကေန အေမရိကန္ တပ္ဖြဲ႔ (၁၀၁) Detachment 101 တပ္ေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေရာက္လာ ၿပီး အိႏၵိယ-ျမန္မာ- တရုတ္ ဆက္မယ့္ လီဒိုလမ္းမႀကီးေဖာက္ေရးက အေရးတႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၁၀၁ တပ္က အင္အား ရာခ်ီ ေလာက္သာပါၿပီး၊ ဂ်ပန္ေနာက္ေက်ာ အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ ေနရာေတြကို တိုက္ခိုက္ဖို႔အတြက္ မဟာမိတ္တပ္ေတြက ရည္ရြယ္ခဲ့ၾကတာ လို႔ ေျပာတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ၀င္လာတဲ့ အေမရိကန္တပ္ ေတြက လီဒိုလမ္းမႀကီး ေဖာက္ရာမွာ အထမ္းသမားေခၚခဲ့တဲ့ ေဒသခံရြာသားေတြကို၊ လမ္းေဖာက္လုပ္တဲ့ ကခ်င္လူမ်ဳိး လုပ္သားေတြကို လုပ္အားခ အျဖစ္ ဘိန္းေတြပဲ ေပးခဲ့ၾကတယ္။ လုပ္အားခ ပိုက္ဆံ မေပးဘူး။ ကခ်င္လူမ်ဳိးေတြက ပိုက္ဆံ ေငြစကၠဴေတြကို မယူလိုၾက လို႔လည္း ဆိုၾကတယ္။ အာဖဂန္နစၥတန္ေဒသဖက္က ထြက္တဲ့ ဘိန္းေတြကို သယ္လာၿပီး စစ္ဆင္ေရးတေလွ်ာက္လံုးမွာ ၾကံဳသမွ် ရြာသားေတြအတြက္ လုပ္အားခေပးေခ်ခဲ့ ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဘိန္းျပႆနာ စလာခဲ့တာ။

တခါ တရုတ္ျပည္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ အာဏာသိမ္းေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ကူမင္တန္တပ္ေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲ ကို အလံုးအရင္းနဲ႔ ၀င္ေျပးခဲ့ၾကျပန္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လီမီ (Gen. Li Mi) ဦးေဆာင္တဲ့ တရုတ္ ကူမင္တန္တပ္ေတြက ယူနန္ ျပည္နယ္ထဲကေန ျမန္မာႏိုင္ငံထဲကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အရင္က အေမရိကန္ ေထာက္လွမ္းေရးဌာနက လူေတြနဲ႔ အလုပ္ တြဲလုပ္ထားတဲ့သူေတြက၊ မူးယစ္ေဆး၀ါး ကိစၥေတြကို ဆက္လုပ္ၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးကိစၥ အတြက္ ေငြရွာ ၾကျပန္ တယ္။ စစ္ေအးတိုက္ပြဲကာလအတြင္းမွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကလည္း ဒီကိစၥေတြကို မ်က္ေစ့မွိတ္ထားခဲ့ ျပန္တယ္။ စီအိုင္ေအကလည္း ကူမင္တန္ေတြကို လက္နက္၊ က်ည္၊ အျခားေထာက္ပံ့ေရးပစၥည္းေတြ ေပးၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေရႊႀတိဂံ ေဒသလို႔ ေခၚၾကတဲ့ ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္းေဒသေတြမွာ ဘိန္းကုန္သြယ္ေရးက ႀကီးထြားလာျပန္တယ္။ အေမရိကန္ ကြန္ဂရက္ရဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြအရ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္အထိတိုင္ ေရႊႀတိဂံေဒသမွာ ဘိန္းကုန္သြယ္မႈရဲ႕ ၈၀% ေက်ာ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ ထားခဲ့တာက ကူမင္တန္တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြလို႔ ဆိုၾကတယ္။

အျဖစ္အပ်က္ေတြက ထူးဆန္းသားလား။ သမိုင္းက တပတ္ျပန္ေက်ာ့လာတယ္။ အခုေတာ့ အရင္က အေမရိကန္ ေထာက္ လွမ္းေရးနဲ႔ မဟာမိတ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ကူမင္တန္ အဆက္အႏြယ္ေဟာင္း ေ၀ဆူကန္းလည္း အေမရိကန္ အစိုးရရဲ႕ ဆုေငြထုတ္ခံ ထားရတဲ့ ၀ရမ္းေျပးျဖစ္လာ ခဲ့ျပန္တယ္။ အံ့ၾသစရာေတာ့ေကာင္းတယ္။ ယခင္က ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္ေဟာင္း ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾက တဲ့ (၀သပ) ေခါင္းေဆာင္ ေတြနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး ကူမင္တန္အႏြယ္ဖြား ေ၀ဆူကန္းတို႔လည္း ျပန္ေပါင္းထုပ္မိ ၾကျပန္တယ္။ ကမၻာႀကီးဟာ လံုးသလို တေနရာရာမွာ ျပန္ေတြ႔ၾကေလသလားလို႔လည္း နည္းနည္း အေတြးေခါင္မိတယ္။

ဓါတ္ပံုကို S. H. A. N's Drug Watch NewsLetter မွ ရယူပါသည္။

ဒီေဒသက ေဆးရံုကေလးမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကရင္း သူတို႔အဖြဲ႔အတြက္ ေတြးစရာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရခဲ့တယ္။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီ လက္ငင္းရယံုနဲ႔ေတာ့ ဒီျပႆနာေတြက ခ်က္ခ်င္း ဥံဳဖြ ရွင္းသြားမွာ မဟုတ္ေပဘူး။ ဒီလို နယ္ေျမ လုေနၾကတဲ့ စစ္ပြဲေတြလည္း ရပ္သြားၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘိန္းျပႆနာကလည္း ကင္းရွင္းေအာင္ဆိုရင္ တကယ္လုပ္ဖို႔ ၾကာႏိုင္ပါ ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘိန္းစိုက္တာ မေကာင္းဘူး၊ ရပ္လိုက္ၾကပါလို႔ ေျပာရံုနဲ႔လည္း ဒီရြာသားေတြက ဘိန္းအစိုက္ ရပ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ အျခားေရြးခ်ယ္စရာ တစံုတရာ မရွိဘဲနဲ႔၊ သူတို႔ကို ပညာေပးမႈ မရွိဘဲနဲ႔၊ သူတို႔ရဲ႔ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အမ်ဳိးသား အခြင့္အေရး ဘက္ေပါင္းစံု တိုးတက္မႈ မရွိလာဘဲနဲ႔ ဒီလိုျပႆနာေတြ ပေပ်ာက္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပႆနာ အားလံုးဟာ အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္ ေနၾကတယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိလာတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ရၿပီဆိုပါစို႔။ ဒီျပႆနာေတြ ေျဖရွင္းဖို႔ လမ္းစေတာ့ ေပၚလာႏိုင္ေကာင္း ရဲ႕လို႔ ေတြးမိၾကတယ္။

[ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ၾကားရတာကေတာ့ ၀ေဒသမွာ (၀သပ) ဥကၠ႒ ေပါက္ယူခ်န္းက ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၆ ရက္ေန႔မွာ သူတို႔ UWSA ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဒသတခုလံုး ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးမႈ ကင္းရွင္းတဲ့ ေနရာ ျဖစ္ေစရမယ္လို႔ ေၾကျငာခဲ့တယ္။ ဒီလို သာ အမိန္႔နဲ႔ ဘိန္းပေပ်ာက္ေရး လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ခက္ခဲလိမ့္မယ္။ ေဒသခံ ျပည္သူလူထုရဲ႔ အေျခအေနကို ျမႇင့္တင္ေပးဖို႔ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီေတြလည္း လိုအပ္လာလိမ့္မယ္။ ဒီလိုသာ မဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ၀ျပည္ထဲက လူထုေတြ အေျခအေနက အေတာ့္ကို ပိုဆိုးသြားႏိုင္တယ္။ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးအရ ခၽြတ္ျခံဳက်ေလာက္ေအာင္ ထိခိုက္သြားေစ ႏိုင္ တယ္။ ဆင္းရဲ မြဲျပာက်သြားေစႏိုင္တယ္။ (၂၀၀၃) ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ျပန္တဲ့ ကုလသမဂၢ မူးယစ္ေဆးနဲ႔ ရာဇ၀တ္မႈ ထိန္းခ်ဳပ္ ေရးရံုး (UNODC) ရဲ႕ အဆိုအရ ရွမ္းျပည္နယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးမႈ အေပၚ မွီခိုသက္ေမြးေနၾကရတဲ့ လူထု ၂-သန္း ေလာက္ရွိေနတယ္။ ဒီလို မူးယစ္ေဆး၀ါး ပေပ်ာက္ေရး စီမံခ်က္ေတြေၾကာင့္ လူထုေတြရဲ႕ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအေပၚ ဆိုးက်ဳိး သက္ေရာက္မႈ ရွိေစႏိုင္တယ္လို႔ တြက္ဆထားၾကတယ္။ သူတို႔မိသားစု ရပ္တည္ေရးအတြက္ ပင္မ ေငြ၀င္ေပါက္၊ ေငြ၀င္ လမ္းေတြ ပိတ္သြားလိမ့္မယ္။ သူတို႔ ပ်မ္းမွ်၀င္ေငြရဲ႕ ၇၀% ေလာက္ ေလွ်ာ့နည္းသြားမယ္လို႔ တြက္ဆထားတယ္။ “ေၾကာင္လိမ္ေလွခါးလို ထိုးက်ဆင္းသြားႏိုင္တဲ့ လူမႈေရး ကပ္ဒုကၡေတြ (Downward spiral) ” ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။]

ဒီလိုဆိုရင္ ၀တပ္မွဴး ကိုအိုက္ေသာင္း ေျပာျပတဲ့ သူ႔အေမလို ဆင္းရဲသား ၀လူမ်ဳိးေတြက ဘယ္လိုရပ္တည္ၾကမွာပါလိမ့္လို႔ သူေတြးေနမိျပန္တယ္။
တရက္ေတာ့ စကားဆံုၾကလို႔ ကိုအိုက္ေသာင္းက ၀ေဒသေျမာက္ပိုင္းက သူ႔အေမအိုအေၾကာင္း သတိတရ ျပန္ေျပာျပ တယ္။ သူတို႔ ၀လူမ်ဳိးေတြ ဆင္းရဲတြင္းနက္ ဒုကၡေရာက္ရပံုအေၾကာင္းကို သူရွင္းျပရင္း သူ႔အေမအေၾကာင္းကို ကိုယ္ေတြ႔ ျပန္ေျပာျပ လာတာ ျဖစ္တယ္။

“က်ေနာ္တို႔လည္းဗ်ာ... ေရွ႕တန္းသြားလိုက္၊ အိမ္ျပန္လာလိုက္နဲ႔ ေနၾကတယ္။ အေမအိုႀကီးကိုလည္း သိပ္ေတာ့ ကရု မစိုက္ ႏိုင္ၾကဘူး။ သူကေတာ့ ေျမာက္ပိုင္း ပန္ဆန္းနားက ရြာကေလးတခုမွာ ေနတယ္။ တေန႔ေတာ့ဗ်ာ... က်ေနာ္ ေရွ႔ တန္းက ျပန္အလာ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာပဲ နားေနမိတယ္။ သူကေတာ့ ေနာက္ေဖးမွာ ဟင္းခ်က္ေနေလရဲ႕။ တခုခု ျပဳတ္ထားတယ္ ထင္တာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေနၾကာေတာ့မွ အနံ႔မေကာင္းပါဘူးလို႔ ထင္လာေတာ့ မီးဖိုထဲ ၀င္ၾကည့္မိ တယ္။ က်ေနာ့္အေမ ျပဳတ္ထားတာ ဘာထင္သလဲ...။ စစ္မ်က္ႏွာသုတ္ ပု၀ါကို ျပဳတ္ထားတာဗ်ာ...”

ကိုအုိက္ေသာင္းက ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ၀ဲလာတယ္။ သူ႔စကားသံကလည္း လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ရွိတယ္။
“ေမးၾကည့္ေတာ့ တေန႔က အိမ္အနီးက လူေတြက အမဲသားခ်က္စားတယ္ ေျပာတယ္။ အဲသည္ေတာ့ ဒီလူေတြက အမဲ ပုဆိုး ၾကမ္းကို ျပဳတ္စားၾကတယ္။ အေမကလည္း သူတို႔လို စားခ်င္တာနဲ႔ ေတြ႔တဲ့ က်ေနာ္တို႔ စစ္မ်က္ႏွာ သုတ္ပု၀ါကို ထည့္ျပဳတ္ေန တာ..”

“ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ က်ေနာ့ အေမဟာ ဒီအသက္အရြယ္အထိ အမဲသား ပုဆိုးၾကမ္းကို မစားဖူးခဲ့ရဘူး။ ဘယ္ ေလာက္ဆင္းရဲခဲ့သလဲ ဆိုရင္ အမဲ ပုဆိုးၾကမ္းဆိုတာ ဘယ္လိုေနမွန္းေတာင္ မသိခဲ့ရဘူး။ တခါလာ ဆန္ျပဳတ္၊ တခါလာ
ေျပာင္းဆန္ျပဳတ္နဲ႔ မုန္ညင္းေျခာက္နဲ႔ ဒီအသက္အရြယ္အထိ ေနလာခဲ့ရတာ” ကိုအိုက္ေသာင္းက ေငးေငးငိုင္ငိုင္ႏွင့္ အေ၀း ကို မွန္းဆၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

အခုကာလဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကိုအိုက္ေသာင္းအေမလို ၀လူမ်ဳိးေတြ ဘယ္လိုေနထိုင္စားေသာက္ေနၾကမည္ မသိ။ သူ သတိတရ ေတြးေနမိေသးတယ္။

ေယာဟန္ေအာင္
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။ ေမွ်ာ္....

အကိုးအကား
1. http://www.fas.org/irp/congress/1998_cr/980507-l.htm
2. Troy J. Sacquety (ed.), Behind Japanese Lines in Burma, The Stuff of Intelligence Legend
avialable online at https://www.cia.gov/library/center-for-the-study-of-intelligence/csi-publications/csi-studies/studies/fall_winter_2001/article07.html
3. Tom, Kramer (TNI), A Downward Spiral, Irrawaddy Journal, October 13, 2005.