ကမၻာႀကီးရဲ႕
ဆံပင္မ်ား
ၿဖီးသင္ထားလိုက္ပံုနဲ႔
အစြမ္းကုန္ ျပန္႔ျပဴးတဲ့ ကြင္းျပင္က်ယ္
ျမစ္ေတြနဲ႔ ဆင္ခ်ယ္ထား
ေတာင္ကုန္းတခုအေပၚ တြားတက္ခဲ့ၿပီး
အေပၚစီး ျမင္ရပံု
ငါ..
ကေလး အရင္လို
ခုန္ေပါက္ ေအာ္ဟစ္မိေပါ့။
အခ်စ္စိတ္နဲ႔
ဖိတ္လွ်မ္းၾကည္ႏူးေနမိ
သည္ကြင္းျပင္ေတြဟာ
ငါ့ဇာတိေပါ့
ငါ့ဇာတိေပါ့။
ေကာင္းကင္ကို က်ဥ္းက်ဥ္းပဲျမင္ရ
ရိႈနဲ႔ ေတာင္ၾကားေတြက
အသက္၀၀ ရွဴဖို႔နဲ႔
လူျဖစ္ခြင့္ရဖို႔
ထိုးေဖာက္လို႔ လာခဲ့ၿပီေလ
နီက်င္ အရုဏ္ဦး
ပန္းေတြပြင့္ဖူး
ေတးသံလူးလြန္႔
ေျမျပန္႔ျပဴးဆီ
ဧရာ၀တီဆီ ခ်ီတက္မယ္။
တိမ္ေတြ ၿပိဳဆင္းလာပံုနဲ႔
ေတာင္ေတြ ျမင့္တက္လာပံု
ေကာင္းကင္တုန္လႈပ္ေနေတာ့တယ္။
အုပ္ဖြဲ႔ငွက္ေတြ
ေလဆန္ပ်ံသန္း
ေျမျပန္႔အလြမ္း နာက်င္ေနတဲ့
ေအေကရိုင္ဖယ္ ကိုင္ထားသူ
လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ
“ဧရာ၀တီ” သီခ်င္းကို
မပ်င္းတမ္းေပါ့
ထပ္ေက်ာ့ သီဆိုေနေလရဲ႔။
ေယာဟန္ေအာင္
ဒီကဗ်ာကို ေဒါင္းအိုးေ၀စာေစာင္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ေရးတာက ၁၉၉၆ ခုႏွစ္လို႔ ထင္တယ္။
3 comments:
ဘဝ နဲ ့ ရင္းျပီး မွ ထြက္လာတဲံ ကဗ်ာေလးကို လာခံစားသြားပါတယ္။ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ေယာင္လာမိတယ္ဗ်ာ။
အုပ္ဖြဲ႔ငွက္ေတြ
ေလဆန္ပ်ံသန္း
ေျမျပန္႔အလြမ္း နာက်င္ေနတဲ့
ေအေကရိုင္ဖယ္ ကိုင္ထားသူ
လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ
“ဧရာ၀တီ” သီခ်င္းကို
မပ်င္းတမ္းေပါ့
ထပ္ေက်ာ့ သီဆိုေနေလရဲ႔။
ခံစားရတယ္ဗ်ာ. တခ်ိန္တုန္းကအတိတ္ကိုလည္းၿပန္ၿမင္
ေယာင္မိတယ္ဗ်..ကိုေယာဟန္ေအာင္ရဲ့ကဗ်ာကိုဖတ္ရင္း
ေပါ့
အၾကိမ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ခံစားခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာပါ၊ အခုတခါထပ္ခံစားလည္း အဲဒီအလြမ္းေတြက နာက်င္ေနဆဲပါ၊ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ၾကာပါျပီ ကိုေယာ၊
Post a Comment