Sweet December ?

ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ ဒီဇင္ဘာ ??

တေဆာင္းသစ္ျပန္ေပါ့။
ဒီဇင္ဘာကို ခ်ဥ္းခဲ့ျပန္တယ္...

က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ ေတာင္ပိုင္း ကယ္ရိုလိုင္းနားျပည္နယ္မွာေတာ့ သိပ္မေအးလွေသးဘူး။ ေျမာက္ပိုင္းျပည္နယ္ေတြ မွာေတာ့ အေတာ္ေအးလွၿပီ။ အရိုးကြဲရေလာက္ေအာင္ ဆိုရလိမ့္မယ္။ ဒီမွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေဆာင္းေလာက္ပါပဲ။ ေအး လာတယ္ ဆိုရံုေပါ့။ က်ေနာ္က ေဆာင္းခိုေနခ်ိန္ ပိုေႏြးတဲ့ ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္တခုမွာ ရွိေနတာေတာ့ သေဘာက်ေနမိ တယ္။ ေဆာင္းဦး (Fall) ရာသီ ကုန္ၿပီဆိုေပမယ့္ အရြက္ေတြက အကုန္အစင္မေကၽြၾကေသးဘူး။ တခ်ဳိ႔၀ါ၊ တခ်ဳိ႕ေရႊ၊ တခ်ဳိ႔ နီပိန္း၊ တခ်ဳိ႔ေမွာင္ တကယ့္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လိုပါပဲ။ လမ္းသြယ္ေလးေတြမွာ ၀ါနီေရႊသစ္ရြက္ေတြနဲ႔ ဆင္ယင္ခင္းက်င္း ထားပံုက ပန္းခ်ီကားထဲ ကိုယ္ေရာက္ေနသလို ခံစားရတယ္။

ေဆာင္းရဲ႕ တိမ္ကင္းစင္တဲ့ ေကာင္းကင္ကေတာက္ပေနေပါ့။
(Thanks Giving) လို႔ ေခၚတဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ဂုဏ္ျပဳပြဲပဲ ဆိုပါစို႔။ (အမွန္တကယ္ကေတာ့ အေမရိကန္ကို စေရာက္လာတဲ့ လူျဖဴ မစ္ရွင္ေတြက ရက္အင္ဒီးယန္းေတြကို ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေနနဲ႔ ၾကက္ဆင္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးတာက စလာတာပါ။ ခု ေတာ့ မိသားစုေတြ စုဆံုၾကတဲ့ပြဲလို ျဖစ္လာတယ္။ ၾကားထဲက ၾကက္ဆင္ေတြကေတာ့ အစုအျပံဳလိုက္ေသၾကရတာေပါ့။) ၿပီး ကတည္းက ဒီဇင္ဘာအတြက္ လူေတြစိတ္လႈပ္ရွားလာ ေနၾကတယ္။ ကုန္တိုက္၊ ေစ်းဆိုင္ေတြမွာလည္း ခရစၥမတ္ သီခ်င္း ေတြကို ဖြင့္ထားၾကျပန္တယ္။ လူေတြရဲ႕ စိတ္က ခရစၥမတ္ကို ႀကိဳတင္ၾကည္ႏူး၊ သာယာတဲ့ေတးသံေတြနဲ႔ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္။

အစီအစဥ္ေတြလည္း ဆြဲၾကတယ္။ ခရစၥမတ္ရက္၊ ဒီဇင္ဘာလတြင္းမွာက ခြင့္ရက္ရွည္ရၾကတဲ့အတြက္ မိသားစုခ်င္း ျပန္ဆံု ႏိုင္ၾကသလို၊ အလည္အပတ္အတြက္လည္း စဥ္းစားၾကတယ္။ ပို႔စကဒ္ေတြ၀ယ္တယ္။ သတိရသူ၊ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြကို ကမ္းၾကတယ္။ လမ္းေတြ၊ အိမ္ေတြမွာလည္း မီးေရာင္စံုနဲ႔ခ်ယ္သၾကျပန္တယ္။ ကေလးေတြအတြက္လည္း စင္တာကို အိပ္ မက္ေကာင္းလို႔။

က်ေနာ္ကေတာ့ ျပာစင္တဲ့ ေကာင္းကင္ကိုပဲ ေငးေနမိတယ္။
ဒီရက္ေတြမွာ မိသားစုနဲ႔ေ၀းၿပီး ေသာင္တင္ေနရတဲ့ (ခဏ) အခ်ိန္ေပါ့။
၀ါေရႊနီ သစ္ရြက္ေတြထဲ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။
မိတ္ေဆြေတြက အလုပ္သြားၾကလို႔၊ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အပတ္မင့္ထဲမွာ ေရဒီယို လိုင္းေပါင္းစံုနားေထာင္တယ္။
ဘေလာ့ေပါင္းစံုလည္တယ္။ (တိတ္တိတ္သာ ျပန္ခဲ့တာလည္း မ်ားပါတယ္။)
ဘ၀မွာ တခါတေလ ခဏရပ္ထားၿပီး (ရပ္ ထားတာေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္။ ေႏွးထား (Slow Down) လုပ္တာမ်ဳိး၊ (Power saving mode) လိုမ်ဳိးလည္း လိုအပ္လိမ့္မယ္ ထင္တာပဲ။ ေတာင္ေတာင္အီအီ စဥ္းစားတယ္။ အတိတ္ေတြကို အျမင္သစ္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္တယ္။ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြကို ျပန္ၾကည္ႏူးမိၿပီး၊ အမွားျပဳခဲ့သူေတြကို ျပန္ခြင့္လႊတ္စာနာေနမိ တယ္။ ဒီဖရက္ဂ္မင့္ (Defragment) ျပန္လုပ္ေနပံုမ်ဳိးေပါ့။ သီတဂူဆရာေတာ္ရဲ႕ “လူမိုက္တို႔၏ သြားရာလမ္း” ကို နာရ ေတာ့ ဘာသာေရးကိုလည္း စိတ္၀င္စားလာမိတယ္။ ဘ၀ကို ဇက္ပံုေပး ကဆုန္စိုင္းေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ေပါ့။ ကိုယ္က ေမာင္း ေနတာလား။ ကိုယ္က သယ္ပိုးေျပးေနတာလည္း မသိႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ခင္၀မ္းရဲ႕ “ျပည္မွာေဆာင္း” ကိုလည္း ျပန္နားေထာင္မိခဲ့။
“ ....အေပးအယူေလးကို ေတာင္းဆိုဖို႔ရာ
အလွမ္းေ၀းခဲ့ၿပီလား
ေႏွာင္းေနခ်ိန္မွာ မထူးေတာ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ
ရင္ခြင္မွာ ခံစားေနတဲ့ ..... ဘ၀ဆိုတဲ့ကဗ်ာ...”

06-Pyi Mhar Saung....

အပတ္မင့္ ေခါင္မိုးေပၚမွာေတာ့ ေၾကာင္ကေလးတေကာင္က ေနစာလႈံ၊ ငိုက္ျမည္းေနခဲ့။
ငွက္ေတြ အုပ္ဖြဲ႔ျပန္သန္းသြားၾကတာကိုလည္း ျမင္ရ..သူတို႔က မကၠဆီကို ေႏြးရာဘက္ ပ်ံသန္းသြားခ်ိန္မွာ
မကၠဆီကို ဘက္က လူေတြကေတာ့ ရာသီေအးတဲ့ ေျမာက္အေမရိကဘက္ ခိုး၀င္လာၾကတယ္။ အခု လမ္းေပၚမွာ သစ္ရြက္ ေႂကြေတြကို စက္ေတြနဲ႔ သန္႔စင္ လွည္းက်င္းရင္း ေနၾကတယ္... ေရၾကည္ရာ၊ ျမက္ႏုရာဆိုတာ သူ႔သေဘာ သဘာ၀ အလိုက္ ကြဲလြဲၾကတာကိုးလို႔ ေတြးေနမိတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာဟာ က်ေနာ့ကိုယ္ပိုင္အတြက္ အဓိပၸါယ္လည္း တစိတ္တပိုင္းရွိေနခဲ့တယ္။
က်ေနာ့ေမြးေန႔က လက္တကမ္းအလို။ ဒီဇင္ဘာမွာ ေမြးသူဆိုပါေတာ့... ထူးျခားတဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈေတြလည္း ရွိေနခဲ့တယ္။
က်ေနာ့ေမြးေန႔မွာ ယခင္ႏွစ္အေတာ္မ်ားမ်ားက လမ္းမေပၚေရာက္ေနတာမ်ားတယ္။
တခါတေလ ေတာင္တက္ေနရတယ္။ တခါတေလ ကားေပၚမွာ၊ တခါတေလ ေလယာဥ္ေပၚမွာ.. အဲသည္လို လမ္းေပၚမွာ ေမြးေန႔ၾကံဳတဲ့ႏွစ္မ်ဳိးဆိုရင္ တႏွစ္လံုး ခရီးသြားေနရတတ္တယ္။ အဲသည္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ က်ေနာ္တတ္ႏိုင္သမွ် ေက်ာက္ခ်ေနတယ္။ အိပ္ယာေပၚမွာ ေက်ာခ်ရင္း စိတ္ကိုရွင္းထားလိုက္တယ္။ အယူသည္းတာ တမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း နားရခ်င္မွ နားရတဲ့ႏွစ္ပါ။ ဘ၀ဟာ သိုက္ျမံဳ၊ ခိုလႈံရာ၊ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ၊ ကမၻာဦးမီးဖို ဒါေတြအတြက္ပဲ ပင္ပန္းခဲ့ၾက၊ ပင္ပန္းေနၾကတယ္။

က်ေနာ္ ဖားအံမွာ ႀကီးစဥ္ကလည္း ဒီဇင္ဘာေတြကို မွတ္မွတ္ရရ။
ဆြိ ဒီဇင္ဘာက စလို႔ ကာရိုးလ္ဆင္းဂင္း လာၾကတာေတြရွိတယ္။
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းထဲ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးၾကလို႔။
“ဤအိမ္ေပၚမွာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေရာက္ေစေသာ္” လို႔ ဆုေတာင္းၾကတယ္။ ခံယူၾကတယ္။
ဘုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံ၊ ခိုင္းမ္းေတြကိုလည္း ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးေနမိခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ဒုကၡသည္ စခန္းေတြထဲမွာ ေနခဲ့ရစဥ္ ကာလမွာလည္း တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ဒီဇင္ဘာကို ၾကံဳခဲ့ဖူးရဲ႕။ ဒီဇင္ဘာမွာ ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေတးသံေတြနဲ႔ ၾကည္ႏူးဖြယ္။ ဘုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံေတြလည္း ျပန္ၾကားလာရေပါ့။ အုပ္ဖြဲ႔ သီဆိုတဲ့ ဓမၼေတးေတြနဲ႔ မႊမ္းထံုေနခဲ့တယ္။ ဒီ ဂီတေတြနဲ႔ပဲ ခါးသီးဖြယ္ ဘ၀ေတြကို ကုသေပ်ာက္ကင္းေအာင္ မျဖစ္ႏိုင္ေစေပမယ့္ အနာေဖးတက္ေစခဲ့သလား။ ထံုေဆးအျဖစ္ ခဏေမ့ထားႏိုင္ဖို႔ ေတးသီေနၾကတာလား။ ေမွ်ာ္လင့္ေန ၾကတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက တကယ္ရႏိုင္ပါ့မလား။ က်ေနာ္ မသိႏိုင္ေတာ့ဖူး။
က်ေနာ္ကလည္း “ႏိုင္ငံေတာ္တည္လုနီးၿပီ” ဆိုတာကို သူတို႔လိုပဲ ေကာင္းကင္ကႏိုင္ငံေတာ္ကို ေပၚလာႏိုး ေမွ်ာ္ကိုးေနခဲ့တာ မ်ဳိးေပါ့။

ေဆာင္းေလစိမ္းေၾကာင့္လား၊ ဒဏ္ရာေတြမ်ားလြန္းလို႔လား မသိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ မနာက်င္တတ္ၾကေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ မွတ္မိ ေနေသးရဲ႕။

ေဆာင္းတညေပါ့။ ေရွ႕တန္းက ျပန္တက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုၿငိမ္းက ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ ၂-၃ ေဒသဘက္က အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာျပေနခဲ့တယ္။ သူက သူၾကံဳခဲ့ရတာေတြကို ေကအဲန္ယူက စစ္ေရးခ်ဳပ္ ဖူးကစဲဒိုကို ျပန္ေျပာျပေန တယ္။ က်ေနာ္ တို႔က စိတ္ေတြလႈပ္ရွားလို႔။ တပ္မဟာ ၂/၃ ေဒသက ေက်ာက္ႀကီး၊ ေညာင္ေလးပင္၊ ေတာင္ငူ အေရွ႕ဖက္ ရိုးမေဒသေတြပါ။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ေတြက နည္းၿပီး၊ ရိကၡာ က်ည္က ရွားပါးလွတယ္။ စစ္အစိုးရတပ္ေတြက လမ္းပန္းဆက္ သြယ္ေရးလြယ္ၿပီး ခ်က္ဆို ေရာက္လာတတ္တယ္။ ရြာပုန္း၊ ရြာေရွာင္ ျပည္တြင္းဒုကၡသည္ေတြ ေပါတဲ့ ေဒသေပါ့။

ကိုၿငိမ္းေျပာျပေနတာက “ရြာတရြာက ကရင္ရြာသားတေယာက္ကို စစ္တပ္က သတ္ၿပီး ေျခလက္ေတြ အပိုင္းပိုင္း ခုတ္ျဖတ္ သြားတဲ့အေၾကာင္း၊ တေယာက္ကိုေတာ့ သတ္ၿပီး သစ္ပင္မွာ ကားစင္ရိုက္သလို လုပ္ပစ္ထားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း” ေျပာျပေန တယ္။ က်ေနာ္တို႔ မ်က္လံုးေတြက ေဆာင္းမီးပံုလို မီး၀င္း၀င္းေတာက္။ “ဒီေကာင္ေတြကို လႊတ္ထားလို႔ မရေတာ့ဘူး အဖူး (အဖိုး)။ ခ်မွရမယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို တပ္နည္းနည္း ထပ္ထည့္ေပးပါ။ က်ေနာ္တို႔ ေဆာ္လို႔ရမယ့္ ေနရာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနတယ္။” အဖူး ကစဲဒိုကေတာ့ ေဆးတံေငြ႔ေတြကို မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ “ရွိမယ္ေလ” ......“သူကေတာ့ ဒီလို လုပ္ေနက် ပါပဲ” ဒီလို ပံုျပင္ေတြက သူၾကားရတာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့လိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ မထံုတက္ေတးႏိုင္လိုက္ေလလို႔ အားမလို အားမရ။ ကိုၿငိမ္းဘက္ကိုလည္း ဇာတ္လမ္းရွိေသးရင္ ထပ္ေျပာျပလိုက္ေလ ဆိုတာမ်ဳိး လွည့္လွည့္ၾကည့္မိၾကတယ္။

အခုေတာ့ က်ေနာ္လည္း အဖူး ကစဲဒိုလို ျဖစ္လာခဲ့တယ္...
အခု ေဆာင္းရက္ေတြေရာက္မွ ပိုသတိထားလာမိခဲ့...
ျမန္မာ အလုပ္သမား ၅-ေယာက္ မဲေဆာက္မွာသတ္ခံရတယ္။
“ရွိမယ္ေလ” လို႔ က်ေနာ္ ညည္းမိတယ္။
ျမန္မာေတြ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲ ခိုးအ၀င္ ကားေမွာက္လို႔ ေသၾကပါေရာလား။
“ရွိမယ္ေလ ....”
ဘာညာဘာညာရဲ႕ ဘေလာ့ကို ပိတ္လိုက္တယ္ ထင္တယ္။ ဖတ္မရေတာ့ဘူး။
“ရွိမယ္ေလ....”
မဂၢင္ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ႀကီးက ေတာင္ေ၀ွးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေထာက္ၿပီး အေ၀းႀကီး ထြက္လာရတာ၊ ဘဘုန္းႀကီးက မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းဘူး။
“ရွိမယ္ေလ .....”
မေလးရွားမွာ ျမန္မာအလုပ္သမား အမ်ဳိးသမီးတဦး ထြက္ေျပးၿပီး ေနာက္ဆံုး တိုက္ေပၚက ခုန္ခ်ရတာ.. ခါးက်ဳိးသြားတယ္...
“ရွိမယ္ေလ .....”

ေဆာင္းတညေပါ့။ “ေဆာင္းမီးဖို” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာ က်ေနာ္ေရးျဖစ္တယ္။
မီးလင္းဖိုရဲ႕ အလင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ေက်ာမွာ အရိပ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။
ထင္းတုန္းႀကီးကို ဆြဆြလို႔၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ စကားေတြက ရွည္။ အားလံုးက ေကာင္းဘိြဳင္ဟန္ ေသနတ္ေတြလြယ္၊ ေစာင္ေတြကိုယ္စီ ပတ္လို႔။ ေတာထဲမွာေတာ့ ႏွင္းစက္သံ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔ ပုရစ္လို ပိုးေကာင္ငယ္ ေတြရဲ႕ ေအာ္သံကပဲ မင္းမူေနတယ္။ တခါတေလ ဂ်ီေဟာက္လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းထိတ္လို႔...
က်ေနာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ေက်ာမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အရိပ္ေတြကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္က ခ်က္ခ်င္းစိတ္ထဲ အာရံုတခုကို ထင္လိုက္မိတယ္။ ၾကက္သီးျဖန္းသြားမိခဲ့တယ္။
ဒါ... အရိပ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။
က်ဆံုးသြားတဲ့ ငါတို႔ရဲေဘာ္ေတြပဲ။ သူတို႔ ၀ိဉာဥ္ေတြပဲ ျဖစ္မယ္။ သူတို႔လည္း ငါတို႔နဲ႔ ၀ိုင္းဖြဲ႔ ေဆာင္းမီးဖို နေဘးလာၿပီး
နားေထာင္ေနၾကတာ ျဖစ္မယ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္မိတယ္။ ကဗ်ာေလးကေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကို ဖြဲ႔မိတာ... (ဒီကဗ်ာေလးကို က်ေနာ္ျပန္တင္ေပးခ်င္ေပမယ့္ ရွာလို႔မေတြ႔ ေတာ့ဘူး။)

က်ေနာ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။
ဒုကၡသည္ေတြ၊ အိမ္ပုန္း ရြာေရွာင္ေတြက ေဆာင္းမီးဖိုေတြမွာလည္း သူတို႔အိမ္သားေတြ၊ ဘိုးဘြားေတြ၊ အလားတူ ေရာက္ လာႏိုင္ၾကတာေပါ့။
ေတာင္ေတြကို ေက်ာ္လို႔၊ မီးခိုးေငြ႔ေတြကို အနံ႔ခံလို႔၊ အေ၀းက မီးေရာင္ေတြကို ေမွ်ာ္ရည္လို႔... လိုက္လာႏိုင္ၾကတာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔၀ိဉာဥ္ေတြက အရိပ္ေတြလို ပံုဖ်က္လို႔ နားေထာင္၊ ၀င္ေျပာၿပီး ၾကည္ႏူးေနႏိုင္ၾကတာပဲ။

ေတာင္ေပၚေနသူေတြက မီးခိုးေတြ ကိုယ့္ဘက္ကို လာလို႔ေနရင္ “လွတဲ့ ေခ်ာတဲ့သူေတြဆီ မီးခိုးလာတယ္” ဆိုၿပီး ေျပာေလ့ ရွိၾကတယ္။ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္လို႔ ေျပာမိၾကတယ္။ ဒုကၡေတြကို ရယ္ပြဲဖြဲ႔ပံုၾကတယ္။ ေဆာင္းေလမွာ ရယ္သံေတြလည္း ေ၀့သြားတယ္။

ဓမၼေတးေတြက ေလထဲလြင့္ပ်ံလာတယ္။ ေအးခ်မ္းမႈေတြက ကမၻာကို ခနခဲထားၿပီး ေနတယ္။ မိသားစုေတြနဲ႔ ဆံုရမွ ေႏြးေထြး မႈရ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းၾကည္ႏူးၾကရတဲ့ အခ်ိန္။
သည္လို တည္ၿငိမ္ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ဒီဇင္ဘာေတြလည္း ေမွ်ာ္လင့္မိပါရဲ႕။

........................................

လူဆိုးတို႔ အေၾကာင္းေၾကာင့္ စိတ္မပူႏွင္႔။
မတရားသျဖင့္ ျပဳေသာ သူတို႔ကို မျငဴစူႏွင့္။
အေၾကာင္းမူကား...
သူတို႔သည္ မၾကာမျမင့္မီ ျမက္ပင္ကဲ႔သို႕
ရိတ္ျခင္းကို ခံရ၍
စိမ္းေသာ ပ်ိဳးပင္
ညိႇဳးႏြမ္းသကဲ႔သို႔ ျဖစ္ရလိမ့္မည္။

ဆာ ၃၇ : ၁-၃

မတရား ေသာသူသည္ ေျဖာင့္မတ္ေသာ
သူတဖက္၌ ၾကံစည္၍ အံသြားခဲႀကိတ္တတ္၏။
သို႔ေသာ္လည္း သူ၏ ေန႔ရက္အခ်ိန္ ေရာက္မည္ကို
ဘုရားရွင္ သိျမင္၍
သူ႔ ကိုျပံဳးရယ္ေတာ္မူ၏။
မတရားေသာ သူတို႔သည္
ဆင္းရဲငတ္မြတ္ေသာသူတို႔ကို
လွဲခ်ျခင္းငွါလည္းေကာင္း၊
ေျဖာင့္မတ္စြာ
က်င့္ေသာသူတို႔ကို သတ္ျခင္းငွါလည္းေကာင္း၊
ထားကိုထုတ္လွ်က္..
ေလးကိုတင္လွ်က္ ေနတတ္ၾက၏။
သို႔ေသာ္လည္း....
သူတို႔ထားသည္ သူတို႔ႏွလံုးထဲသို႕
၀င္လိမ့္မည္။
သူတို႔ ေလးတို႔သည္လည္း
က်ိဳးၾကလိမ့္မည္။

ဆာ ၃၇ : ၁၂-၁၅

မတရားေသာသူသည္ ေျဖာင့္မတ္ေသာသူကို
ေခ်ာင္းေျမာင္း၍ သတ္ျခင္းငွါ ရွာၾကံတတ္၏။
သို႔ေသာ္လည္း...
ထာ၀ရ ဘုရားသည္ ထုိသူ၏လက္၌
ေျဖာင့္မတ္ေသာသူကို စြန္႔ေတာ္မူမည္မဟုတ္။
အစစ္ခံရေသာအခါ
အျပစ္စီရင္ေတာ္မူမည္မဟုတ္။

မတရားေသာသူသည္ အစိုးတရျပဳ၍
ေပါက္ရင္းအရပ္မွာ ႀကီးပြါးေသာသစ္ပင္
လန္းလန္းရိွသကဲ့သုိ႔.. ကိုယ္ကိုကိုယ္ျပန္႔ပြားေစသည္ကို
ငါျမင္ရေသာ္လည္း ေနာက္တဖန္ သူသည္
ေရြ႕သြား၍ ကြယ္ေပ်ာက္၏။
သူ႔ကိုလည္း ငါရွာ၍ မေတြ႕ရ။

ဆာ ၃၇ : ၃၂-၃၆
ဤက်မ္းစာလာအပိုဒ္မ်ားကို မေကသြယ္၏ဘေလာ့မွ ကူးယူပါသည္။