အိမ္အျပန္

အိမ္အျပန္

ျပည္ေတာ္ျပန္ရဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိသြားၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္ရင္ခုန္ စိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္။ အထူးသျဖင့္ အိမ္ျပန္ခရီးဟာ 
ဘယ္လိုရွိမယ္ဆိုတာ မွန္းဆေတြးေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ကထြက္ေျပးလာခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ၾကာဆို ၂၄-ႏွစ္ တိုင္ရွိခဲ့ၿပီပဲ။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ (ကိုယ့္အိမ္ျပန္တယ္ဆိုေပမယ့္) မျမင္ရတဲ့ နယ္ေျမစိမ္းတခုထဲကို သြားရမယ့္ ခရီးစဥ္တခုလို အလုပ္ေတြလည္း မ်ားလွတယ္။ အႏၱရာယ္ၾကံဳလာႏိုင္ဖို႔ကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေျခနည္းပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ အေထြေထြ
ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးလို႔ အရပ္သားတပိုင္း အစိုးရတက္ေနပါၿပီ။ အရပ္သားအစိုးရသစ္ သမၼတဦးသိန္းစိန္ကလည္း ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေဟာင္းေတြ ျပန္လာႏိုင္ေၾကာင္းလည္း တရားဝင္ဖိတ္ထားၿပီးပါၿပီ။ ဒီအရင္က အခ်ဳိ႔ျပန္ခဲ့ၾကသူေတြလည္း ျပႆနာမေတြ႔ခဲ့ ၾကရသေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး အစိုးရထဲက တာဝန္ရွိတဲ့ သမၼတရံုးဝန္ႀကီး ဦးေအာင္မင္း ဘန္ေကာက္ကို ၿငိမ္းခ်မ္း
ေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြအျဖစ္ လာေရာက္ၾကတဲ့ ခရီးစဥ္ေတြမွာလည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ေျပာထားဆိုထား၊ ဆက္ဆံမႈေတြကလည္း တစံုတရာ ရွိထားၿပီးပါၿပီ။ အကယ္၍ ဘန္ေကာက္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာသံရံုးက ျပည္ဝင္ခြင့္ဗီဇာထုတ္ေပးတယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ပိုလို႔ ခိုင္သြားပါၿပီ။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ျပည္တြင္းက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြျဖစ္တဲ့ ျမန္မာအီးဂရက္စ္ (Egress) ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔အျပန္ခရီးအတြက္ ျပင္ဆင္ညိႇႏိႈင္းမႈေတြ လုပ္ထားၾကပါတယ္။ သိပ္ေတာ့စိတ္ပူစရာ မရွိလွဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ 
ျမန္မာျပည္ကို အျပန္ခရီးဟာ အၿပီးအပိုင္ အိမ္ျပန္ခရီးလား၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ခဏတျဖဳတ္ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈ ေလ့လာေရးခရီး ေ
ေလာက္ပဲလား ဆိုတာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာမဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။

ျမန္မာျပည္ကို ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီးျဖစ္လာလိမ့္မယ္ဆိုတာ ဒီမတိုင္ခင္ ကာလ အနည္းငယ္ကတည္းက က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ဆီကို 
သတင္းႀကိဳေျပာထားခဲ့ပါတယ္။ အဖြဲ႔ဆိုတာကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံအေျခစိုက္ ဗဟုဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ (Vahu Development Institute) အဖြဲ႔ပါ။ ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္မွာ အေျခစိုက္ၿပီး၊ ရပ္ရြာဖြံ႔ၿဖိဳးေရးသင္တန္းေတြကို လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲက လူမႈအဖြဲ႔ အစည္း၊ နယ္ပယ္အသီးသီးက လူငယ္၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ခ်င္းမိုင္ကိုဖိတ္ၾကား၊ သင္တန္းေတြ လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သင္တန္းေတြသာမက 
ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သုေတသနလုပ္ငန္း၊ ေဟာေျပာမႈ၊ ျပည္တြင္း-ျပည္ပ ခ်ည္းကပ္စည္းရံုးမႈေတြလည္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေတာ့ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ကစတင္လို႔ ဗဟုေဖာင္ေဒးရွင္းအေနနဲ႔ တရားဝင္ မွတ္ပံုတင္ထားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္
ေတာ့ ဗဟုေဖာင္ေဒးရွင္းကိုယ္၌က အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး သေဘာမ်ဳိးထက္၊ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရး (Nation building) အေတြးအေခၚဘက္ကို အားျပဳေျပာင္းလဲခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ က်ေနာ္သတင္းႀကိဳရတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ အဲဒီအခ်ိန္က အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာ က်ေနာ္ေခတၱျပန္ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ အင္တာနက္က တဆင့္ ျပည္တြင္းက မိတ္ေဆြေတြက သတင္းပို႔လာခဲ့ပါတယ္။ "ခင္ဗ်ားတို႔ ျပန္ရေတာ့မယ္၊ ျပင္ထားပါ" တဲ့။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အခုၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္ေတြမွာ ထဲထဲဝင္ဝင္ ပါေနတဲ့၊ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ျမန္မာအီးဂရက္စ္အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္တဲ့ ဦးလွေမာင္ေရႊက ေျပာလာတာပါ။

မနက္ခင္းတခုမွာ အင္တာနက္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခုသတင္းကို ေတြ႔ပါတယ္။ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ လႈပ္ရွားေနသလို၊ ထိုင္ရမလို ထရမလို ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ျပန္ရေတာ့မွာလား။ ျမန္မာႏိုင္ငံအေျခအေနကို ဟိုးေနာက္ဖက္ ၁၀-ႏွစ္ေလာက္ ျပန္ဆုတ္ၾကည့္ပါ။ သူတို႔ ဗဟုအဖြဲ႔ ဖြဲ႔စည္းခ်ိန္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံအေျခအေနက ေတာႀကီးမ်က္မည္း အေမွာင္ထဲမွာလိုပါပဲ။ 

ဘာမွ မျဖစ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ တခုခု ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေထာင္ထဲေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ ခ်င္းမိုင္ တကၠသိုလ္၊ လူမႈသိပၸံဌာန (Social sciences faculty) နဲ႔အတူ သူတို႔သင္တန္းေတြ စ-စီစဥ္ေတာ့ အေတာ္ေလး စြန္႔စားခဲ့ၾက ရပါတယ္။ သင္တန္းကာလ အအတြက္ သူတို႔က ဒီဇိုင္းဆြဲပါတယ္။ ၃-လေလာက္ၾကာမယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူမႈက႑အသီးသီး က လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို သင္တန္းေပးမယ္။ ဒီသင္တန္းသားေတြကို စုစည္းဖို႔ ကိုခိုင္ဝင္း (ယခု Sandi Management School and Local Consultancy) က တာဝန္ယူပါတယ္။ သူကလည္း ဗဟုအဖြဲ႔မွာ ဝန္ထမ္းတေယာက္ အေနနဲ႔ ပါဝင္လာပါတယ္။ ဘယ္လိုသင္တန္းသားေတြ 

ပါဝင္လာမွာလဲ။ သူတို႔အတြက္ ပတ္စ္ပို႔၊ ဗီဇာ၊ ေလဆိပ္အဝင္ အထြက္ ျပႆနာရွိမွာလား၊ စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ၾကရဖူးပါတယ္။ သင္တန္းပို႔ခ်မယ့္ ေခါင္းစဥ္ကိုေရြးခ်ယ္တဲ့အခါမွာလည္း သိပ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးမဆန္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္နဲ႔ ေသခ်ာညိႇႏိႈင္း ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ အခုသင္တန္းဟာ ႏိုင္ငံေရး ပို႔ခ်မွာမဟုတ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးသာ။ ပို႔ခ်သူဆရာေတြဟာ တခ်ိန္က သူပုန္ေဟာင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္လည္း၊ အခု သင္တန္းက တရားဝင္တယ္၊ ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္က ပို႔ခ်တာ၊ ေအာင္လက္မွတ္ေပးမွာ။ စသည္ျဖင့္ ျပင္ဆင္ၾကရပါတယ္။ 

ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္နဲ႔ ထိုင္းပညာေရးစနစ္ကေတာ့ ေျပာင္းလဲေနခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္ကို စေတြ႔ဖူးခ်ိန္၊ (က်ေနာ္တို႔ သူပုန္ထ စစ္ေသြးၾကြစဥ္ကာလ) ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားမွာေတာ့ ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္က ခပ္ေသးေသး၊ ပ်င္းရိဖြယ္ေတာရိပ္ထဲက 
ေက်ာင္းကေလးပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ၁၉၈၉-၉၁ ဆဌမအႀကိမ္ေျမာက္ အမ်ဳိးသား အဆင့္ျမင့္ပညာေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအစီအစဥ္ 
ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးအတြက္ ပုဂၢလိက တကၠသိုလ္ေတြကို ပိုၿပီးလြတ္လပ္စြာ ခြင့္ျပဳခဲ့သလို၊ အစိုးရ 
တကၠသိုလ္ေတြကိုလည္း ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ျပဌာန္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ပုဂၢလိက တကၠသိုလ္ေတြနဲ႔ အစိုးရ 
တကၠသိုလ္ေတြ အၿပိဳင္းအယိုင္း ၿပိဳင္ဆိုင္မႈေတြ စတင္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေတြမွာလည္း ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ပူးေပါင္း
ခ်ိတ္ဆက္မႈကို စၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဆာင္ရြက္လာၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔က ေတာထဲကေန တတိယႏိုင္ငံကိုထြက္၊ (ကံေကာင္းေထာက္မစြာ) စာသင္ခြင့္ရခဲ့ၾကပါတယ္။  ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးဌာနေတြက အေတာ္ခရီးေရာက္ေနပါၿပီ။ သက္ဆိုင္ရာ မဟာဌာနႀကီးေတြမွာ ျပင္ပနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔အတြက္ စာခၽြန္လႊာ (MoU) လက္မွတ္ထိုးတာေတြ သီးျခားလြတ္လပ္စြာ လုပ္ႏိုင္ၾကပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ လူမႈသိပၸံဌာနက မဟာဌာနမွဴးနဲ႔ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ခ်င္းမိုင္က ပါေမာကၡကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို သံေယာဇဥ္ရွိတယ္၊ တခုခု ကူညီေပးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုကူညီေပးရမွန္း မသိဘူး၊ ပညာေရးအရ ကူညီေပး တာဟာ အေကာင္းဆံုးလို႔ သူမွတ္ယူပါတယ္။ အကယ္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တခ်ိန္ လူမႈသိပၸံဌာနမ်ဳိးေထာင္မယ္ဆိုရင္ သူက တတ္အားသ၍ ကူညီေပးခ်င္တဲ့သူပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ပူးတြဲၿပီး လုပ္ငန္းေတြ စျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ထိုင္းမွာ ေဖာင္ေဒးရွင္း အျဖစ္ မွတ္ပံုတင္ၿပီးတဲ့အခါ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔၊ ဆိုကြန္ဗစ္ ၄၂ လမ္း၊ 42 Tower မွာ ရံုးခမ္းဖြင့္ျဖစ္ၾကပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ေလာက္က ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ရဖို႔ဆိုတာ အိပ္မက္ ခပ္ဝါးဝါးပဲ ရွိႏိုင္တဲ့ကာလပါ။ တခါ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ေရႊဝါေရာင္ သံဃာလႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖစ္လာေတာ့ ဖိႏွိပ္မႈေတြ၊ ဖမ္းဆီးႏွိပ္ကြပ္မႈေတြက အသစ္တႀကိမ္ ျပန္စလာခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအရ ႏိုင္ငံတကာ ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔မႈေတြကလည္း ေနာက္တေက်ာ့ျပန္ျဖစ္လာပါတယ္။ အသစ္စက္စက္ စစ္အစိုးရရဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ဆန္႔က်င္ေရးအေပၚ အေရးယူမႈ တြမ္လန္းတို႔စ္ အက္ဥပေဒ (Tom Lantos JADE Act) ျမန္မာႏိုင္ငံကေန ေက်ာက္မ်က္ေတြ 

မဝယ္ယူေရးဥပေဒ၊ တဦးခ်င္း ပစ္မွတ္ထား ပိတ္ဆို႔အေရးယူမႈ ေတြ ျပန္ျဖစ္ လာပါတယ္။ အိမ္ျပန္ရဖို႔ အိပ္မက္ကို ဆိုင္းငံ့ထားခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ခုေတာ့ အိမ္ျပန္ရမယ္ဆိုပါတယ္။

က်ေနာ္တည္းခိုေနတဲ့ VOA သတင္းဌာန၊ အယ္ဒီတာ ကိုသားညြန္႔ဦးကို အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သတင္း ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္။

"တကယ္ ျပန္ရမလား၊ မသိဘူး၊ ျပန္ရမယ္ဆိုေတာ့လည္း မတင္မက်၊ ခ်ီတံုခ်တံုနဲ႔ဗ်"

"အင္းေလ… သတိေတာ့ ထားေပါ့။ အေျခအေနက သိပ္အေကာင္းႀကီး မဟုတ္ေသးဘူးထင္တာပဲ" ကိုသားညြန္႔ဦးက ျပန္ေျပာပာပါတယ္။

"က်ေနာ္တို႔လည္း ဥကၠ႒ေမာ္ေျပာဖူးတဲ့ နဂါးခ်စ္တဲ့ ဘုရင္ႀကီးလို ျဖစ္ေနၿပီလား မသိပါဘူးဗ်ာ။" က်ေနာ္က ညည္းၿပီး ေျပာမိတယ္။

"ဒီလိုဗ်၊ ဥကၠ႒ေမာ္ ေျပာဖူးတဲ့ တရုတ္ဘုရင္ႀကီး ဇာတ္လမ္းတခု ရွိတယ္။ သူက နဂါးကို သိပ္ခ်စ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ နန္းေတာ္ တခုလံုး နဂါးရုပ္ထုေတြနဲ႔ ဆင္သထားတယ္။ ပလႅင္မွာလည္း နဂါး၊ က်န္ ပရိေဘာဂ၊ အသံုးေဆာင္ေတြလည္း နဂါးရုပ္ထု ေတြနဲ႔ေပါ့။ တေန႔မွာ တကယ့္ နဂါးနဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ႔ေတာ့တာပဲဗ်။ နဂါးက ဘုရင္ႀကီးေရွ႔မွာ ကိုယ္ထင္ျပတယ္။ ဒီအခါ ဘုရင္ႀကီးမွာ ေၾကာက္လိုက္ရတာ၊ နဂါးကို မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်။ အဲသည္ပံုျပင္ပဲ။ ခုလည္း တကယ္ျပန္ရမယ္ဆို ေတာ့ ခ်ီတံုခ်တံုနဲ႔ရယ္"… ဒီလို ေျပာၿပီး ရယ္ေမာျဖစ္ၾကတယ္။

အေမရိကန္ကေန ထိုင္းကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့အထိ က်ေနာ္တို႔ျပန္ဖို႔ အစီအစဥ္ တိတိက်က် မျဖစ္လာေသးဘူး။ အေမရိကန္ကို

ျပန္ျပန္ သြားေနရတယ္ဆိုတာလည္း က်ေနာ္က ဟိုမွာ ႏိုင္ငံေရး ခိုလႈံခြင့္ယူထားတာ၊ အေမရိကန္ ခရီးသြားလက္မွတ္ေလးနဲ႔ 
ကမၻာလွည့္ေနရတာ။ တခ်ိန္ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ရႏိုးနဲ႔ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသားေတာ့ မေလွ်ာက္ျဖစ္ေသးဘူး။ ခရီးသြားလက္မွတ္က 
ပတ္စ္ပို႔နဲ႔ မတူဘူး။ ႏိုင္ငံတိုင္းအတြက္ ဗီဇာလိုတယ္။ အခ်ဳိ႔ႏိုင္ငံေတြက ပိတ္ပင္ကန္႔သတ္တာမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ တယ္။ ဥပမာဆိုရင္ ၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္ အေရးေတာ္ပံုမွာ စကၤာပူက ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ စုစည္း ဆုေတာင္းတာေတြ ရွိၿပီးတဲ့ေနာက္၊ အေမရိကန္က ပတ္စ္ပို႔မဟုတ္တဲ့ ခရီးသြားလက္မွတ္ကိုင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကို စကၤာပူက ႏိုင္ငံဝင္ခြင့္ ဗီဇာပိတ္ပင္ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံမဲ့တေယာက္ရဲ႔ ဒုကၡကို က်ေနာ္တို႔ေကာင္းေကာင္း ခံစားဖူးခဲ့ၾကတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ သမၼတသစ္ ဦးသိန္းစိန္က ၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁၇ ရက္ေန႔ အရပ္ဘက္လူမႈအဖြဲ႔အစည္း ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖိတ္    ၾကားျပီး၊ မိန္႔ခြန္းေျပာတဲ့ေနရာမွာ ျပည္ပေရာက္ေနတဲ့ ယခင္ျမန္မာႏိုင္ငံသားေဟာင္းေတြ ျပစ္မႈႀကီးႀကီး က်ဴးလြန္ထားတာ မရွိရင္ တိုင္းျပည္ျပန္လာႏိုင္တယ္၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ပါဝင္ကူညီေပးဖို႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ အေနနဲ႔ သက္ညႇာစဥ္းစားမယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိန္႔ခြန္းေနာက္ပိုင္းမွာ တိတိက်က် လုပ္ငန္းစဥ္၊ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ လိုက္မလာဘူး။ ႏိုင္ငံထဲမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ၂၀၀၀ ေက်ာ္ က်န္ေနေသးတယ္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကိုလည္း

ေသခ်ာရလဒ္ မေပၚေသးဘူး။ ျပန္လာခ်င္သူေတြက လူမႈေရးဗီဇာ (social visa) ပဲ ေလွ်ာက္လို႔ရမယ္၊ ၂၈ ရက္သာပဲ တိုင္းျပည္ထဲ ေနခြင့္ရွိမယ္ဆိုတာေတြ ေျပာဆိုသံ ၾကားေနရတယ္။ ဒီလိုဗီဇာခြင့္ျပဳခ်က္ ကိုလည္း ေနျပည္ေတာ္က ေစာင့္ရမယ္ဆိုတာမ်ဳိး သတင္းေတြရွိေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ဖို႔က သိပ္မေသခ်ာလွေသးဘူး။

ဒါေပမယ့္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဗဟုအဖြဲ႔က ေခါင္းေဆာင္ေတြအတြက္ နည္းနည္းပိုလို႔ အိမ္ျပန္ေရး
ေသခ်ာလာခဲ့တယ္။ ဘယ္လို ျပန္လာမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာ စီစဥ္မႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ေဖေဖၚဝါရီ ၁၀ ရက္ေန႔။ ဒါေပမယ့္ ဗဟုအဖြဲ႔ရဲ႔ ဒါရိုက္တာ ကိုေဇာ္ဦး (ေနာက္ပိုင္း သမၼတဦးသိန္းစိန္ စီးပြားေရးအၾကံေပးပုဂၢိဳလ္ ေဒါက္တာေဇာ္ဦး) က ၂၀၁၁ ၾသဂုတ္လကတည္းက ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ဖူးတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ က်င္းပတဲ့ လူမႈ-စီးပြား ဖိုရမ္ကို တက္ခဲ့ဖူးတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရးအတြက္ ေနျပည္ေတာ္မွာ က်င္းပတဲ့ ဖိုရမ္တခုမွာ စာတမ္းတင္ ဖတ္ၾကားခြင့္ရခဲ့
တယ္။ အဲသည္မတိုင္ခင္ကလည္း ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ နာဂစ္မုန္တိုင္းအၿပီး ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကိစၥေတြမွာလည္း သူက တေခါက္
ျပန္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔အစည္း တခ်ိဳ႔နဲ႔အတူ ကူခဲ့ဖူးတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ သူ႔မွာ ရွိေနၿပီ။ 
ကိုေဇာ္ဦးျပန္လာရင္ သူေျပာသမွ် အေတြ႔အၾကံဳကို သူတို႔နားေထာင္ရတယ္။

"ဟာဗ်ာ… တခါက က်ေနာ္က ဝတ္ေကာင္းစားလွနဲ႔ ဖိနပ္အေကာင္းနဲ႔ ထြက္လာတာ၊ ဆူးေလ ၿမိဳ႔ေတာ္ခန္းမေရွ႔မွာ ေရေတြ
ျမဳပ္ေတာ့ ဖိနပ္လည္း ပစ္ရပါေလေရာ… အဝတ္အစားေတြလည္း ညစ္ပတ္ေပါ့ဗ်ာ…" ဒီလိုမ်ဳိး ညည္းတြားသံကိုလည္း ၾကားရဖူးတယ္။ အခု ျပန္မယ္ဆိုေတာ့ အဖြဲ႔အလိုက္ ျပင္ဆင္ၾကရတယ္။ ဘာကိစၥေတြလုပ္မယ္၊ အေရးေပၚ အေျခအေန ဘယ္လို ျဖစ္ႏိုင္ တယ္… ေျပာဆိုစည္းေဝးၾကရတယ္။

"က်ေနာ္တို႔ အိမ္ျပန္ၾကတဲ့အခါ ေမွ်ာ္မွန္းထားဖို႔ ကိစၥ ၃-ခုကို က်ေနာ့္အေတြ႔အၾကံဳအရ သတိေပးခ်င္ပါတယ္။ ဖလွယ္ တာေပါ့ဗ်ာ" ကိုေဇာ္ဦးက ေျပာတယ္။

"ပထမတခုက … ခင္ဗ်ားတို႔ အေၾကာင္းသင့္လို႔ အစိုးရ အစည္းအေဝး စင္ျမင့္ေပၚေရာက္တဲ့အခါ အခ်ဳိ႔ လူႀကီးေတြ၊ အရာရွိေတြက ျမင္လိမ့္မယ္။ 'ဒီေကာင္ေတြက ဘာေတြလဲ၊ မိုးက်ေရႊကိုယ္ေတြ' လို႔ ျမင္တာခံရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီစင္ျမင့္ ေပၚေရာက္ေနရသလဲေပါ့။ တခါ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက မလြတ္ၾကေသးဘူးဗ်။ NLD ပါတီက လည္း ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ မဝင္ခဲ့ဘူး။ အဲသည္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က အစိုးရနဲ႔ ေပါင္းတာလား၊ 'အစိုးရလူေတြလား' လို႔ ျမင္တာ ခံၾကရမယ္။ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ခ်င္းလည္း သံသယရွိတာ ခံရမယ္။ ေနာက္တခုကေတာ့ ျပည္တြင္းက ပညာ ရွင္ေတြပဲ။ သူတို႔က လက္ေတြ႔ေျမျပင္ေပၚမွာ သူတို႔ရွိတယ္။ ျမန္မာျပည္အေျခအေနကို သူတို႔သာ ကြင္းထဲမွာ အသိဆံုးလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ျပည္ပက လာတဲ့သူေတြ၊ ဘာမွ သိတာမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ေဝးတာၾကာၿပီ… အဲသလိုမ်ဳိး ဆက္ဆံတာလည္း ခံရမယ္…ဒါေတြကို သတိေပးခ်င္တာပါ" ကိုေဇာ္ဦးက ေျပာျပေနတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ 42 Tower ရဲ႔ ၁၁-ထပ္ ရံုးခန္းကေန၊ အျပင္မွာ က်လုဆဲဆဲ ေနေရာင္နဲ႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ေပၚက ျမဴေတြကို
ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။

အိမ္အျပန္ေတာ့ အိမ္အျပန္ပါပဲ။ သက္မ ခ်မိတယ္။