စကားခ်ီး

ခရီးရွည္ အိမ္အျပန္လမ္း

စကားခ်ီး

"ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္း အထုပၸတိတခုမွာ ျပန္ေျပာင္းသတိရခ်က္ေတြက ဘယ္ေနရာမွာဆံုးၿပီး၊ ဒ႑ာရီေတြက ဘယ္ေနရာမွာ စတင္ဝင္ေရာက္လာတယ္ ဆိုတာ ေျပာရခက္တယ္" လို႔ စာေရးဆရာ အာရင္ဘတ္က သူ႔ရဲ႔ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းမွာ ေျပာခဲ့ဖူး တယ္။ ဒီစာေရးဆရာႀကီး အီလ်ာအာရင္ဘတ္ရဲ႔ စာေတြကို က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူေရးထား တဲ့ ပါရီက်ဆံုးခန္းကို က်ေနာ္တို႔ အသည္းစြဲပဲ။ ဒီလို က်ေနာ့္ျဖတ္သန္းခဲ့ရာ ဘဝအေၾကာင္း ေရးမယ္ၾကံေတာ့ သူ႔ေရးထား တဲ့ ပါရီက်ဆံုးခန္းကို ျပန္ဖတ္ခ်င္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ထဲ ၾကံဳတုန္းမွာ စာအုပ္ေဟာင္းတန္းက ရေအာင္ ရွာဝယ္ခဲ့ရတယ္။ ပါရီက်ဆံုးခန္းစာအုပ္ဟာ က်ေနာ္ျဖတ္သန္းခ့့ဲရာ အေတြ႔အၾကံဳကို ျပန္ေရးျဖစ္ဖို႔ တြန္းအားေပးတဲ့ စာတအုပ္ဆိုရင္ မမွားဘူး။ အခု က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ေခတ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔လည္း သိပ္တူတယ္လို႔ ယူဆမိတယ္။

အခုလို စာအုပ္ေရးျဖစ္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ေစ့ေဆာ္မႈ တခုကေတာ့ ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းေရးတဲ့ "ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ မ်ဳိးဆက္ တခု (ပထမပိုင္း)" တခု စာအုပ္ပါပဲ။ သူကေတာ့ စစ္ၿပီးေခတ္ကာလ၊ သူတို႔ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ကာလနဲ႔ သူတို႔မ်ဳိးဆက္ေတြ အေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္ စားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဝတၳဳပံုစံ ျပန္လည္တင္ျပထားတာပါပဲ။ ဆရာေက်ာ္ဝင္းေရးတဲ့ စာအုပ္ကို က်ေနာ္က အကယ္၍ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဒီလိုကိုယ္ေရးအထုပၸတိေရးျဖစ္ၿပီ ဆိုပါေတာ့၊ ေရးရင္ဘယ္လိုေရးမွာလဲဆိုၿပီး သင္ခန္းစာယူတဲ့ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ က်က်နန ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲသည္မွာ က်ေနာ့္အတြက္ စာေရးဖို႔ ေမးခြန္းေတြလည္း ျဖစ္လာရ ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ က်ေနာ့္ အေၾကာင္းကို ေရးခ်င္တာလဲ။ ကိုယ့္ျဖတ္သန္းမႈကို သူမ်ားေတြသိေအာင္ ႂကြားခ်င္တာလား။ က်ေနာ့္အေၾကာင္းကေရာ သူမ်ားတကာ စိတ္ဝင္စားေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ပါ့မလား။ က်ေနာ္က ဘယ္ေလာက္အေရးပါေန လို႔လဲ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း က်ေနာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ သဲတပြင့္၊ အုပ္တခ်ပ္သမိုင္းက ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိ သမိုင္းကို အေထာက္အကူျပဳ တခန္းတက႑က ျဖည့္စြက္ေပးမွာလဲ။ အျခားသူေတြက ဖတ္မိရင္ ဘာသင္ခန္းစာေပး ခ်င္တာလဲ။ ဘယ္လို အခ်က္အလက္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေရးသားမွာလဲ။ ဘယ္လိုအခ်က္အလက္ေတြကို ထိန္ခ်န္ထား မွာလဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုက်ေတာ့ ၾကက္ေမြးနဲ႔သပ္၊ အျခားသူကိုက်ေတာ့ ရစရာမရွိေအာင္ ေဝဖန္မိတာမ်ဳိး ရွိသြားမွာလား။ စသည္ျဖင့္ ေမးခြန္းအေတာ္မ်ား မ်ား ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ အဲသလိုပဲ… သက္ရွိလူေတြရဲ႔ သမိုင္းကို ျပန္ေရးသားရတာ က်ေတာ့ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ တာဝန္ယူမႈလည္း လိုအပ္ပါတယ္။ ကိစၥ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျမင္တူၾကတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးလည္း နည္းႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္က အျမင္မတူတဲ့ ကိစၥကို ေရးသားမိရင္၊ အျခားတေယာက္ ကို ေဝဖန္ခဲ့ရင္ သူကလည္း သူ႔ဖက္အျမင္ကို ျပန္တင္ျပႏိုင္ေသးတဲ့ အေနအထား ရွိပါတယ္။ အလားတူ မဟာမိတ္အဖြဲ႔ အစည္းေတြရဲ႔ လုပ္ရပ္၊ မူဝါဒေတြအေပၚမွာလည္း ေကာင္းက်ဳိးဆိုးျပစ္ ျပန္ေျပာဖို႔ လိုအပ္ပါေသးတယ္။ ဒီလိုေျပာဆိုတဲ့အခါ မွာလည္း အေတာ္ကေလး သတိထားေျပာဆိုရပါလိမ့္ဦးမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စာေရးဖို႔ တြန္႔ေနခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ စာအုပ္ေရးခ်င္ စိတ္က ထႂကြလာပါတယ္။

ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းက သူ႔စာအုပ္မွာ ဇာတ္ေကာင္ ကိုေအာင္ဝင္း အေနနဲ႔ ေဆြးေႏြးထားပါတယ္။ ၁၉၃၆ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ "သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား" စာအုပ္၊ ၁၉၃၈ ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ "အေရွ႔က ေနဝန္းထြက္ သည့္ ပမာ" စာအုပ္ေတြကို စာဖတ္ဝိုင္းမွာ သူတို႔တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ေဖာ္ျပထားတာပါ။ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားထဲက ကိုညိဳထြန္းက သိပ္ၿပီး 'စံျပ (ideal)' ျဖစ္လြန္းပါ တယ္။ ဒီလို ျဖစ္ ေအာင္ ေရးသားႏိုင္တာလည္း သပိတ္ကာလ တိုေတာင္းတယ္။ "သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား" က သပိတ္ကာလတခု တည္းကိုပဲ ကြက္ၿပီး သရုပ္ေဖာ္ထားတာ၊ သပိတ္ကာလဆိုေတာ့ အားလံုးသန္႔စင္ေနတာပဲေလ၊ ေမာင္ႏွမစိတ္၊ ရဲေဘာ္ စိတ္နဲ႔ပဲ အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံၾကတာ၊ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားလိုစိတ္ပဲ ရွိတယ္။ အရိုင္း စိတ္ေတြဝင္မလာဘူး၊ ဝင္လို႔လည္း မရ ဘူး၊ တိုက္ပြဲကာလကိုး" စာေရးသူက ကိုေအာင္ဝင္းေနရာက ဝင္ေျပာထားတယ္။ ဦးသိန္းေဖျမင့္ေရးတဲ့ "အေရွ႔က ေနဝန္း ထြက္သည့္ပမာ" က်ေတာ့ ကာလရွည္ႀကီး၊ စစ္ႀကိဳေခတ္ကေန ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအစေလာက္ ထိၾကာသြားတယ္။ ဒီေလာက္ကာလ အရွည္ႀကီးမွာ လူ႔စိတ္ဟာ တိုက္ပြဲကာလလို သန္႔ခ်င္မွ သန္႔ႏိုင္လိမ့္မယ္။ သာယာစရာရွိ သာယာမွာပဲ။ တိမ္းမူးစရာရွိ တိမ္းမူးမွာပဲ။ ဒါကို အျပစ္ေျပာဖို႔ေတာ့ ခက္မယ္ထင္တယ္။ စာေရးသူ ဆရာေက်ာ္ဝင္းက ကိုေအာင္ဝင္းကို ကိုယ္စား ေျပာခိုင္းထားတာ။ အဲသည္ေတာ့ ဇာတ္လိုက္ကိုတင္ထြန္းလည္း ေဖာက္ျပန္မႈကေလးေတြ ဖတ္ရတာေပါ့။ အခု က်ေနာ္ေရးခ်င္တာလည္း ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္၊ ၂၅ နီးပါး ကာလရွည္ႀကီးကို ျဖတ္လာခဲ့တာ၊ သူရဲေကာင္းဇာတ္လမ္း မျဖစ္ႏိုင္ ဘူး၊ လူသာမန္ သေဘာ အတက္အက်ေတြ ရွိလာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ေရးတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္ဘာသာေဖာ္၊ ကိုယ့္ဘာသာတင္ သူရဲေကာင္းႀကီးလည္း မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒီလို အထင္ႀကီးရေအာင္ ေကာင္းကြက္ ေတြခ်ည္း ရွာေရးျပတာမ်ဳိးလည္း မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ အရွိကို အရွိအတိုင္း တင္ျပခ်င္ရံုသာ၊ ဒါ့အျပင္ ျဖတ္သန္း ခဲ့ရတဲ့ ေခတ္တခုကို ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ သံုးသပ္ၾကည့္ရံု၊ ျပန္လည္ရွင္းျပမႈတခု လုပ္ခ်င္ရံုမွ်သာပါ။

ဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ပိုင္းျခားထားသလို 'ေခတ္ဆိုးႀကီး' နဲ႔ 'ေခတ္ဆိုးႀကီးတပိုင္း' ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့၊ ျဖတ္သန္းေနဆဲ သာမာန္လူငယ္ တေယာက္ရဲ႔ ဇာတ္လမ္းပါပဲ။