တူတာေလးေတြ၊ မတူတာေလးေတြ...

က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္ၾကင္ဖက္ ဇနီးအၾကား ဘာေတြ တူ သလဲ... ဘာေတြ မတူသလဲဆိုတာ ေသခ်ာ အခ်ိန္ယူ မစဥ္းစားမိခဲ့ ပါဘူး။ အခုေတာ့ ေပါင္းသင္းလာတာ ၁၁-ႏွစ္ သက္တန္းရွိခဲ့ၿပီ။ ႀကီးႀကီးမားမား ရန္ျဖစ္ဖူးတာ မရွိခဲ့ေပမယ့္၊ အိမ္ေထာင္ ဖက္ေတြ သေဘာ သဘာဝ အတိုင္း ကေတာက္ကဆ၊ ပူညံပူညံေလးေတြေတာ့ ရွိခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေျပာရရင္ လိုက္ဖက္ညီတဲ့ အတြဲ လို႔ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာထင္ေနမိတယ္။



(၁)
" ေသခ်ာပါရဲ႕
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
ေကာင္တာထိုင္ေနတဲ့ ပန္းကေလးဟာ
ပူပံုပန္းနဲ႔ မိႈင္ေငးေနေတာ့မွာပဲ။
သူခ်စ္တဲ့ေကာင္ေလးဟာ
စစ္ေသြးႂကြ ဘာသာျခား၊ တရြာသားက်ေနာ္ေလ...။"
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကဗ်ာမွ

လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္က သူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ဒီကဗ်ာေလး က်ေနာ္ ေရးျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူနဲ႔ က်ေနာ္က ေျပာရ ရင္ အျပင္ပန္းအရ အသြင္မတူပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔က ၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးအၿပီး နယ္စပ္ကို ေရာက္လာၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ စစ္ေသြးႂကြစိတ္ တကဲကဲနဲ႔ တရဲရဲ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္သားႀကီး ေတြေပါ့။ သူက နယ္စပ္ၿမိဳ႔ ကေလး တခုက တိုင္းရင္းသူေလးတဦး။ သူတို႔မိဘေတြက ထိုင္းႏိုင္ငံထဲကို ေျပာင္းေရႊ႔အေျခခ်လာၾကလို႔ ငယ္ငယ္ ကတည္းက ထိုင္းကို ေရာက္လာႀကီးျပင္းလာတဲ့သူ။ က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႔စက ဗမာစကားေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မေျပာတတ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူက မြန္လူမ်ဳိး၊ ဒါေပမယ့္ မြန္ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း၊ မြန္အမ်ဳိးသား ေရး စိတ္ဓာတ္လည္း စိတ္ဝင္စား ျပင္းျပတဲ့သူ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ သာမာန္ အရပ္သူ။

က်ေနာ္က ေတာထဲေရာက္ခ်ိန္က ေဆးေက်ာင္းသား၊ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း (ခ) ထြက္၊ သူကေတာ့ အတန္း ပညာ ေကာင္းေကာင္းမရွိဘူး။ ကေလးဘဝကေန အပ်ဳိေဖာ္၀င္စ၊ ကိုယ့္ဘာသာ ေစ်းဆိုင္ ကေလးကို ႀကိဳးပမ္း ေထာင္ေနတဲ့သူ။ သူ႔မိဘေတြဖြင့္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကေလးမွာ ေတြ႔တယ္။ စိတ္ဝင္စားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အဲသည္ကဗ်ာေလး ေရးျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေဇာကပ္ေနတဲ့သူေတြ၊ ခဏေန ေရွ႔တန္းဆင္းသြားလိုက္၊ ခရီးထြက္သြားလိုက္ေပါ့။ သူကေတာ့ သူတို႔ ရပ္ရြာက ဘုရားေစ်းကေလးမွာပဲ ဆိုင္ကေလးတခု စတည္ၿပီးေတာ့ ေအာင္ျမင္လာတယ္။ က်ေနာ္က အိမ္ေထာင္ေရး စဥ္းစားတဲ့အခါ ခ်စ္တာႀကိဳက္တာပဲ သိတယ္။ အိမ္ေထာင္တခု ထူေထာင္ရင္ ဆိုတာမ်ဳိးေတာင္ ေနာင္ေရးအရွည္ မစဥ္းစားမိခဲ့ဘူး။ စဥ္းစားရင္လည္း ေရြးခ်ယ္စရာက သိပ္မရွိလွပါဘူး။ တကယ္လို႔ အိမ္ေထာင္က်သြားရင္ေတာင္ ေတာ္လွန္ေရးထဲက ထြက္ဖို႔ဆိုတာ၊ စိတ္ကူးေတာင္ မထားခဲ့တဲ့သူ။

ဒီလိုနဲ႔ တာဝန္ေတြေၾကာင့္ ေ၀းသြားလိုက္၊ က်ေနာ္က ႏွစ္အၾကာႀကီးေနမွ ျပန္လာေတာ့ တခါျပန္ေတြ႔တယ္။ ဒီတခ်ိန္မွာ ေတာ့ သူက ဗမာလို အေတာ္ ေျပာတတ္ေနၿပီ။ သူေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားေနတဲ့ ျမန္မာျပည္က ကုန္သည္ေတြနဲ႔ ေျပာရင္း ဆိုရင္း ျဖစ္လာတာ။ အေျပာကေတာ့ သိပ္မခ်ဳိလွဘူး။ က်ေနာ္က အိမ္ေထာင္ျပဳ လက္ထပ္ဖို႔ေျပာတယ္။ သူက ေရွ႔ လုပ္ငန္းစဥ္ ဆြဲခိုင္းေတာ့လည္း က်ေနာ္က အီလည္လည္။ သူကေတာ့ သူ႔ေျခေထာက္ေပၚ သူရပ္ႏိုင္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားစရိတ္ကစလို႔၊ အရွည္အေဝး လက္ေတြ႔ကိုစဥ္းစားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား သက္ျပင္းေတြခ်ၾကေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ "တံတား" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလး က်ေနာ္ေရးျဖစ္တယ္။

" သင္နဲ႔ငါ
မျပတ္သားမႈတစ္ရာ
ဆင္ေျခတစ္ရာ
ဘဝအေၾကာင္းခဏပဲ ေျပာပါတယ္။
ေမာတယ္၊ ေမာတယ္။
သူေရာ ငါေရာညည္းလိုက္တယ္....။"
တံတားကဗ်ာမွ

ဒီလိုနဲ႔ ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ သူက ဗုဒၶဟူး၊ က်ေနာ္က တနဂၤေနြဖြား၊ ေျပာရရင္ မတည့္ၾကဘူး လို႔ ျမန္မာေတြ အယူရွိၾကတာေပါ့။ ဒါကို က်ေနာ္တို႔ ေမ့ထားလိုက္ၾကတယ္။ အခုအခ်ိန္အထိေတာ့ အဆင္ေျပတုန္း။ က်ေနာ္က ခဏခဏ ခရီးထြက္ေနရလို႔ လင္မယားခြဲေနရတာပဲ ရွိခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သမီးေတာင္ ၁၀-ႏွစ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။

(၂)
မတူတာေတြကို စ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ သူက ဗမာစကား သိပ္ေရေရလည္လည္မတတ္ေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးမွာ အခက္ အခဲ ရွိၾကတယ္။ ဗမာစကားကလည္း တခါတေလ ခက္လိုက္တာလို႔ က်ေနာ္ထင္မိတယ္။ ဥပမာ- အိမ္ မွာ ဝင္ေပါက္ကို တံခါး၊ အေသးကေလးေဖာက္ထားတဲ့ ျပူတင္းေပါက္ ျဖစ္ျပန္ေရာ..။ တခါ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚက ေရက်တဲ့ေနရာက်ေတာ့ တံစက္ၿမိတ္၊ ေဝါဟာရက မ်ားသား။ က်ေနာ္ဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာ သူ႔ကို ရွင္းျပ ဖို႔လည္း ခက္ျပန္တယ္။ "သုေတသန" ဆိုတဲ့ စာလံုးကို ခပ္လြယ္လြယ္ ေျပာဖို႔က ခက္သားမဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိန္းမကေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားေကာင္းတာ တခုခုေတာ့ လုပ္ေနတာေပါ့လို႔ ထင္ေနတာေပါ့။

က်ေနာ္က စာဖတ္တယ္။ သူက အတန္းပညာနည္းတာလည္း ပါမယ္။ စာဖတ္ဖို႔ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ တခါတေလ က်ေနာ္ စာအုပ္ကိုင္ရင္ သူကေမးတတ္တယ္။ " စာေမးပြဲဘယ္ေတာ့ ေျဖရမလဲ" ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ တခါတေလ ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ အေၾကာင္းကိုလည္း ေမးလာတတ္တယ္။ တခါက်ေတာ့ ရာဇာဓိရာဇ္အေၾကာင္း၊ တခါ တေလေတာ့ လက္တင္အေမရိက မွာ ေျမယာျပဳျပင္ေရးလုပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ရွင္းျပဖို႔ေတာင္ ခပ္ခက္ခက္ဆိုေတာ့ သူ႔ေယာက္်ား က အိမ္မႈကိစၥကလြဲရင္ ဘာမွန္းမသိတဲ့ကိစၥေတြ အကုန္ စိတ္ဝင္စားေနတဲ့သူလို႔ ထင္ေတာ့မယ္။

က်ေနာ္က ကဗ်ာေရးတယ္။ စာတိုေပစေရးတယ္။ သူကေတာ့ စာရင္းေရးတယ္။ ေငြေပးယူရွင္းတန္းပဲ ေရးတယ္။ က်ေနာ္ က ရုပ္ရွင္ႀကိဳက္တယ္။ သီခ်င္း တခါတေလ နားေထာင္တယ္။ သူက သီခ်င္းေတာ့ နားေထာင္တယ္။ က်ေနာ့္မိန္းမက ရုပ္ရွင္ သိပ္မႀကိဳက္ လွဘူး။ ထိုင္းတီဗြီ TV Soap opera ဆီးရီးေတြေတာ့ ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ့္သမီးကေတာ့ အေဖတူ ထင္တယ္။ နည္းနည္း ပိုၿပီး ရိုမန္းတစ္ျဖစ္တယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ ကြန္႔ျမဴးတာမ်ဳိး ေတြ႔ရတယ္။

အစားအေသာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္က ေခ်းမမ်ားတတ္ေတာ့ ျပႆနာ မရွိဘူး။ ေတာေတာင္ထဲမွာေနလာခဲ့တဲ့ ဘဝေပး ေကာင္းက်ဳိးပဲ ဆိုပါစို႔။ ဘာမဆို စားတယ္။ ဘာအစားျဖစ္ျဖစ္ ေခ်းမမ်ားဘူးဆိုေတာ့ ျပႆနာ မရွိလွ ပါဘူး။ သူခ်က္တာ က်ေနာ္ အကုန္စားတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဦးက Team ျဖစ္သလား၊ မျဖစ္သလားလို႔ေတာ့ မသိဘူး။ တခါက သမီးကို လင္-မယား ႏွစ္ေယာက္ တက္ညီလက္ညီ ဝိုင္းစေနၾကေတာ့ "သမီးက အဲဒီစံုတြဲေနာ္..အင္မတန္ ညီတယ္" ဆိုၿပီး သတိ ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ လိုဆိုရင္ေတာ့ 'ေမာင္တထမ္း၊ မယ္တရြက္' ဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းလြဲေန ျပန္တယ္။ သူက သူ႔စီးပြားသူလုပ္၊ က်ေနာ္ က အကူေပးရံုမွ်။ က်ေနာ့္အလုပ္ကိုလည္း သူကူႏိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တခါတေလေတာ့ ေမာင္တထမ္း၊ မယ္တရြက္ မဟုတ္ေတာ့ သူလူေရြးတာ မွားၿပီလားလို႔ ထင္ေနတတ္တယ္။

တခါက က်ေနာ္က ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္အေမနာမည္ကို သူ႔ကို ေမးတယ္။ နယ္စပ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး၊ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ဖက္က မိဘေတြနဲ႔ သူနဲ႔ မေတြ႔ထား ဖူးေတာ့.. သူလည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေန ေလာက္တယ္။ သူက စဥ္းစားမရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က စတယ္။ "ဘယ္သူ႔သားသမီးမွန္းလည္း မသိဘူး လာေယာက္်ား လုပ္ထား တယ္... တကယ္မိုလို႔ လူဆိုးျဖစ္ေနရင္ မခက္ဘူးလား" ဆိုေတာ့ သူ ရွက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္မိဘနာမည္ေတြကို သူအလြတ္ရေအာင္ က်က္ထားတယ္။

(၃)
က်ေနာ္ႀကိဳက္တာက သူက လြတ္လပ္တယ္။ ေယာက္်ားသားကို မွီခိုမေနဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လို အိမ္ဦး နတ္ႀကီးက ဦးေဆာင္ဦးရြက္ၿပီး အိမ္မႈကိစၥေတြ မလုပ္တာကိုလည္း သူက မႀကိဳက္လွဘူး။ တခါကေတာ့ ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း တက္ဆင္ရဲ႔စကားကို ကိုးကားၿပီး ႏွိပ္လိုက္ေသးတယ္။ "ကိုယ့္အိမ္ကိုမွ ကိုယ္ ဦးမေဆာင္ႏိုင္ရင္၊ ႏိုင္ငံကို ဘယ္လို ဦးေဆာင္မွာလည္းတဲ့"။ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္သား။

တူတာကေတာ့ အမ်ားသားပါ။ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္တာ တူတယ္။ တခါတေလ အျပင္မွာ ထမင္း ထြက္စားရတာ မ်ဳိးကို ႀကိဳက္တယ္။ တခါတေလမွာ အလည္အပတ္ ခရီးထြက္ရတာမ်ဳိးကို ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ခဏခဏ ခရီး ထြက္ရတာ ေလာက္မ်ဳိးေတာ့ သူမလိုက္ႏိုင္ဘူး။ အသက္ႀကီးလာရင္ေရာ.. အဲသည္လိုပဲ ခရီးထြက္ေနဦးမွာလားလို႔ ေမး တတ္တယ္။

သူ႔မွာက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အေငြ႔အသက္ထက္စာရင္၊ ထိုင္းဖက္ကို ပိုကဲတယ္။ ပုန္းရည္ႀကီး မသိဘူး။ ပဲဟင္းကို ေသခ်ာ ခ်က္စား ေလ့မရွိဘူး။ က်ေနာ္ကလည္း ျပည္ပမွာ အေနၾကာလာေတာ့ ျမန္မာ့အေငြ႔အသက္ လည္း ခပ္ေငြ႔ေငြ႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ စာေတာ၊ စိတ္ကူးေတာထဲ ေမ်ာခ်င္ေနသူ။ သူကေတာ့ လက္ေတြ႔ဆန္တဲ့သူ။ က်ေနာ္က သမီးကို ႀကီး လာရင္ ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ပညာရည္လည္း ခၽြန္ေစခ်င္တယ္။ သမီးကို ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲေမးေတာ့ "အဆိုေတာ္လုပ္မယ္" တဲ့။ သူ႔အသံကလည္း သိပ္ေကာင္းလွတာမဟုတ္။ သူက စႏၵယားတီးခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္ ဝယ္ေပးထားတဲ့ ကီးဘုတ္ကလည္း ဖုန္တက္ေနၿပီ။ ကဲ.. အဆိုေတာ္ မျဖစ္ရင္ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ ဆိုေတာ့ သမီးက "ကိတ္ မုန္႔ဖုတ္ေရာင္းမယ္။ ကိတ္မုန္႔ဆိုင္ ဖြင့္မယ္တဲ့" ။ ဒါကလည္း က်ေနာ့္မိန္းမ ေလ့က်င့္ထားတဲ့ပံု ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ က်ေနာ့္မိန္းမက သမီးကို ေလ့က်င့္ထားပံုက တမ်ဳိး။ သမီးက သူ႔ဆိုင္ကို ကူေရာင္းေပးရင္ ေရာင္းလို႔ရသမွ် ပိုက္ဆံကိုယူ (အရင္းကိုလည္း မႏႈတ္ဘူး)။ သမီးအပိုင္ ပိုက္ဆံျဖစ္သြားတယ္။ အကယ္၍ ၿမိဳ႔သြားလည္တဲ့အခါ အျပင္ခရီးသြားတဲ့အခါ အရုပ္ ျဖစ္ေစ၊ တခုခု ျဖစ္ေစ သူဝယ္ခ်င္ရင္ အဲဒီပိုက္ဆံထဲက၀ယ္။ သူ႔မွာ ေငြေတာ့ လက္ထဲမရွိဘူး။ စာရင္းရွိေနတဲ့သေဘာ လုပ္ေပး ထားတယ္။ အဲသည္ေတာ့ က်ေနာ့္သမီးမွာက သူ႔အပိုင္ေငြ ဘတ္ ၅,၀၀၀ ေလာက္ေတာင္ ရွိေနတတ္တယ္။ တဖက္ကလည္း ကေလးကို ေလာဘရွိေအာင္ သင္ထားေပးတဲ့သေဘာေပါ့။ က်ေနာ္လည္း ဒီအစီအစဥ္ကို မကန္႔ကြက္ပါဘူး။ တခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသလို .. "ငါ့သား စာႀကိဳးစား.. ႀကီးလာရင္ အစိုးရရံုးတခုခုမွာ အရာရွိေပါက္စေလး ျဖစ္ေအာင္လုပ္... ႀကိဳးစား... တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရာရွိႀကီး ျဖစ္လာမယ္" ဆိုတဲ့ သင္ၾကားမႈ မ်ဳိးကို က်ေနာ့္သမီးကို မေပးလို ေတာ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ခရီးဆက္ေနၾကတုန္း။ မိသားစုက မရွိ-မရွား ဘဝနဲ႔ ေနေပ်ာ္တုန္း။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သူက ကိုယ္ပိုင္အိမ္တလံုး သိပ္လိုခ်င္လာလို႔ ဒါကို ႏွစ္ေယာက္သား ရည္မွန္းခ်က္ထားၾကတယ္။ က်ေနာ္ ကေတာ့ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္ ျပန္ရဖို႔ အိပ္မက္တုန္း။ အခု ေလာေလာဆယ္ ျပန္ရကိန္း မရွိေသးေတာ့ လည္း .. ျမန္မာျပည္ ျပန္ရင္ လိုက္မွာလား .. ဆိုတာေတြ ဘာေတြလည္း ေမးဖို႔ မလိုေသးဘူးထင္တာပါပဲ။

မငယ္ႏိုင္က "အသြင္တူျခင္း မတူျခင္း" ဆိုၿပီး သူတို႔ ေမာင္ႏွံအေၾကာင္း ေရးထားရာမွာ က်ေနာ့္ကိုပါ တက္ဂ္ထား လို႔ ခင္မင္မႈကို တုံ႔ျပန္ေသာအားျဖင့္ ေရးပါတယ္။