လက္ဖက္ရည္ဆိုင္

ဒီကဗ်ာက ေရးထားတာၾကာပါၿပီ။ (၁၉၉၀) ေလာက္ကတည္းကပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ၿပီးနည္းနည္းျဖည့္စြက္ တာေတြ လုပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဒီကဗ်ာေရးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက သေဘာက်ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ယဥ္ေက်းမႈကိုလြမ္းတာ...။ တကၠသိုလ္နယ္ေျမက ဦးခ်စ္ဆိုင္ကိုလြမ္းတာ...။ က်ေနာ္တို႔ နယ္စပ္ေရာက္လာၾကေတာ့ ဒီနယ္စပ္မွာရွိတဲ့ဆိုင္ကေလးနဲ႔ပဲ အလြမ္းေျဖရတာေပါ့။
လူေတြက ဘိုင္က်တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဆိုင္မွာေတာ့ မျဖစ္မေနေရာက္ေအာင္ သြားထိုင္ၾကတယ္။


လက္ဖက္ရည္ဆိုင္

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
စစ္ျပန္ႀကီးေတြ စတိုင္နဲ႔
ကိုယ္တို႔လာထိုင္ၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့
ဘိုင္က်ၿပီး ငွက္ဖ်ားနဲ႔ေဆြးေနတဲ့
ျပည္ေျပးေက်ာင္းသားေတြေပါ့...။

အီၾကာေကြးအေက်ာ္နဲ႔
နက္စ္ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကိုပဲ
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုၿပီး သူတို႔ထိုင္ၾက
ရြာလမ္းမကို စတိုင္က်က် ရႈတတ္တယ္။

နယ္စပ္မ်ဥ္းေပၚက ေစ်းကေလးမွာ
ၿမိဳ႕စရိုက္ကိုေပးတာဆိုလို႔ ဒီဆိုင္
ေလေသနတ္ေတြထိုင္ပစ္
ဦးခ်စ္ဆိုင္အလား ထင္လိုက္ေသးတယ္။

ေျပာက္က်ားေဘာင္းဘီေဂါက္ဂက္နဲ႔
မနက္ဆိုထြက္လာ
ရြာခမ္းလွည့္လည္ေတာ္မူၿပီး
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လသာတယ္...
ျပန္လာေတာ့ အခ်င္းခ်င္းေျပာမကုန္
စုေပါင္းစပ္ေပါင္း အကုန္ႀကိဳက္ၾကရတဲ့
အႀကီးမ အငယ္မအေၾကာင္းေလ။

ၿမိဳ႕ေဝးျပေဝးမွာ အာသာေျဖေဆး
ေဖ်ာ္ေျဖေရးလည္း ဒီဆိုင္
မိေဝးဖေဝး သံေယာဇဥ္ေပး
အိပ္မက္ေတြေမြးတာလည္း ဒီဆိုင္။

ဒီလိုနဲ႔....
ေတာင္ျပာတန္းနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္သီခ်င္းဆို
တေနရာကို သြားရဦးမယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခတ္ႀကီးလြယ္ထားပံုနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္
ထားရက္ရေတာ့မွာပဲ ဆိုင္ကေလးေရ...။

မလြမ္းေလာက္ပါဘူး။
တံတားႀကီး
ဘုရားႀကီး
ခ်ဲပြဲနဲ႔ လူမိုက္ေတြႀကီးစိုးတဲ့ ရြာကေလးေလ...။

ေသခ်ာပါရဲ႕
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
ေကာင္တာထိုင္ေနတဲ့ ပန္းကေလးဟာ
ပူပံုပန္းနဲ႔ မိႈင္ေငးေနေတာ့မွာပဲ။
သူခ်စ္တဲ့ေကာင္ေလးဟာ
စစ္ေသြးႂကြ ဘာသာျခား၊ တရြာသားက်ေနာ္ေလ...။

ေယာဟန္ေအာင္ (၁၉၉၀၊ ၂၀၀၄)
ဒီကဗ်ာကို ျမန္မာတီးေရွာ့ဖိုရမ္မွာလည္း တစ္ေယာက္က တင္ထားေပးပါတယ္။