အရပ္ပ်က္မကေလး

(၁)
ဒီျဖစ္ရပ္အေၾကာင္းကေလးက က်ေနာ့စိတ္ထဲ စြဲစြဲထင္ထင္ ရွိေနတယ္။ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ အေၾကာင္းသင့္ရင္ စာေရးျဖစ္ မယ္ ေတးထားေပမယ့္လည္း မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ေတာ့ အခု စကား၀ိုင္းမွာ ဒီျဖစ္ရပ္ကေလးကို ျပန္ေျပာ ျပမိတယ္။

စကား၀ိုင္းက မထင္မွတ္ဘဲ စမိၾကတယ္။ ဆယ္မီနာ အစည္းအေ၀းတခုအၿပီး ညစာစားပြဲျဖစ္ၾကတယ္။ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႔ ေတာင္ေပၚ မွာရွိတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္တခုမွာ အစည္းအေ၀းကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ပိတ္ပြဲအေနနဲ႔ သြားစားၾကတာပဲ။ ၀ိုင္ကေလး တခြက္ ႏွစ္ခြက္၊ ဘီယာေလး တခြက္ႏွစ္ခြက္ အေသာက္အစားကေလးလည္း ပါသေပါ့။ ထမင္းစားၾက စကား ေျပာၾကရင္း အေၾကာင္း အရာတည့္သူခ်င္း ေလရွည္ျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ အမ်ဳိးသမီးက ျမန္မာျပည္ အဲန္ဂ်ီအို ေလာကမွာ အမ်ဳိးသမီး ပေရာဂ်က္ေတြဆိုရင္ စိစစ္အကဲျဖတ္ေပးရတာ၊ အၾကံေပးရတာေတြ လုပ္ရေလ့ရွိတယ္။ အမ်ဳိး သမီးေရးရာ ကိစၥေတြဆိုရင္ လည္း တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္ေနသူတဦးပါ။ အခုလိုေခတ္ ေနာက္ပိုင္းမွာကလည္း ဘာကိစၥ လုပ္လုပ္ က်ား-မတန္းတူေရး ေျပာလာသလို၊ (gender streamlining) လို႔ေခၚတဲ့ အမ်ဳိးသမီး-အမ်ဳိးသား တန္းတူေရး ကိစၥ ကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားဖို႔၊ ဘာ လုပ္လုပ္ ေနရာတကာမွာ အမ်ဳိးသမီးေတြအေရးကို ေနရာေပးစဥ္းစားဖို႔ ဆိုတာမ်ဳိး ပိုက္ဆံေပး တဲ့ အလွဴရွင္ေတြကေရာ တိုက္တြန္းၾက၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္သူ အဲန္ဂ်ီအိုေတြကပါ လိုက္လုပ္ၾကရတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ လာခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ စကားေတြက ေတာင္ေရာက္၊ ေျမာက္ေရာက္၊ အမ်ဳိးသမီးတန္းတူအခြင့္အေရး ကိစၥေတြပါသလို၊ ျမန္မာ့ လူမႈအဖြဲ႔ အစည္းအေပၚ ဘယ္လိုျမင္ၾကသလဲ စသျဖင့္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာဆိုျဖစ္ၾကတယ္။

ရာသီဥတုကလည္း သီတင္းကၽြတ္ၿပီးစ မိုးအကုန္ ေဆာင္း၀င္လာတယ္ ဆိုေပမယ့္ ပူေနတုန္းပဲ။ သစ္ရြက္ေႂကြ မာေခါက္ ေခါက္ ေတြ ေျမျပင္ေပၚ ရွပ္ေျပးေနသံလည္း ၾကားေနရတယ္။ အစုအစုလိုက္ စကား၀ိုင္းေတြ ျဖစ္ေနၾကတာ က်ေနာ္တခ်က္ လွည့္ ၾကည့္မိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ အေတာ္ေျပာင္းလဲသြားၾကတယ္လို႔ သတိထားမိလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ လည္း သူ႔ေရ၊ သူေျမနဲ႔ ႀကီးျပင္းျဖတ္သန္းမႈအရ ေျပာင္းလဲသြားၾကတာေတာ့ မဆန္းလွပါဘူး။ အခုဆိုရင္ စဥ္းစားၾကည့္ေလ .. ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရး ဘယ္လိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ၾကမလဲ ေဆြးေႏြးတာကိုက ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ခ်င္းမိုင္လို ေနရာမ်ဳိးမွာ ျဖစ္ေန ၾကရတယ္။ ျမန္မာ ျပည္သူေတြက သူတို႔အေရးကို ဒီမွာ ေခါင္းေျခာက္ခံ စဥ္းစားေပးေနတာကို သိၾကမွာ မဟုတ္သလို၊ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ဆိုတာ ေ၀ လာေ၀းေတာ့မယ္။ တခါ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႔ ႀကီးျပင္းဖြံ႔ၿဖိဳးပံုကလည္း အေနာက္တိုင္းဆန္လာ တယ္။ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းပဲ ေျပာရမွာပ။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြက ႏွစ္ကုန္လို႔ မ်က္ႏွာစံုညီ ေဆြးေႏြးစရာရွိလာ ရင္ retreat လုပ္လာၾကတယ္။ အရင္ လို ႏွစ္ပတ္လည္ ညီလာခံေတြမဟုတ္။ ေတာေတာင္ရိပ္သာယာတဲ့ ေပ်ာ္ပြဲစားဖြယ္ အပန္းေျဖဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အရပ္တခုမွာ နားေအးပါးေအး အနားယူလို႔ ဦးေဏွာက္မုန္တိုင္းဆင္ၾကတယ္။ ေရွ႔ဗ်ဴဟာဆြဲၾက တယ္။ ေရကူးရင္းလည္း စကားစၿမီ ေတာင္ေတာင္အီအီ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ဖလွယ္ၾကတာလည္း ပါတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ထမင္းစားပြဲေတြမွာလည္း ၀ိုင္ခြက္ေလး တဆဆ၊ ဘီယာခြက္ကေလး တမမနဲ႔ သံတမာန္ဂိုက္ ဖမ္းတတ္လာ တယ္။ အခုလည္း ဒီလိုအစည္းအေ၀း retreat တခုအၿပီးမွာ ျဖစ္လာတဲ့ အလြတ္သေဘာ စကား၀ိုင္းပါ။

လူေတြက သူသန္ရာ သန္ရာ ေျပာေနၾကေလရဲ႔။ အစားအစာေတြ ေကာင္းသလို၊ ၀ိုင္ကေလး ဘီယာကေလးကလည္း အာကို သြက္လာေစတယ္။ အခု ဆိုင္က အစားအစာ နာမည္ႀကီးသလို လွပတယ္။ ျမန္မာျပည္က ဘုရားတန္ေဆာင္းေတြ ပံုစံမ်ဳိး ကႏုတ္ ပန္းခက္ေတြ၊ ေရႊပိန္းခ်တိုင္ေတြ၊ ျပာသာဒ္ေတြနဲ႔ ေတာင္ကုန္းကေလးတခုအေပၚမွာ ေဆာက္ထားတာ။

စားေသာက္ဆိုင္ထက္ မသိရင္ ဘုရားေစာင္းတန္းလိုလို၊ ဘုရင့္နန္းေတာ္လိုလိုနဲ႔ ပိုတူေနတယ္။ ဆိုင္ေရာက္စမွာ က်ေနာ္ တို႔က ေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီဆိုင္လိုမ်ဳိး ေဆာက္ခြင့္ရဖို႔ေတာင္ ခပ္ခက္ခက္ရယ္လို႔ ဆိုမိၾကတယ္။ ဒီလို သာ ေဆာက္မယ္ဆိုရင္ ခြင့္ျပဳခ်က္ယူလိုက္ၾကရမယ့္ ျဖစ္ျခင္း။ သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာန၊ ယဥ္ေက်းမႈ ၀န္ႀကီးဌာနက စသျဖင့္ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရယူရဖို႔ေတာင္ ရွိႏိုင္သလို၊ ေဆာက္ခြင့္ရဖို႔ ျဖစ္ခ်င္မွေတာင္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အခုလို ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ခ်င္းမိုင္မွာေတာ့ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးဟာ ႏိုင္ငံျခား ခရီးသြားေတြအတြက္ အဆန္းတျပား ရင္သပ္ရႈေမာ ျဖစ္ေနေစေတာ့တယ္။

ခ်င္းမိုင္ကို ပတ္လည္၀ိုင္းထားတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးေပၚမွာကလည္း အခုလို လွပတဲ့ တည္းခိုခန္းေတြ၊ အပန္းေျဖစရာ ေနရာ ေတြက အျပည့္ျဖစ္ေနတယ္။ ရွမ္းရိုးရာဗိသုကာဟန္ (ထိုင္းမွာေတာ့ လန္းနယဥ္ေက်းမႈဟန္) နဲ႔ ေခတ္သစ္ ဗိသုကာပညာ ကို ေပါင္းစပ္လို႔ ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦေတြက ပံုစံဒီဇိုင္းအရ၊ အႏုပညာအရ အံ့မခန္းရွိလွတယ္။ ထူးျခားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ တာက ခ်င္းမိုင္က ေခတ္ေပၚၿမိဳ႔ျပ ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ၊ တခဏထြက္လိုက္ရင္ ေရာက္လာတဲ့ ေတာင္ေပၚစခန္းေတြက ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္၊ သဘာ၀ဓါတ္ကို ခ်က္ခ်င္းရေစတယ္။ မႏၱေလးက တခဏထြက္ရင္ေရာက္တဲ့ မႏၱေလးေတာင္မွာက ဘာျဖစ္လို႔ သည္လို မျဖစ္ရတာလဲ၊ က်ေနာ္အေျဖမရွိသလို၊ က်န္တဲ့သူေတြလည္း အေျဖမရွိၾကဘူး။

တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံခ်င္း နယ္နိမိတ္နီးေသာ္လည္း စဥ္းစားပံု၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျဖတ္သန္းပံုက ကြာလာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အပါ အ၀င္ေပါ့။

ေျပာေနၾကရင္း စကား၀ိုင္းမွာ က်ေနာ္က သိခ်င္တာ စူးစမ္းသူလို ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အမ်ဳိးသမီးေတြက အမွန္ တကယ္ အခြင့္အေရး ဆံုးရႈံးေနပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ စစ္အစိုးရ ေျပာေနသလို ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ထံုးတမ္းစဥ္ လာအရကို အခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ ရရွိထားၾကတဲ့သူေတြလား။ ဒီေန႔ ျပည္ပမွာရွိေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႔အစည္းေတြက ေျပာ ေနၾကတာက သိပ္အေနာက္တိုင္း ဆန္လြန္းေနသလား။ ႏိုင္ငံျခားက ေျပာေနတာကို ဘာသာျပန္ ပံုတူကူး ေျပာေနတာ မ်ဳိး ျဖစ္ေနသလား။ စသျဖင့္ ေမးခြန္းေတြရွည္ေနမိတယ္။

"ဒါကေတာ့ ဆရာရယ္... လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာေတာင္မွ မရွိတဲ့ က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ အမ်ဳိးသမီးအခြင့္အေရး ဆိုတာလည္း အတူ တူပါပဲ။ ဘယ္မွာ ရွိပါ့မလဲ" လို႔ သူက ျပန္ေျဖပါတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ကို ေလးစားသမႈနဲ႔ ဆရာမလို႔ ေခၚသလို သူက လည္း က်ေနာ့္ကို ဆရာလို႔ ျပန္ေခၚတယ္။ တကၠသိုလ္တခုနဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သေဘာသဘာ၀ ေၾကာင့္ သည္လိုေခၚတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေလရဲ႔။ ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကတဲ့ မိုက္ကယ္ ေကာ့မင္း (Michael Kaufman) ရဲ႔ ပီ ၇ လံုး (7 Ps) ကိစၥေတြလည္း ေရာက္လာတယ္။ သေဘာကေတာ့ အိမ္တြင္း အၾကမ္း ဖက္မႈမွာ ေယာက္်ားေတြသာယာေနတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈ က ဘယ္က ျမစ္ဖ်ားခံလာသလဲ စူးစမ္းၾကည့္ထားတဲ့ ကိစၥေတြပါ။ ဖခင္ႀကီးစိုးမႈအာဏာ (patriarchy power) လိုမ်ဳိးကေန အခြင့္ထူးခံလိုစိတ္ (previlege)၊ အတိတ္အေတြ႔အၾကံဳ (past experiences) စသျဖင့္ ဇာစ္ျမစ္ေတြကို မိုက္ကယ္ ေကာ့ဖ္မင္း ဆိုသူက ဆန္းစစ္ၾကည့္ထားတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ စြဲစြဲထင္ထင္ရွိေနတဲ့ ျဖစ္ရပ္ကေလးကို ျပန္ေျပာျပမိတယ္။

(၂)

က်ေနာ္ ေနတဲ့အရပ္က မိန္းကေလးတေယာက္ အေၾကာင္းပဲ။
က်ေနာ္ေနတဲ့ အရပ္ရဲ႔ ထူးျခားခ်က္ကိုလည္း ထည့္သြင္းေျပာမွ ပို ျပည့္စံုလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္က ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္က ၿမိဳ႔ ကေလးတခုမွာ ေနတယ္။ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္က ေဒသေတြရဲ႔ ျဖစ္တည္ပံုအတိုင္း ေနထိုင္ၾကတဲ့သူ ေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံဖက္က တခ်ိန္က ေရႊ႔ေျပာင္းအေျခခ်လာတဲ့သူေတြ၊ လတ္တေလာ အေျခခ်လာသူေတြ၊ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ရွာလာၾကသူေတြ မ်ားတယ္။ ထိုင္းလူမ်ဳိးဆိုတာက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာပိုင္ပိုင္းေလာက္ပဲ ရွိတတ္ၾကတယ္။ ေျပာရရင္ ဓေလ့စရိုက္ေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ အေတာ္တူတယ္ ေျပာရလိမ့္မယ္။ ထိုင္းတီဗြီဇာတ္လမ္း ေတြကို စြဲစြဲလမ္းလမ္းၾကည့္တာရယ္၊ ေနာက္ေပါက္ ကေလးေတြက ထိုင္းစကားေျပာ၊ ထိုင္းတေယာက္လို ေနထိုင္ၾကတာရယ္ ေလာက္ေတာ့ ကြာလာၾကတယ္။ လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္ပဲ တေနရာရာဆိုရင္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သြားခ်င္တာ၊ မီး မလာရင္ မေနတတ္တာမ်ဳိးေတာ့ ကြာလာတယ္။

ဒီၿမိဳ႔ကေလးမွာ လူေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလိုပဲ ဟင္းနီနီေတြ ခ်က္စားၾကတယ္။
ပုဆိုး၊ ထမီ၀တ္သြားလာၾကတယ္။ ခ်ဲတြက္ၾကၿပီး ခ်ဲေလာင္းသလို၊ ေဘာ္လံုးပြဲလည္း အႀကီးအက်ယ္ေလာင္းၾကတယ္။ ဘုရားအက်ယ္ႀကီး ေအာ္ၿပီး ရွိခိုးၾကသူေတြလည္း ရွိတယ္။ ရပ္ရြာသာေရး နာေရးပြဲေတြကလည္း ျမန္မာျပည္နဲ႔ သိပ္မျခား လွ ဘူး။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ကို အသံတ၀ီး၀ီး အက်ယ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ စက္ကိုညႇစ္လို႔ စီးတတ္တဲ့ လူငယ္ေတြလည္း ရွိတယ္။
ရြာအေရွ႔နဲ႔ အေနာက္ လူငယ္ေတြကလည္း တခါတေလ ရိုက္ပြဲျဖစ္တာေတြ ရွိၾကျပန္တယ္။
ဦးဇင္းနဲ႔ ရြာက အမ်ဳိးသမီးတဦး သမီးရည္းစား ျဖစ္ေနတာကိုလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေနတတ္ၾကတဲ့ ရြာသားေတြ လည္း ရွိတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ျမန္မာႏိုင္ငံကေန ခြဲလာၿပီးေနရတဲ့အခါက်ေတာ့ လူမ်ဳိးေရးအစြဲကလည္း သန္လြန္းလွတယ္။ သူတို႔ အုပ္စုရဲ႔ မ်ဳိးရိုးဇာတိဂုဏ္၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရင္ေတာ့ identity ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ သေပါ့။ က်ေနာ့္ကိုလည္း တခါတေလ "ဦးဗမာ" လို႔ လူမ်ဳိးခြဲလို႔ ေခၚတတ္ၾကျပန္တယ္။

က်ေနာ့္ အိုင္ဒင္တီတီ Identity က ဘာျဖစ္ပါသလဲ။ ဒါဟာလည္း ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ သဘာ၀ရွိတာကို က်ေနာ္ေတြ႔ေနရ ျပန္ တယ္။ က်ေနာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံက ထြက္လာတာၾကာၿပီ၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးလို႔ ခံယူထားတုန္းပဲ။ တခါတေလ က်ေနာ္က ျမန္မာလို႔ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ခံယူတဲ့အခါ ရွိသလို၊ တခါတေလ ျမန္မာေတြကို ႏွိမ္ခ်င္လြန္းသူေတြ ေရွ႔မွာက်ေတာ့ လည္း က်ေနာ္ႏိုင္ငံေရးခိုလႈံခြင့္ ယူထားတဲ့ "အေမရိကန္က လာတာ" ဆိုတာမ်ဳိး ေျပာၿပီး ျပန္ဒိုင္းလႊားကာမိျပန္တယ္။ ထိုင္းအစား အေသာက္န႔ဲ သူတို႔ရဲ႔ အခ်ဳိ႔ဓေလ့ထံုးတမ္းေလးေတြကို သေဘာက်မိေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တို႔က ထိုင္းမျဖစ္ႏိုင္ ျပန္ဘူး။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ ေစာင့္ရင္း "အျမဲတမ္းဧည့္သည္ႀကီး" ေတြ ျဖစ္ေနၾကရျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေမရိကန္ကို ျပန္လိုက္၊ အလုပ္အတြက္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ လာေနလိုက္၊ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီေကာင္မကေလးအေၾကာင္း ကို အရင္က က်ေနာ္ သတိမထားမိခဲ့တာ ျဖစ္မယ္။

" အစ္ကို... ခဏ ရပ္"
တေန႔မွာ က်ေနာ့္အမ်ဳိးသမီးက တေနရာသြားတုန္း ကားခဏရပ္ဖို႔ ေျပာလာတယ္။ "သနားပါတယ္..." သူက ဆက္ေျပာ လာတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကားေပၚကဆင္းၿပီး အမ်ဳိးသမီးငယ္တေယာက္ဆီကို ေလွ်ာက္သြားတာ ျမင္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံ တရာလား၊ ႏွစ္ရာလား မသိဘူး ေပးတယ္။

အမ်ဳိးသမီးငယ္က ျဖဴျဖဴ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတဲ့ ရုပ္ရည္မ်ဳိးပါပဲ၊ မ်က္ႏွာကေတာ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းရွိတယ္။ ကေလးတေယာက္ လည္း သူနဲ႔အတူ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အင္းေလ... သူ႔ကိစၥ သူရွိမွာေပါ့ ဆိုတာမ်ဳိးပဲ သေဘာထားမိပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ျပန္လာေတာ့မွ ဒီမိန္းကေလးအေၾကာင္းကို မိန္းမက ေျပာျပလာတယ္။

ဒီမိန္းကေလးက အရင္က ၿမိဳ႔ကေလးမွာရွိတဲ့ ၿမိဳ႔လယ္ေဟာ္တယ္တခုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္လို႔ သိရတယ္။ စားပြဲထိုးလည္း ျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္မယ္။ သို႔မဟုတ္ အခန္းသန္႔ရွင္းေရးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တေန႔မွာ ၿမိဳ႔ကေလးကို လာလည္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား တေယာက္နဲ႔ ညိစြန္း မိၾကတယ္။ ေငြေပးဆက္ဆံတာမ်ဳိး ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ တညတာ လြန္က်ဴးၾကတဲ့ ကိစၥလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီကိစၥကပဲ သူ႔ဘ၀ကို ေဇာက္ထိုးေျပာင္းျပန္ ေျပာင္းသြားေစခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္၀န္ရွိလာခဲ့တယ္။ ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ကေလးတေယာက္ ေမြးလာခဲ့တယ္။

ကေလးက လူမဲကေလးျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေဟာ္တယ္က သူအလုပ္ျပဳတ္တယ္။ ကေလးတေယာက္နဲ႔ သူ႔ဘ၀ကို သူ႔ဖာသာ ေက်ာင္းရဖို႔ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကေလးအေဖက သိခ်င္မွေတာင္ သိပါလိမ့္မယ္။ တညတာ ကိစၥေျဖရွင္းလိုက္ တာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ အေပ်ာ္သြား စိတ္ေျဖတဲ့ကိစၥမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္း ကေလးအတြက္ ကိစၥက မၿပီးမစီးႏိုင္ ျဖစ္လာရတယ္။

ရြာကေလးထဲမွာ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္။ လူတိုင္းက ႏွိမ္ခ်င္ၾကတယ္။ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ မလုပ္ခ်င္သလို ျဖစ္လာတယ္။ အလုပ္ ရဖို႔လည္း ခက္လာခဲ့တယ္။ ကေလးက လူမဲကေလးဆိုေတာ့ အေမကိုယ္၌က ပ်က္စီးေဖာက္ျပန္ေနလို႔ ဆိုတာမ်ဳိး လူေတြက သေဘာထားၾကတယ္။

က်ေနာ္ေတြ႔ေတာ့ ကေလးက အခါလည္သားကေလးပဲ ရွိလိမ့္ဦးမယ္။ က်ေနာ့္အမ်ဳိးသမီးက ကေလးကို သနားသလို၊ အမ်ဳိး သမီးငယ္ကိုလည္း အမ်ဳိးသမီးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာ သနားပံုရပါတယ္။ က်ေနာ္ ဆက္ၾကားရတဲ့ ဇာတ္လမ္းကလည္း ရင္နင့္စရာ ေကာင္းလွတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေကာင္မေလးက ရြာထဲမွာ အရပ္ပ်က္မေလးလို ျဖစ္လာတယ္။ လူေတြက အႏိုင္က်င့္ၾကတယ္။

သူေနတဲ့ ကြက္သစ္က အိမ္ကေလးကို ညညဆိုရင္ ေက်ာရရံုၾကံခ်င္တဲ့ လူေတြေရာက္လာတတ္တယ္ ဆိုတယ္။ သူ႔အဖို႔ ည ေတြဟာ ေမွာင္အတိၿပီးေနခဲ့မွာေပါ့။ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြ ႀကီးစိုးေနခဲ့မွာေပါ့။ အသားမဲတဲ့၊ ဆံပင္ေကာက္တဲ့ ကေလး ငယ္က ညညဆိုရင္ ေၾကာက္ၿပီး ငိုေနမွာလား။ က်ေနာ္ မသိႏိုင္ဘူး။

"လူေတြက ဆိုးတယ္။" က်ေနာ့္ မိန္းမက ေကာင္မေလးအေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။
"ညညဆို ေကာင္မေလးကို လာအိပ္ၾကတယ္။ ပိုက္ဆံ ၁၀၊ ၂၀ ေပးသြားတဲ့လူလည္း ရွိတယ္။ ပိုက္ဆံ မေပးဘဲ ဒီအတိုင္း လာ အိပ္ အႏိုင္က်င့္တဲ့သူလည္း ရွိတယ္။ အုပ္စုလိုက္လာတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္"

" ရြာလူႀကီးေတြက ကာကြယ္မေပးဖူးလား။ က်န္တဲ့ သူေတြကေရာ သည္အတိုင္း ၾကည့္ေနၾကတာလား။" က်ေနာ္က ေမး မိတယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။ ေမွ်ာ္.......