ဒီဘူတာရံုေလးပဲ ျပန္ဆိုက္လာရတယ္။
ဥၾသသံ တန္းလန္းနဲ႔ ၿမိဳ႔ပတ္ရထားေလးလို
သံေယာဇဥ္ေတြက အလံခ်ဳိးျပတဲ့အတိုင္း။
ဒီဘူတာရံုေလးပဲ ျပန္ဆိုက္လာရတယ္။
သမာဓိေလးနဲ႔ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာျပ
ကိုယ့္ေဖာင္ကို သူမ်ားေတြက ၀ိုင္းဖ်က္လိုက္ၾကတဲ့အေၾကာင္းလဲ ပါသေပါ့။
ဒီဘူတာရံုေလးပဲ ျပန္ဆိုက္လာရတယ္။
ေခါင္းမွာ ပတ္တီးေတြနဲ႔ အရိႈက္မွာလည္း ရဲပေတာင္းခတ္
သိုင္းဇာတ္ကားထဲက ဇာတ္လိုက္လို။
ဒီဘူတာရံုေလးပဲ ျပန္ဆိုက္လာရတယ္။
သူတို႔မေကာင္းေၾကာင္းနဲ႔ ေထာင္းေထာင္းေၾကေနတဲ့ ဘ၀ေတြ
ေအာ္သံနက္ႀကီးေတြလည္း ပဲ့တင္ျပန္လို႔။
ငါ့ကိုယ္ငါ ပန္းရထားေလးလို သူ႔ကိုေမႊးေစခ်င္တာေပါ့
တကယ္ေတာ့ ေသြးနဲ႔ကိုယ္ သားနဲ႔ကိုယ္
ငါ့ရထားေလးကလည္း အပူေတြ၊ အရႈပ္ေတြနဲ႔ ခုတ္ေမာင္းေနရတာပါ။
ဒီဘူတာရံုေလးပဲ ျပန္ဆိုက္လာရတယ္။
ဥမင္အေမွာင္ကိုျဖတ္သန္း ေနၾကာ၀ါ၀ါေတြ လန္းတဲ့ဆီ
ခရီးသည္ေတြ ညာသံေပး ေခတ္ေျပာင္းေတးသီလာခ်ိန္မွာ
ဘူတာရံုကေလးကိုပါ တင္ေခၚသြားခ်င္လို႔....။
ေယာဟန္ေအာင္
၁၃၊ ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂၀၀၈။
2 comments:
ဆရာေယာေရ- ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေရာ။ ညီအကိုေတာ္ ရဲေဘာ္ေတြကိုေရာ ဆရာေယာရထားရဲ. ျပတင္းတံခါးမွန္ေတြမွာ ျပန္ျမင္ေနရပါေပါ့။
ဒီဘူတာရံုေလးပဲ ျပန္ဆိုက္လာရတယ္။
ဥမင္အေမွာင္ကိုျဖတ္သန္း ေနၾကာ၀ါ၀ါေတြ လန္းတဲ့ဆီ
ခရီးသည္ေတြ ညာသံေပး ေခတ္ေျပာင္းေတးသီလာခ်ိန္မွာ
ဘူတာရံုကေလးကိုပါ တင္ေခၚသြားခ်င္လို႔....။
ကဗ်ာေလးကခံစားခ်က္ေတြကိုမွ်ေဝယူသြားတယ္
ကိုေယာေရ
Post a Comment