ေနရာအလြဲ

ဘ၀ဟာ ဟိုကၠဴကဗ်ာလိုတိုေတာင္း ဆိုတဲ့ စာပိုဒ္ကေလးေတြ ဖတ္ဖူးတယ္။
ဘ၀ေတြမွာ ၾကံဳရတတ္တဲ့ တခဏတာအျဖစ္ေလးေတြ...
အင္း... ဘ၀ဆိုတာ ဆူရွီလို လတ္ဆတ္၊ ေရာင္စံု လွပ၊ အရသာရွိရင္ ေကာင္းရင္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးေနမိေသး တယ္။


ဘ၀ တကယ္ေတာ့ တိုေတာင္းတယ္ဆိုေတာင္မွ ျမစ္ကိုအလ်ားလိုက္ ျဖတ္ကူးေနၾကရသလိုမ်ဳိး ေမာေနၾကရတယ္။ အခါခါ လြဲမွားတာေတြလည္း ၾကံဳရေပါ့။ ကံစီမံရာလို႔ က်ေနာ္တို႔တေတြ အယူရွိၾကတဲ့ တလြဲေနရာေတြကိုလည္း ေရာက္ေနၾက ရေသးတာေပါ့။ ေနရာအလြဲေတြ ၾကံဳခဲ့တာက ဘ၀မွာ အမ်ားႀကီးပဲေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာလည္း လြဲပါေပ့။ အစိုးရျဖစ္မယ့္ သူေတြက ေထာင္ထဲေရာက္ေနၿပီး၊ ေထာင္ထဲေရာက္ရမယ့္ သူေတြက အစိုးရျဖစ္ေနၾကတာေတြ... သံဃာေတြက စင္ေပၚ မထိုင္ရဘဲ သံဃာစင္အထက္က ထိုင္ေနၾကတဲ့သူေတြ... ထားလိုက္ပါေတာ့....

က်ေနာ္တို႔ ဘ၀ေတြလည္း တဆစ္ခ်ဳိး ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။ ျဗဳန္းဆို ေဒါသနဲ႔ တကၠသိုလ္ေျမကေန က်ေနာ္ေတာထဲထြက္ခဲ့ တယ္။ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာ အာဏာသိမ္းခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းတဦး ၿမိဳ႕လယ္မွာ ပစ္သတ္ခံလိုက္ရ၊ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၃-၄ ဦးလည္း ဒဏ္ရာ အျပင္းအထန္ရခဲ့တယ္။ အခုအခ်ိန္အထိ ေဆးရံုႀကီး ရင္ခြဲရံု အုတ္နံရံကို ထုထုၿပီး တရႈံ႕ရႈံ႕ ငိုေနတဲ့ က်ေနာ့ကိုယ္က်ေနာ္ ရုပ္ရွင္အေႏွးျပကြက္ေတြလို ျပန္ျမင္ေနမိေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေတာထဲေရာက္ခဲ့ၾက။ အာဃာတေတြနဲ႔ စစ္ေသြးႂကြလို႔။ လူကလည္း သန္တုန္းျမန္တုန္း အရြယ္ေတြ..။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တို႔က ရင္ဆိုင္ဖို႔ ျပင္ထားလိုက္ၾက တယ္။ ဘ၀ဟာ အေရအတြက္တခုထဲ ဆိုေပမယ့္ မႏွေမ်ာတတ္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ကိုယ္။ က်ေနာ္ ... ဘ၀ကို ပစ္ခ်ထားလိုက္ တယ္။ ေအေကတလက္၊ ေဆးေက်ာပိုးအိတ္တလံုးလြယ္လို႔ ေဆးမွဴးျဖစ္လာခဲ့တယ္။

အခ်ိန္က ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးစ၊ ျပည္တြင္းမွာ အခ်ဳိ႕အမတ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူေတြက ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႔ဖို႔ ျပင္ ဆင္ေနၾကခ်ိန္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ တပ္ေပါင္းစုက က်ေနာ္တို႔ အလုပ္အဖြဲ႔ေတြကို လူထုစည္းရံုးေရးစီမံခ်က္နဲ႔ လႊတ္လို႔ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ (--) ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၆၂ က ေက်ာင္းသားေဟာင္း၊ တကၠသိုလ္ဆရာေဟာင္း ဦးတင့္ေဇာ္တို႔ပါသလို၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ (ေနာက္ပိုင္း ABSDF) ကိုေဌးတို႔က ျပည္တြင္းကို လွ်ဳိ႕၀ွက္ လုပ္ငန္းဆက္သြယ္ေပးဖို႔ အလုပ္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြက လံုျခံဳေရးတပ္ခြဲ တခြဲေလာက္ပါၿပီး၊ ေဒသခံ ကရင္တပ္ ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ဒီအလုပ္အဖြဲ႔အတြက္ လံုျခံဳေရးယူေပးၾကတယ္။ က်ေနာ္က ေဆးမွဴး အျဖစ္ပါလာၿပီး၊ ရဲေဘာ္ဂုရု တို႔နဲ႔ အတူ ကႀကီးရြာ ေဆးရံုမွာ တာ၀န္ယူေပးေနရတယ္။ သူက မ်က္မွန္ထူထူနဲ႔မို႔ ဂုရုလို႔ေခၚတာ။ ေခသူမဟုတ္ဘူးလို႔ တနည္း တဖံုနဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာေပါ့။ ေလလံုးႀကီးတာလည္း ပါမွာေပါ့။

တေနရာနဲ႔ တေနရာေတာ့ မနီးလွဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ အနည္းဆံုး ၃-၄ နာရီၾကာေအာင္ ေလွ်ာက္သြားရတဲ့ေနရာ ေတြမွာ ကိုယ့္စခန္းနဲ႔ကိုယ္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ေတြကို လံုျခံဳေရးအတြက္ ေနရခ်ထားတာက ခြဲ (၃)ကုန္းလို႔ေခၚတဲ့ ေတာင္တခု အေပၚမွာ။ ဒီေတာင္က ဆင္းလိုက္ရင္ အနီးဆံုးရြာတရြာျဖစ္တဲ့ မီးတိုင္ေတာ ေျမျပန္႔ကို အလြယ္ေရာက္ႏိုင္တယ္။ ရည္ရြယ္ တာကေတာ့ တကယ္လို႔ စင္ၿပိဳင္ အစိုးရ ဖြဲ႔ၾကဖို႔ ႀကိဳးစားတာ၊ ဖမ္းလားဆီးလား ျဖစ္လာရင္ က်ေနာ္တို႔ လမ္းေပါက္ကေန ကယ္ထုတ္ရေအာင္။ ေညာင္ေလးပင္၊ ေက်ာက္တံခါး၊ မုန္း နဲ႔လည္း နီးတဲ့ေဒသေတြဆိုေတာ့ အလြယ္ေရာက္ႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ ကို ေကအဲန္ယူ တပ္ခြဲမွဴးတဦးနဲ႔ တြဲထားေပးတယ္။ သူက နယ္ေျမကၽြမ္းေတာ့ အကူအညီရေအာင္ ေပါ့။ (တပ္ခြဲမွဴး အမည္ အရင္းကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ) က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြက သူ႔ကို ကြယ္ရာမွာ “ဗိုလ္ေက်ာက္ဒိုး” လို႔ ေခၚၾကတယ္။ (ေက်ာက္ဒိုးလို မာေၾကာလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေလွ်ာက္ဒိုးေနလို႔ ေခၚၾကတာပါ) အဲသည္လိုနဲ႔ ေတာင္ကုန္းတကုန္းေပၚမွာ ကုန္းေစာင့္နတ္ ေတြ ျဖစ္ေနၾကရတာေပါ့။ က်ေနာ္က တခါတေလ ဒီေတာင္ကုန္းေပၚကို သြားသြား လည္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔လို႔ရေအာင္လည္း ဟုတ္သလို၊ ျမန္မာျပည္အလြမ္းေျပေပါ့။ ညပိုင္းမွာ ဒီေတာင္ကုန္းေပၚက ၾကည့္ရင္ ရန္ကုန္-မႏၱေလးကားလမ္းမႀကီးကို ေတြ႔ေနရတယ္။ မီးအလင္းေရာင္ လင္းလက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြ၊ ျဖတ္သြားတဲ့ ကား မီးေရာင္ေတြကို ေတြ႔ေနရတာေပါ့။ ညေနနီက်င္မွာလည္း အလယ္ရိုးမေတာင္တန္းႀကီးေတြကို မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ ျမင္ေနရ၊ ေငးေမာခဲ့ရဖူးတယ္။

“ငါ... တေန႔ ဒီေတာင္ကုန္းကေန ဆင္းသြားမယ္။
ဟိုး လမ္းမဆီ၊ ေျမျပန္႔ဆီ...ၿမိဳ႕ေတြဆီကို သြားမယ္။
တနယ္ၿပီး တနယ္ သိမ္းပိုက္ ခ်ီတက္ၿပီး သြားမယ္။” စိတ္ကူးယဥ္ေနမိတာေပါ။ တကယ္တန္း အေကာင္အထည္မေပၚခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြေပါ့။ ငွက္ဖ်ား ဖ်ားလိုက္၊ ေတာင္ေတြေက်ာ္လိုက္နဲ႔ စိတ္ကူးေတြလည္း ယဥ္ခဲ့ေသးတယ္။

“ငါျဖတ္ေက်ာ္ေလတဲ့
ေတာင္ေတြစဥ္ၾကည့္ၿပီး
နည္းနည္းဘ၀င္ျမင့္လာတယ္။

ၾကည့္စမ္း။
ငါ့ေအာက္ေျခမွာ
တြန္႔ေခါက္နာက်င္ေနတဲ့
နဂါးစိမ္းႀကီးေလ
အၿမီးေတြ၀ွက္လို႔။” ဒီလိုလည္း ဘိုဆာခီးေတာင္ အျဖတ္မွာ ေတးထားမိေသးတယ္။ လူကလည္းသန္၊ စိတ္ေတြကလည္း ရဲရဲေတာက္ စစ္ေသြးႂကြေနခ်ိန္။

က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ေဆးရံုေလးက ကႀကီးရြာမွာ..
ကႀကီးရြာကလည္း ရြာသာဆိုတယ္။ အိမ္ေျခ ႏွစ္ဆယ္မွ်ရယ္၊ ေစ်းဆိုင္ေလး တဆိုင္ေလာက္ရယ္။ တခါတေလ ႏြားေမွာင္ခိုေတြ ျဖတ္သြားရင္ ခဏစတည္းခ်တဲ့ရြာ။ ရြာေဘးမွာေတာ့ မုန္းေခ်ာင္းဖ်ားက ျဖတ္စီးဆင္းသြားတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညေတြဆိုရင္ စမ္းေရက်သံကပဲ ရြာကိုေခ်ာ့သိပ္ေနသလို လႊမ္းျခံဳထားတတ္တယ္။ ေတာင္ကုန္းေပၚက ရဲေဘာ္ေတြက တခါတေလ ရြာေလးကို အလည္ျပန္လာတယ္။

က်ေနာ္တာ၀န္က်တဲ့ ေဆးရံုမွာေတာ့ ေဆးရံုအုပ္ ကရင္ေဆးမွဴးတေယာက္ရယ္၊ အမည္ မမွတ္မိတဲ့ သူနာျပဳဆရာမ တေယာက္ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ ကိုဂုရုရယ္ ရွိတယ္။ ေဆးရံုသာဆိုတယ္။ ေျမစိုက္ တဲႀကီးႀကီးမွာ ၀ါးသဲပိုးေတြ နဲ႔ ကုတင္ေတြ ခင္းထားတာပဲ။ ၾကက္ေျခနီ အမွတ္အသားမ်ဳိးလည္း မရွိပါဘူး။ အိပ္ယာခင္းျဖဴျဖဴေတြလည္း မရွိဘူး။ ေစာင္တပံုရွိတယ္။ ျခင္ေထာင္တခ်ဳိ႕ ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၂-ေယာက္ကေတာ့ ေဆးရံုေနာက္ဖက္မွာ အခန္းတခန္းထဲ အိပ္ၾကရတယ္။ နံနက္ ေစာေစာဆိုရင္ က်ေနာ္က ဆရာ၀န္ႀကီး ေဆးရံု ေရာင္းလွည့္တဲ့ဟန္နဲ႔ ေဆးမွတ္တမ္းေတြ လိုက္စစ္ရတယ္။ သို႔ေပေသာ္ လည္း လူနာက ၄-၅ ေယာက္သာပဲ။ တခါတေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်က္ေကာ့ရဲ႕ လူနာေဆာင္အမွတ္-၆ က ဆရာ၀န္လိုလို၊ ေနာ္မန္ဗက္သြန္းလိုလို ထင္လိုက္ေသး။ က်ေနာ္က ေဆးမွတ္တမ္းေတြလုပ္ေတာ့ ကရင္ေဆးမွဴးႀကီးက ဒီေကာင္ ႀကီး က်ယ္ရန္ေကာဆိုၿပီး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္ေနတယ္...။

ဒီေဆးရံုနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ့ အေတြ႔အၾကံဳထဲမွာ ေမ့လို႔မရႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီး ယခုအခ်ိန္ေတာင္ သံေယာဇဥ္ႀကိဳး တငင္ငင္နဲ႔ က်ေနာ့လူနာေတြ ရွိတယ္။ တေယာက္က လက္ဒါးထိလာၿပီး ဟက္တက္ႀကီး ျပတ္လာတယ္။ က်ေနာ့ကို လာခ်ဳပ္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္လည္း ျငင္းမရ ေတာ့ဘူး။ အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကလည္း ကိုယ့္ကိုအားကိုးတႀကီး ၾကည့္ေန ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး ခ်ဳပ္ေပးလိုက္တာ ကိုယ့္လက္ရာ သိပ္မေကာင္းမွန္းသိပါရဲ႕။ ျပန္လာမလား... ျပန္လာမလားနဲ႔ က်ေနာ္ တထင့္ထင့္။ ေနာက္တေယာက္က ကႀကီးရြာ ေဆးရံုမွာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အၾကာႀကီးေနသြားတဲ့ ကရင္လူနာ အဖိုးႀကီး။ သူက ဒညင္းသီးတက္ခူးေနတုန္း၊ ေနာက္တေယာက္က သူ႔ကို ၀က္၀ံထင္လို႔ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ကံေကာင္းလို႔ မေသဘဲ၊ လက္ႏွစ္ဖက္ ေသနတ္မွန္လို႔ ဒညင္းပင္ေပၚက ျပဳတ္က်လာတယ္။ အျမင့္က က်ေတာ့ ေပါင္က်ဳိးတယ္။ အဲသည္ေတာ့ ေဆးရံုမွာ လက္ေသနတ္မွန္၊ လက္က်ဳိး၊ ေျခက်ဳိးနဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ လူနာ။ ေက်ာက္ပတ္တီး ပီအိုပီေတာ့ မရွိေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘယ္လိုဆက္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနစဥ္မွာပဲ ကရင္ေဆးမွဴးႀကီးက ၀ါးျခမ္းျပားေတြ သပ္ၿပီး က်ပ္စည္း သလိုစည္းေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆီမန္းေတြလည္း ထည့္ရဲ႔။ ဟုတ္သား။ သို႔ေသာ္လည္း ဆီမန္းကေတာ့ က်ေနာ္ သိပ္ သေဘာမေတြ႔လွဘူး။ ဒါေပမယ့္ မျငင္းသာဘူး။ သူက ဦးေဆာင္လုပ္သြားတာ။ က်ေနာ့္မွာလည္း ထူးထူးျခားျခား ေဆး၀ါး က ပါတာ မဟုတ္ေတာ့၊ ေနာက္ပိုင္း သူ႔အေျခအေနကို ပိုမဆိုးသြားေအာင္ပဲ တတ္သမွ်ကုရေတာ့တယ္။ ေကာင္းသြားေလရဲ႕။

တခါတေလ က်ေနာ္တို႔က လူနာလိုက္ၾကည့္ဖို႔ေခၚရင္ ေဆးအိတ္နဲ႔လည္း လိုက္ၾကည့္ရေသးတယ္။ ေတာင္ေပၚရြာေတြမွာ က်န္းမာေရးက ေတာ္ေတာ္နိမ့္က်တယ္။ ရိုးရာ အယူလြဲေနတဲ့ ကိစၥေတြရွိသလို၊ ရမ္းကု (အပ္ပုန္းလို႔လည္း သံုးၾကတယ္) ေတြ ထင္သလိုလုပ္ထားၾကတာလည္း မနည္းပါဘူး။ ဒူးနာရင္ ဒူးကို ေဆးထိုး၊ ေခါင္းကိုက္ရင္ ေခါင္းေဆးထိုး လုပ္ထား ၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔ေပးတဲ့ ေဆးလံုးေတြထက္ ေဆးထိုးတာကို ပိုႀကိဳက္ၾကသူေတြ... ဆရာ၀န္ၾကံဳတိုင္း ဘာျဖစ္ျဖစ္-မျဖစ္ျဖစ္ ေဆးထိုးခံခ်င္ၾကတဲ့သူေတြ...

ေရဖ်င္းျဖစ္ေနတဲ့ ကရင္အဖြားႀကီးတေယာက္လည္း ေတြ႔ခဲ့ရေသးတယ္။ က်ေနာ့္တြက္ကိန္းကေတာ့ အသည္းကင္ဆာ ေနာက္ဆံုး အဆင့္လို ျဖစ္ေနၿပီ။ ေရဖ်င္းက အႀကိမ္ႀကိမ္၊ ေဖာက္ထုတ္ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ က်ေနာ့္ကို သူတို႔လာေခၚၾက ေတာ့ က်ေနာ္ေရေဖာက္ထုတ္ရမယ္မွန္း သိတယ္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေနရာ ေဖာက္ထုတ္ရမွန္း မသိဘူး။ စာအုပ္ျပန္လွန္ဖို႔ ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ ေရမေဖာက္ထုတ္ရင္ သူရင္ႀကီးတင္းက်ပ္ၿပီး အသက္ရႈရခက္၊ လူက ျပာလာတယ္။ က်ေနာ္ေတြေ၀ ေနတုန္း ဖတ္ကနဲဆို က်ေနာ့လက္ကို သူကဆြဲလို႔ “ဒီေနရာေဖာက္”လို႔ ကရင္လိုေျပာလိုက္တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အပ္ရာက အႀကိမ္ႀကိမ္။ က်ေနာ္လည္း ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းခ်ၿပီး သူေျပာတဲ့ေနရာ ေဖာက္ေပးလိုက္ရတယ္။ အခုဆိုရင္ ေတာ့ သူ ရွိမယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။

က်ေနာ့္လူနာထဲမွာ ေနာ္လယ္၀ါးလည္း တေယာက္အပါအ၀င္ပဲ။ သူက ရြာေက်ာင္းမွာ ဆရာမ..မူလတန္းကေလးေတြကို စာသင္ေနတယ္။ တေန႔သားေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြက ရြာလယ္က ဘားတိုက္တန္းလ်ားမွာ ျပန္လာနားတဲ့အခ်ိန္၊ လူေတြကလည္း ေတာထဲေတာင္ထဲ၊ မိန္းမေတြ ျမင္ရဖို႔ ေ၀းလို႔၊ ဆင္မႀကီးျမင္ရင္ေတာင္ လွေနတဲ့အခ်ိန္။

ဆရာမ ေနာ္လယ္၀ါးကေတာ့ ရြာရဲ႕ ကြမ္းေတာင္ကိုင္လို႔ ဆိုရမယ္။

သူက ရြာလမ္းမလယ္မွာ ထီးကေလးနဲ႔ ေလွ်ာက္လာတယ္။
ရြာလည္လမ္းမွာ လသာသြားတယ္။
ေက်ာင္းဆရာမ၀တ္စံု အျဖဴ၊ အစိမ္းနဲ႔။ တကယ့္ကို မယ္ေရြးပြဲ၀င္သလို မ်ဥ္းတေျဖာင့္ထဲက်ေအာင္ ရြရြေလးေလွ်ာက္လာ တယ္။ သူက အသက္နည္းနည္းႀကီးေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ ရွိေတာ့ ပိုျပင္ဆင္လာပံုရတယ္။ အမွန္ပဲ။ ေနာက္ပိုင္း လည္း ပိုျပင္လာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲ ဆိုးတာမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ ထီးကေလးကို ကြယ္လို႔ မခို႔တရို႕ ေလွ်ာက္လာတာမ်ဳိး လည္း ရွိေသး။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း အားမနာႏိုင္ဘူး။ အားလံုး ထြက္ၿပီး ဆရာမကို ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ဆရာမကလည္း ညိႇဳ႕သလို မခို႔တရို႕ ျပန္ျပံဳးျပတတ္တယ္။

သူ႔ပံုစံက ၿမိဳ႕က ေက်ာင္းဆရာမေတြလို ဂိုက္အျပည့္၊ သူက ေက်ာင္းသူေလးတဦးလို႔ ထင္ရေအာင္ ျပင္ထားတာဗ်လို႔လည္း က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္တဦးက ေျပာတယ္။ လူတကိုယ္လံုး ထင္ရွားတာက အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ (ရွိတဲ့အသက္ကို ငယ္တယ္ လို႔ ထင္ရေအာင္) ေကာင္းလြန္းတဲ့ ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြ။

လူက သြယ္လ်လ်၊ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေႏွာင္းေႏွာင္း။ အနီးကပ္ၾကည့္ရင္ ဇရာကို မဖံုးႏိုင္မဖိႏိုင္ရွာေတာ့ဘူးဆိုတာ ၀န္မခံလို႔မရတဲ့ အေျခ အေန။ သို႔ေသာ္လည္း အျဖဴအစိမ္းေလး၀တ္၊ ဆရာမကိုင္ဆြဲျခင္းကေလးဆြဲၿပီး လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ ပံုစံက အေ၀းက ၾကည့္ရင္ သူေယာင္မယ္ေလလား ထင္မွားစရာ။ သို႔ေသာ္လည္း နည္းနည္းဟန္ခ်က္ မညီတာေတာ့ သူ႔ေက်ာင္း သားကေလးေတြကေတာ့ ေက်ာင္း၀တ္စံုမရွိၾကဘူး၊ မဲေပတူးေနၾကတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ လြဲေနသလိုေပါ့။ သူေလွ်ာက္ သြားတဲ့အခါ သူ႔ကို လူေတြၾကည့္ေနမွာကို သူသိတယ္။

“ ၀ဋ္ဒုကၡႀကီးမားစြာ
သူမ လာပါပီ။

၀ဋ္ဒုကၡႀကီးမားစြာ
က်ေနာ္ ေစာင့္ေနပါသည္။

.... ..... .....

ဟိတ္
ပိုက္ဆံေထာင္ပစ္ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္တို႔
တဆိတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္
လမ္းဖယ္ေပးလိုက္ၾကပါကြာ။

ကင္းတဲက သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနၾကပါကြ
မမေျခလွမ္းပ်က္မွာ စိုးမိတယ္။”
က်ေနာ္ေတာင္ က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ “ဂႏၴ၀င္မမ” ထဲက အခ်ဳိ႕ အပိုဒ္ေတြကို ျပန္အမွတ္ရေနေသး ေပါ့။

သူ႔အသြင္က အျခား ဆန္႔က်င္ဘက္ ပစၥည္းတခုနဲ႔ တြဲလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ပိုထင္ရွားလာရတယ္။ သူနဲ႔တြဲေနတဲ့ ေတာင္ ေပၚကို တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ ကုန္ကူးေနတဲ့ ဟိႏၵဴကုလားမတေယာက္လည္း ရွိတယ္။ “မဇီယာ” လို႔ နာမည္ က်ေနာ္ မွတ္မိေနတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရြာလမ္းမမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္ သူ႔အလွက သူထင္ထားတာထက္ (သူျပင္ထားတာ ထက္) ပိုထြက္လာေတာ့တယ္။ အဲဒီ မဇီယာကလည္း မည္းမည္း၊ ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ ကုိယ္ရံေတာ္ပံုမ်ဳိး ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။

က်ေနာ့ေဆးရံုမွာလည္း တနဂၤေႏြလို ေန႔မ်ဳိးဆိုရင္ ဂီတာ လာလာတီးၿပီး လူနာေတြေနေကာင္းလာေအာင္ ဆုေတာင္းေပး တတ္တယ္။ ရြာမွာက ၀ါးနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းတခုရွိၿပီး၊ အဲသည္က အျပန္ ကေလးတအုပ္နဲ႔ ေဆးရံုကို ၀င္လာတတ္တယ္။ အဆိုအတီးကလည္း ေကာင္းတယ္ ေျပာရမယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ တေယာက္ကေတာ့ ေျပာတယ္။ “မီးပံုပြဲေလးလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္လည္း သူ႔က ပု၀ါေလးယမ္းၿပီး ကမယ့္ပံုပဲဗ်” တဲ့။

ထားေတာ့။ သူက ေက်ာင္းသား (က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ေက်ာင္း) ေတြကို စိတ္၀င္စားပံုလည္း ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း လူေခ်ာ (nice guys) ေတြ မဟုတ္လား။ သူ႔ဘက္ကၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ၿမိဳ႕ႀကီးသား လူႏုကေလးေတြ။ ေဒသခံ ကရင္တပ္ေတြနဲ႔ေတာ့ ရိႈးထုတ္တတ္ပံုခ်င္း ကြာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ ေမာင္ေက်ာင္းေတြဘက္က ၾကည့္ေတာ့ လည္း အရြယ္က ကြာေနတယ္။ ဒါက ျပႆနာ....

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လူေတြကလည္း ဂ်ီးမ်ားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က တခ်ိန္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္မယ္ မွန္းထား ၾကသူေတြ၊ အနည္းဆံုး စစ္ျပန္ေတြအတြက္ ရြာက်န္ေလာက္ေတာ့ ရွိဦးမယ္ ထင္ထားၾကသူေတြ၊ ဒီေတာထဲမွာ ဘ၀ကို ျဖစ္သလို ပစ္ခ်မထားခ်င္ ၾကဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအျပည့္နဲ႔ ရွင္သန္ေနေသးတဲ့လူေတြ။ ပိုဆိုးတာက ကိုယ္က ေက်ာင္းသား ပါလို႔ ခံယူထားေတာ့ ဆရာမေနာ္လယ္၀ါးက အလိုလိုေနရင္း အနေႏၱာအနႏၱ ငါးပါးဂိုဏ္း ၀င္ေနေတာ့တာေပါ့။ သူကေတာ့ ကိစၥမရွိဘူးဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဘားတိုက္ေရွ႔ ျဖတ္ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနေပမယ့္ ကုိယ့္ေမာင္ေက်ာင္းေတြခမ်ာ ျပန္ႀကိဳက္လို႔ ကလည္း မရ။ (ႀကိဳက္ရမယ့္ အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ ႀကိဳက္လည္း မႀကိဳက္ၾကပါဘူး)။ ထင္ထားသလို ေရလာေျမာင္းေပးေပမယ့္ ေရက လည္း မစီးခ်င္ၾကဘူး။ အင္တင္တင္။ အေျခအေနက ကေန႔ႏိုင္ငံေရးလို ေရွ႔မတိုးေနာက္မဆုတ္ႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။


ေမွာ္ဆန္ဆန္ သူ႔အေၾကာင္းေတြကလည္း ဒ႑ာရီတပုဒ္လို။
သူ႔ကို ကရင္တပ္ေတြက ဖမ္းေခၚလာတာလို႔ ေျပာတယ္။ မူလဇာတိက ေတာင္ငူက။ လူမ်ဳိးကေတာ့ ကရင္ပဲ။ ဇာတ္လမ္း ကလည္း ဆန္းတယ္။ အဆိုေတာ္ ေနာ္လီဇာတို႔ နာမည္ႀကီးခ်ိန္မွာ စတီရီယို သီခ်င္းေတြ ဘာေတြ ဆိုတယ္၊ စီးရီးထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားဖူးတယ္ေတာင္ ၾကားတယ္။ သူ႔ေယာက္်ားက ဆင္ ၃-၄ ေကာင္မက ပိုင္တဲ့ ကရင္အဖိုးႀကီး။ ဆင္သူေဌးလို႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ အဲသည္ေခတ္က ဆင္ေရာင္းၿပီး ေတာင္ငူမွာ ဂ်စ္ကားေတြ ဘာေတြ၀ယ္စီးတဲ့အထိ ေခတ္ကလည္းဆန္ တဲ့သူ။

ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိဘူး။ ကရင္တပ္ေတြက သူ႔ကို ေတာထဲ ဖမ္းေခၚလာခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႔ေျပာတာက ဗမာ စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ လံုးလားေထြးလား။ ရႈပ္တယ္လို႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေနာ္လယ္၀ါးက လံုျခံဳေရးကိစၥအရ ဖမ္းလာတာလို႔ လည္း ေျပာၾကတယ္။ ပိုက္ဆံကိစၥ အရႈပ္အရွင္းကိစၥဆိုၿပီးလည္း ေျပာၾကတယ္။ ဘယ္သူမွ သဲသဲကြဲကြဲ မသိရဘဲ ပါးစပ္ ပံုျပင္ေတြ လိုလိုပဲ သိေနၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ ေတာထဲမွာေနရေတာ့တယ္။ ေတာထဲေရာက္ၿပီးေတာ့ ကရင္ရြာသားတေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ထပ္က်သလား၊ အိမ္ေထာင္ကြဲသလား မသိေတာ့ဘူး။ ဆိုပါစို႔။ ေတာမွာ အေနၾကာၿပီး သူက ရြာမူလတန္းေက်ာင္းမွာ ဆရာမျဖစ္လာတယ္။ ၾကာလာေတာ့လည္း (ေတာခိုတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ၿမိဳ႕ျပန္မခိုရဲ) ၿမိဳ႕ မျပန္ရဲ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္တေယာက္က ေျပာတယ္။ ဆရာမေနာ္လယ္၀ါးပံုစံက ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ မုန္တုိင္းမိၿပီး သေဘာနစ္လို႔ ကၽြန္းတကၽြန္းေပၚ တင္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့၊ မေသမေပ်ာက္တဲ့ တျပည္သူတေယာက္လို႔ တင္စားေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ သူ႔အၾကား နီးစပ္မႈကေလးကလည္း ရွိေသးတယ္။ ထူးျခားတာကေတာ့ သူက ၿမိဳ႕မွာႀကီးခဲ့သူဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔က ဘာသာစကားက (ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈက) သြားနီးစပ္ေနၾကတယ္။ ေမာင္ေက်ာင္းေတြ အရင္ ရွိႏွင့္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္းသူကၽြန္းသားေတြနဲ႔က သူ႔ခမ်ာ ဆက္သြယ္လို႔ မရဘူးထင္ပါရဲ႕။ ဆိုေတာ့ ေမာင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ အလြမ္းသင့္ေနေတာ့တာေပါ့။

က်ေနာ္ထင္တာက သူက အေတာင္ပံေတြ လိုခ်င္ေနပံုလည္း ရတယ္။ ဒီရြာကေန ပ်ံထြက္ခ်င္ေနတယ္။ ဒီရြာဟာ သူ႔ေနရာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔စိတ္ေတြက ၿမိဳ႕မွာပဲ က်က္စားေနလိမ့္မယ္။ ၿမိဳ႕ျပဓါတ္ခံေတြကို ျပန္အိပ္မက္ေနႏိုင္တာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ထဲက တေယာက္ေယာက္နဲ႔ ယူလိုက္ရင္လည္း ဒီေနရာက ထြက္ခြါသြားႏိုင္မယ္လို႔ စဥ္းစားမႈလည္း ရွိႏိုင္တာေပါ့။ ကယ္သူေမွ်ာ္ေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္က ဒီလိုထြက္ေပါက္တခုကို စဥ္းစားေနတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ သူ႔အသက္ေတြ အတြက္၊ သူ႔ရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူးေတြအတြက္ သူရဲ႕ ရုန္းကန္မႈတခုလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ပံုခ်ထားၿပီး ေမ့ထား လိုက္တဲ့ ဘ၀ဇာတ္ဆရာကို ႀကိတ္ၿပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုန္ကန္မႈတခုလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္တာပဲ။

ဒါမွမဟုတ္ ဒီေနရာ၊ ဒီရြာ ကႀကီးရြာကိုလည္း ႀကိတ္ၿပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ မုန္းေနႏိုင္တာေပါ့။ သူ႔ဆႏၵကို လြန္ဆန္ၿပီး ပစ္ခ်ထားခံရတဲ့ ေနရာ။ ဘုရား သခင္က သူ႔ကံၾကမၼာကို ေျပာင္ေလွာင္ခဲ့တာလား။ တခုခုေၾကာင့္ ဒဏ္ခတ္ခဲ့တာပဲလား။ ဗာဂ်ီးနီးယား ၀ုဖ္ စာတပိုဒ္ကို အမွတ္ရမိတယ္။ သူက ျပဴတင္းေပါက္မွန္မွာ အျပင္ ပ်ံထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ျဖဳတ္ကေလးတေကာင္ကိုေတြ႔ ေတာ့ ေျပာတယ္။ “ဘုရားသခင္က အားလံုးရဲ႕ အသက္ကို ဖန္ဆင္းတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေသးေသးေလးကိုမွ အသက္ ထည့္ေပးခဲ့တာလဲ။ သူက ေျပာင္ေလွာင္ခ်င္လို႔ လုပ္ခဲ့တာလား။ သက္တမ္းလည္း ဘာမွမခံတဲ့ ဒီလိုျဖဳတ္ပိုးေသးေသးကိုမွ ေရြးၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ဖန္ဆင္းခဲ့ရတာလဲေပါ့။” ေနာ္လယ္၀ါးကိုလည္း ေနရာလြဲၿပီး ဖန္ဆင္းခဲ့ပံုရတယ္လို႔ (က်ေနာ့္ဘာသာ အေတြးေခါင္ေနမိခဲ့တာမ်ားေလလား) က်ေနာ္စဥ္းစားေနမိေသး တယ္။

တေန႔သားေတာ့ လူနာေခၚလို႔ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုဂုရုတို႔ ေဆးေက်ာပိုးအိတ္ေတြ လြယ္လို႔ မုန္းေခ်ာင္းဖ်ားဘက္ တက္ခဲ့ၾက တယ္။ အဲသည္ဖက္က ရြာစုကေလးမွာ လူနာတေယာက္ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုလား၊ လာေခၚတာ။ က်ေနာ္တို႔ေဆးရံုကေန တနာရီ ေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ၾကရမယ္။ လမ္းေတြက ေတာင္ေဘးနား၀ိုက္လိုက္၊ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္လိုက္၊ ေခ်ာင္းေဘးနား ေလွ်ာက္လိုက္။

ဒါကို ေတာသဘာ၀ကေတာ့ ေရလိုက္တာလို႔ေခၚတယ္။ ေခ်ာင္းအထက္ကို တက္ရင္း တက္ရင္း ေတာင္ထိပ္ပိုင္း ေရာက္ သြားတာေပါ့။ လမ္းေပ်ာက္ လမ္းမွားမွာလည္း မပူရဘူး။ ေျခသြားလမ္းေလးေတြက ေခ်ာင္းကို ဟိုဖက္ျဖတ္၊ သည္ဖက္ျဖတ္ ရွိတတ္ၾကတယ္။ မုန္းေခ်ာင္း စမ္းေရက တသြင္သြင္ စီးေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဖိနပ္ေတြ၊ ေဘာင္းဘီေအာက္ေျခေတြလည္း စိုလိုက္ ေျခာက္လိုက္နဲ႔ေပါ့။

ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လိုက္၊ ခင္တန္းေလးေက်ာ္လိုက္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ တကယ္လို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ဓါတ္ ဆားေရဗူး တလံုးေလာက္သာ ထည့္သယ္ရရင္ မေခ်ာင္လွဘူး။ ေအေကေသနတ္ကလည္း ပါေတာ့ ေခၽြးေတြစို႔လာတယ္။ ၾကားထဲက အိမ္စုကေလးေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္က ကိုဂုရုကို နားၾကရေအာင္လို႔ ေျပာမိခဲ့တယ္။

အိမ္တလံုးေအာက္မွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ခဏ၀င္နားတယ္။
“Good Morning”
အိမ္ေပၚကေန တေယာက္ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
အိုး... ဘုရားေရ..ကႀကီးရြာလို ေတာထဲမွာ
က်ေနာ္လည္း “morning” လို႔ ေၾကာင္အအနဲ႔ ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္မိတယ္။ ေနာ္လယ္၀ါး။
သူ႔အိမ္မွန္း က်ေနာ္မသိဘူး။ ေျခတံရွည္ ၀ါးအိမ္ႀကီးက ႀကီးသား၊ မိသားစုႀကီးနဲ႔ အတူေနပံုရတယ္။ သူက က်ေနာ္တို႔ကို ထမင္းစားေခၚတယ္။ ထမင္းေတာ့ မစားျဖစ္ဖူး။ က်ေနာ္ ေရးေႏြးၾကမ္းေသာက္တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ဆရာမေနာ္လယ္၀ါး က ထိုင္လို႔ သူ႔ကို တခ်က္ေဆးစစ္ၾကည့္ေပးပါ ေျပာလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ့လူနာ ျဖစ္လာခဲ့တာ။

ဒီေန႕ေတာ့ အိမ္ေနမို႔လို႔ထင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ေနက် ေက်ာင္းစိမ္းနဲ႔ အသြင္နဲ႔ေတာ့ ကြာေနတယ္။ ပါးစပ္မွာလည္း ကြမ္း၀ါးေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကြမ္းကေတာ့ ေတာရြာအတြက္ သြားေရစာလည္းျဖစ္၊ စိတ္အဆာေျပဖို႔လည္း ျဖစ္မွာေပါ့။

က်ေနာ္စမ္းသပ္ၾကည့္တယ္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ပံုမွန္။ ဘာထူးျခားသလဲ ဆိုေတာ့ တခါတေလ မူးေနာက္ေနာက္ ျဖစ္တယ္ပဲ ေျပာပါတယ္။ သူက သူ႔လည္ပင္းမွာ အက်ိတ္ေတြရွိေနေၾကာင္း ျပလာတယ္။ လည္ပင္းက အက်ိတ္ေတြကို ေသနပ္ခါး လူး ထားတယ္။
အက်ိတ္ေတြ... ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြက က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ အေျပးအလႊား။ မီးနီေတြလည္း ပီေပၚ ေအာ္သြားတယ္။ အဆုတ္ ေရာဂါ (တီဘီ) လည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ အျခား ပိုႀကီးမားတဲ့ ကင္ဆာ၊ သို႔မဟုတ္ အျခားေရာဂါဆိုးေတြလည္း ရွိေနႏိုင္တာေပါ့။ ေခ်ာင္းဆိုးသလား၊ တျခားေရာဂါ လကၡဏာေတြ ဘာျဖစ္သလဲ...။ က်ေနာ္ ေသခ်ာအေျဖထုတ္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုရင္ အျခားဓါတ္ခြဲ ခန္း စမ္းသပ္မႈ၊ ဓါတ္မွန္ရိုက္တာမ်ဳိး လည္း လိုလိမ့္မယ္။

ေသခ်ာရင္ေတာင္မွ က်ေနာ့မွာ ရွိတဲ့ေဆးက သာမန္အပရိက ဖ်ားနာတာေလာက္ ကုေပးဖို႔ပဲ။ က်ေနာ္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ သူ႔ကို ျဖစ္ႏိုင္ေျခ မရွိမွန္းသိေပမယ့္ အၾကံေပးမိတယ္။ အျခား ေဆးရံု၊ ေဆးခန္းေကာင္းေကာင္း တခုမွာ ကုသဖို႔လိုတယ္။ ေသခ်ာ စစ္ေဆးၾကည့္ဖို႔လိုတယ္။ အက်ိတ္ေတြကေတာ့ ေကာင္းတဲ့လကၡဏာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ က်ေနာ္ေျပာျပပါတယ္။ ေကအန္ယူ ဌာနခ်ဳပ္ မာနာပေလာဘက္မွာလည္း ေဆးရံုႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ကုလို႔ ရႏိုင္တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ကို လႊတ္ ၿပီး ေဆးကုခြင့္ေပးမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ မေသခ်ာလွဘူး။ ဒုကၡသည္စခန္းတခုခုမွာဆိုရင္ေတာ့ အဲန္ဂ်ီအိုကဖြင့္ထားတဲ့ ေဆးရံုေတြမွာ ကုခြင့္ရႏိုင္တာေပါ့ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ ေဆးခန္းလာၿပီး ေဆးေတာင္းတာ၊ တခါ တေလ သာမန္ဖ်ားနာ လာျပတာေတြရွိတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာလည္း သီခ်င္းလာဆိုေနၾကျဖစ္လို႔ ဆက္ဆံုေနၾကရ ေသးတယ္။

က်ေနာ္က ဆရာမ ေဆးရံုတခုခုမွာ ေသခ်ာျပဖို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္လို႔လည္း အျမဲမျပတ္ သတိေပးတတ္သလို၊ သူကလည္း လုပ္တာေပါ့ ဆရာရယ္လို႔ ခပ္ေလးေလးပဲ ျပန္ေျဖတတ္တယ္။

သည္လိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ၂-လ ေလာက္ေနေတာ့ က်ေနာ္ ေနာက္တန္းျပန္တက္ရတယ္။ ႒ာနခ်ဳပ္ကို ျပန္ရတယ္။
ေနာ္လယ္၀ါး ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနသလဲ ဆိုတာ တခါတေလ က်ေနာ္ စိတ္ကူးမိေသးတယ္။ ေသရင္လည္း ေသသြားမွာေပါ့။ သို႔မဟုတ္ သူပ်ံသန္းလြတ္ေျမာက္ဖို႔ ေတာင္ပန္တစံုလည္း (သိပ္ကံေကာင္းေထာက္မလွ်င္ျဖင့္) ရႏိုင္တာေပါ့။ သို႔မဟုတ္လဲ နာတာရွည္ ေရာဂါတခုခုနဲ႔ အသက္ရွင္ေနႏိုင္ေသးသေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူ႔သတင္း မၾကားမိေတာ့ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ လည္း သူက ကေလးေတြကို စာသင္ေပးတာ၊ ေဆးရံုက လူနာေတြကို သီခ်င္းဆို ဆုေတာင္းေပးတာမ်ဳိးနဲ႔ သူႏိုင္သမွ် ကႀကီးရြာကေလးအတြက္ အက်ဳိးဆက္ ေဆာင္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။

သူဖ်ားနာတဲ့အခါ ဘယ္သူေတြက သီခ်င္းဆိုဆုေတာင္းေပးမွာ ပါလိမ့္လို႔လည္း မဆီမဆိုင္ ေတြးမိေသးတယ္။

ဘ၀မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမွ်ာ္မွန္းရတာေတြနဲ႔ လြဲရတဲ့အခါ ဆိုင္ဆိုင္-မဆိုင္ဆိုင္ သူ႔ကို သတိရမိေနေသးတယ္...။ ဘယ္သူက သူ႔ကို ပစ္ခ်ထားခဲ့တာလဲ။ သူကေရာ ဘုရားသခင္က လူ႔ေလာကႀကီးကို ေျပာင္ေလွာင္လိုက္တဲ့ ကိစၥ တခုေပပဲလား။
ကံၾကမၼာ ေခ်ာင္တေနရာမွာ ပစ္ခ်ခံထားလိုက္ရတဲ့၊ သို႔မဟုတ္ ဘ၀ဇာတ္ဆရာက ေမ့ေလွ်ာ့ၿပီး သူ႔အခန္းေတြ ထည့္မေရးမိ ေလတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ေပါ့။

တခ်ဳိ႕ လူေတြ (စစ္တုရင္သမားေတြ) က နယ္ရုပ္ကေလးေတြကို ေနရာမွား ေရြ႔တတ္ၾကတယ္။
တခ်ဳိ႕ နယ္ရုပ္ကေလးေတြက်ျပန္ေတာ့လည္း အေကာင္ခ်င္းမွားလဲတာ ခံၾကရတတ္တယ္။
ေနာ္လယ္၀ါးဟာ သူမ်ား မွားေရြ႔တာခံရတဲ့ နယ္ရုပ္ကေလးတရုပ္လား။ ဒါမွမဟုတ္ အေကာင္ခ်င္းမွားလဲခံရတဲ့ နယ္ရုပ္ ကေလးတရုပ္ေလမ်ားလား။
အမ်ဳိးသမီးအခြင့္အေရးကိစၥေတြ၊ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈ ရွိသလား ဆိုတာေတြ ေဆြးေႏြးၾက၊ ၾကားရ၊ ေျပာၾကတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ဆရာမကို ေတြးမိလို႔ ေမးခြန္းေတြ ပိုလို႔ ျဖစ္ရေသးတယ္။ သို႔ေသာ္ လည္း သူကေတာ့ သူ႔ေနရာဇာတ္ကြက္ကို အေကာင္းဆံုး ကသြားခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။


ေယာဟန္ေအာင္