ေတာင္တန္း၊ သစ္ပင္၊ ေသြးစေတြပဲ သက္ေသခံေနေတာ့တယ္ (၁)

(၁)
အိမ္ေဘးနားက ကြင္းထဲမွာ ပတ္ေျပးေနတာ ဘယ္ႏွစ္ပတ္ရွိၿပီ မသိေတာ့...ေမာလာသည္။
ရာသီဥတု နည္းနည္းသာတာနဲ႔အတူ စိတ္ေျပလက္ေျပာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊ ေျပးလိုက္လုပ္ေနသည္။ ေျပးရတာက စိတ္ တည္ၿငိမ္သည္။ တရားထိုင္နည္း တမ်ဳိးလိုလည္း ျဖစ္သည္။ လြင့္ပ်ံ႔ေနေသာ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းထားႏိုင္သည္။ စိတ္ေတြ လြင့္ပ်ံ႔ေနတာလည္း ၾကာခဲ့ေပါ့။ ေျခလွမ္းအက် တျဖတ္ျဖတ္ႏွင့္ တလွမ္းခ်င္း အေပၚပဲ အာရံုထားစရာလိုသည္။ က်န္ေသာ ကိစၥေတြ ေမ့ထား... အားလံုး ေမ့ထား။

သူေျပးေနေသာ ကြင္းကေလးက အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေဘ့စ္ေဘာကြင္းကေလးျဖစ္သည္။ ထရန္႔ဟုမ္း (Tenholm) ကြင္းဟု ေရးထားသည္။ အခုေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ထား၍ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း မရွိ။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ေဘ့စ္ ေဘာသင္ေန သူကေလးမ်ား၊ ေလ့က်င့္ေနသူမ်ား၊ ကစားေနသူမ်ား ရွိတတ္သည္။

အင္းးး... ေမာလိုက္တာ...
သူက ေျခလွမ္းေတြ ဖတ္ကနဲ ရပ္ပစ္လိုက္သည္။ ေတာ္ၿပီ။
Forrest Gump (ေဖာရက္စ္ ဂမ့္) ရုပ္ရွင္ထဲက မင္းသား တြမ္ဟန္႔ခ္လို ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ထင္လိုက္ေသးသည္။ ေဖာ ရက္စ္ ဂမ့္က တစူးစား။ သူလုပ္ခ်င္ တာကို မစဥ္းစားဘဲ လုပ္ခဲ့သည္။ ေျပးမည္ဆိုၿပီး ဖ်တ္ကနဲ ေကာက္၍ ထေျပးသြား လိုက္သည္ မွာ ႏွစ္၊ လ ခ်ီ၍ ၾကာျမင့္သြားသည္။ မုတ္ဆိတ္ ပါးသိုင္းေမြးမ်ား ရွည္လ်ား၊ အ၀တ္အစား၊ အသားအေရေတြက ေလဒဏ္၊ ေနဒဏ္ ေစးထန္း ကၽြမ္းေလာင္။ သူေျပးခဲ့သည့္အေၾကာင္းက ေျပးျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ အထူး ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ။ သူေျပးလာခဲ့ရင္းမွ ျဖတ္ကနဲ ရပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တိုးျငင္းျငင္း ေျပာလိုက္ သည္။
“ I'm tired.” (ေမာၿပီ)...

သူကေရာ ဘ၀တိုတိုမွာ ဘယ္ေလာက္ ဇက္ပံုေပးလို႔၊ ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ေပး ေျပးခဲ့ၿပီနည္း။ အခုေတာ့ အိုးအိမ္ကိစၥ၊ အလုပ္ အကိုင္၊ ေနာင္ေရး စသျဖင့္ စဥ္းစားဖို႔ ရွိလာၿပီ။ ခုံေပၚတြင္ ခဏထိုင္နားၿပီး အေမာေျဖေနရင္း ဟိုသည္ စဥ္းစား ေနမိသည္။ ေဘ့စ္ေဘာကြင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သိပ္မႀကီး၊ ေတာ္ရံုသာ၊ ကြင္းကို သံဆန္ကာခတ္ကာရံထားၿပီး၊ သံဆန္ကာ ေဘာင္မ်ား တြင္ အ၀ါနားပတ္ ရာဘာျပားမ်ားျဖင့္ အေပၚက ဖုံးထားသည္။ ခပ္လွန္းလွန္းတြင္ေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲ အမွတ္ေပး ဘုတ္ျပားေထာင္ ထားသည္ကို ျမင္ရသည္။ ၿပိဳင္ပြဲတို႔၏ ထံုးစံတြင္ အရႈံး-အႏိုင္ ရွိသည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ရွိသလို၊ မိမိဘက္က အားေပးၾကမည့္ ခ်ီးယားလိဒါ (Cheer leaders) မ်ားလည္း ရွိၾကလိမ့္မည္။ ပုရိသတ္မ်ားလည္း ရွိၾကမည္။ အမွတ္ေပးဒိုင္ လူႀကီး ရွိသည္။ ဘ၀ဆိုသည္က ၿပိဳင္ပြဲပမာဟု ေျပာၾကသည္။ ဒိုင္လူႀကီး မရွိ။ ကြင္းစည္းကမ္း မရွိ။ အမွတ္မရွိ။ မည္သူက ေအာင္ျမင္သည္ဟု တိုင္းတာၾကသည့္ ေပတံလည္း မတူၾက။ ကြင္းထဲတြင္ ျမက္တို႔က မစိမ္းေတာ့ဘဲ က်ဳိးတို႔က်ဲတဲ၊ အနား သတ္တြင္ အမ်ဳိးအမည္ အားျဖင့္ မသိသည့္ ခရမ္းႏုေရာင္ ပန္းကေလးမ်ား ေပါက္ေနၾကသည္။ အ၀ါေရာင္ ျမက္ပန္းကေလး မ်ားလည္း ဟိုနားတပြင့္၊ သည္နားတပြင့္ ရွိေနသည္။ ကြင္းအေပၚတြင္ေတာ့ ညအခါ မီးေပးမည့္ မီးေမာင္းႀကီးမ်ားက ေခါင္းငိုက္ခ်ကာ သူ႔ကို ငံု႔ၾကည့္ ေနၾကသည္။ အေမရိကန္အလံ တလက္က ကြင္းေဘးနားတိုင္တြင္ လႈပ္ရံုမွ် လြင့္လွ်က္။

က်ေနာ္တို႔က ႏိုင္ခဲ့သလား၊ ရႈံးခဲ့သလား။ ဘာျဖစ္လို႔ အၾကာႀကီး ဒီပြဲကို ကစားခဲ့ၾကတာလည္း။ ပုရိသတ္ေတြက ဘယ္လို သေဘာထားၾကပါသလည္း။ သူေတာခိုၿပီးေနာက္ပိုင္း ၾကံဳေတြ႔ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္စဥ္းစားမိရင္း ေတြးမိသည္။ အေျဖကို မသိပါ။ သူတို႔က ဘ၀ကို ေလာင္းေၾကးထပ္၍ ေလာင္းသည့္ပမာ ေလာင္းကစားပြဲသို႔ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ အသက္ကို ပံုေပး၍ ေလာင္းေၾကးထပ္ခဲ့ၾကသည္။ ျပည္သူတရပ္လံုးအတြက္ မိမိစြန္႔လႊတ္ခဲ့ပါသည္ဟု မေျပာလိုေတာ့။ သည္ျပည္သူမ်ား ဆိုသည္ကလည္း မည္သူေတြနည္း။

ဘ၀က ေနရမည့္အခ်ိန္ တိုေတာင္းလာသလို၊ ေနစရာ တေန႔အတြက္ ေန႔တာကပင္ တိုေတာင္းလာၿပီ။ ေဆာင္းဦး ရြက္ေႂကြ ရာသီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မၾကာေသးမီက အထိ လွခဲ့ေသာ ရြက္၀ါနီေရႊမ်ားလည္း က်ဳိးတို႔က်ဲတဲသာ က်န္ ေတာ့သည္။ သစ္ပင္ မ်ားလည္း အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ေကာင္းကင္ေပၚသို႔ လက္တံမ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ ေထာင္ထားၾကသည့္ႏွယ္ တူေနသည္။

ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေလတိုက္လွ်င္ ခပ္သြဲ႔သြဲ႔ လႈပ္ေနေသာ အေမရိကန္ အလံကို ေတြ႔ရသည္။ ဟုတ္သည္။ သူ အေမရိကန္ ေရာက္ေနသည္မွာ ၄-၅ ႏွစ္မွ် ရွိေတာ့မည္။ ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ က ထြက္ကာ ေနာက္ဆံုး ယူအန္၏ ဒုကၡသည္ အစီအစဥ္ျဖင့္ သူေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူၾကားဖူးသမွ် လူအမ်ားကေတာ့ အေမရိကန္ကို လာခ်င္ၾကသည္။ အေမရိကန္ကလည္း လူအမ်ားအတြက္ အခြင့္အလန္းမ်ား ပြင့္လန္းရာနယ္ေျမဟု နာမည္ႀကီးသည္။ လူမ်ဳိးစံုတို႔ လာခဲ့ၾက သည္။ ပ်ဴရီတန္မ်ားမွသည္ ၀ါးရမ္းေျပးမ်ားအထိ၊ ဒုကၡသည္မ်ားမွသည္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ားအထိ၊ ပညာရွင္မ်ားမွသည္ စီးပြားေရးအေျခခ်မည့္ သူႂကြယ္မ်ားအထိ အေမရိကန္သို႔ လာခဲ့ၾကသည္။ ေက်းကၽြန္အျဖစ္ အဓမၼ ပို႔ေဆာင္ခံခဲ့ၾကရသူမ်ား၊ ရထားလမ္းေဖာက္မည့္ ကူလီမ်ားလည္း ရွိခဲ့ၾကသည္။ ဤေျမေပၚတြင္ နယ္ေျမခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့ၾကသည္။ သူပိုင္ ကိုယ္ပိုင္ နယ္ေျမ သတ္မွတ္ႏိုင္ေရးအတြက္လည္း ေသနတ္ပစ္၊ စစ္ခင္း၊ ပဋိပကၡမ်ားလည္း ၾကံဳခဲ့ၾကသည္။ လူနီရိုင္း အင္ဒီးယန္းမ်ား၏ မွ်ားမိုး ေအာက္တြင္ လွည္းတန္းႀကီးျဖင့္ နယ္ေျမသစ္ရွာသူမ်ား ရွိခဲ့သလို၊ ကိုလံဘတ္တို႔လို သမုဒၵရာ ေက်ာ္၍ ရြက္လႊင့္လာသူမ်ား လည္း ရွိခဲ့ၾကသည္။ ယခုေတာ့ သူ၏ ေမြးစားအိမ္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။

သူ ဆက္၍ေတြးေနမိသည္။ သူတို႔လည္း ကိုလံဘတ္ပမာ နယ္ေျမသစ္ ရွာခဲ့ၾကသေပါ့။ စြန္႔ဦးတီထြင္ ထင္ရာက်ဲခဲ့ၾက သေပါ့။ ဘ၀ကို မေမာတမ္း ေျပးခဲ့ၾကသေပါ့။ ကာတြန္းေအာ္ပီက်ယ္ စာသားတခုအတိုင္းဆိုလွ်င္ ယံုၾကည္စြန္႔စား ဒုကၡေတြ႔ ခဲ့ၾကဖူး သေပါ့။

(၂)
သူက ၀တပ္ဖြဲ႔မ်ား၏ ေတာင္ပိုင္းဌာနခ်ဳပ္စခန္းသို႔ တာ၀န္က်ခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္ကို ျပန္သတိရလာမိသည္။
“ ကိုေဇာ္လြင္ .... ေမာၿပီလားဗ်ဳိ႔”
လာႀကိဳသည့္ “၀”လူမ်ဳိး ဗိုလ္မွဴး စိုင္းေပါက္က ေျပာသည္။ “မေမာေသးပါဘူး။” သူတို႔အားလံုးက ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“ဒီေနရာက ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ပဲ။ ဒီကေန ထပ္ၿပီး နည္းနည္း ေလွ်ာက္ရဦးမယ္။ သိပ္ေတာ့ မၾကာပါဘူး။”

တကယ္ေတာ့ “နည္းနည္း”ဆိုတာက ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသည္။ သည္ေနရာက ေတာေတာင္ထူသည့္ ေဒသေတြျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ လမ္းေတြ ေကာင္းေကာင္းမေပါက္။ သို႔မဟုတ္ ၀ျပည္ေသြးစည္းညီၫြတ္ေရးတပ္မေတာ္ (၀သပ) တပ္ေတြက ယခုမွ လာေရာက္အေျခခ်ေသာေၾကာင့္ လံုျခံဳေရးအရ၊ နယ္ေျမအေနအထားအရ လမ္းမေဖာက္ႏိုင္ေသးျခင္းလည္း ျဖစ္မည္။ က်ေနာ္တို႔က ကရင္ေဒသ၊ မြန္ေဒသတြင္ အေတြ႔အၾကံဳ တစံုတရာ ရွိခဲ့ၿပီ။ “နည္းနည္း”ဆိုတာ အနည္းဆံုးေတာ့ တနာရီ ေလွ်ာက္။ ဟိုးးး ဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ေ၀းသည္။ ဟိုးးးးးးး ဟူ၍ အသံရွည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေလွ်ာက္ေပေတာ့ တေနကုန္။

သူတို႔ တဖြဲ႔လံုးက ရင္ခုန္ေနၾကသည္။ အေတြ႔အၾကံဳသစ္ ျဖစ္သည္။ (၀သပ) ေတာင္ပိုင္းဌာနခ်ဳပ္သို႔ က်ေနာ္တို႔က ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျဖစ္ သြားေရာက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၾကရမည့္ တာ၀န္ေပးခံရသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔ လိုအပ္ေနသည့္ က်န္းမာေရး၊ ကုသေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ကူညီေပးရမည္။ သူတို႔ တပ္ဖြဲ႔မွ ရဲေဘာ္ေဆးမွဴးမ်ားကို ေဆးသင္တန္း ေပးရမည္။ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ စာသင္ေပးေနၾကသည့္ မိမိတို႔ အဖြဲ႔၀င္မ်ားလည္း ရွိသည္။ ထိုထက္ပို၍ အေရးႀကီးသည္မွာ မိမိတို႔တြင္ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္ႀကီးတရပ္ ပါလာသည္ဟု ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ေနမိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုတာ၀န္က (နအဖ) စစ္အစိုးရႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္လိုက္ေသာ ၀တပ္ဖြဲ႔မ်ား ေသနတ္ျပန္ေပါက္ေရးအတြက္ လႈံ႔ေဆာ္စည္းရံုးေရးပင္ ျဖစ္ ေတာ့သည္။ အင္အား ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ရွိေသာ ၀တပ္ဖြဲ႔သာ ေသနတ္ျပန္ေပါက္ခဲ့လွ်င္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အလြန္အားျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔အျပင္ တခ်ိန္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ဗကပ) ကို အာဏာ သိမ္းအၿပီး ၀တပ္ဖြဲ႔မ်ားတြင္ က်န္ခဲ့ေသာ လက္နက္ဂိုေဒါင္မ်ားထဲမွ ေသနတ္မ်ားကိုလည္း စည္းရံုးရယူလိုသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ကလည္း ဖြင့္မေျပာေသာ္လည္း ရင္ထဲ တိတ္တဆိတ္ရွိေနၾကသည္။

အခုလို ခဏအလုပ္နားရက္၊ ဟိုသည္ စဥ္းစားေနမိေသာ ေန႔မ်ဳိးတြင္၊ အတိတ္အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို တခါတရံ ျပန္ေဖာ္ၾကည့္ မိသည္။ မတူေသာ ခ်ဥ္းကပ္မႈမ်ဳိးျဖင့္ အဓိပၸါယ္လည္း ရွာေဖြမိသည္။ ထိုကာလတုန္းက ညီအစ္ကိုပမာ ၾကံဳဆံုရင္းႏွီးခဲ့ရ သည့္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေဟာင္းမ်ားကိုလည္း ဖုန္းေခၚၾကည့္လိုလွသည္။ သူတို႔ေနလို႔မွ ေကာင္းၾကပါစ....။ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပ ပါစ။ တခါတရံ ထိုစဥ္က ၾကံဳရသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုလည္း ျပန္၍ စျမဳံ႕ျပန္ ေျပာလိုလွေသးသည္။ အခ်ဳိ႕က ယခု မရွိ ေတာ့။ ကိုေဇာ္ထြန္းတို႔၊ ကိုေမႊးႀကိဳင္ (ကိုထြန္းခင္) တို႔က က်ဆံုးကုန္ၾကၿပီ။ မိမိတို႔ႏွင့္ လက္တြဲလုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကသူ မ်ားလည္း တေယာက္တလမ္းေလွ်ာက္ကုန္ၾကၿပီ။ ထိုစဥ္က မဟာမိတ္အျဖစ္ စည္းရံုးခဲ့ၾကသူမ်ားသည္ပင္ ယခုေတာ့ (နအဖ) စစ္အစိုးရ ႏွင့္ ေပါင္းသူေပါင္း။ စီးပြားေရး အက်ဳိးစီးပြားမ်ားျဖင့္ ျမဳပ္လိုျမဳပ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ မိမိတို႔သြားခဲ့သည့္ ၀တပ္ဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္သည္ပင္ နာမည္ႀကီး ဘိန္းရာဇာအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရသည့္ အေမရိကန္အစိုးရက အလိုရွိေနသည့္ တရားခံေျပး ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘ၀တိုတို အတြင္းမွာပင္ အေျပာင္းအလဲမ်ားက ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။

ယခု သက္တမ္းတိုတိုအတြင္းမွာပင္ အင္အားေကာင္းလွသည္ဟု ယူဆထားသည့္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ (မဆလ) ၿပိဳက်သြားသည္ကို ျမင္ခဲ့ရသည္။ တခ်ိန္က အင္အားေကာင္းခဲ့သည့္ အတိုက္အခံ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ၿပိဳကြဲဆုတ္ယုတ္ သြားခဲ့သည္ကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရသည္။ ေကအဲန္ယူမွ ဗုဒၶဘာသာတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ား DKBA (ဒီေကဘီေအ) အျဖစ္ ၿပိဳကြဲခြဲထြက္သြား သည္ကို ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳရသည္။ စက္တင္ဘာ ၁၁ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မႈႀကီး၊ ေနာက္ပိုင္း အီရတ္စစ္ပြဲ၊ အၾကမ္းဖက္ ဆန္႔ က်င္ေရး အာဂ်င္ဒါ... မ်ားလည္း ၾကံဳရသည္။ အေျပာင္းအလဲမ်ားက ျမန္လြန္းလွခ်ည့္။

သူတို႔ တခ်ိန္က ေရာက္ခဲ့ဖူးသည့္ “၀ေဒသ” ေတာင္တန္းမ်ားကိုေတာ့ ယခု ထူးထူးျခားျခား ျပန္လည္ အမွတ္ရေနမိသည္။
မိမိတို႔ ထိုခရီးကို အတူတူသြားခဲ့ရသည့္ ကို၀င္းႏိုင္ကိုလည္း ဖုန္းေခၚ၍ ေနာက္ေျပာင္လိုေသးသည္။ ယခုေတာ့ သူက အဂၤလန္မွာ ရွိေနသည္။
“ခင္ဗ်ားဗ်ာ... အဲသည္တုန္းက ေသာက္လံုးႀကီးလိုက္တာ...”
“မင္းကေရာ ဘာထူးလို႔လဲ...”
တဖက္ကလည္း သည္လို ျပန္ပက္မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

ထိုအခ်ိန္က မိမိတို႔ယူနစ္တြင္ (၅) ဦးပါသည္။ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေဒါက္တာပါက်င္ ပါသည္။ သူက ခ်င္းလူမ်ဳိး၊ ဆရာ၀န္။ ၈ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၿပီးေတာ့ ေတာထဲ ထြက္လာခဲ့သည္။ တိုင္းရင္းသားျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ ရိုးသားျဖဴ စင္သည္။ သေဘာေျဖာင့္သည္။ လုပ္ခ်င္ ကိုင္ခ်င္စိတ္၊ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ တက္ႂကြစိတ္လည္း ရွိသည္။ သူက ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္းအတြက္ တခုခု လုပ္ေပးခ်င္သူ။ ထိုအခ်ိန္က မာနာပေလာတြင္ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစု မ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသား အင္အားစုမ်ား စုေပါင္းကာ ဒီေအဘီ တပ္ေပါင္းစု (ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္) ဖြဲ႔သည္။ ဆရာက ခ်င္းအမ်ဳိးသားေရး ပါတီတခုတြင္ ၀င္၍ မပါလိုသလို၊ ႏိုင္ငံေရး ပါတီတခုခုအတြင္းသို႔လည္း ေျခစံုပစ္ မ၀င္လို၊ ေနာက္ဆံုး ယခု တာ၀န္ေပၚလာေတာ့ သူႏွင့္ အံက် ျဖစ္သြားသည္။ သူလို႔ ေဆးပညာသည္မ်ဳိးက တန္ဖိုး အရွိဆံုး ရတနာ ျဖစ္ေနသည္။ သူ (ကိုေဇာ္လြင္) ပါသည္။ ေဆးတကၠသိုလ္ -၂ မွ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္မွ ေတာခိုလာသူ ကို၀င္းႏိုင္၊ ကိုေဇာ္ထြန္းတို႔ပါသည္။ အုတ္ဖိုဇာတိ ကိုေမႊးႀကိဳင္ (ေခၚ) ကိုထြန္းခင္ ပါလာသည္။

ကို၀င္းႏိုင္က ရန္ကင္းသား၊ သူႏွင့္ တၿမိဳ႕တည္းသား။ အရပ္က ရွည္ေသာေၾကာင့္ “အရွည္ႀကီး” ဟု အားလံုးက ခ်စ္စႏိုး ေခၚ ၾကသည္။ ဘြင္းဘြင္းသမား။ ကိုေဇာ္ထြန္းကေတာ့ တမ်ဳိး။ သူက အရပ္မျမင့္ေသာ္လည္း မနိမ့္၊ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္။ စက္မႈ တကၠသိုလ္ေရွ႕ရွိ “ေန၀န္းႏွင္းဆီ” စာအုပ္ဆိုင္ကေလးသို႔ သြားငွားရင္းျဖင့္ ကိုေဇာ္ထြန္းကို ျမင္ခဲ့ရဖူးသည္။ မရင္းႏွီး။ သူက လက္၀ဲအယူအဆကို သန္ပံုရသည္။ ရိုးသားၿပီး တက္ႂကြသည္။ ကိစၥအားလံုးကို ေလးေလးနက္နက္ လုပ္တတ္သည္။ ၀တ္ပံု ကေတာ့ စတိုင္မက်။ အေပၚက အျမဲတမ္း ဗကပ ယူနီေဖာင္းမ်ဳိး စစ္အကၤ်ီကို၀တ္သည္။ ပုဆိုးကို တိုတို၀တ္သည္။ လမ္းသြား လွ်င္ နည္းနည္း ေျမာက္ႂကြႂကြ ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္ရေအာင္ သြားတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းခင္က လည္း လူထူး။ အုတ္ဖို ဇာတိ၊ ေဒသ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္။ ေနာက္ေတာ့ အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ လူ႔ေဘာင္သစ္ ပါတီတြင္ တက္တက္ႂကြ ႂကြ ၀င္လုပ္ၾကသည္။ သူ၏ေရွ႔သြားမ်ားကိုၾကည့္လွ်င္ ရွဥ့္ကေလးမ်ားကို အမွတ္ရစရာ။ ေနာက္ ေတာ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ တရားမ၀င္ေၾကျငာခံရၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ေတာထဲေရာက္လာသူျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းခင္က လည္း သူ႔ဇာတ္လမ္းႏွင့္သူ၊ သူတို႔ ဘုရားသံုးဆူေရာက္စ ကင္းအလွည့္က် ေစာင့္ရသည္။ ကိုထြန္းခင္ ကင္းအလွည့္တြင္ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး၊ ေမာ္စီတုန္းေရးသည့္ “စစ္ေရးေျခာက္ေစာင္” စာတန္းမ်ားကို ဖတ္ေနသည္။ အဲသည္ေလာက္ တက္ ႂကြသည့္သူ။ ရန္သူကို ကင္းေစာင့္ပါတယ္ဆိုမွ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းျပထားသည့္သူ။

သူတို႔ယူနစ္ႏွင့္ မတူသည့္ အျခားအဖြဲ႔မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ၀ေတာင္ပိုင္းဌာနခ်ဳပ္ရွိ ေက်ာင္းတြင္စာသင္ရန္အတြက္ တာ၀န္ေပး ေစလႊတ္လိုက္သည့္ ယူနစ္မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး (ယခု ဒိုင္ယာေလာ့ ကုိေအာင္ႏိုင္ဦး)၊ ကို ၀င္းေမာင္ (ယခု BLC) တို႔က ေက်ာင္းဆရာမ်ား အျဖစ္တာ၀န္ယူေပးၾကရသည္။ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦးက ဒုတိယအႀကိမ္ ABSDF ညီလာခံအၿပီး အရံဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္လာသည္။ ဌာနလက္ကိုင္မရွိ။ ယခု ၀ေတာင္ပိုင္းဌာနခ်ဳပ္သို႔ တာ၀န္ေပၚလာေသာ အခါ သူက ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ (မစ္ရွင္) ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူတို႔အဖြဲ႔ႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္း ႀကိဳ၍ ထြက္သြားသည့္ ကိုသိုက္ထြန္းဦး (ယခု ၾသစေၾတလ်) တို႔ ဦးေဆာင္သည့္ ယူနစ္လည္း ရွိသည္။ ကိုသိုက္ထြန္းဦးက တပ္ရင္းမွဴး၊ ကိုသူရေဇာ္ က ဒု-တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္တာ၀န္ေပးကာ ပေလာင္ေဒသတြင္ ေက်ာင္းသား တပ္ရင္း (၅၀၁) ထူေထာင္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းၾကမည့္ ယူနစ္မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ သူတို႔အဖြဲ႔က လူ (၃၀) ခန္႔ ပါလိမ့္မည္။ ABSDF ဗဟိုႏွင့္ ပေလာင္ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ ေရးတပ္မေတာ္ (PSLP)၊ (၀သပ) ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ညိႇကာ တာ၀န္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ သည္။ တာ၀န္က ယခု၀တပ္မ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ ေဒသမ်ားကို ျဖတ္သြားၿပီး၊ ပေလာင္ေဒသသို႔ သြားမည္။ ထိုမွ တဆင့္ မိုးကုတ္ေဒသသို႔ ထိုးေဖာက္ရန္ ျဖစ္သည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕က အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ တို႔ အတြက္ အမာခံလူထု အမ်ားအျပားရွိသည့္ အျပင္၊ ႂကြယ္၀သူမ်ားထံမွ ရန္ပံုေငြလည္း ရႏိုင္ေသးသည္။

ထိုအခ်ိန္က ABSDF ဥကၠ႒ တာ၀န္ယူခဲ့သူ ကိုမိုးသီးဇြန္ကိုလည္း ယခုတာ၀န္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပန္ေျပာင္း ေမးၾကည့္ဖူးသည္။ “အဲသည္တုန္းက တို႔လူေတြက တိုက္ခ်င္တာပဲ သိတယ္။ ေသနတ္ေတြလည္း မရွိၾကဘူး။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဂရုမစိုက္ဖူး။ လုပ္ခ်င္ ေနတာပဲ သိတယ္။ နယ္ေျမသစ္လည္း ထိုးေဖာက္ခ်င္တယ္။ ရတာ ဘာမဆိုလုပ္ၾကမွာပဲ။ အခု စီးပြားေရးမွာ စြန္႔ဦး တီထြင္ လုပ္ငန္းရွင္ enterpreneur လိုေပါ့။ အရဲစြန္႔ၿပီး ဘာျဖစ္ျဖစ္ စြန္႔လုပ္ဖို႔ အသင့္ရွိတယ္” ဟု ျပန္ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ဟုတ္သည္။ သူတို႔လည္း စြန္႔ဦးတီထြင္ ၾကံခဲ့ၾကဖူးသည္။ ၾကက္ဥေထာင္သည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္။ ကိုလံဘတ္လို နယ္ေျမသစ္ ရွာခဲ့ ၾကဖူးသည္။ စြန္႔ဦးတီထြင္ သူပုန္မ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးသည္ေပါ့။

ေယာဟန္ေအာင္
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။ ေမွ်ာ္.....