ေတာင္တန္း၊ သစ္ပင္၊ ေသြးစေတြပဲ သက္ေသခံေနေတာ့တယ္ (၂)

(၃)
အခ်ိန္က ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေသြးထြက္သံယို အာဏာသိမ္းအၿပီး၊ သူတို႔ ေတာထဲေရာက္လာၿပီး တႏွစ္ေက်ာ္ရံုမွ်။ ဤအခ်ိန္က သူတို႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စစ္ေသြးႂကြေနၾကသည္။ တိုက္လို ခိုက္လိုစိတ္၊ (လက္စားေခ်လိုစိတ္လည္းပါလိမ့္မည္) ျပင္းျပ ေနၾကသည္။ တိုက္ပြဲမတိုးဖူးသည္ပင္က ရွက္စရာ ျဖစ္ေနသည္။ အာဏာသိမ္းၿပီးစ ေတာထဲေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းသား၊ လူငယ္အုပ္ႀကီးက နယ္စပ္ ဟိုေနရာ၊ သည္ေနရာ ျပန္႔က်ဲေနၾကသည္။ အားလံုးက ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ အေသးစား ကေလးေတြ။ အားလံုးက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထင္တလံုးႏွင့္ လာၾကသည့္ ၿမိဳ႕နယ္အသီးသီးက သပိတ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ။ စာတတ္ေတြ။ စကားကတ္ေတြ။ စကားတလံုးကို သက္ေသအကိုးအကားႏွင့္ ျငင္းခုန္ၾကသူေတြ။ မဟာမိတ္နယ္ေျမ တာ၀န္ခံမ်ားကလည္း လွ်ာရွည္လြန္း၍ စိတ္ညစ္ၾကရသည့္ သူေတြ။

ထိုင္းတပ္စခန္းတခုမွ ျမင္ရေသာ (၀သပ) တပ္စခန္းကုန္းတခု
(ဤေနရာမွ ဓါတ္ပံုကို ရယူပါသည္။)

ေက်ာင္းသား စာတတ္မ်ား ကပ္ပံုက မလြယ္ေၾကာ...။ ေသေဘာပိုးစခန္းမွ အျဖစ္အပ်က္တခု သူၾကားဖူးေသးသည္။
ရြာလူႀကီးက အမိန္႔ထုတ္သည္။ ညအခါ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး မသံုးရ။ မီးခြက္၊ မီးအိမ္မ်ားႏွင့္ သြားလာရမည္ဟု ဆိုသည္။ အေၾကာင္းက ရန္သူ႔စစ္တပ္မ်ားက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးသံုး၍ ညအခါ တက္လာလွ်င္ ခြဲျခားစစ္ေဆးႏိုင္ရန္ ျဖစ္သည္။ အေရး ေပၚ အေျခအေနေၾကာင့္လည္း ဤအမိန္႔ထုတ္ျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားစာတတ္မ်ားက မီးခြက္၊ မီးအိမ္ မ်ား ျဖင့္သြားသည္။ မီး မထြန္းထား။ မီးခြက္ႀကီး သည္အတိုင္းကိုင္၍ သြားေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ “မီးထြန္း၍” ဟူေသာ စာသားထပ္ျဖည့္လိုက္ရေသးသည္။

ေနာက္ေတာ့ ေရာက္ေနသည့္ ေနရာေတြမွာ စုဖြဲ႔ႏိုင္ဖို႔ ႀကဳိးစားၾကသည္။ စခန္းေတြ ဖြဲ႔သည္။ ယခင္က တပ္မေတာ္တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖူးသည့္ စစ္သားေဟာင္းမ်ား ပါလာၾကသလို၊ မဟာမိတ္ ကရင္၊ မြန္ စသျဖင့္ အကူအညီေတာင္း၍ စစ္သင္တန္းမ်ား ေပးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္တခုကို ဖြဲ႔စည္းၾကၿပီး၊ ေဒသအလိုက္လည္း တပ္ရင္းမ်ားဖြဲ႔လာၾက သည္။ ျပႆနာက ေသနတ္ဆို၍ ဟုတ္တိပတ္တိ မရွိ။ နယ္ေျမခံ မဟာမိတ္မ်ားကလည္း ေသနတ္တပ္ဆင္၍ ေရွ႕တန္း လႊတ္ရမွာ စိတ္မခ်ေသး။ ငွက္ေပ်ာပင္၊ ပဲဟင္း၊ ျမစ္ခ်ဥ္၊ ငွက္ဖ်ားႏွင့္ လံုးခ်ာလည္ လိုက္ေနေသာကာလ။ သို႔ေသာ္ အခ်ဳိ႔ ေသာ တပ္ရင္းမ်ားကေတာ့ ေရွ႕တန္းစစ္ေၾကာင္းမ်ားလႊတ္၍ မဟာမိတ္တပ္မ်ားႏွင့္ ပူးတြဲလႈပ္ရွားႏိုင္ၾကၿပီ။

သူတို႔ “၀ေဒသ” ဘက္ကို တာ၀န္ျဖင့္ လႊတ္မည္ဆိုေတာ့ အေတာ္ဂုဏ္ယူမိသည္။ ဗဟိုေခါင္းေဆာင္ တေယာက္က သူ႔ကို မာနာပေလာတက္လာရန္ အေၾကာင္းၾကားလာခဲ့သည္။ ေျခလွမ္းေတြေတာင္ ေျမာက္ႂကြႂကြ။ ထိုအခ်ိန္က ထိုင္းႏိုင္ငံကို ျဖတ္၍ ခရီးထြက္လာ၍ ရသလို၊ ဘုရားသံုးဆူေဒသမွ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ (၆) နယ္ေျမ ေဒါနေတာင္ေၾကာတေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္၍ အုန္းဖန္ဆိုသည့္ ထိုင္းၿမိဳ႕ကေလးသို႔ သြားႏိုင္သည္။ အနည္းဆံုး ၄-၅ ရက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ရမည္။ ထိုမွတဆင့္ မဲေဆာက္၊ မာနာပေလာသို႔ သြား၍ ရသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ျဖတ္သန္းရသည္မွာ ယခုကာလကဲ့သို႔ မက်ပ္တည္းေသး သလို၊ နယ္စပ္ေဒသမ်ားတြင္ ေကအန္ယူမွထုတ္ေပးသည့္ “ေကာ္သူးေလ”တံဆိပ္ ရိုက္ႏွိပ္ထားသည့္ ပတ္စ္ (လက္မွတ္) ျဖင့္ သြားလွ်င္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ရေနေသးသည္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုဆိုလွ်င္ ထိုင္းရဲမ်ားက ျပႆနာမရွာၾက။

မာနာပေလာေရာက္လာေတာ့မွ အေျခအေနကို သိေတာ့သည္။ ယခင္ဗဟို အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ကိုသန္း၀င္းက ဒီေအဘီစစ္ေၾကာင္း ဖြဲ႔မည္ဆို၍ တပ္ရင္းမ်ားမွ တပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ား ေခၚထားသည္။ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ (KIO) ကလည္း လက္နက္မ်ား ေထာက္ပံ့ေပးမည္လိုလို။ ေနာက္ေတာ့ အေကာင္အထည္ ေပၚမလာ။ နယ္အသီသီးမွ ေခၚထား သည့္ ရဲေဘာ္မ်ားက တရံုးရံုး။ လက္နက္မရွိ။ အိပ္၊ စား၊ ဖ်ား၊ ပြား၊ ျပႆနာ ရွာသူကလည္း ရွာသည္။ ေနာက္ေတာ့ အခ်ဳိ႔ ရဲေဘာ္မ်ားကို တိုက္ပြဲျဖစ္ေနေသာ ၀မ္းခခံတပ္သို႔ ထည့္လိုက္သည္။ က်န္ေသာ ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႔ကို တပ္ရင္း (၅၀၁) အျဖစ္ ပေလာင္ေဒသကို အေျခခံ၍ ထိုးေဖာက္ရန္ ယခု စီမံကိန္းျဖစ္လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္မ်ားက စခန္းေပါင္းစံုမွ၊ တပ္ရင္းမွဴး အျဖစ္ တာ၀န္ေပးခံရသည့္ ကိုသိုက္ထြန္းဦးက ဘုရားသံုးဆူေဒသမွ၊ ငွက္ဖ်ားပိုးထက္ဆိုးသည့္ ေသေဘာပိုး ဟု နာမည္ ေပးထားၾကသည့္ စခန္းမွ ကိုေဇာ္ႏိုင္ႀကီး (ယခု ကေနဒါ)၊ ကိုေအာင္၀င္းတင္တို႔လည္း ပါသည္။ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး ကလည္း ေသေဘာပိုးစခန္းမွ။ အမ်ားစုက တပ္ရင္း (၂၀၉) သံလြင္စခန္းမွ ရဲေဘာ္မ်ားသည္။ သူတို႔က ယခင္ စစ္ေရး အေတြ႔အၾကံဳ တစံုတရာရွိေနၾကၿပီး ယခုစစ္ဆင္ေရးတြင္လည္း စစ္ေရးအရ ဦးေဆာင္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ယူဆ ထားသည္။ ေတာလမ္းကိုျဖတ္၍ ကခ်င္ေဒသသို႔ ျပန္မည့္ ရဲေဘာ္မ်ားလည္း ပါသည္။ ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနေသး သည္က ေမာင္ သန္းထိုက္ဆိုသည့္ ကေလး ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ကေလး စစ္သားဆိုတာလည္း အထူး သတိမျပဳမိ။ ဤလူငယ္ ကေလး မ်ားကလည္း တိုက္လိုခိုက္လိုစိတ္ အေတာ္ျပင္းျပေနၾကသည့္ ကာလျဖစ္သည္။

ေမာင္သန္းထိုက္က ၇၄-ေက်ာင္းသား အေရးအခင္းမ်ားက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတဦး ျဖစ္သူ ကိုေက်ာ္၀င္း ေမာင္၏သား ျဖစ္သည္။ သူဇာတ္လမ္းကလည္း အဆန္း။ ၈၈-အာဏာသိမ္းၿပီးခ်ိန္တြင္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ရန္အတြက္ အျခား အထက္တန္းေက်ာင္းသား တစ္ရာေက်ာ္ႏွင့္အတူ မုန္း၊ ေက်ာက္ႀကီးေဒသဘက္မွ ေကအန္ယူေဒသသို႔ တက္လာ ၾကသည့္ ကေလးမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို စစ္အစိုးရ တပ္ရင္းတခုက ဖမ္းမိသည္။ တအုပ္လံုး ကေလးမ်ားခ်ည္းျဖစ္၍ ဘာ ဆက္လုပ္ရမွန္း မသိ။ စစ္တပ္ရင္းထဲတြင္ ဖမ္းထားရင္း၊ ေရတြင္တူး၊ အိမ္သာေဆာက္၊ ထမင္းခ်က္ ၾကံဳသလို ခိုင္းေနၾက သည္။ ျပန္ပို႔ရန္ အမိန္႔ေစာင့္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ ေနာက္ေတာ့ ဤအုပ္စုထဲမွ အခ်ဳိ႔က စစ္တပ္အလစ္တြင္ ထြက္ ေျပး၍ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ ၃ မွတဆင့္ သံလြင္စခန္းသို႔ ေရာက္လာၾကေသာ ကေလးအုပ္စု ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အခ်ဳိ႔ တပ္ရင္းမ်ားက ပူၾကေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။ ၀မ္းခ တပ္ရင္း (၂၁၁) မွ ရဲေဘာ္မ်ားလည္း ဤမစ္ရွင္တြင္ ပါၾကေသး သည္။

မာနာပေလာ၊ ပေလာင္ကုန္းတြင္ ၁၀ ရက္ခန္႔ေနၿပီး ဆက္ထြက္လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ အားလံုးက စိတ္ကူးယဥ္ေနၾကသည္။ ပေလာင္တပ္ဖြဲ႔ PSLA မွ ဗိုလ္မွဴး တလြယ္ဆိုင္းကလည္း အေျပာေကာင္း။ ပေလာင္ လက္ဘက္ေျခာက္၊ ပေလာင္ ပဲပုတ္၊ ပေလာင္ပ်ဳိျဖဴေလးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရခ်ည္ေသးရဲ႕ဟု စိတ္ကူးယဥ္ေနခဲ့ၾကသည္။

(၄)
ထြက္လာစဥ္က လူခ်ည္းသာ။ လက္နက္ မပါ။ ဆက္သြယ္ေရးစက္ပင္ မပါ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ၾကည့္စီစဥ္တာေပါ့ဟူ၍သာ လိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ပါလာသည္ကေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္မကြာ ... ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ေရွ႕ကိုထိုးေျပးေန ေသာ စိတ္ကူး မွ်ားစင္းမ်ားသာ...

ABSDF ဗဟိုမွ လူႀကီးမ်ား ေဆြးေႏြးၿပီးခဲ့ၾကၿပီဟု စိတ္ကို ေအးေအးထားခဲ့သည္။ ခရီးစဥ္တြင္လည္း ထိုအခ်ိန္က ဗဟုိ ေကာ္မတီ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ (ယခု NDD)ႏွင့္ ႏိုင္/စည္း တာ၀န္ခံ ကိုေအာင္ထူး (ယခု BLC) တို႔ ကလည္း ၀ဌာနခ်ဳပ္အထိ လိုက္လံ ပို႔ေဆာင္ၾကသည္။ သူတို႔က (၀သပ) ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ျပဳခဲ့ၾက သည္ဟုလည္း ထင္သည္။ ေသခ်ာ မသိခဲ့ရ။

အခ်ိန္က ၁၉၈၉ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းခန္႔ ျဖစ္မည္။ ၀တိုင္းရင္းသား တပ္ဖြဲ႔မ်ားက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ဗကပ) ကို ပုန္ကန္၍ ၁၉၈၉၊ သၾကၤန္အၿပီး ဧၿပီလ ၁၇ ရက္ေန႔တြင္ အာဏာသိမ္းခဲ့သည္။ ယခင္ ဗကပေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမ်ားကိုေတာ့ တရုတ္ ျပည္ဘက္သို႔ လိုက္ပို႔လိုက္ၾကသည္။ သတင္းမ်ားလည္း သူတို႔ၾကားရေသးသည္။ ၀တပ္ဖြဲ႔မ်ားက ေနာက္ပိုင္း ၀ျပည္ ေသြးစည္း ညီၫြတ္ေရးပါတီ (၀သပ) UWSA ကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္ၾကသည္။ အားလံုးက (၀သပ) ဘာလုပ္မည္နည္းဟု စိတ္၀င္ တစား နားစြင့္ေနၾကသည္။ အင္အား ၂-ေသာင္းေက်ာ္၊ ျပည္သူ႔စစ္တပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ေပါင္းလွ်င္ အင္အား ၃ ေသာင္းေက်ာ္ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ ေကာင္းေသာတပ္ႀကီး။ တိုက္ပြဲအေတြ႔အၾကံဳဆိုလွ်င္ မဆလတပ္မ်ားကပင္ ျဖဳန္ၾကရေသာ တပ္မ်ား။ ယခင္တရုတ္ျပည္က ေထာက္ပံ့ထားေသာ လက္နကက်ည္ အက်န္မ်ားကလည္း ဂိုေဒါင္ ၁၀ လံုးခန္႔ က်န္ေသးသည္ ဟူေသာ ေကာလာဟလမ်ားလည္း ၾကားေနရသည္။

သူတို႔ ေသခ်ာေတာ့မသိ။ ၀သပ ေခါင္းေဆာင္မ်ား မာနာပေလာလာ၍ ဒီေအဘီတပ္ေပါင္းစု ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္လည္း လာေရာက္ ေဆြးေႏြးၾကသည္ဟု ၾကားရသည္။ သူတို႔က လက္နက္၊ က်ည္ ပူစရာမလို၊ ဆန္အိတ္ တသိန္း တႏွစ္စာလား မသိ ယာယီ ရပ္တည္ေရးအတြက္ လိုသည္။ အေထာက္အပံ့ေပးရန္ လာေဆြးေႏြးၾကသည္ဟု ၾကားရသည္။ အၾကားသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔လို ေအာက္ေျခရဲေဘာ္မ်ားက ေသခ်ာ မသိၾကရ။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ (၀သပ) တပ္ဖြဲ႔မ်ားက စစ္အစိုးရ ႏွင့္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၉ ရက္ေန႔တြင္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္သြားခဲ့သည္။

သူတို႔ သြားရသည့္ ေနရာက (၀သပ) ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ပန္ဆန္းမဟုတ္။ (၀သပ) ေျမာက္ပိုင္းမွ သံလြင္ေတာင္ပိုင္းသို႔ ထိုးဆင္း လာ၍ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တြင္ လာ၍ အသစ္အေျခခ်သည့္ ေတာင္ပိုင္း (၀သပ) ဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ သူတို႔က ဗ်ဴဟာ အျမင္ ျဖင့္ ေတာင္ပိုင္းသို႔ ထိုးေဖာက္လာျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဗကပ တပ္ဖြဲ႔မ်ားကို အာဏာသိမ္းၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ တရုတ္ အစိုးရႏွင့္ ဆက္ဆံေရးက မေသခ်ာ။ ၀ေဒသတြင္က မည္သည့္သီးႏွံမွ် ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ထြက္သည္ မဟုတ္။ တရုတ္မွ တင္သြင္းသည့္ ဆန္၊ ရိကၡာကိုသာ မွီခိုေနရသည္။ တရုတ္အစိုးရက ပိတ္ဆို႔လိုက္ပါက ဟူ၍ တြက္ခ်က္ ျပင္ဆင္ခ်က္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ နယ္စပ္ကို ေျခကုတ္ယူ၍ အျခားလမ္းေၾကာင္းမ်ားထိုးေဖာက္လိုျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဘိန္းကုန္ ကူးရန္အတြက္ လမ္းေၾကာင္းခ်ဲ႔ထြင္လာသည္ဟုလည္း ေနာက္ပိုင္း ေလ့လာသူအမ်ားက သံုးသပ္ ၾကသည္။ မည္သို႔ ျဖစ္ေစ က်ေနာ္တို႔လည္း သူတို႔ကို စည္းရံုးဖို႔ လိုအပ္ေနသည္။ တခ်ိန္တြင္ ၀တပ္ဖြဲ႔မ်ား ေသနတ္ျပန္ ေပါက္ေစေရး အတြက္ တတ္ႏိုင္ သမွ် က်ေနာ္တို႔ ခ်ည္းကပ္ရမည္။ အနည္းဆံုး မိမိတို႔ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ား၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို ရွင္းျပႏိုင္မည္။ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အျမင္ခ်င္း ဖလွယ္ႏိုင္မည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ လက္နက္ဂိုေဒါင္မ်ားထဲမွ ေသနတ္မ်ား အကူ အညီေတာင္းလိုသည္ကလည္း စိတ္ထဲရွိေနၾကသည္။ ဦးေဏွာက္ႏွင့္ ေသနတ္လဲလွယ္ေရးပဲ ဆိုပါစို႔။ ဤသို႔ျဖင့္ ယခု ခရီးကို စြန္႔စားထြက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

၀တပ္ဖြဲ႔မ်ား အစုအျပံဳလိုက္ ေတာင္ပိုင္းသို႔ ေရႊ႔လာစဥ္တြင္ နယ္ေျမလုစစ္ပြဲႀကီး စေတာ့သည္။ ဤေဒသမ်ားက မူလက ခြန္ဆာ၏ ေမာင္ထိုင္းတပ္ (MTA) မ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ နယ္ေျမျဖစ္သည္။ ၀ တပ္မဟာမ်ား ဆင္းလာၿပီၾကားရေတာ့ ခြန္ဆာတပ္မ်ားကလည္း လမ္းမွျဖတ္တိုက္ၾကသည္။ (၀သပ) တပ္ရင္းမွဴးတဦးျဖစ္သူ ကိုအိုက္ေသာင္း ျပန္ေျပာျပသည္ကို သူ အမွတ္ရမိေသးသည္။

“က်ေနာ္တို႔ တပ္မဟာက ေတာင္ပိုင္းဆင္းလာေတာ့ လူ ၃,၀၀၀ ေလာက္ရွိတယ္။ အဲသည္မွာ ခြန္ဆာတပ္ေတြကလည္း လမ္းက ျဖတ္တိုက္ၾကတယ္။ တညမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ခြန္ဆာက ေပ်ာက္ၾကားခ်တာ တပြဲတည္းမွာ လူ ၃၀၀ ေလာက္ အက်အဆံုးရွိတယ္။ ဒီေနရာအေရာက္ ေဖာက္လာရတာဆိုရင္ အနည္းဆံုး ရဲေဘာ္ ၄၀၀-၅၀၀ ေလာက္ေတာ့ က်ခဲ့လိမ့္ မယ္”...
ဘုရားေရ...
သူတို႔ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ေပ်ာက္ၾကားတပြဲတည္းမွာ ၃၀၀ ေက်ာ္ က်ခဲ့ရသည္ ဆိုသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ အေတာ္ႀကီးေသာ စစ္ပြဲမ်ဳိးလည္း ဒီေနရာတြင္ ျဖစ္ခ့ဲလိမ့္မည္။ ေသြးခင္း၍ ယခုလမ္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့ရျခင္းလည္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ ယခင္က အေမ ရိကန္မ်ား လူနီရိုင္းမ်ား၏ မွ်ားမိုးေအာက္တြင္ အေနာက္ဘက္သို႔ နယ္ပယ္ခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့ရသည္မ်ဳိး ျဖစ္လိမ့္မည္။ ေတာ၏ နယ္ေျမပိုင္စား လုၾကသည့္ သဘာ၀၊ အားႀကီးသူတို႔သာ ရွင္သန္ႏိုင္သည့္ သဘာ၀ကိုလည္း ခ်က္ခ်င္း နားလည္လိုက္ရ သည္။

သူတို႔ကို လိုက္လံပို႔ေဆာင္သည့္ ၀ဗိုလ္မွဴး စိုင္းေပါက္သည္ပင္ ခပ္ေဖာင္ေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ သူက က်ည္ကာ အက်ၤ ီ၀တ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္း ျဖတ္သြားစဥ္မွာပင္ က်ည္ကာအက်ၤ ီႏွင့္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ရန္သူကလည္း မ်ားသည့္ပံု ေပၚေနသည္။ ေသနတ္အတိုကိုလည္း က်ည္ထိုး၍ ကားဒက္ရွ္ဘုတ္ထဲ ထည့္ထားေသးသည္။ (ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ေဟာ္တယ္တခု အထြက္တြင္ ဦးေခါင္းကို ေသနတ္ျဖင့္ပစ္၍ လုပ္ၾကံခံခဲ့ရၿပီး ဗိုလ္မွဴးစိုင္းေပါက္ ေသဆံုးခဲ့သည္။)

သူတို႔ကို တာ၀န္ေပးလိုက္သည္ကေတာ့ ၃-လ မစ္ရွင္ဟု ဆိုသည္။ သူတို႔လည္း မည္သည့္ အေျခအေနၾကံဳရပါ့....။

ေယာဟန္ေအာင္

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။ ေမွ်ာ္...