ေတာင္တန္း၊ သစ္ပင္၊ ေသြးစေတြပဲ သက္ေသခံေနေတာ့တယ္ (၅)

(၈)
“ကိုေဇာ္လြင္...မနက္ေစာေစာစီးစီး ေရေတြ ဘာေတြခ်ဳိးလို႔ပါလား။”
ေခ်ာင္းမွ ေရခ်ဳိးၿပီး၍ ျပန္တက္လာသည့္ သူ႔ကို ကိုထြန္းခင္က ေျပာလာသည္။
“ဟဲ...ဟဲ... မမလာမယ္ေလ...”
“ဟုတ္သားပဲ၊ နည္းနည္းေတာ့ ရိႈင္းမွ” ကိုထြန္းခင္ကလည္း ျပန္ေျပာသည္။

တကယ္ေတာ့ မမဆိုသည္က အျခားမဟုတ္ ၀တပ္မွဴး ခ်န္ခ်င္း၏ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္မွန္း မသိေသာ ဇနီးျဖစ္သည္။ ဒုတိယ ဇနီးဟုလည္းဆိုၾကသည္။ သူက ေဆးရံုသို႔ တပတ္၊ ဆယ္ရက္တခါလာၾကည့္၍ လူနာမ်ားကို အားေပးတတ္သည္။ သစ္သီး၊ လိေမၼာ္သီးမ်ားလည္း ၀ယ္လာေပးတတ္သည္။ ေဆးရံုေရာက္စဥ္တြင္ သူတို႔ဆရာလံုမ်ားႏွင့္လည္း ေတြ႔တတ္ၿပီး ပန္းသီး၊ လိေမၼာ္သီးမ်ား ၀ယ္လာေပးတတ္သည္။ အမ်ဳိးသမီးက အသက္ ၄၀-ခန္႔ ရွိမည္။ ရွမ္း-တရုတ္ကျပား ျဖစ္မည္ဟု ထင္သည္။ အသက္ႀကီးေသာ္လည္း ကိုယ္ခႏၶာအခ်ဳိးအစားေျပျပစ္၍ ၾကည့္ေကာင္းသည့္အထဲ ပါသည္။ ျပင္ဆင္မႈက လည္း ၿမိဳ႕သူတဦး ၿမိဳ႕တြင္ေနသည့္အတိုင္း ျပင္ဆင္ထားတတ္ေသာေၾကာင့္ ေတာထဲေတာင္ထဲ ၾကည့္၍ အလြန္ေကာင္း ေနသည္။ လက္တြင္လည္း ယခုေတာ့ စိန္လား၊ ပတၱျမားလား မမွတ္မိေတာ့ေသာ အဖိုးတန္လက္စြပ္တကြင္းကလည္း အေရာင္အ၀ါ တျဖတ္ျဖတ္ႏွင့္ ၀တ္ထားေသးသည္။ သူတို႔က ေဖာက္ျပန္စိတ္ႏွင့္ ၾကည့္မိၾကျခင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း မမ လာလွ်င္ အနည္း ငယ္ေတာ့ သူတို႔ ပို၍ သပ္ယပ္သန္႔ရွင္း ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ရိႈးထုတ္ထားတတ္ၾကသည္။ မမဟူ၍လည္း အခ်င္းခ်င္းသာ သိသည့္ နာမည္၀ွက္လည္း ေပးထားၾကေသးသည္။

၀ေတာင္ပိုင္း ဌာနခ်ဳပ္တပ္မွဴး ခ်န္ခ်င္းကေတာ့ ညေနေစာင္းဆိုလွ်င္ တခါတရံ ဌာနခ်ဳပ္ေနရာမ်ားသို႔ ျမင္းတေကာင္ျဖင့္ ေရာက္လာတတ္သည္။ အေညာင္းအညာေျပ ျမင္းစီးထြက္ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ တပ္မ်ား၊ ဌာနမ်ားကို လွည့္လည္စစ္ေဆး ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူလာလွ်င္ ေရွ႕က ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႔က ႀကိဳ၍ ပြိဳင့္ေျပးလာတတ္သည္။ ရဲေဘာ္ ၁၀ ေယာက္ခန္႔ ရွိမည္ ျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္တြင္လည္း တပ္အခ်ဳိ႔ပါတတ္သည္။ ခ်န္ခ်င္းတေယာက္သာ ျမင္းစီးလာၿပီး က်န္သူမ်ားက ေျပး၍ လာၾကရသည္။ အားလံုးက ေသနတ္ကို အသင့္အေနအထားကိုင္ထားၾကၿပီး၊ လံုျခံဳေရး ခလုပ္လည္း ဖြင့္ထားတတ္ၾကသည္။ သူတို႔အဖြဲ႔ လန္႔သည္က မေတာ္တဆ ဤရဲေဘာ္မ်ားသာ ခလုတ္တိုက္လဲပါက မေျပာေကာင္း ေျပာေကာင္း က်ည္ ထြက္သြား ႏိုင္သည္။ ေတာင္ေစာင္း ေျခသြားလမ္းကေလးမ်ားက မညီမညာရွိသလို က်ဥ္းလည္း က်ဥ္းသည္။ ဤအဖြဲ႔ လာလွ်င္ ဘာေျပာလာသည္ မသိ။ ၀ရဲ ေဘာ္မ်ားက ေရွ႔က ၀ဘာသာစကားျဖင့္ ေအာ္ဟစ္လာတတ္ၾကသည္။ တရုတ္ ရုပ္ရွင္ကား မ်ားတြင္ ေတြ႔ရတတ္သည့္ ဧကရာဇ္တေယာက္၊ ၿမိဳ႕စားနယ္စားတေယာက္ တိုင္းခန္းလွည့္လာသည္ႏွင့္ပင္ တူေနေသး ေတာ့...။

ေတာင္ေစာင္းတြင္ ေဖာက္ထားသည့္ လမ္းကေလးမ်ားက က်ဥ္းေသာေၾကာင့္ လမ္းေပၚရွိသူမ်ားက အားလံုးလမ္းေဘး ဆင္း၍ ထိုင္ေနၾကရသည္။ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဤစည္းကမ္းလုပ္ထားသနည္း။ မည္သူက အစဥ္အလာလုပ္ခဲ့ သနည္း ေတာ့ မသိ။ အစဥ္အလာလို ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ စစ္ေၾကာင္းလာၿပီဆိုလွ်င္၊ ယခုလို လူႀကီးတေယာက္ေယာက္ လာၿပီ ဆိုလွ်င္ ျမင္သမွ် ရြာသား အားလံုးက လမ္းေဘးဆင္းထိုင္ၾကရသည္။ ေခါင္းကို ငံု႔ထားရသည္။ ေမာ့မၾကည့္ရ။ ေတာင္မ်ား က အခ်ဳိ႔ ေနရာမ်ားတြင္ မတ္ေစာက္ေသာေၾကာင့္ လမ္းေဘးဆင္းၾကရသည့္ ရြာသားမ်ားမွာလည္း မသက္သာလွ။ လမ္း ေဘးရွိ သစ္ငုတ္၊ သစ္ပင္ကို ျမဲျမဲကိုင္၍ ျပဳတ္မက်ေအာင္ တဖက္က တြယ္ထားၾကရေသးသည္။

ေဘာ္လီေဘာပုတ္ေနသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားလည္း အားလံုးၿငိမ္။ ၀ေတာင္တန္းတြင္ ေတာင္မ်ားကိုျဖတ္၍ ေဘာ္လီေဘာကြင္း မ်ား ေဖာက္ထားတတ္ၾကရာ၊ ရဲေဘာ္မ်ား အားလပ္ခ်ိန္အတြက္ ကစားခုန္စားလုပ္ရန္မွာ ေဘာ္လီေဘာသာ ရွိသည္။ ေဘာ လံုးျပဳတ္က်သြားလွ်င္ေတာ့ ျပန္ေကာက္ရသည္မွာ မလြယ္ေက်ာ။ ဆင္းလိုက္ရသည့္ေတာင္က တေမ့တေမာ။ ခ်န္ခ်င္းလာ ခ်ိန္တြင္ ခပ္တည္တည္ေနႏိုင္သူဆို၍ သူတို႔တသိုက္သာ ရွိသည္။ “တပ္မွဴး.... ေနေကာင္းလား” သူတို႔က ေအာ္၍ ႏႈတ္ဆက္ တတ္သလို၊ တပ္မွဴးခ်န္ခ်င္းကလည္း လက္ျပန္ေျမႇာက္၍ ျပံဳးျပတတ္သည္။ သူတို႔က ဤယဥ္ေက်းမႈတြင္ ေဘးမဲ့ ရေနၾက သည္။

ထိုအခ်ိန္က ခ်န္ခ်င္းက အသက္ (၅၀) ခန္႔ရွိမည္။ အရပ္က မျမင့္၊ မနိမ့္၊ လူက ခပ္သြယ္လ်လ်သာ ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာ ကေတာ့ ထက္ျမက္သူတေယာက္ပံုမ်ဳိး ျဖစ္သည္။

ခ်န္ခ်င္း ေနရာအိမ္သို႔လည္း သူတို႔ ၂-၃ ေခါက္မွ် ေရာက္ၾကသည္။ အိမ္က တထပ္တိုက္သဖြယ္ တိုက္ပုကေလးျဖစ္သည္။ အုတ္ျဖင့္ေဆာက္ထားသည္လား၊ သစ္ျဖင့္ ေဆာက္ထားသည္လား ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့။ မွတ္မိသည္မွာ ပန္း ဥယာဥ္ျခံတခု လုပ္ထားၿပီး သပ္သပ္ယပ္ယပ္ႏိုင္သည္။ ခိုငွက္ကေလးမ်ား ေမြးထားၿပီး စားလိုလွ်င္ ေလေသနတ္ျဖင့္ ပစ္စားႏိုင္သည္။ ဤအိမ္တြင္းေရာက္သြားပါက ၿမိဳ႔ေပၚရွိ အိမ္တလံုးႏွင့္ ဘာမွ်မျခား၊ ေတာထဲရွိေနသည္ဟုပင္ ထင္စရာ မရွိ။ အသံုးအေဆာင္၊ ပရိေဘာဂမ်ားက ေျပာင္ေျပာင္ေယာင္ေယာင္ ရွိသည္။ မမကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ အိမ္ေနရင္း ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ ထဲက ၿမိဳ႕သူ တေယာက္လို ၀တ္ဆင္ထားသည္။ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ တရုတ္ဟင္းမ်ဳိးစံုျဖင့္လည္း ေႂကြးေမြးဧည့္ခံတတ္သည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ အိမ္တြင္ ေျမေအာက္ထပ္ ထည့္ထားျခင္းပင္။ ခ်န္ခ်င္းကေတာ့ ေျမေအာက္ထပ္တြင္ ေနပံုရသည္။

အိမ္ပတ္လည္တြင္ သူ၏ကိုယ္ရံေတာ္ အေစာင့္တပ္မ်ားႏွင့္ ဘန္ကာကတုတ္မ်ားလည္း အခိုင္အမာရွိသည္။ အခိုင္အမာ ဆိုသည္မွ သစ္လံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ပိုးထားသည့္ သစ္လံုးႀကီးမ်ားကို သံမဏိခ်ိတ္မ်ားျဖင့္ ျပန္၍ တြဲကုပ္ထားေသးသည္။

သူတို႔ ပထမေရာက္ရသည့္ အေၾကာင္းကေတာ့ ေဆးရံုတြင္ တက္လာသည့္ ျပႆနာတခုအေပၚ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာရန္ ျဖစ္သည္။ ေဆးရံုတြင္ လူနာတဦးလွ်င္ တေန႔ (၅) ဘတ္အသံုးစားရိတ္ေပးေသာ္လည္း၊ ေနာက္ပိုင္း စားဖိုတာ၀န္က်သူက ခိုးၾက၍ ျဖစ္မည္။ အစားအေသာက္ လစ္ဟင္းလာသည္။ ညံ့လာသည္။ ဤတြင္ ရဲေဘာ္မ်ားက ေဒါသပုန္ထကာ ဆူပူၾက သည္။ စားေသာက္ေနသည့္ ပန္းကန္ျပားမ်ားကို လႊင့္ပစ္ကာ ျပႆနာရွာၾကသည္။ ဤတြင္ ဤျပႆနာကို မည္သို႔ေျဖရွင္း ၾကမည္နည္းဟု ေဆြးေႏြးရန္ ျဖစ္သလို၊ တဘက္က သူတို႔ ဒီမိုကေရစီေက်ာင္းသားမ်ား ေျမႇာက္ေပး၍ ရဲေဘာ္မ်ား ထႂကြ ႏိုင္ၾကသည္ဟုလည္း သကၤာမကင္း ျဖစ္ေနပံုလည္း ရသည္။ ေဆြးေႏြးၾကေတာ့ စကားျပန္ျဖင့္ ေျပာၾကရသည္။

ခ်န္ခ်င္းက စီးပြားေရးဘိဇနက္တခု လည္ပတ္ေနပံုမ်ဳိးတြက္သည္။ ကိစၥအေသးအဖြဲ႔ျဖင့္ သူမရႈပ္ခ်င္။ ယခု ဗမာဆရာ၀န္ ေတြရွိေတာ့ သူတို႔အတြက္ အမ်ားႀကီး အက်ဳိးရွိသည္။ ဤလူနာမ်ားကို ခ်င္းမိုင္ပို႔၊ ထိုင္းႏိုင္ငံပို႔ ကုသရလွ်င္ သူ႔အတြက္ ကုန္က်စားရိတ္ ပိုမ်ားမည္။ သူတို႔ ေစတနာထား လုပ္ေပးၾကေသာေၾကာင့္လည္း သတင္းေကာင္းရသည္။ သူတို႔ အပင္ပန္း ခံၾကသည္ကိုလည္း အတိုင္းသား ျမင္ၾကရသည္။ သူတို႔ကိုလည္း လက္မလႊတ္ခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ ယံုၾကည္မႈ ရွိ-မရွိ ဆိုသည္ ကေတာ့ ေျပာရခက္သည္။ အက်ဳိးစီးပြားကိစၥ ျဖစ္သည္။ ခ်န္ခ်င္းက ေျပာလာသည္။ သူတို႔ကို စားဖိုအတြက္ စားရိတ္မ်ား ထုတ္ေပးမည္။ သူတို႔က တာ၀န္ခံ စီမံခန္႔ခြဲေပးပါရန္ ကမ္းလွမ္းလာခဲ့သည္။

သူတို႔ မလုပ္ခ်င္။
“ဒီလို တပ္မွဴး.... က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္တက္တုန္းက အေဆာင္ေတြမွာ လုပ္တဲ့နည္း ရွိပါတယ္။ အေဆာင္ေတြမွာလည္း ဟင္း၊ အစားအေသာက္ မေကာင္းရင္ ေက်ာင္းသားေတြက ျပႆနာ ရွာၾကပါတယ္။ အဲသည္ေတာ့ လုပ္ထားတဲ့ စနစ္က မနက္ေစ်း၀ယ္ထြက္တဲ့အခါ ေက်ာင္းသားထဲက ကိုယ္စားလွယ္ တေယာက္လိုက္၊ သူက စားခ်င္တာကို ေပးထားတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ တြက္ခ်က္ၿပီး၀ယ္၊ အဲသည္ေတာ့ ပိုက္ဆံခိုးတာတို႔ မသကၤာတာတို႔ မျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ ဟင္း မေကာင္းရင္လည္း သူ႔ကိုေျပာ။ ေက်ာင္းသားေတြကပဲ စီမံၾကတာဆိုေတာ့ ျပႆနာတခု ရွင္းသြားတယ္။” ကို၀င္းႏိုင္က အၾကံျပဳသည္။

ေနာက္ေတာ့ ဤအစီအစဥ္ တည့္သြားသည္။ ေနာက္ပိုင္း ေစ်း၀ယ္ထြက္လွ်င္ ေဆးရံုမွ နာလံထ၊ သြားလာႏိုင္သည့္ လူနာ ကိုယ္စားလွယ္တေယာက္လိုက္သည္။ သူတို႔ ေဆးရံုက အမွာေတာ္ရွိသည့္ ေဆး၀ါး၊ ပစၥည္းမ်ားစာရင္းတြင္လည္း ျပႆနာ ရွိလာ ခဲ့သည္။ သူတို႔က အမွာစာရင္းေပးသည္။ အ၀ယ္ေတာ္က ၿမိဳ႔အသြားအျပန္ လုပ္ေနသည့္ အျခား တရုတ္လူမ်ဳိးတဦး။ ပတ္တီး အလိပ္ (၁၀၀) မွာလွ်င္ (၅၀) ခန္႔သာ ပါလာတတ္သည္။ အခ်ဳိ႔ေဆးမ်ားက မပါ။ သူတို႔အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ရွင္းသည္။ ပစၥည္းသယ္လာသည့္ လားတေကာင္ ဘယ္ေရာက္သြားသည္ မသိ။ ထြက္ေျပးသြားသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ စနစ္ အတြင္း ျခစားေနမႈကို ျမင္လာရသည္။ သူတို႔ကိုလည္း ေဆးအ၀ယ္ထြက္ရာတြင္ တဦး လိုက္ရန္ေျပာသည္။ ပထမပိုင္းတြင္ ကိုေဇာ္ထြန္း လိုက္ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ စဥ္းစားၾကၿပီး၊ မလိုက္ေတာ့ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သူတို႔ ရသမွ်ႏွင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေကာင္းေအာင္လုပ္မည္။ ဤဘိဇနက္ႀကီးတြင္ သူတို႔အတြက္ အက်ဳိးစီးပြား မရွိသလို၊ သူတို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ ကလည္း (၀သပ) တပ္မေတာ္ႀကီးကို စည္းကမ္းထိန္းသိမ္း ျပဳျပင္ေပးရန္ ေရာက္လာသည္ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ကလည္း (၀သပ) တပ္ထဲတြင္ အာဏာထူေထာင္လိုၾကသူမ်ား မဟုတ္ပါ။ အကယ္၍ သူတို႔က မလိမ္မိုး မလိမၼာ ေဆးအ၀ယ္ခရီးတြင္ လိုက္ေနပါက ရန္သူမ်ားလာလိမ့္မည္။ အ၀ယ္ေတာ္တေယာက္လည္း သူတို႔ေၾကာင့္ အျပစ္ဒဏ္ေပးခံရႏိုင္သည္၊ ျပဳတ္ သြားႏိုင္သည္။ ဤထက္ဆိုးသည့္ ျပစ္ဒဏ္လည္း ခံရႏိုင္သည္။ အၿငိႇဳးအေတးရန္ ရွိလာမည္ကိုလည္း သူတို႔က မလိုလားပါ။

အမွန္တြင္ အားလံုးက စီးပြားေရးႀကီးတခု၊ ဘိဇနက္ႀကီး တခုလို လည္ပတ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္ကို သူတို႔ သေဘာေပါက္ လာၾကသည္။ သူတို႔ကေတာ့ ရွင္းသည္။ အမ်ားအက်ဳိး ေစတနာသန္႔သည္။ ကိုယ္က်ဳိး ဘာမွ် ထည့္တြက္မထားခဲ့ပါ။ ကုသ ေနရေသာ လူနာမ်ားမွာလည္း လူသားတေယာက္ မေသသင့္ဘဲ မေသရေလေအာင္ ကုသေပးေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဘာအတြက္မွ် ရည္ရြယ္ခ်က္ ထား၍ လုပ္ေပးေနျခင္း မဟုတ္။ ခြန္ဆာတပ္မ်ားကို မုန္းတီးရန္ၿငိႇဳးရွိ၍ မဟုတ္သလို၊ ဤစစ္ပြဲ ႀကီး ဆက္လက္ ေတာက္ေလာင္ေနေစေရးအတြက္လည္း မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ရည္ ရြယ္သည္ကေတာ့ (၀သပ) ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ ရင္းႏွီး ထားလိုမည္။ တခ်ိန္ သူတို႔ ေသနတ္မ်ားကို စစ္အစိုးရဘက္သို႔ ျပန္လွည့္ ေစရမည္။ သူတို႔ ယံုၾကည္ ေမွ်ာ္လင့္ထား သည့္ ဒီမိုကေရစီရွိသည့္၊ တိုင္းရင္းသားမ်ား အခ်င္းခ်င္း ေအးအတူပူအမွ် ညီၫြတ္ မွ်တ ခ်စ္ၾကည္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္မည့္ ျမန္မာျပည္အနာဂတ္သစ္ အေၾကာင္း ရွင္းျပလိုသည္။ ဤမွ်ထက္မပိုခဲ့။

(၉)
ထိုစဥ္က ေတာင္ပိုင္းဌာနခ်ဳပ္၏ တပ္မွဴး ခ်န္ခ်င္းကို “ေ၀” ညီအစ္ကိုမ်ားထဲမွ တေယာက္ဟုသာ သူတို႔သိထားခဲ့သည္။ တရုတ္လူမ်ဳိးဟု သူတို႔သိေသာ္လည္း၊ ထင္သည္က ယခင္တရုတ္ျပည္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသို႔ ညီေနာင္ပါတီခ်င္း စစ္ကူအျဖစ္ ေပးပို႔ကူညီခဲ့သည့္ တရုတ္ေကဒါေဟာင္း တေယာက္ဟုသာ ထင္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း သူ႔အေၾကာင္း ျပန္ေလ့လာ ၾကည့္မိေသာအခါ သူတို႔ အထင္ႏွင့္ အျမင္ လြဲမွားေနခဲ့သည္။

ခ်န္ခ်င္းဘ၀ဇာတ္လမ္းကလည္း တကယ့္ ေဟာလီး၀ုဒ္ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လို။
ေဟာင္ေကာင္ရုပ္ရွင္တခုလို။
သူက ယခင္ကူမင္တန္ပါတီ အဆက္အႏြယ္တဦး ျဖစ္သည္။ ယူနန္ျပည္နယ္ဖြား ျဖစ္သည္။ ၁၉၄၉ တြင္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီက ေအာင္ပြဲခံေသာအခါ ကူမင္တန္တပ္မ်ား ထြက္ေျပးၾကရသည္။ သူက မိသားစုႏွင့္အတူ ၀ေတာင္တန္းေဒသရွိ ေက်းရြာမ်ားထဲသို႔ ကူမင္တန္ အႂကြင္းအက်န္တပ္မ်ားႏွင့္ အတူ “ဗင္ဗြန္း”ဟူ၍ စခန္းအေျခခ်ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကာကြယ္ေရး ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနသူ ခြန္ဆာႏွင့္ သူတို႔ညီအစ္ကိုက ကုန္သြယ္ျဖစ္ၾကသည္။ “ေ၀ဆူေလာင္း၊ ေ၀ဆူကန္း၊ ေ၀ဆူယင္”ဟူ၍ ညီအစ္ကို ၃-ဦး ရွိသည္။ ေနာက္ပိုင္း ၁၉၆၄ ခုႏွစ္တြင္ ခြန္ဆာ၏ တပ္ဖြဲ႔သို႔ သူတို႔ ညီအစ္ကို ၃-ဦး ၀င္ သည္ဟု သိရသည္။ ခြန္ဆာထံတြင္ ေ၀ဆူကန္းက ေရဒီယို ေအာ္ပေရတာ၊ ေနာက္ေတာ့ ဘ႑ာေရးဌာနတြင္ တာ၀န္ရ လာသည္။ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္လိုျပႆနာ ျဖစ္သည္မသိ။ ခြန္ဆာႏွင့္ ကြဲၾကျပန္ၿပီး၊ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္တြင္ သူတို႔ ညီအစ္ကို ၃-ဦးကို ခြန္ဆာက ဖမ္းထားလိုက္သည္။ သူတို႔က ခြန္ဆာထံမွ အေစာင့္မ်ားကို လာဘ္ထိုးၿပီး ျပန္ထြက္ ေျပးလာႏိုင္ၾကျပန္ သည္။ မည္သို႔ ျပဳလိုက္သည္မသိ။ သူတို႔ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဤအျဖစ္အပ်က္အၿပီး လူအေတာ္မ်ားမ်ားကို လည္း ခြန္ဆာက သူတို႔ညီေနာင္ လြတ္ေျမာက္သြားမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ သုတ္သင္ပစ္ခဲ့ေသးသည္ဟုလည္း ဆိုၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ (၁၉၈၂-၈၃) တြင္ တိုင္၀မ္ေရာက္သြားၿပီး ခိုလႈံျပန္သည္။

သူတို႔သိထားသည့္ “ခ်န္ခ်င္း”ဟူသည့္ နာမည္က ထိုင္းအမည္ ျဖစ္သည္။ ပရာဆစ္ (Prasit) ဟု ေခၚၿပီး၊ နာမည္ အျပည့္ အစံု က ပရာဆစ္ ခ်န္ခ်ဳိင္း ခ်ီ၀င္နစ္ပန္ယာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔က ကြန္ျမဴနစ္မဟုတ္သည့္ ၀အမ်ဳိးသားေရး တပ္ဖြဲ႔မ်ား ျဖစ္သည့္ WNO ႏွင့္ ျပန္ေပါင္းဖြဲ႔ၾကျပန္သည္။ အိုက္ေခ်ာင္ေစာ (Ai Xiaohseu) ၏ တပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ေပါင္းၿပီး နယ္စပ္တြင္ ေျခကုတ္ ျပန္ယူၾကျပန္သည္။ (၁၉၈၈) တြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္း ဘိန္းမ်ားႏွင့္ ဖမ္းမိ၍ ေ၀ဆူကန္း ေသဒဏ္ အျပစ္ေပး ခံရ ေသာ္လည္း ဇာတ္လိုက္ဆန္ဆန္၊ မည္သို႔လုပ္လိုက္သည္မသိ၊ ျပန္လြတ္လာျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုး ကြန္ျမဴနစ္ေဟာင္း ၀တပ္ဖြဲ႔မ်ားက ေတာင္ပိုင္းသို႔ ထိုးေဖာက္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ WNO ၀တပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ျပန္ပူးေပါင္း မိၾကၿပီး၊ သူက (၀သပ) ၏ အျမဲတန္း ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ (၀သပ) ေတာင္ပိုင္းဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ကို ကြပ္ကဲ ႀကီးၾကပ္ရန္ တာ၀န္ခံျဖစ္လာ ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေစ်းေပါေပါပဲပဲေတာ့ ျဖစ္ဟန္ မတူပါ။ သတင္းမ်ားအရ ဤသို႔အေပး အယူတည့္ရန္အတြက္ ဘတ္သန္း (၄၀) (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁. ၆ သန္းကို (၀သပ) ဗဟိုသို႔ ေပးခဲ့ရသည္ဟုလည္း ၾကားၾကရသည္။ [ယခုေတာ့ သူက ႏိုင္ငံတကာမွ အလိုရွိေနသည့္ နာမည္ႀကီး ဘိန္းရာဇာ ေ၀ဆူကန္း (Wei Hseu-Kang) ျဖစ္ေနသည္။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုက ၁၉၉၈ ခုႏွစ္တြင္ သူ႔ကို ေဒၚလာ ၂-သန္း ဆုေငြထုတ္၍ မူးယစ္ေဆးကုန္သြယ္ ေရး အတြက္ အလိုရွိေနသူ အျဖစ္ ၀ရမ္းထုတ္ေၾကျငာခဲ့သည္။]

သူႏွင့္ အတူပါလာၾကသည့္ ကူမင္တန္တရုပ္မ်ားက တပ္မွဴးမ်ား၊ အ၀ယ္ေတာ္မ်ား တာ၀န္ယူထားၾကသည္။ စစ္ပြဲျဖစ္လွ်င္ လည္း ယခင္ဘယ္မွာေနမွန္း မသိၾကသည့္ တရုတ္အဖိုးႀကီးမ်ား ေရာက္လာၿပီး အၾကံေပးၾကသည္။ ယခင္ ၀ေစာ္ဘြား၊ ၀ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အမ်ဳိးအႏြယ္မ်ားကိုလည္း တပ္မွဴးရာထူးမ်ား သင့္ေတာ္သလို ေပးထားၾကသည္။ ထိုစဥ္က သူတို႔ ေနထိုင္ရာ စခန္းကို တရုတ္ဘာသာျဖင့္ “စမ္လူေယာင္း” ဟု ေခၚၾကသည္။ အဓိပၸါယ္က ဂဏန္း (၃၆၁) ျဖစ္သည္။ တပ္မဟာ နံပါတ္လား၊ ေတာင္ကုန္းအမွတ္လား သူေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့။ သူေသခ်ာမွတ္မိေနသည္ကေတာ့ ဤတရုတ္မ်ားႏွင့္ ၀ရဲေဘာ္ မ်ားအၾကား မညီမွ်မႈ၊ ျပႆနာ တစံုတရာ ရွိေနၾကျခင္းပင္။

၀ျပည္ေသြးစည္းညီၫြတ္ေရးတပ္မေတာ္၏ လက္ေမာင္းဘက္တံဆိပ္ပံု
ဒီပံုကို ဒီေနရာကေန ရယူပါတယ္။

(၀သပ) အတြင္း ရံုးသံုးဘာသာစကားက တရုတ္စာျဖစ္သည္။ ၀စာေပက ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မေပၚထြန္းေသး။ ထို႔ အျပင္ ေသၾက၊ တိုက္ၾကရသည္မွာ ၀မ်ားျဖစ္ၿပီး တရုတ္မ်ား၏ ႂကြယ္၀မႈက အတိုင္းသား ျမင္ေနၾကရသည္။ ထိုစဥ္က UWSA (၀သပ) ၏ ဘက္တံဆိပ္ကို ၀ရဲေဘာ္မ်ားက မႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကေၾကာင္းကိုလည္း သူတို႔ အမွတ္ရေနေသးသည္။ လက္ေမာင္းဘက္တံဆိပ္က ေတာင္သံုးလံုးေပၚတြင္ နဂါး တစ္ေကာင္လား၊ ႏွစ္ေကာင္လား မသိ။ ပ်ံေနသည့္ ပံုျဖစ္သည္။ ယခုေဖာ္ျပထားသည့္ ဘက္တံဆိပ္ကဲ့သို႔ ေသေသသပ္သပ္ မရွိေသး။ ေတာင္ ၃-လံုးပံုကလည္း ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ဆြဲထား သည့္ ဘုရားစူးေတာင္ (၃) လံုး။ တပ္မဟာအမွတ္ကလည္း ၁၇၁ မဟုတ္ဟုေတာ့ ထင္သည္။ ေသခ်ာ မမွတ္မိ။ ေသခ်ာ သည္က နဂါးပ်ံေနသည္ကို မႀကိဳက္ၾကခ်င္းပင္။ ၀အရာရွိမ်ားက သိသိသာသာပင္ ၎ဘက္တံဆိပ္ကို မတတ္ၾက။ ရဲေဘာ္ မ်ားကလည္း မႀကိဳက္ေၾကာင္း ေျပာင္ေျပာၾကသည္။

ေယာဟန္ေအာင္

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။ ေမွ်ာ္....

အကိုးအကား။
1. www.shanland.org
2. BERTIL LINTNER, "THE POLITICS OF THE DRUG TRADE IN BURMA"
OCCASIONAL PAPER NO.33, INDIAN OCEAN CENTRE FOR PEACE STUDIES, The University of Western Australia, Nedlands, Western Australia, 6009. PP-(29-33)
3. Bruce Hawke, BURMA'S CEASEFIRE AGREEMENTS IN DANGER OF UNRAVELING, JANE'S INTELLIGENCE REVIEW, 1 November, 1998.