“က်ေနာ္တို႔ ၀ေဒသမွာ လင္မယားလုပ္တန္းကစားၾကတယ္။ ပထမ အရုပ္ကေလး ၂-ခု လုပ္ပါတယ္။ တခုက ေယာက္်ား ေလးပါ။ ေနာက္တခုက မိန္းကေလးအရုပ္ပါ။ ေနာက္ေတာ့ အဲသည္ အရုပ္ကေလး ၂-ခုကို ျခံဳပုတ္ေနာက္ထဲမွာ ခဏထား လိုက္တယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ မိန္းကေလးအရုပ္ကို အ၀တ္ေတြ ထပ္ပတ္လို႔ နည္းနည္း၀ေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခဏၾကာ တဲ့အခါမွာ ေနာက္ထပ္အရုပ္ေသးေသးေလး လုပ္ပါတယ္”
ကိုအိုက္ေသာင္းက သူ၏အေတြ႔အၾကံဳကို ျပန္ေျပာျပေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ဤေဒသသို႔ ေရာက္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ဗမာရည္လည္သူ ကိုအိုက္ေသာင္းႏွင့္ ပို၍ ေပါင္းျဖစ္ၾကသည္။ လူရည္လည္သူ ဆိုသည္မွာလည္း သူက စစ္ကိုင္း တိုင္းရင္းသား ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးသိပၸံတက္ၿပီးမွ ေတာခိုလာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သူက ၀တပ္ရင္းတခု၏ ဒု-ရင္းမွဴး။ ရင္းမွဴးက ကိုညီဟု ေခၚသည္ဟု သူမွတ္မိေနသည္။ ကိုအိုက္ေသာင္းက ေအးေဆးေဆးေဆး ေနတတ္ေသာ္ လည္း လူရြတ္၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးသိပၸံတက္ေနစဥ္မွာပင္ ဆရာ၊ ဆရာမ၊ အျခား ေက်ာင္းသား အားလံုးက အေၾကာင္းသိၿပီး လက္လန္ ၾကရသူ။
အခု သူက ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးသိပၸံတက္စဥ္က အေတြ႔အၾကံဳကို ျပန္ေျပာျပေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆရာမႀကီးက တိုင္းရင္းသား ေက်ာင္း သားမ်ားကို အလွည့္က် တိုင္းရင္းသား ရိုးရာ ကေလး ကစားနည္းမ်ားကို ေျပာျပခိုင္းသည္။ သူအလွည့္ေရာက္ ေတာ့ သူက အတည္ေပါက္ႏွင့္ အထက္ေဖာ္ျပပါအတိုင္း ထေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အမွန္တကယ္တြင္ေတာ့ ၀ေဒသတြင္ ကေလးမ်ားက ဤသို႔ မကစားၾကပါ။ ဆရာမႀကီးက အပ်ဳိႀကီး။ မ်က္ႏွာနီ တက္လာသည္။
“ဆရာမႀကီး မ်က္ႏွာက ပထမဟုတ္မလား နားေထာင္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း နီတက္လာတယ္။ က်ေနာ္ ကလည္း သူ႔ကို မၾကည့္ဘူး။ ဆက္ေျပာတယ္။ ေနာက္တခါ အရုပ္ကေလး ၂-ရုပ္ကို တခါ ျခံဳေနာက္ထဲ ထည့္လိုက္ျပန္ တယ္။ ဒီတခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး... အိုက္ေသာင္း ...ေတာ္....ေတာ္ၿပီ... ထိုင္ေတာ့ ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့တာပဲ။ တခ်ဳိ႔က တခြိခြိ ရယ္ေန ၾကတယ္။ ”
ကိုအိုက္ေသာင္းက ၀၀၊ မဲမဲ။ အရပ္ကေတာ့ မပုမျမင့္ဟု ဆိုရမည္။ မ်က္ႏွာ ျပဲျပဲႏွင့္ ေက်ာက္ေပါက္မာသဲ့သဲ့ရွိသည္။ တပ္ရင္း မွဴးလုပ္သူ ကိုညီက သူတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးအရ သိပ္စကားေျပာ မျဖစ္လွပါ။ သူက အရင္က (သကဆဖ) ေခၚ အစိုးရဖြဲ႔ထားေပးသည့္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔မ်ားထံမွ လာသူျဖစ္ၿပီး၊ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း မႏူး မနပ္ ေတာအထာ မနပ္ေသးသည့္ ၿမိဳ႕သားေပါက္စမ်ားဟုသာ သေဘာထားသည္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ (၀သပ) တပ္မေတာ္ႀကီးကို စည္းရံုး လိုက္မည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္ထားခဲ့သည္ကလည္း ယခုျပန္ေတြးေတာ့ မ်က္ႏွာေႏြး၍ ရွက္စရာ။ ကိုအိုက္ေသာင္းႏွင့္ ရင္းႏွီး သည္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္မ်ားႏွင့္ လားလားမွ်မဆိုင္။ ၿမိဳ႕ေပၚယဥ္ေက်းမႈ ခံစားႏိုင္ပံု ျခင္း တူေသာေၾကာင့္သာ ပို၍ ေပါင္းမိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ကိုအိုက္ေသာင္းႏွင့္ ေပါင္းျဖစ္ေတာ့ အေသာက္အစားေလးလည္း ပါလာခဲ့သည္။ ေသာက္ျဖစ္သည္ကေတာ့ ထိုင္းမွလာ သည့္ စပါးႏွံေခၚ အရက္ျဖဴ (ေလာက္ေခါ၀္) သာ ျဖစ္သည္။ လက္နက္ျပင္ဌာနမွာ မဖြားရင္ လက္ပစ္ဗံုးလုပ္သည့္ အိုက္ ေပါင္းလည္း သူတို႔၀ိုင္းတြင္ လာဆံုတတ္သည္။ (သူက ေနာက္ပိုင္း သူ႔ဘာသာဗံုးကြဲၿပီး ေသသည္ဟု ၾကားရသည္။) ၀ေဒသတြင္ တာ၀န္ထမ္းေနသည့္ သူတို႔ ရဲေဘာ္မ်ားအားလံုး ကို လခေပးထားသည္။ မ်ားမ်ားေတာ့ မဟုတ္။ ေဒါက္တာ ပါက်င္က မည္မွ် ရသည္မသိ။ ေဆးေက်ာင္းသား ၂-ဦးကေတာ့ တေယာက္ (၅၀၀) ဘတ္ခန္႔ တလေပးသည္။ သူတို႔ အကူ (၂) ေယာက္ကေတာ့ တေယာက္ (၂၄၀) ဘတ္စီ ရၾကသည္။ သည္ေငြမ်ားကိုလည္း အားလံုးက ဘံုသေဘာစုထားကာ အတူတူစား၊ အတူတူသြား လုပ္ေနၾကေသာေၾကာင့္ ျပႆနာလည္း မရွိလွပါ။ ေသာက္ရန္ အစပ်ဳိးသူကေတာ့ ကို၀င္းႏိုင္ ႏွင့္ သူျဖစ္သည္။ စခန္းထဲရွိ ေစ်းဆိုင္ကေလး ၂-ဆိုင္တြင္လည္း ထိုင္းပစၥည္းမွန္သမွ်၊ အရက္ပါ အကုန္ရသည္။ သည္ေတာ့ ညေနဆိုလွ်င္ အျခားလုပ္စရာလည္း မရွိ။ ေငြကလည္း ထူးထူးေထြေထြ သံုးစရာမရွိ။ နည္းနည္းေလး ရီေ၀ ရီေထြႏွင့္ ညေန ခင္းကို ခပ္ေထြေထြ ကုန္ဆံုးလိုက္ရပါလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္ပါမည္လဲ...
ဤကိစၥကို ကို၀င္းႏိုင္က စသည္။ “ေဟ့.... ကိုေဇာ္ထြန္း။ ဒီညကြာ ငါတို႔နည္းနည္းေသာက္ခ်င္တယ္။ ငါတို႔ ထည့္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံက နည္းနည္းယူ ေသာက္မယ္ကြာ။ မင္းတို႔ မေသာက္ခ်င္လည္းေန။ ငါနဲ႔ ကိုေဇာ္လြင္နဲ႔ ေသာက္မယ္။”
သူတို႔ ကလည္း အခ်င္းခ်င္း ျပႆနာဟု မျမင္ၾကပါ။ ကိုေဇာ္ထြန္းက အရက္ဘာညာ သိပ္မႀကိဳက္။ သူက စည္းႏွင့္စနစ္ႏွင့္ ေနခ်င္သူ။ ခပ္တည္တည္ လုပ္၍ ေလးနက္သည့္ဟန္ဖမ္းေနခ်င္သူ။ ကိုေဇာ္ထြန္းႏွင့္ ကိုထြန္းခင္တြင္ အျခားအေၾကာင္း တရပ္လည္း ရွိေနေသးသည္။ သူတို႔က လက္၀ဲအယူအဆ နည္းနည္း သန္ၾကသည္။ လက္၀ဲစာအုပ္မ်ား ဖတ္သည္။ လူက လည္း ၀ဲခ်င္သည္။ ဤေဒသသို႔ တာ၀န္ေပးစဥ္က ေရာက္လာသည္မွာလည္း တခ်ိန္က သူတို႔ႀကိတ္၍ ေလးစားခဲ့ရသည့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ျပည့္သူ႔တပ္မေတာ္သား၊ ၀စစ္သားမ်ားကို ေတြ႔ခ်င္လြန္း၍ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔က ၀ရဲေဘာ္မ်ား ၀တ္သည့္ အစိမ္းႏုေရာင္ ခါးတို စစ္အက်ၤ ီကို ခံုခံုမင္မင္ ၀တ္သည္။ ၀စစ္သားမ်ား၏ ကြန္ျမဴနစ္ပံုဦးထုပ္စိမ္း ေလးကို ခံုခံုမင္မင္ ေဆာင္းသည္။ ျမန္မာျပည္မွ စစ္ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားသဖြယ္ လူကလည္း ပို၍ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္ေန သလို။
သည္လိုႏွင့္ ညေနဆိုလွ်င္ သူႏွင့္ ကို၀င္းႏိုင္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားသည္။ မွန္ၿပီး ရီေ၀ေ၀ႏွင့္ ျပန္လာတတ္သည္။ စခန္းမွာက ညေနေစာင္းမွ ည ၉း ၀၀ နာရီအထိ လွ်ပ္စစ္မီးရေတာ့ မီး မပိတ္ခင္အခ်ိန္ကို နည္းနည္းႀကိဳ၍ ျပန္လာရသည္။ သူတို႔ ညစာ စားလွ်င္ေတာ့ မီးခြက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းသည့္ ညစာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္မည္ဟု သူေတြးၾကည့္မိသည္။ နည္းနည္း ၾကာလာေတာ့ ကိုေဇာ္ထြန္းတို႔လည္း မေနႏိုင္ေတာ့။ ညဖက္ ရုပ္ျမင္သံၾကား ၾကည့္ရန္ ဆိုသည္မွာလည္း သူတို႔နားမလည္ သည့္ ထိုင္းဘာသာႏွင့္ ခ်ယ္နယ္လိုင္းမ်ားသာ ရွိသည္။ ေျပာစရာ စကားကလည္း သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္ဘ၀ အူမေခ်းခါး မက်န္ ကုန္၍ တျဖည္းျဖည္း ပါးလ်ားလာသည္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႔၏ ၆-နာရီေနာက္ပိုင္း ညေန၀ိုင္းတြင္ ကိုေဇာ္ထြန္းေရာ၊ ကိုထြန္းခင္ပါ အတူ ပါလာၾကေတာ့သည္။ သူထင္သည္ကေတာ့ သည္ပံုဆိုလွ်င္ ဘံုစုထားသည့္ေငြကေလးထဲမွ စေကး နစ္နာမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ၀င္ႏႊဲလာသည္လည္း ျဖစ္ၿခိမ့္မည္။ အာလံုး သာတူညီမွ်ဆိုေတာ့ ေသာက္တာေတာင္ သာတူ ညီမွ် ျဖစ္ဖို႔လိုေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။ ၄-ေယာက္သားျဖစ္လာ၍ ၀ိုင္းက ပို၍ၿမိဳင္ဆိုင္လာသည္။
ဆရာပါက်င္ကေတာ့ ဤႀကိတ္၀ိုင္းမ်ားတြင္ မပါတတ္ပါ။ သူက လူႀကီးပီပီ ေနတတ္သည္။ စာတအုပ္ကို ဖတ္လွ်င္ ဖတ္ေန မည္။ ေရဒီယိုကို ဟိုသည္ လိႈင္းညိႇ၍ နားေထာင္ေနမည္။ သို႔မဟုတ္ ေနက်ခ်ိန္ နီက်င္အရိပ္ထိုးေနသည့္ အျခား ၀ေတာင္ ကုန္း ေျပာင္ေျပာင္မ်ားကို ေငးေမာ၍လည္း ေနတတ္သည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အိမ္သူကို လြမ္းေနဟန္လည္း တူသည္။ သူ၏ ဇနီးသည္က ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီးတဦး၏ သမီးျဖစ္ၿပီး၊ ယခုေတာ့ ရန္ကုန္တြင္ သား၊ သမီးႏွင့္ အတူ က်န္ေန ရစ္သည္။ သူ႔အဖို႔ ေနာက္ဆံတင္းစရာ ေတြးေတာေနသည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူလည္း လူသားပီပီ အလြမ္းဓါတ္ခံမ်ား ႂကြေနႏိုင္ပါသည္။
ဆရာပါက်င္ကိုေတာ့ သူတို႔အားလံုးက ေလးစားၾကသည္။ ခ်စ္ ေၾကာက္ ရိုေသ၊ အားလည္းကိုးၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒါက္တာပါက်င္ကို နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ခုမိေသာ ကိစၥေလးလည္း ရွိသည္။ ၀ဌာန ခ်ဳပ္တြင္ စားဖိုေဆာင္က ရဲေဘာ္ မ်ားအတြက္ ဘံုစားရိပ္သာ ရွိသလို၊ အရာရွိ မ်ားအတြက္ သီးသန္႔ စားရိပ္သာ (Mess) ရွိသည္။ ေနရာက သူတို႔ႏွင့္ မနီးမေ၀း။ ေတာင္ကုန္းေလးတခုအေပၚမွာ။ ဤ အရာရွိ စားရိပ္သာက အဆင့္ျမင့္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ စားေသာက္ဆိုင္ ရက္စေတာ ရန္႔ အငယ္ကေလးတခု နီးပါးမွ် ရွိသည္။ မိမိစားခ်င္တာ မွာထားလွ်င္ ခ်က္ေပးသည္။ ခ်က္ထားေသာ ဟင္းကို မႀကိဳက္လွ်င္ လည္း တခုခုခ်က္ေပး၊ ေက်ာ္ေလွာ္ေပးရန္ ေျပာႏိုင္သည္။ သူတို႔ေရာက္စက ၀ဌာနခ်ဳပ္မွ လူႀကီးမ်ားက အရာရွိ စားရိပ္သာ တြင္သာ စားရန္ အၾကံျပဳၾကသည္။ ဆရာပါက်င္က သူတို႔ႏွင့္ မတိုင္မပင္ ပယ္ခ်ခဲ့သည္။ ေဆးရံုမွ လူနာရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ အတူ တူ စားမည္ဟု ဆိုခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေဆးရံုစားဖိုတြင္သာ သူတို႔ တေလွ်ာက္လံုး နပန္းလံုးၾကရေတာ့သည္။
သို႔ေပသည့္ ညေနပိုင္းေတာ့ ထမင္းၿမိန္တတ္သည္။ ထမင္းၿမိန္ေဆးကေလးလည္း မွီ၀ဲထားသည္ မဟုတ္ပါလား။
(၇)
ေဆးရံုတြင္ သာမန္အခ်ိန္၌ အလုပ္မမ်ားလွေသာ္လည္း တိုက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ၿပီဆိုလွ်င္ လူနာမ်ားက စုျပံဳက်လာတတ္သည္။ လူနာ ၈၀-၉၀ အထိ ျပံဳက်လာတတ္သည့္ ေန႔မ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။ ဤကဲ့သို႔ေန႔မ်ဳိးတြင္ နံနက္ (၈) နာရီေလာက္မွ စ၍ ည (၉) နာရီေလာက္အထိ မနားတမ္း လုပ္ၾကရသည္။ ဒဏ္ရာရလာသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားကို အနာေဆးထည့္။ ပတ္တီးစီး။ ခြဲခန္း သို႔ ပို႔၍ ခြဲစိတ္ကုရသူမ်ားလည္း ရွိသည္။
ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ ၀တပ္မွဴးမ်ားက ညေနဆိုလွ်င္ လာေစာင့္ေနတတ္ၾကေသာ္လည္း သူတို႔အဖြဲ႔ အလုပ္ရႈပ္၍ လံုးပန္း ေနၾကသည္ကို ျမင္သည္။ သူတို႔ကိုလည္း အေတာ္ေက်းဇူးတင္ၾကသည္။ သူတို႔ကလည္း ခြဲခန္းထဲ ျပန္၀င္ သြားလိုက္။ ေသြးမ်ားေပေနသည့္ လက္အိပ္မ်ားႏွင့္ ျပန္ထြက္လာလိုက္ အလုပ္ရႈပ္ေနတတ္ၾကသည္။ တခါတရံ တေယာက္က ေျပး၍ ေဆးစာအုပ္ လွန္ေလွာရေသးသည္။ မည္သည့္ စာအုပ္မ်ား လွန္သနည္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။ ဤစာအုပ္မ်ားကလည္း သူတို႔ ဤေဆးရံုေရာက္ခ်ိန္မွစ၍ ေဆးေထာက္ပံ့မႈမ်ားႏွင့္အတူ ၀ယ္ေပးရန္ စာရင္းေပး၍ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ မွာယူထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ ခြဲစိတ္ၾကရာတြင္ေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် သူတို႔ ေမ့ေဆးမသံုးခဲ့ဘူးသည္ကို မွတ္မိေနသည္။ ထံုေဆးကိုသာ အသံုးမ်ား ၾကၿပီး၊ ေဒါက္တာ ပါက်င္ကလည္း သူတို႔ကို ထံုေဆးေပးနည္း ျပန္၍ ပို႔ခ်ေပး ခဲ့ေသးသည္။ စာအုပ္ျပန္ျပန္လွန္ ေနရသည္ မွာလည္း ခါးေက်ာရိုးကို ထံုေဆးထိုးရန္ကိစၥမ်ား ျပန္ၾကည့္ရန္၊ ေသြးေၾကာႏွင့္ အခ်ဳိ႔ေသာ အာရံုေၾကာမ်ားကို ေသခ်ာ ျပန္၍ သတိရေစရန္ ျပန္ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဤေဒသတြင္ ျဖစ္ေနေသာ စစ္ပြဲမ်ားက ပြဲႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။ မြန္ႏွင့္ ကရင္ေဒသမ်ားတြင္ စစ္ဆင္ေရး ဆင္းခဲ့ၾကစဥ္က ရာလိုက္ခ်ီ၍၊ တပ္ခြဲလိုက္ခ်ီ၍ တိုက္ေသာပြဲမ်ား ၾကံဳဖူးသည္။ ေကအန္ယူတြင္ေတာ့ ဗ်ဴဟာကိုင္၍ ၃-၄ ရာခ်ီ စစ္ခင္းၾက သည္။ ဤ၀ေဒသတြင္ေတာ့ စစ္ပြဲပမာဏက ပိုႀကီးသည္ဟု သူတြက္ဆမိသည္။ တိုက္ပြဲတပြဲ ေဖာ္မည္ဆိုလွ်င္ အနည္းဆံုး လူ (၅၀၀) မွ (၆၀၀) ခန္႔အထိ ပါသည့္ ဗ်ဴဟာေျမာက္ ပြဲႀကီးမ်ား ေဖာ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤေဒသကို မိုင္းေယာင္းလြင္ျပင္ ဟု ေခၚၾကၿပီး၊ သံလြင္ျမစ္ အေရွ႕ဖက္ႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ နယ္စပ္ၾကားေဒသ ျဖစ္သည္။ ေတာင္ကုန္းမ်ားက အျခားသူတို႔ၾကံဳခဲ့ ရဖူးသည့္ ေဒါနေတာင္တန္း၊ ေတာင္ညိဳေတာင္တန္း ေဒသမ်ားကလို ေတာင္ေၾကာရွည္ႀကီးမ်ား မဟုတ္ၾက။ ကုန္းျပတ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ေတာင္ကုန္း တလံုးခ်င္း ျပဴထြက္ေနသည့္ ေနရာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ “က်ေနာ္တို႔ေနရာမွာရွိတဲ့ ေတာင္ေတြက ပုလင္း ေတြ ေထာင္ထားသလိုပဲဗ်...” ၀တပ္မွဴး တဦးေျပာသည္ကို သူ ျပန္အမွတ္ရေနေသးသည္။
ဤေနရာတြင္ မူလက အေျခခ်ထားသည့္ ခြန္ဆာ၏ ေမာင္ထိုင္းတပ္ အင္အားကလည္း မေသး။ သူတို႔က ဤေတာင္ကုန္း မ်ားကို ကတုတ္က်င္းမ်ားတူး၍ အခိုင္အမာ တပ္စြဲထားသည္။ ၀ေတာင္ပိုင္းဌာနခ်ဳပ္၏ တပ္မ်ားကလည္း ေတာင္မ်ားအခ်ဳိ႔ တြင္ ေျမကတုတ္ အခိုင္အမာတူး တပ္စြဲထားသည္။ သို႔ေသာ္ ၀တပ္ဖြဲ႔မ်ားက ေနရာသိမ္းပိုက္ႏိုင္ေရး ထိုးစစ္ဆင္ေနၾက ေသာေၾကာင့္ ၎ခြန္ဆာ၏ ေတာင္ကုန္းမ်ားကိုတကုန္းၿပီး တကုန္း တက္၍ လိုက္သိမ္းေနျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ တခါတရံ တေန႔တည္းႏွင့္ ေတာင္ကုန္း (၃) ကုန္းခန္႔ကို ၿပိဳင္တူတက္သည္။ ခြန္ဆာအင္အားနည္း၍ သူတို႔သိမ္းပိုက္ရလိုက္ေသာ ေတာင္ကုန္းမ်ား ရွိသလို၊ ၀တပ္မ်ားက အနည္း၊ ခြန္ဆာတပ္မ်ားက အခိုင္အမာတပ္စြဲထားသည့္ ေနရာကို တိုးမိ၍ ျပန္လန္ က်လာသည္လည္း ရွိသည္။ ဘတျပန္ က်ားတျပန္ဟု ဆိုရလိမ့္မည္။
လက္နက္အင္အားတြင္ ခြန္ဆာက သာပံုရသည္။ သူတို႔ထက္ ပို၍ ပစ္အားေကာင္းသည္။ ေအေက 47 ၊ အမ္-16 ေမာင္းျပန္ ရိုင္ဖယ္ ေသနတ္မ်ားကို ရဲေဘာ္အားလံုး သံုးႏိုင္ၾကသည္။ လက္ေျဖာင့္ပစ္ ေသနတ္သမားမ်ားႏွင့္လည္း စနစ္တက် ေပါင္းစပ္ထားႏိုင္သည္။ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ အသာစီး ေနရာယူထားႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “ေက်ာက္ဖရံုသီး” ဟု သူတို႔ ေခၚၾကသည့္ သံပိုက္ႀကီးထဲသို႔ ယမ္းမ်ား၊ သံစ မ်ားထည့္ စနက္တံမီးရိႈ႕၍ ပစ္ရသည့္ လက္လုပ္ဗံုး အႀကီးစားမ်ားကိုလည္း ေတာင္ေစာင္းမွ လွိမ့္ခ်တတ္သည္။ ၀တပ္ဖြဲ႔မ်ားကေတာ့ ယခင္ တရုတ္ျပည္မွ ေထာက္ပံ့ထားခဲ့ေသာ M-21 (တေတာင့္ခ်င္း ပစ္ရသည့္ ဆီမီး ေအာ္တိုေသနတ္) ႏွင့္ M-22 (ေမာင္းျပန္)၊ (M-23) တရုတ္ စက္ကေလးေသနတ္မ်ား ကိုင္ၾကသည္။ RPG ေခၚ ငွက္ေျပာဖူးပံု ခြင္းဒံုးကို ေတာ့ ႏွစ္ဖက္လံုးက ေဖာေဖာသီသီ သံုးသည္။ ထို႔အျပင္ ေမာ္တာမ်ား၊ (.57) (.75) ေနာက္ပြင့္ ရိုင္ဖယ္ႀကီးမ်ားလည္း သံုးၾကသည္။ ေတာက္ခ်ိဟု တရုတ္ဘာသာျဖင့္ သူတို႔ ေခၚၾကသည့္ (.5) ေလယာဥ္ပစ္ စက္ေသနတ္ ႀကီးမ်ားႏွင့္ (2.75) ေခၚ ဒံုးက်ည္မ်ားသံုး၍လည္း တဖက္ႏွင့္ တဖက္ ပစ္ခတ္ၾကသည္။ (2.75) ဆိုသည္မွာ အမွန္က ေလယာဥ္ေပၚမွ ေျမျပင္သို႔ ပစ္ခ်ရသည့္ ဒံုးမ်ဳိး ျဖစ္ၿပီး၊ ယခုေတာ့ ေျမျပင္မွ ေျမျပင္ မ်က္မွန္းႏွင့္ တြက္ခ်က္၍ ေဆာ္ေနၾက သည္။ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္မွ ၀င္လာျခင္းျဖစ္ၿပီး ေစ်းႏႈန္းကလည္း ခ်ဳိသည္။ ၇-မိုင္ခန္႔ေျပးသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ထိေရာက္မႈ ရွိသည့္အျပင္၊ အသံကလည္း နားေက်ာစိမ့္၍ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွသည္။
၀လူမ်ဳိး ရဲေဘာ္မ်ားက သူၾကံဳဖူးသမွ် အေကာင္းဆံုး စစ္သားဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ကမၻာႏွင့္ ခ်ီ၍ေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ အမွန္ေတာ့ သူကလည္း စစ္ပြဲမ်ားမ်ား၊ တပ္ဖြဲ႔မ်ားမ်ား သိပ္ မၾကံဳဖူးခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ၀ရဲေဘာ္မ်ားက အပင္ပန္း ခံႏိုင္သည္။ အမိန္႔ နာခံသည္။ ေသမည္မွန္း သိလွ်င္လည္း ေနာက္မတြန္႔ တက္ရဲသည္။ ဗိုလ္လုပ္သူမ်ားကလည္း “ေရွ႕တက္”ဟူ၍ ခိုင္းသည္ မရွိ။ “ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့” ဟူ၍သာ ခိုင္းၾကသည္။ ဤစစ္ပြဲမ်ားတြင္ ေတာင္ကုန္းတက္သိမ္း ေနၾကပံု၊ စစ္ဆင္ေနၾက ပံုမွာလည္း အလြန္အံ့ၾသစရာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
၀တပ္ဖြဲ႔မ်ားက သူတို႔သိမ္းရမည့္ ေတာင္ကုန္းမ်ားသို႔ ရသမွ် တိတ္တဆိတ္ ကပ္သြားသည္။ တက္ သိမ္းသည္။ ေနာက္မွ “ၿငိမ္ေန”ဟု အမိန္႔လာလွ်င္၊ ေရာက္သည့္ေနရာမွာ သည္အတိုင္း အသံမထြက္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ တုတ္တုတ္ မွ် မလႈပ္။ တခါတရံ သည္အတိုင္း တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ ၿငိမ္၍ ပုန္းေစာင့္ေနတတ္ၾကသည္။ တဖက္က လက္နက္ႀကီးမ်ား၊ ဒံုးက်ည္ မ်ားျဖင့္ ပစ္ေသာ္လည္း ျပန္မပစ္။ ဤအတိုင္းၿငိမ္ခံသည္။ လူမ်ား အက်အဆံုးရွိ ဒဏ္ရာရလည္း အမိန္႔အတိုင္း ေပ၍ ၿငိမ္ခံသည္။ ဒဏ္ရာရသူမ်ားကို ျဖစ္ႏိုင္ပါက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ျပန္ဆြဲခ်လာသည္။ အသံမၾကားႏိုင္သည့္ ၄-၅ နာရီ ခရီးမွ သစ္၀ါးမ်ားကို ခုတ္၍ ထမ္းလာသူမ်ားကလည္း ထို ၀ရဲေဘာ္မ်ား ထံသို႔ အေရာက္ တိတ္တဆိတ္ ပို႔ေပးၾက သည္။ ပုရြတ္ဆိတ္မ်ား အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္ႏွင့္ တူေသးေတာ့သည္။ ျခမ်ား ညအခါ လူမသိေအာင္ ေျမေအာက္အိမ္ကို တိတ္တိတ္ေဆာက္ေနပံုႏွင့္လည္း တူသည္။ ၀ရဲေဘာ္မ်ားကလည္း ဤသစ္၀ါးမ်ားႏွင့္ ကတုတ္က်င္း၊ အကာ အရံမ်ားကို ပုန္းခိုေနရင္း မွပင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဆာက္သည္။ ေရမရွိ။ ထမင္း မခ်က္ရ။ ထမင္းထုပ္က ေနာက္မွ လိုက္လာသည္။ တေန႔လံုး ဤအတိုင္းၿငိမ္ေန၍ ညေမွာင္မွသာ ေရာက္လာေသာ ထမင္းထုပ္ကို တေန႔တႀကိမ္သာ စားၾကသည္။ တခါတရံ ထမင္းထုပ္ မေရာက္လာ။ ဒါလည္း ျပႆနာ မရွိ။ အမိန္႔ရလွ်င္ ဆက္တက္သည္။ ၿငိမ္ေနဟု အမိန္႔လာလွ်င္ ဆက္၍ ၿငိမ္ေန သည္။ ေတာင္ကုန္းသိမ္းဆိုလွ်င္ အမိန္႔အတိုင္း ဆက္၍ သိမ္းသည္။ ဤမွ် အေၾကာက္အရြံ႔နည္း၍၊ အသက္ကို ပမာမထား၊ အပင္ပန္းခံႏိုင္ေသာ တပ္မ်ား ျဖစ္သည္။
အမွန္ေတာ့ နယ္ေျမလုစစ္ပြဲႀကီး ႏႊဲေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ (န၀တ) စစ္အစိုးရတပ္မ်ားႏွင့္ တိုက္ေနျခင္းလည္း မဟုတ္။ တိုင္းရင္းသားတပ္မ်ား အခ်င္းခ်င္း ခ်ေနၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ တဖက္တြင္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသား၊ လားဟူ၊ အခါ တိုင္းရင္းသား မ်ား ပါသလို၊ ၀တပ္ ဘက္တြင္လည္း ရွမ္းအပါအ၀င္၊ အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ားပါ ပါေနၾကသည္။ ေသြးေတြ ေခ်ာင္းစီး ခဲ့ၾကၿပီ။ ဤေတာေတာင္ ထူထပ္သည့္ လြင္ျပင္တခုအတြက္ အသက္မ်ားစြာ ရင္း၍ တိုက္ေနၾကသည္။ ဒဏ္ရာရ ရဲေဘာ္ေတြ ပံုက်လာသည့္အခါ သူက စစ္ပြဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပို၍ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားမိသည္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ... အခု စစ္တိုက္ ေနၾကတာကို ဘယ္လိုထင္သလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ တိုက္ေနၾကတာလဲ....။” သူက ဗမာစကား အနည္း အက်ဥ္း ရသည့္ လူနာ အခ်ဳိ႕ကို ေမးဖူးသည္။
“ဆရာလံုရယ္... ငါတို႔ လူႀကီးေတြ တိုက္လို႔ေျပာလို႔ တိုက္တာပဲ။ အရင္က သူတို႔ေျပာတယ္။ ဗမာနဲ႔ ျပႆနာရွိတယ္ ဆိုေတာ့ ဗမာနဲ႔ တိုက္ၾကတာေပါ့။ ဘယ္သိမွာလဲ။ အခုေတာ့ ငါတို႔လူႀကီးေတြေျပာတာ ဗမာန႔ဲက ျပႆနာမရွိေတာ့ဘူး။ ခြန္ဆာနဲ႔ ျပႆနာရွိတယ္ ဆိုေတာ့လည္း တိုက္ေပါ့။ စစ္သားပဲ။ စစ္ေျမျပင္မွာေတာ့ တိုက္ရမွာေပါ့...” ၀ရဲေဘာ္ႀကီး တေယာက္က ရိုးသားစြာ ျပန္ေျဖခဲ့ဖူးသည္။
တကယ္ေတာ့ “စစ္ပြဲ”ကပင္ ဤေဒသတခုလံုးကို ေမာင္းႏွင္ေပးသည့္ စီးပြားေရးအင္ဂ်င္ႀကီး ျဖစ္ ေနသည္။ ၀ေဒသမ်ားတြင္ သီးႏွံ စိုက္ပ်ဳိး၍ ေကာင္းေကာင္းမျဖစ္။ ေတာင္မ်ားက ေတာင္ ကတုန္းမ်ားသာ မ်ားသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဘိန္းစိုက္ၾကေသာ္လည္း ဘိန္းေတာင္သူမ်ားမွာ ရရစားစား လူဆင္းရဲမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ မႂကြယ္ ၀ၾကပါ။ ဘိန္းကိုခ်က္၍၊ စီရင္၍၊ ကုန္သြယ္ၾက သူမ်ားကသာ စီးပြားလမ္းေျဖာင့္ၾကသည္။ ၀လူငယ္ လူရြယ္မ်ားအဖို႔ သက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း မႈမွာ စစ္သား လုပ္ရန္ သာ ရွိသည္။ စစ္ေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ကြဲ၊ သားဆံုး၊ လင္ဆံုး ရွိၾကသလို၊ မိဘမဲ့ ကေလးမ်ား၏ တပ္မေတာ္လည္း ရွိလာခဲ့ သည္။ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး ေျပာျပခဲ့သလို ကေလး မ်ားကိုလည္း ေက်ာင္းသားဘ၀မွစ၍ တပ္စု၊ ၀ကေလးမ်ားပံု
Source: S. H. A. N, Shan Drug Watch
Source: S. H. A. N, Shan Drug Watch
တပ္စိတ္၊ ကင္းေစာင့္ႏွင့္ စစ္ပံု သြင္းထားခဲ့သည္။ သူတို႔ႀကီးလာလွ်င္လည္း ဤစစ္ပြဲအင္ဂ်င္ႀကီးကို ေလာင္စာျဖည့္ၾက မည္ သာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ေမြးဖြား ခ်ိန္မွစ၍ စစ္ကို ျမင္လာၿပီး ႀကီးျပင္းရသည္။ အရြယ္မတိုင္ခင္ တိုက္ပြဲက်၍လည္း စစ္အတြင္း ဘ၀ဇာတ္သိမ္းသြား ႏိုင္သည္။ အစုအေ၀း၊ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈမွာလည္း စစ္ပြဲႏွင့္သာ အသားက်၊ စစ္ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ လက္နက္ကိုင္ထား သူက ၾသဇာရွိသည္။ လက္နက္ကိုင္ထားသူသာ ေယာက္်ားပီသသည္။ လက္နက္ကိုင္စစ္သားသည္သာ အေကာင္းဆံုး သက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း ျဖစ္ေနသည္။ အုပ္စု အစုအဖြဲ႔အျဖစ္၊ လူမႈ အသိုင္းအ၀ိုင္းတခုအျဖစ္ ေႏြးေထြးလံုျခံဳမႈ ေပးႏိုင္သည္ မွာလည္း ဤလက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲအတြင္းရွိ တပ္စု၊ တပ္ဖြဲ႔မ်ားတြင္သာ ရွိသည္။ ဆက္သြယ္ေရးပညာ၊ ေက်ာင္းပညာ၊ တခုခု ဘ၀ အဆင့္ျမင့္လိုလွ်င္ျဖင့္လည္း ဤစစ္တပ္ထဲတြင္သာ ဘ၀အတြက္ အခြင့္အလမ္း၊ တက္လမ္းက ပြင့္ေနသည္။
ႏွစ္သစ္ကူး မီးပံုပြဲတခုကိုလည္း သူတို႔ၾကံဳလိုက္ရေသးသည္။ ၀ပ်ဳိျဖဴမ်ားက သီခ်င္းဆို၍ မီးပံုကို လွည့္ပတ္ကသည္။ ၀ရဲေဘာ္ မ်ားကလည္း လိုက္ကၾကသည္။ သီခ်င္းဆိုၾကသည္။ သူတို႔လည္း လိုက္၍၀ိုင္းပတ္ကသည္။ ဆိုေနၾကသည့္ သီခ်င္းကေတာ့ ရိုးရာသီခ်င္းတပုဒ္ပုဒ္ ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ သူက ဗမာစကားတတ္သူတေယာက္ကို သူတို႔ ဘယ္လို သီခ်င္းမ်ဳိး သီဆိုေနၾကသနည္းဟု ေမးၾကည့္မိသည္။
“ခြန္ဆာ ေသနတ္ ေခ်ာက္....ေခ်ာက္...ေခ်ာက္...”
“ငါတို႔ေသနတ္ ဒိုင္း.... ဒိုင္း.... ဒိုင္း” ဟု ျပန္ေျပာျပသည္။
ဤကဲ့သို႔ အႏုပညာေဖ်ာ္ေျဖမႈမ်ဳိးႏွင့္ သူတို႔ အပန္းေျဖၾကသည္။ သူတို႔ ဘ၀တခုလံုးက စစ္ပြဲႏွင့္ ေျပး၍ မလြတ္ႏိုင္ေအာင္ ရွိလွသည္။ ယဥ္ေက်းမႈကအစ ဤစစ္ပြဲအင္ဂ်င္ႀကီးကို မီးရွိန္ျမႇင့္ ေအာင္ ပံ့ပိုး ေသြးထိုးေပးေနသည္။ ဤစစ္ပြဲအင္ဂ်င္ႀကီးထဲ လူငယ္မ်ား၊ လူႀကီးမ်ား၊ ကေလးမ်ား၊ မိန္းမမ်ား၊ ဘ၀မ်ား မည္မွ် ၀ါးၿမိဳေလာင္ကၽြမ္းခဲ့ၿပီ မသိ။ ယခုတိုင္လည္း ဆက္လက္ အစာေကၽြးေနဆဲ ျဖစ္သည္။
ေယာဟန္ေအာင္
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။ ေမွ်ာ္...
1 comment:
မွတ္တမ္းသမိုင္းေတြပါပဲ
Post a Comment