ေတာင္တန္း၊ သစ္ပင္ကို က်ေနာ္ ဆက္ေရးပါမယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုတေလာ အလုပ္မ်ားေနတာရယ္၊ စာအခ်ဳိ႕ ရွာဖတ္ ခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ နည္းနည္း အခ်ိန္ယူရပါလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ယခု (၁၉၉၂) ခုႏွစ္က ေဒါင္းအိုးေ၀မွာ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတို ေလးတပုဒ္ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
အယူသည္းသူ
ေမေမက မီးဖိုးမွာ ထမင္းခ်က္ရာကေန က်ေနာ့္ကို လွမ္းေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ၆ ႏွစ္သား အရြယ္ပဲေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေၾကာင္ကေလးရဲ႕ လက္တဖက္ကို တရြတ္ဆြဲၿပီး ေလွ်ာက္ေျပးေနတယ္။ ေၾကာင္ကေလးကေတာ့ ေျခတဖက္ေထာ့နင္း ေထာ့နင္းနဲ႔ တရြတ္ဆြဲ လိုက္ပါလာတယ္။ ပါးစပ္ကေတာ့ တေညာင္ေညာင္ ေအာ္ျမည္ေနတယ္။
က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ ေၾကာင္ေတြ အမ်ားႀကီးေမြးခဲ့ဖူးတယ္။ သားဆက္ ဆက္ၿပီးတဆက္ ေပါက္ဖြားၾက၊ ေသဆံုးသြားၾကနဲ႔ ၾကာေတာ့လည္း ေမ့ေလွ်ာ့သြားၾကတာပဲ။ အခု ေၾကာင္ႀကီးကေတာ့ မွတ္မိေနေသးတယ္။ တကယ့္ ရုပ္ဆိုးဆိုး ၀တုတ္ တုတ္ေကာင္ႀကီး၊ အေရာင္ကမဲေနလို႔ ငမဲ၊ သားႀကီး စသျဖင့္ နာမည္မ်ဳိးစံု ေခၚခဲ့ၾကတယ္။ နံနက္လင္းစ ျခင္ေထာင္ ေဘးပတ္လည္မွာ တေတာက္ေတာက္ ေျပးေဆာ့တတ္တဲ့ အရြယ္ကစၿပီး အသက္ရလာေတာ့လည္း တည္ၿငိမ္လာတဲ့ ေကာင္ႀကီးပဲ။ အျမဲေလးလံထိုင္းမႈိင္း အိပ္ငိုက္လို႔၊ လက္ေတြ ေျခေတြကို လွ်ာနဲ႔ ပြတ္သပ္ သမ္းေ၀ေနလို႔၊ တကယ့္ကို ေၾကာင္ျပင္းႀကီးပါပဲ။
“ေၾကာင္ျပင္းႀကီး ထထ...လာစမ္း...လာ”
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေၾကာင္ႀကီးကို က်ေနာ္ အတင္းႏိႈးခဲ့တယ္။ တကယ့္ကို ေလးေလးကန္ကန္နဲ႔ တ၀ါး၀ါး သမ္းေ၀လို႔။ က်ေနာ္ ကေတာ့ သားႀကီးကို စရတာ အလြန္တရာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္။ သူအိပ္ေနရာကေန အေႏွာင့္အယွက္ေပးလိုက္လို႔ ဒုကၡ ေရာက္ေနပံုကိုလည္း ၾကည့္ၿပီး ကေလးဘာ၀ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္။ လက္တေခ်ာင္းကို အျမန္တရြတ္ဆြဲ ေျပးရင္းေပါ့။
သည္ေကာင္ႀကီးက ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္တိုတို လက္သည္း မထုတ္ရွာဘူး။ လူကိုလည္း အေတာ္ခင္ရွာတယ္။ က်ေနာ္က ေၾကာင္ေတြနဲ႔ ကစားရင္း သူတို႔ သဘာ၀ကို သိလာတယ္။ သူတို႔နားရြက္ႏွစ္ဖက္ကို သားေရကြင္း (ရာဘာကြင္း) နဲ႔ ပတ္ထားလိုက္ရင္ သူတို႔ဟာ နားရြက္ႏွစ္ဖက္ေထာင္ၿပီး လႈပ္ရွားမရေတာ့ဘူး။ ၿငိမ္ေနတယ္။ အေတာ့ကို အက်ပ္အတည္း ေတြ႔ေနပံုပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ လက္နဲ႔ မဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္သလဲ။ က်ေနာ္ မသိဘူး။ ေခါင္းတရမ္းရမ္း နားရြက္တေထာင္ေထာင္နဲ႔ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒါဆိုရင္ က်ေနာ္သည္လို ေဆာ့ၿပီး ေပ်ာ္ေနေရာ၊ လူကျဖဳတ္ေပးမွပဲ သူတို႔ထြက္ေျပးႏိုင္ ေတာ့တယ္။
အဲသည္ေန႔ကေတာ့ ေမေမက မီးဖိုမွာ မအားရဘူး။ ဧည့္သည္လာမွာမို႔ ခ်က္ျပဳတ္ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ အဲသည္ေနရာကပဲ..
“သား... မလုပ္နဲ႔ေလ၊ ေၾကာင္ကို မေဆာ့နဲ႔ေလ..
ေၾကာင္ေမြးေတြ ၀င္ရင္ ရင္က်ပ္မယ္..” လွမ္းလွမ္းေျပာေနတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ေၾကာင္ႀကီးကို ဆြဲေျပးလိုက္၊ နားရြက္ကို သားေရပင္နဲ႔ ပတ္လိုက္ လုပ္ေနတယ္။ တခါတေလ ေၾကာင္ႀကီးရဲ႕ လက္ကိုလည္း သားေရပင္နဲ႔ ပတ္စီးထားလိုက္တယ္။ သားႀကီးကေတာ့ စိတ္ဆိုးေပမယ့္ လက္သည္း မထုတ္ရွာဘူး။
ေနာက္ ဧည့္သည္ေတြလာေတာ့ က်ေနာ္အာရံုေျပာင္းသြားတယ္။ လူစိမ္းေတြၾကားမွာ ေဖေဖ့ေဘးမွာ ခပ္ရို႕ရို႕ေလး ကြယ္ရပ္လို႔။ ေမေမက ...“သားႀကီး လာစမ္း... ေက်ာင္းမွာ ဘာသင္ရသလဲ၊ ကဗ်ာ ဆိုျပလိုက္စမ္း...” စသျဖင့္ ဧည့္သည္ ေတြကို ႂကြားေနေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ရွက္ၿပီး ေနာက္မွာပဲ ကြယ္ပုန္းေနတယ္။ ဒါကိုပဲ သူတို႔ရယ္ေမာေနၾကျပန္တယ္။
ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ဘုရားသြားလိုက္၊ ၿမိဳ႕ထဲသြားလိုက္နဲ႔ က်ေနာ္ေပ်ာ္ေနျပန္ေရာ။ က်ေနာ့ ေၾကာင္ႀကီးကေတာ့ ဒုကၡေပးသူ ကင္းလို႔ အနားရတဲ့ အခ်ိန္ပဲေပါ့။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေမေမက စၿပီး သတိျပဳမိတယ္။
“သားႀကီး.... ေၾကာင္ႀကီးေလ၊ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းနဲ႔ ဘာျဖစ္လာသလဲ မသိဘူး။”
“သံစူးတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ဖိုက္ထားတာ ျဖစ္မွာေပါ့” က်ေနာ္က ၿပီးစလြယ္ ေျပာလိုက္တယ္။ ေမေမ့စကား ကို ေပါ့ေပါ့ပဲ ထားမိတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ေၾကာင္ႀကီးထက္ အေရးႀကီးတာေတြ ရွိေနတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကစားစရာအသစ္ေတြ ရေနတုန္းေပါ့။
ညေန ေဖေဖျပန္လာေတာ့ ေၾကာင္ႀကီးကို ၾကည့္မိတယ္။ လက္တခုလံုးဟာ ပုပ္ေရာင္ကိုင္းလို႔၊ အဲသည္ အထက္မွာေတာ့ က်ေနာ္ခ်ည္ထားတဲ့ သားေရပင္က ရစ္ပတ္စည္းေႏွာင္လို႔၊ က်ေနာ္ စည္းထားတဲ့ သားေရပင္ေၾကာင့္ ေသြးအသြားအလာ ရပ္ၿပီး ပုပ္သြားခဲ့ပံုပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခံစားေနရမယ္မွန္း က်ေနာ္ တကယ္ မသိခဲ့ဘူး။ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တယ္။ ဘယ္ ေလာက္နာက်င္ေနခဲ့မယ္ ဆိုတာ ေျပာျပစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။
က်ေနာ္ မ်က္ႏွာထားစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ေဖေဖကေတာ့ တခ်က္လွမ္းၾကည့္တယ္။
ဘာမွ မေျပာဘူး။
အဲသည္ အၾကည့္ကိုက က်ေနာ့ကို ဘယ္ေလာက္ ေဒါသထြက္ေနတယ္ဆိုတာ ပါတယ္။ မၾကာခင္ က်ေနာ္ အရိုက္ခံရေတာ့ မယ္။ ေမေမကလည္း တျဖစ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔။
“သား... နင္၀ဋ္လည္မွာ မေၾကာက္ဖူးလား။ ေၾကာင္ကေလးကို မသနားဘူးလား... သား။”
က်ေနာ္ ဘာမွ မေျပာတတ္ဘူး။ အရိုက္ခံရမွာပဲ။ က်ေနာ္ အရိုက္ခံရတာ ေၾကာင္ကေလးေလာက္ မနာမွန္း၊ နည္းေသးမွန္း က်ေနာ္ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာင္ႀကီးကို တကယ္ပဲ သနားတယ္။ က်ေနာ္ ငိုေနေတာ့တယ္။ မ်က္စိထဲက မထြက္ေတာ့ ဘူး။ ေဖေဖ ဓားေသြးေနတာ။ ေၾကာင္ႀကီးကို ၀ိုင္းခ်ဳပ္ေႏွာင္ငင္ထားၾကတာ။ ကဲသြာ... မထူပါဘူး။ ေဖေဖက မ်က္ႏွာကို ခပ္တင္းတင္း လႊဲလိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့ လက္တေခ်ာင္း ခုန္ထြက္လြင့္စင္သြားတာ။ ေမေမကေတာ့ ငိုေနတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ အေတာ္ေမာပန္းသြားခဲ့ပံုပဲ။ က်ေနာ္လည္း ငိုေနတယ္။ ေၾကာင္ႀကီးကေတာ့ ပတ္တီးစည္းၿပီးစ လက္ငုတ္တိုကေလးကို လွ်ာနဲ႔ လွ်က္ေနတယ္။ သူလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားေနရသလိုပဲ။
........ ....... ........
“က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ေမ့ေလွ်ာ့ေနခဲ့တာဗ်ာ၊ တသက္လံုး အဲသည္ေၾကာင္ႀကီး လက္တဖက္ မရွိဘဲ ေနသြားရတယ္။ အဲဒါ ျမင္တိုင္း က်ေနာ္၀မ္းနည္း မဆံုးဘူး။ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ။ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာဆိုၿပီး အခုထိ စိတ္ထဲ တႏုံ႔ႏုံ႔နဲ႔ ဗ်ာ။
က်ေနာ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္ တခ်ိန္ခ်ိန္ ၀ဋ္လည္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရန္သူမိရင္ေတာင္ အႏွိပ္စက္ မခံႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္ ၀ဋ္လည္မွာေတာ့ ေၾကာက္တယ္ဗ်ာ...”
လက ထိန္ထိန္သာေနတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္ရက္ က်င္းထဲက ကိုေအးခိုင္ကို ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာျပေနမိတယ္။ သူကေတာ့ စူးစိုက္ နားေထာင္ေနတယ္။
“၀ဋ္ဆိုတာ တကယ္ရွိမယ္ထင္တယ္။
အဲသည္လို ျပန္ခံစားရမွာမ်ဳိးေတာ့ ေၾကာက္တယ္ဗ်ာ...” က်ေနာ္က ထပ္ေျပာလိုက္မိျပန္တယ္။
“မဟုတ္တာဗ်ာ.... ဒီေလာက္လည္း အေတြးေခါင္မေနစမ္းပါနဲ႔...” ႏွစ္ေယာက္သား စကားကို တိုးတိုးပဲ ေျပာေနၾကတယ္။ တခ်က္ တခ်က္ မီးရိႈ႕ထားတဲ့ ေျမသင္းနံ႔ေတြ ပ်ံ႔လာတယ္။ အခု က်ေနာ္တို႔ဟာ မာနယ္ပေလာရဲ႕ အျပင္ဘက္ ခံစစ္စည္း ေတာင္ကုန္းတခုေပၚမွာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။
ရန္သူဟာ မနယ္ပေလာကို သိမ္းပိုက္ဖို႔ အရူးအမူး ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ အင္အားေတြ ဖိသံုးၿပီး ၀ိုင္းပတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ သူတို႔ တပ္ရင္းေတြ တရင္းၿပီး တရင္း တက္လိုက္၊ က်ရႈံးလိုက္နဲ႔ေပါ့။ သူတို႔ဟာ ရဲေဘာ္ေလးေတြရဲ႕ အသက္ေတြနဲ႔ ခင္းၿပီး ထပ္တက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတုန္းပဲ။ က်ေနာ္တို႔လည္း မာနယ္ပေလာရဲ႕ ခံစစ္ေၾကာင္းထဲမွာ ေျပာက္ၾကားနဲ႔ ျဖတ္ေတာက္ေရး တိုက္ပြဲဆင္လိုက္၊ ေတာင္ကုန္းေတြမွာ ေနရာယူလိုက္နဲ႔၊ တိုက္ပြဲေတြ အေတာ္ၾကံဳခဲ့ၾကၿပီ။ ေတာင္ယာေတြ အားလံုး မီးေလာင္ျပင္ က်ဳိ႔တို႔က်ဲတဲနဲ႔ခ်ည္း။ ရန္သူ တက္လာရင္ ျမင္ကြင္း သတ္ကြင္းရွင္းေအာင္ မီးရိႈ႕ထားတာေတြ၊ မိုင္းေတြကြဲတာ၊ လက္နက္ႀကီးေတြ ကြဲတာေၾကာင့္ သည္ေတာ သည္ေတာင္ေတြဟာ အညိဳအမဲ စြဲေနေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ဖြဲ႔ကေတာ့ သည္ည ေတာင္ကုန္းကေလးတခုေပၚမွာ က်င္းေတြတူးၿပီး ေနရာယူထားၾကတယ္။ ညေနေစာင္းကထဲက ရန္သူလာရင္ သိႏိုင္ေအာင္ မိုင္းေတြ ဆင္ထားခဲ့ၾကတယ္။ က်င္းေတြထဲမွာ ကိုယ္စီထိုင္ရင္း ေရာက္မိေရာက္ရာ စကားေျပာေနၾကတယ္။
သည္ညက်မွ လထိန္ထိန္သာေနတယ္။ အေ၀းမွာ ေတာင္ကမူ၊ ေတာင္ကမူေတြဟာ နက္ေမွာက္ ကြက္ၾကားလို႔။ ဟိုး.. ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ ေတာမီးေတြေလာင္ေနတဲ့ ေတာင္ခါးပန္း တခုဟာ လွလိုက္တာေလ...။ ေတာမီးေတြဟာ အရွိန္ ျပင္ျပင္းပဲ ေလာင္ကၽြမ္းေနၾကတယ္။
မာနယ္ပေလာဟာလည္း ေတာ္လွန္စစ္မီးပံုႀကီးပဲ။ ဒီမီးပံုႀကီးကို ကာကြယ္ဖို႔၊ ဒီက ေတာမီးေတြ တရွိန္ရွိန္ အဆက္မျပတ္ ေလာင္သြားေနေစဖို႔၊ ဒီက မီးပြားေတြကို ေလာင္စာျပည့္ေနတဲ့ လူထုၾကားထဲ လက္ဆင့္ကမ္းသြားၾကဖို႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုး သေဘာေပါက္ထားၾကတယ္။ ဒီေဒသမွာ ေတာမီးေတြေလာင္ေနတာ ေတာ္လွန္စစ္မီးေတြ ေလာင္ေနတာဟာ သည္လို အညိဳအမဲစြဲ၊ ဒဏ္ရာေတြ ရေနတာဟာ မ်က္ရည္က်လွ်က္ စပါးေတြစိုက္ေနတာပါပဲ။ မၾကာခင္ ျပည္သူေတြနဲ႔ ရိပ္သိမ္းၾက မယ္ေလ....။
အေ၀းက ျခံဳပုတ္ေတြဟာ တေစၦဆန္ဆန္ လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ ပိုးစိမ္းၾကဴး အေရာင္ေတြဟာ တလက္လက္ ေျပးလႈပ္ လင္းလက္ ေတာက္ပေနၾကတယ္။ လေရာင္ကေတာ့ အေတာ္ႀကီး ၀င္းလက္ေဖြးေျပာင္လို႔၊ ေဂါက္ ေဂါက္ ေဂါက္ ေဂါက္ မည္တဲ့ ငွက္သံေတြ၊ ေတာက္တဲ့ ေအာ္သံေတြ တခါတခါ ၾကားေနရတယ္။ ညရဲ႕ ေအးျမမႈနဲ႔ လေရာင္က ဒါဟာ စစ္ေျမျပင္ တခုရဲ႕ ညမွန္း ထင္ရက္စရာ မရွိဘူး။ အေ၀းႀကီးပဲ.... ဘယ္ဘက္ကို လက္ညိႇဳးထိုးျပရမယ္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အဲသည္မွာ က်ေနာ္တို႔ကို သတိရေနသူ တေယာက္တေလ ရွိေကာင္း ရွိမွာပဲေနာ္....။
“က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တမ်ဳိးႀကီးပဲ။ က်ေနာ့္ကို တေယာက္ေယာက္ တအားသတိရေနတယ္ ထင္တယ္။ ခင္ဗ်ား တယ္လီ ပက္သီ ဆိုတဲ့ ဆ႒ အာရံုကို ယံုသလား..ဗ်ဳိ႔ ေအာင္ႏိုင္..”
ကိုေအးခိုင္က က်ေနာ့္ကိုလွမ္းေျပာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက် ၀ိုင္း၀ိုင္းဟာ အခုေတာ့ ပင္ပန္းမႈဒဏ္ေတြနဲ႔ သြယ္လ်လို႔။ ၀က္ျခံ တဖု ႏွစ္ဖုလည္း သီးေနတယ္။ မုတ္ဆိတ္ေတြ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြလည္း ရွည္လ်ား ေနၾကၿပီ။ သူ႔ မ်က္ခံုးထူထူႀကီးေတြက ၾကံဳ႔၀င္ၿပီး တစံုတခုကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနပံုရတယ္။
“ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မွာေပါ့ဗ်ာ... ေျပာဖို႔ေတာ့ ခက္သားပဲ။ ဥပမာ... ရန္သူလာမယ္ဆိုရင္ ႀကိဳတင္ မသိုးမသန္႔ ျဖစ္တာမ်ဳိးေတြ၊ တခါတေလ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ျပတတ္တယ္။ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ... မွန္က်ကြဲတာေတြေလ...ေျပာဖို႔ ခက္သားပဲ။ က်ေနာ္လည္း ခင္ဗ်ားလိုပဲ... ဒီည တမ်ဳိးခ်ည္းပဲေနာ့...”
“က်ေနာ္တို႔ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ ေနတာၾကာေတာ့ေလ သားရိုင္းေကာင္လိုမ်ား ျဖစ္လာသလား မသိဘူး။ က်ေနာ္ တခါ တေလ ေအးခ်မ္းတဲ့ မိသားစုဘ၀ေလးကို လြမ္းတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ခက္ခက္ခဲခဲ ရုန္းကန္ရေစဦးေတာ့။ ေနခ်င္ ေသးတယ္။ လိုခ်င္တယ္။ ဘ၀ဆိုတာ သည္လိုခ်ည္းပဲ ေပါ့ဗ်ာ....” က်ေနာ္က ညည္းလိုက္တယ္။
“ေအးပါဗ်ာ... ဘ၀ဆိုတာ သည္လိုပါပဲ...”
ကိုေအးခိုင္ကလည္း ျပန္ညည္းျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေတာထဲမွာ စစ္တိုက္ေနၾကတယ္။ ငတ္ျပတ္လို႔၊ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ဆိုၿပီး ညည္းသံေတြ မထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တခါတခါ ေတာင္ေတြေပၚမွာ ေျခတရြတ္ဆြဲ သြားေနရ။ လူက ဖုတ္သက္နဲ႔ အသက္ရွင္ သလား ေအာက္ေမ့ရေလာက္ေအာင္ တေရြ႔ ေရြ႕၊ ေရေတြငတ္လို႔ လည္ေခ်ာင္းေတြ ကြဲရွလို႔၊ ယားနာေတြလည္း ေပါက္ေန ကုန္ၾကၿပီ။ တခါတေလလည္း ဗံုးက်ည္ေတြ တ၀ုန္း၀ုန္း ကြဲတဲ့ၾကားထဲမွာ သီခ်င္း သံၿပိဳင္ဆိုလို႔။ ေမာင္း ခလုတ္ေတြ အဆက္ မျပတ္ ေကြးညႇစ္လို႔။ ညာသံ ၿပိဳင္တူေပးလို႔။ ရန္သူရဲ႕ ရဲေဘာ္ေလးေတြ ညည္းညဴသံကိုၾကားတယ္။ သနားမိသားပဲ။ မတတ္ ႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ပစ္သတ္ခဲ့ရတာပဲ။ အဲဒါဟာ ဘ၀ပါပဲ။
စစ္ဆိုတာလည္း က်ေနာ္တို႔ ဘ၀ေတြနဲ႔ လာဆက္စပ္ေနျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားေတြက ၀ဋ္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္ တို႔ ႏိုင္ငံက ကံကိုဆိုးပါတယ္။ ကုိေအးခိုင္ ညည္းေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း စဥ္းစားေနတယ္။ ျပည္မ တေနရာရာမွာ က်ေနာ္ တို႔ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသူေတြ ရွိၾကမယ္။ ငိုက္မ်ည္းေနတဲ့ အိမ္အျပန္ ဘတ္စ္ကားတစီးေပၚမွာ၊ ပလက္ ေဖာင္းတခု အေပၚမွာ။ စက္ရံုတခုထဲမွာ။ စစ္ေၾကာေရး စခန္းတခုထဲမွာေပါ့။ ဘယ္လိုေတြမ်ား ရုန္းကန္ေနၾက မွာ ပါလိမ့္။ ထီလက္မွတ္ စာရြက္တရြက္ အေပၚမွာ။ ထြီကနဲ ခပ္ထုတ္လိုက္တဲ့ တံေထြးထဲမွာ။ ဘုရားစင္ေပၚက ေၾကးစည္သံ ထဲမွာ။ ဆန္႔က်င္မႈေတြ ပါ၀င္ေနမွာပါပဲ။ အရင္လိုပဲ မီးေတြ ေလာင္ေနမွာပါပဲ...
“မဟုတ္ဘူးဗ်... အဲသည္လို မဟုတ္ေသးဘူး ထင္တယ္။ ဒါဟာ အနာေတြမွာ ဆိုပါေတာ့... ၀ဋ္နာ ကံနာရွိတယ္ေလ။ က်ေနာ္ ထင္တာကေတာ့ ကုသလို႔ရတဲ့ အနာမ်ဳိးပဲဗ်။ ၀ဋ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ကုသလို႔ ရရမယ္။ အဲသည္ ေဆး၀ါးပဲ လိုအပ္ တာပါပဲ...” ကိုေအးခိုင္ ၿငိမ္ေနျပန္တယ္။
သစ္ရြက္ေတြက ေလတိုက္ရင္ မာေခါက္ေခါက္နဲ႔ လိမ့္ေျပးေနတယ္။ ညရဲ႕ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေဒါနေတာင္တန္းႀကီး ဟာ စစ္ပြဲႀကီးေၾကာင့္ ႏြမ္းလ်အားကုန္ သြားခဲ့တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ မနက္ျဖန္မွာ အပင္သစ္ေပါက္ဖို႔ အားယူေနတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္တယ္။
“က်ေနာ္တို႔ ဒီေရာဂါကို ကုသေနၾကတာပဲေလ.... အဲသည္ တိုက္ပြဲတေလွ်ာက္မွာ က်ေနာ္ မၿပီးဆံုးခင္၊ က်ခ်င္က်သြားမယ္။ ဒါေပမယ့္ တေန႔မွာေတာ့ ေအာင္ျမင္တဲ့အခါ သမိုင္း၀င္စရာလည္း မလိုပါဘူး။ က်ေနာ္ ႏိုင္သေလာက္ ၀န္ထမ္းရတာပဲ ေက်နပ္တယ္။”
“ဟုတ္တယ္.... က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ က်ေနာ္ေတာ့ တိုက္ပြဲတပြဲၿပီးတိုင္း ေက်နပ္တယ္။ ကိုယ့္ တာ၀န္ ပိုေက်လာသလိုပဲ... ေထာင္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြထက္စာရင္ အမ်ားႀကီး သက္သာပါတယ္ဗ်ာ...”
“က်ေနာ္ေလ... ေတာ္လွန္ေရးၿပီးရင္ ပန္းကေလး ဘာေလး စိုက္စားၿပီး နားခ်င္ၿပီ။ မိသားစုကေလးနဲ႔ ေပါ့။ ပင္ပန္းၿပီဗ်ာ”
က်ေနာ္လည္း ခပ္ေလးေလးနဲ႔ စကားျပန္စတယ္။
“ဒါေပမယ့္ ကိုေအာင္ႏိုင္၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ခုထိတက္ႂကြတုန္းပဲဗ်...”
“ဒါကေတာ့ တာ၀န္ေတြကိုးဗ်ာ...”
က်ေနာ္ ျပန္ေျပာၿပီး အၾကာႀကီး ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ေၾကာင္တေကာင္ သားေကာင္ရွာခါနီး ၿငိမ္သက္မႈမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ပ်ံ႕လြင့္ ၿပီး ကိုယ္နဲ႔စိတ္ ကင္းကြာေနတာပါပဲ။ ကိုယ္စီ ၿငိမ္သက္ေနၾကတယ္။ တျခား တဖက္က ရဲေဘာ္ေတြ ဘယ္လို ရွိမယ္ မေျပာ တတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ မိုင္းေတြေထာင္ခ့ဲလို႔လည္း စိတ္ခ်ေနႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
“ဒါနဲ႔.. ခင္ဗ်ား မပန္းေ၀ကို ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ယူျဖစ္မယ္ စိတ္ကူးသလဲ...”
ကိုေအးခိုင္ ရုတ္တရက္ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ဗံုးတလံုးကြဲသြားသလိုပဲ ခုမွ အလန္႔တၾကား ျဖစ္မိတယ္။ ဘုရားေရ... က်ေနာ္ အၾကာႀကီး ေမ့ေလွ်ာ့ခဲ့ပါေပါ့လား။
က်ေနာ္ ဟိုဘက္ေဒသမွာ စစ္ေၾကာင္းဆင္းစဥ္က မပန္းေ၀နဲ႔ က်ေနာ္ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္။ သူမ မ်က္လံုးေတြဟာ က်ေနာ္ ေတြ႔ဖူးသမွ်ထဲမွာ တကယ့္ကို အရိုးသားဆံုးပဲ။ ေလးေထာင့္က်က် မ်က္ႏွာေလးဟာ သိပ္အေခ်ာႀကီး မဆိုသာေပမယ့္ ခန္႔ၿပီး အိေႁႏၵရတယ္။ ႏွီးခေမာက္ကေလး တလံုးေဆာင္းၿပီး ပုဆိုးတထည္ ပခံုးေပၚတင္လို႔၊ ျခံထဲက ျပန္လာတဲ့ တေန႔က က်ေနာ္ သူမကို ခ်စ္ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့တယ္။ စမ္းေရေတြဟာ ေက်ာက္ေတြၾကားမွာ တိုး၀င္လို႔ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း ပုန္းကြယ္ ခ်င္ေန ၾကတယ္။ သူမကေတာ့ ရွက္ၿပီး တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ ေဘးက ျခံဳေတြကို ရိုက္လာတယ္။ ညေနခင္းဟာ ငွက္သံေတြ ဆူညံလို႔ေပါ့။ ဘာလို႔မ်ား က်ေနာ္ သည္ညမွာ ေမ့ေလွ်ာ့ေနခဲ့ရတာလဲ...။ က်ေနာ့္ကို သူမ အျပင္းအထန္ သတိရေနမည္ေလ... ကြမ္းေတာ ႀကီး အစပ္က ေရနံေခ်းသုတ္ထားတဲ့ အိမ္ႀကီးတလံုးထဲမွာ မပန္းေ၀ က်ေနာ့ကို လြမ္းေနမည္။
“ဘယ္လို လုပ္မလဲဗ်ာ.... က်ေနာ္ ဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ...က်ေနာ္လည္း အားတာမွ မဟုတ္တာ...”
က်ေနာ္က နာက်ဥ္သလိုပဲ အေျဖျပန္ေပးႏိုင္ေတာ့တယ္။
“အကို ၿမိဳ႕မွာ ရီးစားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလား။ ရွိမွာ ပါပဲ။ ပန္းေ၀ေလ ေစာင့္ဆိုေတာ့ အစ္ကို႔ကို ေစာင့္ေနပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကို႔ကိုေတာ့ စိတ္မခ်ဘူး။ ေ၀းလည္း သြားေရာ၊ ေမ့သြားမွာပဲလို႔ခ်ည္း ထင္ေနတယ္။ အစ္ကိုတို႔ ၿမိဳ႕ျပန္က်တဲ့ ေန႔က် ရင္ လည္း ေခၚသြားရဲမွာ မဟုတ္ပါဘူး။”
မပန္းေ၀က ေခ်ာင္းစပ္မွာ ေျခေထာက္ဆင္းထိုင္ရင္း ညည္းေနတယ္။ သူမ ဘယ္ေလာက္ခံစားေနရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ သိတယ္။ အခု စကားလံုးေတြဟာ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခံစားမႈေၾကာင့္ အသက္၀င္ေနၾကတာ...။ ရိုးသားစြာနဲ႔ပဲ ဘ၀ကို စဥ္းစားၿပီး၊ ရိုးသားစြာနဲ႔ပဲ ေျဖရွင္းခဲ့ၾကတယ္ေလ...။
“ၿမိဳ႕မွာ ကိုယ္ရီးစားေတြ ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ကြယ္... က်န္ရစ္ခဲ့ပါၿပီ..” ၿပီးမွ က်ေနာ္ သူမကို ႏွစ္သိမ့္ရတယ္။
“ပန္းေ၀... ကိုယ္ကတိေပးပါတယ္ကြယ္...
ခ်န္မထားပါဘူး။ ကိုယ္တေန႔ ျပန္လာေခၚမယ္ေလ။ ကိုယ္ ပန္းေ၀ကို အခ်စ္ဆံုးပါပဲ။ ကိုယ္သစၥာ မေဖာက္ပါဘူးကြယ္။ တပ္ထဲမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီးေတာ့ေပါ့...” သူမ အျပံဳးေတြက အားမရွိလွဘူး။ ညိႇဳးေဖ်ာ့ေနၾကတယ္။
“ ကြယ္... ပန္းေ၀ရယ္ ... ခက္တာပဲ”က်ေနာ့္ အသံလည္း ညိႇဳးေဖ်ာ့ေနတယ္ေလ...
ရြာက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ ေဆးမွဴးေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး ရြာသူတေယာက္ သတင္းဟာ ခိုင္လံုပ်ံ႔ႏွံ႔ေနေတာ့တယ္။ ပန္းေ၀တို႔ အေမႀကီးဟာ က်ေနာ့ကို ခ်စ္ရွာတယ္။ တကယ့္ သားအရင္းတေယာက္လိုပဲ။ ဂရုစိုက္ၿပီး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ နဲ႔ပဲ။ သူဟာ ဒီသတင္းကို သူ႔သမီးနဲ႔ က်ိတ္က်ိတ္တိုးတိုး ေမးေျပာလိမ့္မေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ တပ္အေျခခ် ေျပာင္းရေတာ့ ဘာမွ မေျပာသာေပမယ့္ သူ႔မွာ က်ေနာ့္ကို မသြားေစခ်င္ဘူးဆိုတာ သိသာတယ္ေလ...။
က်ေနာ္ မပန္းေ၀တို႔ အမိုးကိုလည္း အင္မတန္အားနာေနတယ္။ စကားတခြန္း ေျပာရမွာ မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ဘဲ၊ အမိုး ကလည္း က်ေနာ့္ကို အားနာေနျပန္တယ္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုး မပြင့္လင္းၾကပုံဟာ အၾကာႀကီးပဲ။ အၾကာႀကီးပဲ။
က်ေနာ္တို႔ ထြက္လာတဲ့ေန႔က အားလံုးငိုၾကတယ္။
သည္ေလာက္ လျပည့္ထိန္ထိန္သာေနတဲ့ညမွာ သူမ ဘယ္လိုမွ အိပ္ေပ်ာ္ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမိုးေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ မွ အိပ္ေပ်ာ္လိမ့္မယ္။ အလားတူ က်ေနာ့္စိတ္ေတြ သည္ညလႈပ္ရွားေနပံုက တခုခုကို တုံ႔ျပန္ေနတာမ်ဳိး၊ အေ၀းအရပ္ကို လိႈင္း ေတြ လႊင့္ထုတ္ေနတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
“သားရယ္.... စပါးေတာင္မွ စိုက္သူစိုက္ၿပီး၊ စားခ်င္မွ စားရတာပါ။ ကံတရားပဲေပါ့ကြယ္။ အမိုးတို႔ ကံၾကံဳၾကရင္ေတာ့ ဆံုၾကရ မွာေပါ့ကြယ္...”
အခု က်ေနာ္လည္း သည္လိုပဲ အလားတူ ကိုေအးခိုင္ကို ထပ္ညည္းျပလိုက္တယ္။
“ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဗ်ာ...
ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ ကံတရားေပါ့”
က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ၿငိမ္သက္ေနၾကျပန္တယ္။ သည္စစ္မ်က္ႏွာမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီ ဆိုတာ လက္ေတြခ်ဳိးေရ ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေတြတက္လိုက္၊ ေမာဟိုက္ ပင္ပန္းေနၾက၊ စိတ္တင္းက်ပ္မႈနဲ႔ လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ ေရြ႔ေျပာင္း ေနၾက၊ ကတုတ္က်င္းေတြတူးၾက၊ ေန႔ရက္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္ က်ေနာ္တို႔ တည္ျမဲေနဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရင္း အရာရာ ေမ့ေလွ်ာ့ထားခဲ့ၾကတယ္။
မပန္းေ၀ကိုလည္း အၾကာႀကီး ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့မိတယ္။
စစ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွင္သန္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရတာခ်ည္းပဲ။ သည္လိုနဲ႔ အားလံုးကို ေမ့ေလွ်ာ့ျဖတ္ေက်ာ္ေနၾကရတယ္။ ဘယ္ ေလာက္ၾကာမယ္ ဆိုေတာေတာ့ မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။
သည္ညမွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ၊ က်ေနာ့ေၾကာင္ႀကီးကို ဖ်ပ္ကနဲ သတိရလာျပန္တယ္။ က်ေနာ္ ေမ့ေလွ်ာ့ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ လက္တဖက္ ျဖတ္ခံရတဲ့ ေၾကာင္ႀကီးေလ...
က်ေနာ္ ေၾကာင္ႀကီးရဲ႕ လက္မွာ သားေရပင္ တခု ပတ္ခ်ည္ထားခဲ့တာေလ.. မပန္းေ၀ကိုလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိရ လာျပန္တယ္။
သံေယာဇဥ္ေတြဟာ သတင္းေတြ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ပို႔ ေနသလိုပါပဲ။
ရုတ္တရက္ အတြဲလိုက္ ေသနတ္သံေတြကို နီးနီးကပ္ကပ္ပဲ ၾကားလိုက္ရတယ္။ အျခားတပ္စိတ္ဘက္က ေပါက္ထြက္ လာတဲ့ ေသနတ္သံမ်ားပဲ။ က်ေနာ့ေရွ႕မွာေတာ့ တြားတက္လာတဲ့ ရန္သူ ႏွစ္ဦးေလ။ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ မိုင္းေတြက ေပါက္ကြဲခဲ့ပံု မရဘူး။
က်ေနာ့္ဆီက ေပါက္ကြဲၿပီး က်ည္ဖူးေတြ ခုန္ထြက္သြားၾကတယ္။ ေကာင္းကင္တခုလံုးမွာ ေပါက္ကြဲဆူညံေနၾကတယ္။ မီးခိုး ဖုံေတြဟာ လြင့္ပ်ံခုန္တက္လို႔။
က်ေနာ္တို႔ ရွင္သန္ဖို႔၊ ေတာ္လွန္တဲ့ မာနယ္ပေလာ ရွင္သန္ဖို႔၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ ရွင္သန္ဖို႔ က်ေနာ္ ေသနတ္ပစ္ ေနတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ပစ္ခတ္ေနၾကတယ္။
စစ္ဆိုတာ သည္အဓိပၸါယ္ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ပစ္တဲ့ က်ည္ဆန္ေတြဟာ အားလံုးကို ကာကြယ္ဖို႔ေပါ့။ အားလံုးကို ရွင္သန္ေစဖို႔ ေပါ့။ မပန္းေ၀နဲ႔ အမိုး အပါအ၀င္ေလ...။
ရန္သူ႔ဆီက လက္နက္ႀကီးေတြ တ၀ုန္း၀ုန္း က်ကြဲေနတယ္။ က်ေနာ္ က်င္းထဲေခတၱ ၿငိမ္သက္ေနရျပန္တယ္။ အလင္းေရာင္ ေတြ၊ ေပါက္ကြဲသံေတြ ဖုံလံုးေတြၾကားမွာ က်ေနာ္ ေရငတ္ေနတယ္။ အလားတူ မျပတ္ဆက္သြယ္ေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳး ေတြ အတိုင္း မပန္းေ၀ရယ္၊ က်ေနာ့္ေၾကာင္ႀကီးရယ္ကို အရူးအမူးသတိရေန မိျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံတင္းလို႔။
အလို... မပန္းေ၀ဆီမွာလည္း က်ေနာ့သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြ ေႏွာင္ထားခဲ့ပါေပါ့လား။
လက္နက္ေတြ ေပါက္ကြဲေနဆဲပဲ။ က်ေနာ္ ျပန္ထၾကည့္တယ္။ လက္နက္ႀကီးတလံုးဟာ က်င္း၀မွာ ၀င္းလက္ေပါက္ကြဲသြား တယ္။ က်ေနာ္ဟာ ရင္၀မွာ ပူကနဲ ျဖစ္ၿပီး လြင့္စင္သြားခဲ့ေပါ့။
က်ေနာ္ ေျမေပၚ ျပန္က်တာနဲ႔ က်ေနာ္ထရပ္ၿပီး တဟုန္ထိုး ေျပးထြက္လိုက္တယ္။
က်ေနာ္ ေသနတ္ကို ေကာက္မိသလား။ မေကာက္မိဘူးလား သတိမထားမိေတာ့ဘူး။
က်ေနာ္ အျမန္ေျပးလႊားေနတယ္။ က်ေနာ့္ေၾကာင္ႀကီးလက္မွာ သားေရပင္ေတြ ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ေျပးလႊား ေနတုန္းပဲ။ အျမန္ဆံုးႏႈန္းနဲ႔... က်ေနာ္ ေမ့ေလွ်ာ့ပတ္ထားခဲ့တဲ့ ေၾကာင္ကေလးရဲ႕ သားေရပင္ေတြကို ျဖဳတ္ေပးဖို႔။ က်ေနာ္ ေမ့ေလွ်ာ့ထားခဲ့တဲ့ ဆီကို...။
က်ေနာ္ ေျပးလႊားေနတယ္။ အျမန္ေျပးလႊားေနတယ္။ ေျပးလႊားေနတုန္းပဲ. အျမန္ဆံုးႏႈန္းနဲ႔...
က်ေနာ္ ..... ....
ေယာဟန္ေအာင္
ဒီ၀တၳဳတိုကို ေရးျဖစ္တာ (၁၉၉၂) ေလာက္ ျဖစ္မယ္။ ABSDF ေဒါင္းအိုးေ၀စာေစာင္မွာ ေဖာ္ျပေတာ့ “သူေအာင္” ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ (ေဒါင္းအိုးေ၀စာေစာင္၊ တြဲ-၃၊ မွတ္-၁၊ ဇန္-ေဖ/ ၁၉၉၂)
၁၅-ႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိဘူး။ ဒီ၀တၳဳတိုေလးကို ျပန္ၿပီး ေဖာ္ျပခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ့စာေတြကို ပံုမွန္ေစာင့္ဖတ္ေပးေနတဲ့ ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြ အတြက္ ခရစၥမတ္ လက္ေဆာင္လို႔ပဲ သေဘာထားပါဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္တေနရာရာမွာ က်ေနာ္တို႔ကို သတိရေနသူေတြလည္း ရွိေကာင္း ရွိႏိုင္ပါရဲ႕။
2 comments:
Dear,brother !!!! I felt really sorry for the said cat and this is Ko Aung Naing falut when he encounter as a child,but he did not attend to be like worse,by this moment he is also thankful to describe that event so that we can tell our children to love the cat and to take care while playing with the pet.(after i finished my reading the whole,i would make another comments if I have,,,,,,,,,,,,,,thank U brother....!!! ( THIDAR,jap)
အဲဒါ တကယ္႕အျဖစ္အပ်က္လားခင္ဗ်
Post a Comment