သူတို႔ခံစားၾကတဲ့ က်ေနာ့ကဗ်ာအေၾကာင္း (ၿငိမ္းေအးအိမ္)

သူမ်ားေတြက ခံစားၾကတဲ့ က်ေနာ့ကဗ်ာအေၾကာင္း

ကိုၿငိမ္းေအးအိမ္ဆိုတာ လူခ်င္းက်ေနာ္မသိပါဘူး၊ သူကလည္း က်ေနာ့ကို မသိဘူးလို႔ထင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူေရးထားတဲ့ ကဗ်ာခံစားမႈကေလးကို ခ်ယ္ရီသစၥာအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွာ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါ က်ေနာ္ အေတာ္၀မ္းသာ သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးေလးကို က်ေနာ့ဘေလာ့ေပၚမွာ ျပန္ေဖာ္ျပထားတာပါ။


ငွက္ေတြ ေဆာင္းမခိုမီ
ၿငိမ္းေအးအိမ္

(၁)
က်ေနာ္ဟာ အခါအားေလ်ာ္စြာ ကဗ်ာေတြကို စုတတ္ပါတယ္။ ခ်စ္လို႔ပါ။ က်ေနာ့ စက္ထဲမွာ “စုထားတဲ့ကဗ်ာ“ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ဖိုင္ေလး ဖြင့္ၿပီး၊ ကိုယ္ဖတ္ျဖစ္တဲ့အထဲက ႏွစ္သက္ရာကဗ်ာေတြကို သိမ္းထားေလ့ရွိတာ အက်င့္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။

အားလပ္တဲ့အခါမ်ဳိး၊ စိတ္ဆာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ အဲဒီဖိုင္ေလးျပန္ျပန္ဖြင့္ၿပီး ဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ တခါတေလ ဒီဖိုင္ေလးကို ျပန္ဖြင့္ ျဖစ္ဖို႔ လ ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခ်င္လည္း ၾကာသြားတတ္ပါရဲ႕။ အားလပ္ျခင္းနဲ႔ စိတ္ဆာျခင္း ႏွစ္မ်ဳိးစလံုး တစ္ၿပိဳင္နက္ျဖစ္ဖို႔ အဲသည္ေလာက္ အခ်ိန္ ေတြၾကာဖို႔ လိုသလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။

က်ေနာ့ဖိုင္ေလးထဲမွာ အဂၤလိပ္ကဗ်ာေတြပါတယ္။ ျမန္မာကဗ်ာေတြပါတယ္။ ရြတ္ဆိုလို႔ရတဲ့ ကဗ်ာေတြပါတယ္။ အျမင္ကဗ်ာေတြလည္း ပါတယ္။ အလြယ္တကူ ဆြဲယူ (download) လုိ႔ရတဲ့ အြန္လိုင္းတင္ မဂၢဇင္းက ဟာေတြ ပါတတ္တယ္။ စက္ဖြင့္ထားတုန္း လစဥ္ထုတ္ ျမန္မာမဂၢဇင္းထဲက ႀကိဳက္တာေလးမ်ားေတြ႔ရင္လည္း ေကာက္ကက္ရိုက္ထည့္လိုက္တာပါပဲ။ ေအာက္ေျခမွာ ဘယ္လထုတ္၊ ဘယ္ စာအုပ္ထဲက ဘယ္သူေရးတာျဖစ္ေၾကာင္းေလးပါေအာင္၊ ထည့္သိမ္းေလ့ရွိပါတယ္။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ဒီလိုေတာင္လိုပံုေနတဲ့ ကဗ်ာေတြၾကားထဲမွာ၊ ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္းရိုက္ဖို႔၊ (ဒါမွမဟုတ္) ဆြဲယူလိုက္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ သြားပံုရတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္သိမ္းထားတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာၿပီလဲ မသိတတ္ေတာ့။ ေရးသူကိုၾကည့္ေတာ့ လဲ ၾကားဖူးေနက်ထဲကမဟုတ္။ ကဗ်ာပံုသ႑ာန္က မိုးေ၀ေခတ္ကာလတုန္းကလိုမ်ဳိး၊ နည္းနည္းဆင္ သလို ရွိေပမယ့္ ပါ၀င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ဒီဘက္ေခတ္ကို ေတာ္ေတာ္ႀကီးေရာက္ေနပါတယ္။ “ဆားေရာဂါ” “ရက္ပ္သီခ်င္း ” “ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း” “အၾကမ္းဖက္သမား” “အီရတ္စစ္ပြဲ” အေၾကာင္းအရာေတြက (၂၀၀၅) ခုႏွစ္နဲ႔ သိပ္ေတာ့မေ၀းကြာလွေသးဘူးလို႔ ၫႊန္ျပေနပါတယ္။

သူ႔ကဗ်ာထဲမွာ “၇၀ ႏွစ္လြန္ ကဗ်ာဆရာမ်ား“ ႏွစ္သက္စြာ သံုးစြဲတတ္တဲ့ ေမာင္သာႏိုးရဲ႕ မလင္းျပာ၊ နဲ႔ ဒါးေတာင္သံေခ်ာင္း ကို ေတြ႔ လိုက္ရေတာ့ ...။
ေရႊဘကို အရွင္လတ္လတ္ျမင္လိုက္ရေတာ့...။
ဒီဆရာဟာ လူငယ္ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္မွ ဟုတ္ပါရဲ႕လားဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ၀င္လာပါတယ္။
ႀကီးတာ၊ငယ္တာ၊ သစ္တာ၊ ေဟာင္းတာ က်ေနာ့အတြက္ သိပ္ကိစၥ မရွိပါ။ ႀကိဳက္လို႔ပဲ က်ေနာ့္ဖိုင္ထဲ ေရာက္ေနၿပီပဲ။
ကဗ်ာကို က်ေနာ္ ျပန္ဖတ္မိပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္၊... သံုးေလးႀကိမ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ ခုေရးေနတဲ့ ကဗ်ာခံစားမႈေဆာင္းပါးေလး ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ ကဗ်ာဆရာက ေယာဟန္ေအာင္ျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔ကဗ်ာ ေခါင္းစဥ္က လက္်ာအစြန္းေရာက္ေဆာင္း ပါတဲ့။

(၂)
လက္်ာအစြန္းေရာက္ေဆာင္း

အေႏြးထည္ပြပြႀကီးေတြ
ထပ္ထပ္က်ပ္စည္းထားတဲ့သူ
ငါလည္း
အႏွစ္အသားနည္းနည္း
အေခါက္အေပြးထူထူ လူလိုျဖစ္ေနရ။
ေခတ္ကိုက မေကာင္းတာပါ။
ဒီတခါေဆာင္းက အေၾကာင္းဖန္တယ္။
ဒို႔မိဘမ်ား ေျပာတတ္တဲ့ ဆုပ္ကပ္ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။

အလြန္ေအးတဲ့အရပ္မွာ။ ဘာမွ လုပ္စရာအလုပ္မရွိတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးမွာ။ ေငါင္းစင္းစင္းေနခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြ က်ေနာ့ဘ၀မွာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲလို အခါမ်ဳိးမွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ေတြးေနမိတတ္ရဲ႕။ ထံုးစံအတိုင္း ဘ၀အဓိပၸါယ္တို႔။ ကိုယ့္ရဲ႕တည္ရွိ ျခင္းတို႔။ ျဖစ္တည္ ျခင္းတို႔။ အဓိပၸါယ္ရွိစြာ ရွင္သန္ေနထိုင္ျခင္းနဲ႔ ေသဆံုးသြားျခင္းတို႔ စသျဖင့္ေပါ့။ ဘာအေျဖမွ ေရေရရာရာ ရလိုက္တယ္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ့ ျဖတ္သန္းမႈေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့။ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ တစ္ပံုႀကီး ၿပီးစီးခဲ့။ သိထားတာေတြကလည္း မနည္းမေနာ ရွိခဲ့လို႔ အထင္တႀကီးျဖစ္ေနေပမယ့္၊ လက္ေတြ႕မွာ ဘာတစ္ခုမွ ျဖစ္မလာတာကို လည္း ကိုယ့္ဘာသာေသေသခ်ာခ်ာႀကီးကို သိေနျပန္ပါ တယ္။ ကိုယ့္မွာ တစ္ခုခုလိုေနတာကိုသာ သိေနတယ္။ ဒါကို ဘယ္လို ေဖာ္ျပရမယ္ မသိခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္အေျခအေနနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ လိုက္ဖက္ညီတဲ့ စကားလံုး၊ ၀ါက် တစ္ခုတေလမွ မေတြးမိခဲ့ဘူး။ မေတြးတတ္ခဲ့ဘူး။ ေဟာ .... ခုေတာ့ ကဗ်ာဆရာက က်ေနာ့လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ေပးလို္က္ပါၿပီ။
ေဟာသလို ၀ါက်တစ္ေၾကာင္း သူေရးျပခဲ့တယ္။

အေႏြးထည္ပြပြႀကီးေတြ၊ ထပ္ထပ္က်ပ္စည္းထားတဲ့သူ
(ငါလည္း) အႏွစ္အသားနည္းနည္း၊ အေခါက္အေပြးထူထူ လူလိုျဖစ္ေနရ။

ၿပီးၾကပါေလေရာ။ ဒါဟာ ကဗ်ာဆရာက က်ေနာ့ရင္ထဲ တည့္တည့္ႀကီး ရိုက္ထည့္လိုက္တဲ့ စကားလံုးေတြပါပဲ။ ဟုတ္ပ။ က်ေနာ္ဟာ အေႏြးထည္ ထူထူႀကီး၀တ္ၿပီး၊ ဟန္ေရးျပေနတဲ့ အႏွစ္အသားနည္းနည္းနဲ႔ အေခါက္အေပြးထူထူ အေကာင္ တစ္ေကာင္ဗ်။

ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကဗ်ာထဲမွာေတြ႔ရတဲ့ “ဆုပ္ကပ္“ ဆိုတဲ့စကားလံုးက က်ေနာ္တို႔ဖိုးဖြားေတြကို သတိရေစခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း သံုးေလးဆယ္ေလာက္ ကတည္းက၊ က်ေနာ့အိမ္က အဖိုးအဖြားေတြဟာ ဆုပ္ကပ္ဆိုတာကို မၾကာမၾကာ ၿငီးတြားတတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ စီးပြားရွာေဖြ မေကာင္းဘဲ ဆုတ္ယုတ္လာလို႔၊ ဆုပ္ကပ္လို႔ သံုးႏႈံးၾကတာလား၊ ဘာသာေရးအရ ကိုင္းရႈိင္းမႈေတြကို ေလ်ာ့နည္းလာတယ္ ထင္ၿပီး၊ ဆုပ္ကပ္လို႔ ဆိုၾကတာလား၊ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီစကားလံုး ႀကီးက က်ေနာ့ကိုယ္ထဲ အႀကိမ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ ေတာင္ ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ခဲ့ဘူးလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။ ခုခ်ိန္၊ ခုအရြယ္ အထိ အဲဒီစကားလံုးႀကီးက က်ေနာ့ရင္ထဲ တပ္စြဲေနထိုင္တုန္း။

လာျပန္ၿပီတစ္ခါ။ က်ေနာ့လို လူမ်ဳိး အဲဒီကဗ်ာဆရာေပါ့။ သူ႔မိဘေတြကလည္း သူ႔ကို ဆုပ္ကပ္အေၾကာင္းေျပာျပသတဲ့။ ဒါဆို ကဗ်ာဆရာနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ေခတ္ကာလတစ္ခုတည္းမွာ လူျဖစ္ေနၾကသူေတြ ျဖစ္မယ္ထင္ရဲ႕။

(၃)
ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းႀကီးလဲ လာပါေလေရာ။
ငါလည္း
ေဘာင္းဘီတို၀တ္ရ
ရက္ပ္သီခ်င္းႀကိဳက္ရ
သီခ်င္းသံၾကားရင္ ကိုယ္တြန္႔ခါရ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လစ္လရယ္လိုက္ဇ္
နည္းနည္းလုပ္ရ။
အဆီေလ်ာ့စားတာနဲ႔
ေယာဂအေၾကာင္း ေျပာရ။
အေမရိကန္ဆန္ေအာင္
အလံေထာင္ ဟိတ္ဟန္လုပ္ရ။

ဒီကဗ်ာပိုဒ္ထဲမွာ လႈပ္ရွားမႈေတြပါတယ္။ သူ႔လႈပ္ရွားမႈေတြကို သြက္သြက္ရွင္ရွင္ျမင္ရေတာ့ သူျဖစ္ေနမယ့္ပံုကို စိတ္ကူးၾကည့္ ရင္း ရယ္ မိတယ္။ က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္။ ဒီကဗ်ာဆရာဟာ ၿမိဳ႕သားျဖစ္ရမယ္။ ပညာတတ္ျဖစ္ရမယ္။ ဟိုးေ၀လံေခါင္ဖ်ားက ေတာသား တစ္ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းနဲ႔ ရက္ပ္သီခ်င္းကို သိမယ္မထင္။ အဆီေလ်ာ့စားဖို႔နဲ႔ ေယာဂ အေၾကာင္းေျပာဖို႔ စဥ္းစားမိမွာ မဟုတ္။

က်ေနာ့ေျခလက္ေတြေတာင္ နည္းနည္းလႈပ္ခ်င္လာပါေလေရာ။ အိပ္ဇင္ဘယ္လ္ရဲ႕ရက္ပ္။ အက္ဆစ္ရဲ႕ ရက္ပ္။ တူးဘစ္ရဲ႕ရက္ပ္။ ထြန္းထြန္းရဲ႕ရက္ပ္။ ႏိုးအဖြဲ႔ရဲ႕ ရက္ပ္။ ဘာဘူရဲ႕ရက္ပ္။ စိုင္းစိုင္းရဲ႕ရက္ပ္။ ေအာင္ေကာင္းထက္ရဲ႕ရက္ပ္။ ေျခလႈပ္လက္လႈပ္လုပ္ရင္း ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ျပည္တြင္းျဖစ္ရက္ပ္သီခ်င္းေတြ တအိအိၿပိဳက်လာတာ ေတြ႔ရ တယ္။ ဖူဂ်ီယာမေတာင္ထိပ္မွာ ႏွင္းေတြ ဖံုးသလို က်ေနာ္တို႔ဆီက ၿမိဳ႕လမ္းမေတြမွာလည္း၊ ရက္ပ္သီခ်င္းေတြ ဖံုးေတာ့မယ္။

ဘဲဥနဲ႔ ငါးဖယ္ေက်ာ္တစ္ခုပါတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲမွာ ကယ္လိုရီ (၃၈၀)။ ထမင္း (၆) က်ပ္သားမွာ ကယ္လိုရီ (၁၅၅)။ ၀က္သားႏွပ္ (၁၀၀) ဂရမ္ ကယ္လိုရီ (၃၃၈)။ ေျမပဲဆီ (၁၀၀) ဂရမ္ ကယ္လိုရီ (၈၈၄)။ အဆီဓါတ္ (၉၉.၉) ။ တစ္ရက္ကို ကယ္လိုရီ (၂၀၀၀) ထက္ ပိုမ၀င္ေစနဲ႔။ ပိုမယ့္ ကယ္လိုရီေတြ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ရႈိ႕ပစ္။ ႏို႔မို႔ရင္ အသည္းအဆီဖုန္းမယ္။ ခါးတုတ္မယ္။ ဗိုက္ထြက္မယ္။ ေယာဂ က်င့္စဥ္ ဗီစီဒီအခ်ပ္ေတြ ၀ယ္က်င့္။ မနက္မနက္ကို ဗႏၵဳလပန္းျခံမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္သူ႔ရင္ျပင္ေရွ႕မွာ ျဖစ္ျဖစ္ “တိုက္ခ်ီခၽြမ္“ သြားကစား။ က်န္းမာေရးက အေရးႀကီးတယ္။ လူခ်င္းေတြ႔ရင္ လက္ကေလး ေျမွာက္ျပ။ “ဟိုင္း“ လို႔ ဆိုၾကမယ္။ ကဗ်ာကို ဖတ္ရင္း က်ေနာ့ရင္ထဲ ေပါက္ခ်လာတဲ့ အေတြးေတြကို ႏႈတ္က ရြရြ ဆိုေနမိ တယ္။ ဒါဟာ ၿမိဳ႕ျပမွာလူျဖစ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ေနထိုင္မႈပံုစံပဲလား။

ေတာင္ယာခုတ္ေနတဲ့ ေတာင္သူတစ္ေယာက္က ဓါးကိုပစ္ခ်။ ခါးကို မတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့ကိုၾကည့္တယ္။ က်ေနာ္ေျပာတာေတြ နား ေထာင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။
“မင္းတို႔ ၿမိဳ႕မွာလူျဖစ္ရတာ ရႈပ္ေနတာပဲ“

(၄)
အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွာ
လူေတြေသေနတာကို
တယ္မိုက္ၾကသကြယ္လို႔ ဟန္လုပ္ေနရ။
စစ္ကေတာ့ ျဖစ္မွာပဲ
ကိုယ့္ဘာသာလြတ္ေအာင္ေန
ကိုယ့္အေရးကလြဲၿပီး မ်ားမ်ားဘာမွ မစဥ္းစားနဲ႔။
ကိုယ့္ဘာသာ အားေပးျပန္ရ။
(ေအးလြန္းတဲ့ေဆာင္းက
ငါ့ႏွလံုးသားကိုခဲ
ခံစားမႈနည္းေအာင္ ေျပာင္းခဲ့ပံုရတယ္။)
မ်ဳိးရိုးဗီဇ ေျပာင္းထားတဲ့ ပန္းသီးမြကိုကိုက္
ဆိုဒါရွိန္းျမေရကို က်ဳိက္ခ်ရင္း
စီအဲန္အဲန္ ဟိုက္ဘရစ္သတင္းကိုၾကည့္
အဆာမေျပဘူး။
ေရငတ္တယ္...
ေရငတ္ယ္...

ခင္ဗ်ားတို႔မွာ စေလာင္းရွိလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ာနယ္ေတြပံုမွန္ ဖတ္ေလ့ရွိလား။ သတင္းစာေလာက္ကို ေန႔တိုင္းဖတ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္လံုးနဲ႔နားက၊ မီးခိုးတအူအူနဲ႔ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ျမင္ကြင္းရယ္။ တဒိုင္းဒိုင္းေသနတ္သံ။ တ၀ုန္း၀ုန္းဗံုးသံ ေတြရယ္ကို လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ႏိုင္ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။
ရယ္ရတယ္ ကဗ်ာဆရာ...
က်ေနာ္ရယ္တာ ခင္ဗ်ားကို မဟုတ္ဘူး။
က်ေနာ့ကိုယ္က်ေနာ္ ျပန္ရယ္တာ။ ေလွာင္တာ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ခင္ဗ်ားကိုေရာ၊ က်ေနာ့ကိုပါ ျပန္ “ဟား”တာ။ တူလြန္းလို႔ပါဗ်ာ။
ေတြးပံု၊ ေနပံု၊ ေရွာင္ပံု၊ တိမ္းပံု၊ လႊဲခ်ပံု၊ ေနသာသလို ေနတတ္ပံု၊ အျပစ္ကင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပံု။ ကိုယ္နဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္သလို ဟန္လုပ္တတ္ပံုေတြက တူလိုက္သမွ။ တူတူတူတူတူနဲ႔ေတာင္ ေနေသး။ ဟုတ္ဖူးလား၊ က်ေနာ္ေျပာတာ ခင္ဗ်ား သေဘာမတူဖူး လား။ မတူရင္လဲ... ကဲ... ခင္ဗ်ား ေျပာေပါက္ဆိုေပါက္ကို ၾကည့္လိုက္ဦး။

အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွာ လူေတြေသေနတာကို၊ တယ္မိုက္ၾကသကြယ္လို႔ ဟန္လုပ္ေနရ။
စစ္ကေတာ့ ျဖစ္မွာပဲ၊ ကိုယ့္ဘာသာလြတ္ေအာင္ေန၊ ကိုယ့္အေရးကလြဲၿပီး မ်ားမ်ားဘာမွ မစဥ္းစားနဲ႔။ ကိုယ့္ဘာသာ အားေပးျပန္ရ။

ခင္ဗ်ား ေျပာပံုေလးက ဘယ္ေလာက္သင္းလိုက္သလဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား နာနာရိုက္ပစ္ဖို႕ ေကာင္းလိုက္သလဲ။ အဲဒီ “ခ်င္ျခင္း” စိတ္က ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူတူ၊ က်ေနာ့ကိုလည္း ပယ္ပယ္နယ္နယ္ရိုက္ပစ္ေနေလရဲ႕။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို ဒီစကားကို ခင္ဗ်ားလိုပဲ၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ လည္း မၾကာခဏေျပာျဖစ္ေနၾကမို႔ေပါ့ဗ်ာ။

တစ္ရြာတည္းေနသူခ်င္း၊ ကိုယ့္ရြာထဲမွာ အရက္မူးရန္ျဖစ္ၿပီး၊ အိမ္မီးရိႈ႕ေနတာ ေတြ႔လ်က္နဲ႔ “တယ္မိုက္ၾကသကြယ္”လို႔ အာလုပ္သံႀကီးနဲ႔ ေျပာ။ ၿပီးရင္ ကိုယ့္အမႈကိုယ္ဆက္ျပဳလို႔ မသိက်ဳိးကၽြံေန။ ခင္ဗ်ားလို၊ က်ေနာ္လို လူေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ ရွိမလဲ ကဗ်ာဆရာ။ ကမၻာႀကီးကေတာ့ လွမ္းေျပာရဲ႕။
“မင္းတို႔အတြက္ ငါ ၀မ္းရည္စပ္တယ္တဲ့” ဗ်ား။

ေအးလြန္းတဲ့ေဆာင္းက
ငါ့ႏွလံုးသားကိုခဲ
ခံစားမႈနည္းေအာင္ ေျပာင္းခဲ့ပံုရတယ္။ လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကာကြယ္ဖို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔၊ က်ေနာ္တို႔ ကတုပ္တူးခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ကတုပ္ထဲမွာ အက်အနထိုင္ၿပီး၊ နည္းပညာရဲ႕ ေကာင္းမြန္ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ရလဒ္၊ ၿမိဳ႕ျပမွာသာ ရႏိုင္တဲ့ “အေကာင္း ဓါတ္” ေတြကို အေတာ မသတ္ၿမိဳခ်ၾကတယ္။ အငမ္းမရ စားေသာက္ၾကတယ္။
ကဗ်ာဆရာ...
ခင္ဗ်ားေရာ၊ က်ေနာ္ပါ ေရငတ္ေျပခဲ့ၾကပါသလား။
အဲဒီေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကို မေျဖခ်င္ကာမွေနေရာ၊ ခင္ဗ်ားလည္းသိ၊ က်ေနာလည္းသိ၊ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို သိေနခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။
ကမၻာႀကီးကေတာ့ ၀မ္းရည္စပ္ေနေလရဲ႕။

(၅)
သစ္ေခါက္ေတြ ၀ါးေနရသလိုပဲ။
စမ္းေခ်ာင္းေလးကို ငတ္တယ္
ေတာအရက္ကိုငတ္တယ္
ဂႏၶီရုပ္ရွင္ကားကို ငတ္တယ္
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ငတ္တယ္။
ေရႊဘကိုငတ္တယ္။
ေမာင္သာႏိုးရဲ႕ မလင္းျပာကိုငတ္တယ္။
စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္ သူရဲေကာင္းဇာတ္လမ္းထဲက
ဒါးေတာင္သံေခ်ာင္းကို ငတ္တယ္။

မ်ားတယ္ ကဗ်ာဆရာ၊ သိပ္မ်ားတယ္။
ခင္ဗ်ားငတ္ေနတာေတြ မ်ားလြန္းတယ္။
ခုနကေတာ့ ေရငတ္သတဲ့။ ေရငတ္သတဲ့။
ေဟာ... ခုတခါ ခင္ဗ်ားငတ္ေနတာေတြ အေတာမသတ္ပါပဲလား။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္မတင္ရက္ပါဘူးဗ်ာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို က်ေနာ္တို႔ လည္း၊ ခင္ဗ်ားလို ငတ္ျခင္းမ်ားစြာကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ငတ္ေနခဲ့ၾကလို႔ပါပဲ။

သစ္ေခါက္ေတြ ၀ါးေနရသလိုပဲ။

ခင္ဗ်ားညည္းညဴသံကို က်ေနာ္တို႔ေကာင္းေကာင္း ၾကားေနၾကရပါတယ္။ သစ္ေခါက္ဆိုတာ စားစရာမဟုတ္ဘူး၊ အရည္မရ အဖတ္မရ ကြမ္းယာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ အရည္ၿမိဳ အဖတ္ေထြးရတဲ့ ပီေကလိုလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အေျခအေနတစ္ခုခုေအာက္မွာ သစ္ေခါက္ေတြ ၀ါး၀ါးေနရတဲ့ ခင္ဗ်ားပါးစပ္ႀကီးကိုေတာ့ျဖင့္ သနားလွပါသဗ်ာ။ ခက္တာက အဲဒါႀကီးဟာ က်ေနာ္တို႔ပါးစပ္ႀကီးလည္းျဖစ္ေနျပန္ရဲ႕။
ခင္ဗ်ားငတ္ေနတာေတြကို သိပါရဲ႕ကဗ်ာဆရာ။ စာနာမိေပါ့။

ေဟာသမွာ သစ္၀ါးရိပ္ကိုျဖတ္ေလွ်ာက္လို႔ ေရၾကည္စမ္းေလး စီးေနတယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ စမ္းကေလးနေဘး အရိပ္ေအးေအး မွာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ ေတာအရက္ပုလင္းေလးတစ္ပုလင္းကို နည္းနည္းခ်င္းစီငွဲ႔၊ တစ္ေယာက္တစ္လက္။ လူေစ့ခြက္လွည့္ ေသာက္ခ်င္ ေနလိမ့္မယ္။
ခင္ဗ်ားငတ္ေနတာ ေအးခ်မ္းျခင္း မဟုတ္လား......။

ဂႏၶီကို ခင္ဗ်ားငတ္တယ္ဆိုရာမွာလည္း၊ သူ၀တ္ထားတဲ့အ၀တ္လိုျဖဴစင္တဲ့ သူ႔ႏွလံုးသားကိုသာ ခင္ဗ်ားငတ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ေသာက္ခြင့္ရမွာက အဲဒီႏွလံုးသားကိုေဖာက္ထုတ္လိုက္တဲ့ က်ည္ဆံေပါက္ရာက က်လာတဲ့ေသြးနီနီေတြ ဆိုရင္ ေကာ...။ ဘယ္ႏွယ္လုပ္ပါ့ မလဲ။ အေကာင္းကိုရွာသည္၊ အေကာင္းကားမေတြ႕လို႔ေတာ့ ဂႏၶီႀကီးကေတာ့ ညည္းညဴမသြားခဲ့ ပါဘူး။ တစ္ဘ၀လံုးကိုစေတးလို႔ သူ႔တိုင္းျပည္အတြက္ အေကာင္းဆံုးလုပ္သြားသူကို ခင္ဗ်ားငတ္တာ အဆန္းမွ မဟုတ္တာ။

ခင္ဗ်ားငတ္ေနတာ အနစ္နာခံျခင္း မဟုတ္လား။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုေတာ့ ကမၻာသူကမၻာသား အားလံုးနီးပါးငတ္မြတ္ၾကတယ္လို႔ေတာ့ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္လည္း ေနရာအႏွံ႔ မွာ ယမ္းနံ႔နံ ေနတာ၊ ေပါက္ကြဲသံေတြ ၾကားေနရတာ၊ ညည္းညဴေအာ္ဟစ္သံေတြ ေပပြေနတာ၊ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ မေမးပါနဲ႔။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ငတ္ပါရဲ႕။

ေရႊဘတဲ့။
ခင္ဗ်ားတ ခဲ့တဲ့နာမည္။
က်ေနာ္လည္း အဲဒီေရႊဘႀကီးကို အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ မီလိုက္ပါသဗ်။ က်ေနာ္သိမီသမွ်ေတာ့ ေရႊဘဆိုတာ ေက်ာမြဲမ်ား၊ လယ္သမား မ်ားရဲ႕ သူရဲေကာင္း။ ဖိႏွိပ္မႈကို ေတာ္လွန္သူ။ နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစ ဆန္႔က်င္သူ။ ျပည္သူ႔ အခ်စ္ေတာ္ႀကီးပါလား။ နယ္ရံုေတြမွာ ေရႊဘနဲ႔ လူဆိုး ထိုးသတ္ၾကလို႔၊ ေရႊဘခံေနရၿပီဆိုရင္၊ “မၾကာခင္၊ ကိုေရႊဘ ျပန္ႏိုင္ပါေတာ့မယ္ ခင္ဗ်ား” လို႔ ေအာ္လံနဲ႔ ေအာ္သံေပးထားရသတဲ့။ ဘာေၾကာင့္ရႈံးရႈံး၊ ေရႊဘရႈံးတာကို မခံႏိုင္ၾကဘူးတဲ့။ လူထုက၊ ပရိသတ္က၊ ျပည္သူက၊ ေရႊဘကို အဲသေလာက္ခ်စ္ၾကဆိုပဲ။ ၾကားဘူးတာ။ ေအာ္... ခင္ဗ်ားမလဲ၊ ေရႊဘကို ငတ္သူေတြထဲက တစ္ေယာက္ပါပဲလား၊ ကဗ်ာဆရာ။ ခင္ဗ်ားငတ္ေနတာ နိမ့္ပါးသူ အမ်ားစုေရွ႕က ထြက္ရပ္တဲ့ သူရဲေကာင္းဇာတ္ မဟုတ္လား။

ခုခ်ိန္မွာေတာ့
ေရႊဘကို ငတ္ခဲ့တဲ့
မလင္းျပာကိုငတ္ခဲ့တဲ့
ဓါးေတာင္သံေခ်ာင္းကို ငတ္ခဲ့တဲ့ ခင္ဗ်ားကို
က်ေနာ္ ျပန္ငတ္ေနပါတယ္။ တကယ္။

(၆)
ဒီတစ္ခါေဆာင္းက
ပိုတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္။
ပိုဟိတ္ဟန္ႀကီးတယ္။
ပို ၿဖီးလံုးျဖန္းလံုးထုတ္တယ္။
မွန္ျပဴတင္းမွာ
ႏွင္းခိုးပိန္းရိုက္လာ
ဟုတ္ပါရဲ႕လား။
အဆိပ္ခိုးေတြ
ဓါတုမိုးရည္
ဆားစ္ပိုးေတြလို႔ ထင္ေနေသးတယ္။
(မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေသြးေတြလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ခဲ့။)

ေခါင္းစြပ္မဲမဲ
လက္အိပ္မဲမဲနဲ႔ လမ္းထဲသြားရင္
အၾကမ္းဖက္သမား ထင္ေလလားလို႔
ငါ့ကိုယ္ငါ စိုးလာရျပန္
ႏွင္းခါးၾကားထဲ မ်က္ႏွာကို ျပန္ဖြင့္ျပရတယ္။

ဟလိုက္ရင္ “၀ွားကနဲ“ ထြက္သြားတဲ့အေငြ႔ေတြ
ျပန္ျပန္လိုက္သိမ္း
အေမရိကန္ဆန္႔က်င္ေရး ေလစိမ္းေတြ
ထင္သြားမွာ စိုးလို႔ၿမိဳခ်
ရာဘာခ်ုိ၀ါးရည္နဲ႔ လွိမ့္ခ်ရတယ္။
ကိုယ့္လွ်ာကို ျပန္ကိုက္သိမ္း
မ်က္မွန္စိမ္းတပ္၊
နားေတြလည္း ျပားကပ္ေနေတာ့တယ္.... ။

ငယ္ငယ္က၊ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက “သံသယ“ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ သင္ရတာ မွတ္မိလာတယ္။ အဏုျမဳလက္နက္ဆန္းေတြ စမ္းသပ္ လာတဲ့ ကာလႀကီးမွာ၊ ေလရႈမိရင္ ေလထဲမွာ အဆိပ္ေငြ႔ပါလာေလမလား။ ေရေသာက္မိရင္ ေရထဲမွာ အဆိပ္ေငြ႔ပါလာေလ မလားနဲ႔ ေနစရာ စားစရာ မရွိေလာက္ေအာင္စိုးရြံ႔ေနတဲ့၊ ေမာ္ဒန္လူသားတစ္ဦးရဲ႕ စိတ္ကို ဖြဲ႔ျပတဲ့ကဗ်ာပါ။

ခုဖတ္လိုက္ရတဲ့ ကဗ်ာကေတာ့ (၂၁) ရာစုလူသားရဲ႕ အရိႈက္ကို မိမိရရထိုးလိုက္တဲ့ ပင့္လက္သီးပါပဲ။ ဒီေနရာထဲမွာ သံသယ ကဗ်ာထဲက လူသားရဲ႕ ခံစားမႈထက္ ပိုရႈပ္ေထြးလာပါတယ္။ အဆိပ္မိုး၊ ဓါတုမိုး၊ ဆားစ္ပိုး၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြနဲ႔ ေၾကာက္ေနရ တဲ့အရာေတြ ပိုမ်ားလာတယ္။ (ဘာေၾကာင့္ အိပ္ဒ္စ္ AIDS ကို ထည့္မဖြဲ႔ခဲ့သလဲလို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။)

မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကာလႀကီးမွာ၊ လူေကာင္းနဲ႔ လူဆိုး ေဒြးေရာယွက္တင္ ရွိေနလိုက္ပုံမ်ား။ အၾကမ္းဖက္သမားထင္ခံရမွာ စိုးလို႔တဲ့။ သူ႔ ခမ်ာ လက္အိပ္မဲနဲ႔ ေခါင္းစြပ္မဲေတြေတာင္ မ၀တ္ရဲတဲ့ဘ၀။ အျမင္ေတြကို အေရာင္နဲ႔ေဘာင္ခတ္။ နားေတြကို ျပားကပ္ေအာင္ၾကပ္ညွပ္ ထားရတဲ့ အေျခအေန။ ဆရာေရ႕။ ဒီေလထုထဲမွာ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္မ်ား အသက္ရႈၾကပ္ေနလိမ့္မယ္။ စာနာတယ္.... ။

ကဗ်ာဆရာရယ္။
(၂၁) ရာစု အေရာက္မွာ ရာသီဥတုကလည္း ပိုပူလာတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကား အမုန္းပြားမႈကလည္း ပိုသည္း သန္လာတယ္။
ထြက္သက္ေလေတာင္ ကုန္စင္ေအာင္ မထုတ္ရဲ။
ေကာင္းကင္ႀကီးပဲ ပိုနိမ့္လာသလို။
ဆူနာမီေဘး
ရစ္ခ်တ္တာစေကး ကိုးဒႆမေလး ငလ်င္
အာရွမွာ အဆိုးရြားဆံုးေရေဘးျဖစ္တာ၊ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္ထိပ္မယ္
တစ္ဒီဂရီဆဲဆီးယပ္စစ္ အပူခ်ိန္ေလ်ာ့သြားလို႔တဲ့။
ေဆာင္းေတြ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေနတာ တစ္ရာသီစာ မကေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

(၇)
ကြင္းျပင္ေတြက တစျပင္လို ျဖဴေဖြး
သစ္ကိုင္းေတြက အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းေထာင္
ခဲေနတဲ့ေလေတြက ေစာေစာအေမွာင္ခ်ပစ္တယ္။

ကမၻာတစ္ဘက္ျခမ္းမွာ
ငတ္ေနတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

ေတာင္းဆိုလႊာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
ငါ လက္မွတ္ထိုးခဲ့သားပဲ။
ေ၀လငါးေတြ မသတ္ဖို႔
ေျမျမွဳပ္မိုင္းေတြရပ္ဖို႔။
သစ္ပင္ေတြ အခုတ္ရပ္ဖို႔
စီးကရက္ျဖတ္ဖို႔
ငါ လက္မွတ္ထုိးခဲ့ပါတယ္။

အရာရာလိုေလေသး မရွိေစရဘဲ၊ သက္ေတာင့္သက္သာရွိေအာင္ ဖန္တီးထားတဲ့ အခန္းတစ္ခုထဲက ၊ ကိုယ့္လုပ္ငန္းရဲ႕ အေျခအေနမွန္ ကို မသိတဲ့ မန္ေနဂ်င္းဒါရိုက္တာတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္မိ။ ၾကည့္ေလ.... ။

ကမၻာတစ္ဘက္ျခမ္းမွာ၊ ငတ္ေနတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
ေတာင္းဆိုလႊာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ၊ ငါ လက္မွတ္ထိုးခဲ့သားပဲ။

လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ အစီရင္ခံစာကို အထပ္ထပ္ဖတ္ရင္း၊ အမွန္တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အျဖစ္ပ်က္တစ္ခုလံုးကို နားမလည္စြာ ျဖစ္ေနတဲ့ ဒင္းကို သနားရမလား။ ဟား ရမလား။ နားရင္း ရိုက္ရမလား။ သင္း ပစ္လိုက္ရမလား။ မိတ္ေဆြ ကိုယ္တိုင္စဥ္းစား ပါ။ လူနဲ႔ လူ႔ပတ္၀န္း က်င္ပိုမိုေကာင္းမြန္ေရး စာခ်ဳပ္ေတြကိုသာ တြင္တြင္ လက္မွတ္ေရးထိုးေနတဲ့သူ႔ခမ်ာ၊ တကယ့္ဇာတ္ ညႊန္းရဲ႔ ေအာက္ပါအခန္းခြဲေတြကိုု ျမင္ဖူးပံု မေပၚပါ။

က်ဴးေက်ာ္စစ္။ ညဴကလီယာ လက္နက္ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ။ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္သူမ်ား။ လူမ်ဳိးေရးဖိႏွိပ္ျခင္း။ ေစ်းကြက္ အသာစီးရေရး မဟာဗ်ဴဟာ။ ေရနံ သယံဇာတမ်ား စိုးမိုးေရး။ အယူ၀ါဒ တင္ပို႔၊ တင္သြင္းျခင္း။ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္ပြဲ။ ကိုယ့္ၾသဇာခ်ဲ႕ထြင္မႈ။ အခြင့္အာဏာ ခိုင္မတ္ေအာင္ စိုက္ထူမႈ။ ...... ။ .......။ .......။

ဆက္ျပဳစုရရင္ ေခါင္းစဥ္ကိုက ဒုတစ္ထြာေလာက္ ထူသြားႏိုင္တယ္။

ကဗ်ာဆရာေရ႕။ လူသားခ်င္း ရိုင္းပင္းမႈ။ ခ်စ္ခင္စိတ္ေတြနဲ႔ အျမဲေႏြးေထြးေနရမယ့္ ေဟာဒီကမၻာေျမမွာ ႏွလံုးသားေတြဟာ ဒီလိုေအးခဲ ေနမယ္ဆိုရင္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ကဗ်ာစာေၾကာင္းေတြဟာ မွန္ေျပာင္းနဲ႔ လွမ္းၾကည့္တဲ့အခါ၊ အနာဂတ္မွာ ျမင္ရမယ့္ စစ္ တလင္းကို ေတြ႔လိုက္ရ သလိုပါပဲ။

ကြင္းျပင္ေတြက တစျပင္လို ျဖဴေဖြး
သစ္ကိုင္းေတြက အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းေထာင္
ခဲေနတဲ့ေလေတြက ေစာေစာအေမွာင္ခ်ပစ္တယ္။

တကယ္ေတာ့ မသြားအပ္တဲ့အရပ္ေတြသာ စရင္းတို႔ရရင္၊ အီရတ္တင္ မကေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ကဗ်ာဆရာ ၾကားေအာင္ ဘယ္သူနဲ႔ လူၾကံဳပါး လွမ္းေျပာရပါ့။

ငွက္ေတြ ေဆာင္းမခိုမီ
တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လွတဲ့ေဆာင္းကို
ဘယ္သူကမ်ား
သေဘာထားေျပာင္းေအာင္ သြန္သင္ညႊန္ျပႏိုင္မလဲ...
သိခ်င္လိုက္တာ.... ။

ၿငိမ္းေအးအိမ္
http://www.cherrythitsar.org