င၀န္ေခ်ာင္းဖ်ားမွာ
ကပ္ႀကီး ေဘးႀကီးဆိုက္တဲ့ခါ
တို႔မိတို႔ဖမ်ား ေျပာသံၾကားရ
ကပ္ႀကီးေဘးႀကီးဆိုက္ခဲ့ရ
မိုက္တဲ့ညေတြ ၾကံဳတဲ့ခါ။
င၀န္ေခ်ာင္းဖ်ားမွာ
ကပ္ႀကီးေဘးႀကီးဆိုက္တဲ့ခါ။
အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ
မႈန္မိႈင္းျပာရီ
မုန္တိုင္းရာသီလို
အမိေတြငို
ကေလးေတြငို
တို႔အစ္ကို တို႔အဖေတြသတ္ခံရ
စစ္ဆင္ေရးတဲ့ ၾကမ္းတဲ့ည
ကမ္းရိုးတန္းလံုး မီးေလာင္ဖို။
လံုးေခ်ၿပီး ပစ္ခံရတဲ့စကၠဴစုတ္မ်ားလို
ရြာေတြလဲ ပြစာႀကဲ
သိကၡာတကြဲ၊ လူတကြဲ
ေကာက္ပင္ေတြလဲ၊ ပိုက္ေတြၿပဲ
စစ္မုန္တိုင္းႀကီး သည္းေလရာ
စစ္ဖိနပ္ရာ ေျခရာေတြလည္း
အႏွံ႔အျပား၊ မ်ားစားမား။
တ၀ပင္ပန္းတယ္။
လမ္းမယူတဲ့ေန႔၊ လမ္းမရွိတဲ့ညေတြ၊
မၾကံဳဖူးရ
အိုျဖဴတို႔ရြာ ျပာက်သြားတယ္
ေနာင္မဲတို႔ရြာ
ဘာမက်န္ရ၊
လုယက္သယ္ေဆာင္ၾကေလၿပီး။
ေခ်ာင္းဖ်ားမွာ မိသားတစ္စုကို ေတြ႔တယ္။
ငါက ဘယ္သြားမွာလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါ
ဘယ္မွာ အေျခခ်ရပါလိမ့္တဲ့။
ေဖာင္တစ္စီးနဲ႔ ဆက္ေမ်ာသြားရဲ႕။
ေႂကြခဲ့တဲ့ သစ္ရြက္မ်ားလို။
သူတို႔ကို
ထမင္းစားၿပီးၿပီလားလို႔
ငါ မေမးလိုရေလ။
ေဖာင္ေပၚမွာတူးလာတဲ့ ေႂကြဥပိန္းဥ ေဒငယ္
သားဂန္းကို အမိရိုက္တယ္။
ဗိုက္ဆာတဲ့ ငိုသံေၾကာင့္
ေတာေထာင့္တိုင္းမွာ ပဲ့တင္ျပန္။ ။
ေယာဟန္ေအာင္
၁၉၉၇ ကမ္းရိုးတန္းတိုင္းစစ္ဆင္ေရးအတြင္း တနသၤာရီၿမိဳ႕နယ္မွ ဖ်က္ဆီးေျပာင္းေရႊ႕ခံရေသာ ရြာသားမ်ားသို႔ ....
No comments:
Post a Comment