ေဆးမွဴးကေလးရဲ႕ ေျပာျပခ်က္
ငါ ငိုေႂကြးၿပီေကာင္ေလး...
ေဆးမွဴးေလးေရ
စစ္ပြဲနံ႔ေတြရေနတယ္...။
တိမ္ေတြဟာ သူ႔မိုးစက္ေတြကို
သိမ္းလိုပါလွ်က္ စြန္႔ရသလို
၀ါထိန္စိုေျပ ေတာင္ယာေတြ
ငါတို႔စြန္႔ရေလေတာ့မယ္။
ေတာေကာင္ေတြ
ရြာမွာ၀င္ေန၊ ေသဆံုးတဲ့ရြာ
ေတးသံေပ်ာက္ဆံုး
မီးခိုးေပ်ာက္ဆံုး
ေက်ာက္တုံးေတြေတာင္ ေသေနသလို...။
ပုရစ္ေကာက္သလို
ပုန္းတဲေတြ ၿဖိဳခံရေလေတာ့မယ္။
တခ်ဳိ႕တေလလဲ
တသီတတြဲႀကီး ဖမ္းခံရ
ျပန္ေတြ႔ၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး...။
ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရၾကမ္းတာမ်ဳိး
အဆိုးရြားဆံုး သက္တမ္းတစ္ခ်ိန္
အို ...က်ိန္စာေတာ္
သားရဲတြင္းကို ဖန္ဆင္းေတာ္မူတယ္..။
ငါတို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ
ဆုေတာင္းအပ္ႏွင္းႏိုင္တဲ့
ဘုရားေက်ာင္းေတြ
မီးထဲ လဲေလ်ာင္းခဲ့ရ
ျပာေဟာင္းေျမမွာ ျမက္ေထာင္းေထာင္းထ
ဆာေလာင္တဲ့အခါက်မွ
ဗိုက္၀တဲ့ေက်းဇူးေတာ္ကို ၾကည္ႏူးရတယ္..။
ဘုရားသခင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မအိပ္ဖူး
သူျမင္တယ္။
ကညင္ဆီ မီးဒုတ္လို
ထူးျခားထြန္းလင္းတဲ့
ႀကီးမားအားရွိတဲ့ ဘုရားသခင္
ငါထင္တယ္..
အခုေတာ့ သူအလုပ္မ်ားေနတယ္။
မိုးက်မွ
မ်က္ႏွာျပရတဲ့ မိႈပြင့္မ်ားလို
ငါတို႔ရြာပုန္းေတြ
ဘယ္ရာသီအထိ ခိုရမလဲ။
လင္းႏို႔ငွက္ေတြ အိပ္တန္းတက္သလို
ဘယ္ခါ အိမ္ကိုျပန္ရမလဲ။
စစ္ပြဲၿပီးတဲ့အခါ
ျပန္လည္ရွင္သန္ျခင္းရြာ
တစ္ခါ ဖန္ဆင္းပါလိမ့္မယ္။
နားစြင့္စမ္း ေကာင္ေလး...
အဲဒါဟာ
ကၽြဲခ်ဳိမႈတ္တဲ့ ေတးသံထင္တယ္....။
ေယာဟန္ေအာင္
၁၉၉၇ ႏို၀င္ဘာ ၁၁။ အိုးေ၀ စကၤာပူအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွာလည္း ျပန္လည္ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
No comments:
Post a Comment