ဘိုဆာခီးေတာင္
ငါျဖတ္ေက်ာ္ေလတဲ့
ေတာင္ေတြစဥ္ၾကည့္ၿပီး
နည္းနည္းဘ၀င္ျမင့္လာတယ္။
ၾကည့္စမ္း။
ငါ့ေအာက္ေျခမွာ
တြန္႔ေခါက္နာက်င္ေနတဲ့
နဂါးစိမ္းႀကီးေလ
အၿမီးေတြ၀ွက္လို႔။
ၾကည့္စမ္း၊
တိမ္ဆိုင္ေတြကိုလည္း
ငါဆုပ္ကိုင္ႏိုင္တယ္။
ၾကည့္စမ္း၊
ေလေတြျဖတ္ေျပး
ငါ့ကို ၾသဘာေပးလို႔၊
ငါအေ၀းဆံုးကို ျမင္ႏိုင္ၿပီေလ။
ေသနတ္လြယ္ထားတဲ့
သူပုန္လူငယ္ကေလးဟာ
ေအာင္ပြဲေတးကို အားလံုးၾကားေအာင္
ဟစ္ေႁကြးႏိုင္ၿပီေလ။
ငါျဖတ္ခဲ့ရာမွာ
ရာသီေျပာင္းလဲ
သစ္ပင္ေျပာင္းလဲ
လူေတြေျပာင္းလဲ
သူတို႔က ငါ့ကို သင္ၾကားေျပာင္းလဲ
နက္နဲတဲ့ ေတာအေၾကာင္းလည္း
နည္းနည္း သေဘာေပါက္လာေပါ့။
ေတာရဲ႕တရား
ရွင္သန္ျခင္းခရီးသြားေတြ
တိုက္ပြဲရွည္မွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကာကြယ္နည္းနဲ႔
ႀကီးထြားျခင္းကို
ဘိုဆာခီးက သင္ခဲ့တယ္။
ေယာဟန္ေအာင္
ေဒါင္းအိုးေ၀၊ အတြဲ (၃)၊ အမွတ္ (၃)၊ ၁၉၉၂ ဇြန္-ဇူလိုင္
ဘိုဆာခီးေတာင္ဆိုတာက၊ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ (၂) နဲ႔ (၃) ၾကား၊ ေတာင္ငူ-သံေတာင္ဖက္က ေတာင္ေက်ာပါ။ အေတာ္ျမင့္တယ္။ လွ်ာထြက္ရတယ္။ ကဗ်ာေရးတုန္းက က်ေနာ္ကငယ္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးအဆိပ္တက္ေနတုန္း၊ တက္ႂကြေကာင္းေနတုန္းပဲ။ လူငယ္ ဆိုတာ ဒီလုိပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီကဗ်ာေရးျဖစ္တယ္။
...
1 comment:
Good post.
Post a Comment