ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၉)

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၉)

က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူ (၁၀၁) စခန္းကြဲဖို႔ တကယ္ လိုအပ္သလား။ မကြဲရင္ေကာ မျဖစ္ဘူးလား။

အခုထိတိုင္ ေသခ်ာအေျဖမရွိပါဘူး။ အကယ္၍ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္အုပ္စုေတြ၊ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္တို႔၊ ဦးေအာင္ျမင့္စိုး၊ ကိုေဌးေအာင္တို႔က ေခါင္းေဆာင္မႈ လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အခ်ိန္တခုေစာင့္၊ စခန္းမွာ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ ျပန္က်င္းပတဲ့အခါ ေခါင္းေဆာင္မႈထဲ ပါလာႏိုင္ပါတယ္။ အရည္အခ်င္းရွိသေလာက္ ေခါင္းေဆာင္မႈထဲလဲ ပါလာႏိုင္ပါ တယ္။ အျခားရဲေဘာ္မ်ားလည္း ဒီေလာက္အျမင္မက်ဥ္းၾကပါဘူး။ စခန္းေခါင္းေဆာင္ အမ်ားၾကားထဲ တခ်ဳိ႔ သူတို႔လူေတြ ပါလာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စခန္းတခုလံုး ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ အေျခအေနမ်ဳိးထိေတာ့ မေရာက္ႏိုင္ဘူး။ တဖက္ကလည္း သူတို႔လက္ သူတို႔ေျခ သူတို႔က မူဝါဒကို ခ်ဳပ္ကိုင္ ႏိုင္တဲ့ အခင္းအက်င္းမ်ဳိး တခုရည္ရြယ္ထားပံုလည္း ရတယ္။ သူတို႔ ကေတာ့ အရင္ေရာက္ၿပီး၊ စခန္းေခါင္းေဆာင္မႈကို အခ်ဳိ႔သူေတြ ႀကီးစိုးထားတာကို "ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ဝါဒ" လို႔ ဆိုၾကတယ္။

အကယ္၍ စခန္းမကြဲၾကရင္ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္မွာလား။ ဒါလည္း သိပ္မေသခ်ာဘူး။ စခန္းထဲမွာ အုပ္စုလိုက္ တင္းမာမႈ ရွိေနတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ ေလာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ဳိ႔ေသာမုဒံုအုပ္စုက လူေတြ မူးၿပီးယမ္းတာ၊ ေသနတ္ေဖာက္ေနတာက တဖက္အတြက္ အေၾကာင္းျပစရာ ျဖစ္ေစတယ္။ လံုျခံဳမႈ မရွိဘူးလို႔ ခံစားရေစတယ္။

ေနာက္တခါ တပ္ရင္း (၁၀၂) က စခန္းဥကၠ႒ ကိုသီရီညြန္႔ အပါအဝင္၊ ခင္မင္ရတဲ့ အုပ္စုေတြက ေျပာတယ္။ အကယ္၍ (၁၀၁) မွာ ဆက္ေနလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္လည္း သူတို႔ (၁၀၂) နဲ႔ လာပူးေပါင္း ေနႏိုင္ေၾကာင္း ဖိတ္ေခၚၾကတယ္။ သြားေန ရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္ျပန္ကြဲမွာပဲ။ စခန္းကြဲမယ့္ကိစၥကို အခ်ိန္ေရႊ႔ဆိုင္းထားတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တပ္ရင္း (၁၀၁) စခန္း ကြဲသြားတယ္။ ေျပာရရင္ ေနာက္မွေရာက္လာတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္အုပ္စုနဲ႔အတူ၊ အခ်ဳိ႔ေသာ ရဲေဘာ္ေတြက ခြဲထြက္သြားခဲ့တယ္။ အေစာက ေျပာခဲ့သလို က်ေနာ္ဒီျပႆနာမွာ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမယ္မွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ငွက္ဖ်ား အျပင္းအထန္ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ငွက္ဖ်ားသက္သာလာတဲ့အခါ က်ေနာ္က သူတို႔ခြဲထြက္တဲ့ အုပ္စုဘက္ ရပ္တည္ေပး မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ စခန္းကေန ခြာၾကမယ္ဆိုေတာ့ ခြာၾကတဲ့အေၾကာင္း သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ ပံုစံမ်ဳိး "ထုတ္ျပန္ ရွင္းလင္းမႈ" လုပ္တယ္။ အဓိကကိစၥအျဖစ္ ဘုရားသံုးဆူေဒသ နယ္ေျမဥကၠ႒ ကိုေဇာ္ဦးရဲ႔ ေအာက္ေျခနဲ႔ မနီးစပ္မႈ၊ အခြင့္ထူးခံမႈေတြကို ျပစ္တင္ထားတယ္၊ အဲဒီေနာက္ကြယ္မွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္က ရပ္တည္ေထာက္ခံေပးေနသလိုမ်ဳိး ေရးထားတယ္။ အဲဒီစာၾကမ္းကို ကိုေဌးေအာင္က ေရးတယ္။ က်ေနာ္က ဖတ္ရမယ့္သူဆိုေတာ့ ျပင္းထန္တဲ့ အသံုးအႏႈန္း ေတြကို က်ေနာ္ျပန္ျဖဳတ္တယ္။ ေနာက္တေန႔မွာ စခန္းစာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ လူစု၊ က်ေနာ္တို႔ ထုတ္ျပန္ရွင္းျပခ်က္ကို ဖတ္ၿပီး စခန္းက ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီထုတ္ျပန္ခ်က္မွာ ေတာ္လွန္ေရးအက်ဳိးစီးပြားတို႔၊ ေဖာက္ျပန္တယ္တို႔… ဒီလို ပံုမ်ဳိးနဲ႔ဆိုရင္ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္မွာ မဟုတ္ဘူး… စသည္ျဖင့္ လက္ဝဲဆန္ဆန္ အသံုးအႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါဝင္ေန ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးစခန္းကထြက္လာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္ (၆၂) ေယာက္ ပါလာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေဆးကုေပး လို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ခင္မင္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလည္း သိပ္ နားမလည္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ထြက္သြားၾကတာကိုလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ စိတ္ မေကာင္း ျဖစ္ၾကရတယ္။  

စခန္းမကြဲခင္ကတည္းက က်ေနာ္တို႔ ျပႆနာကို မဟာမိတ္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၊ ေကအဲန္ယူ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ားစုကို ရွင္းျပ ေျပာဆိုထားတာ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္အားစုအားလံုးက ညီညြတ္ၾကဖို႔၊ ေပါင္းစည္းၾကဖို႔ကိုပဲ တိုက္တြန္းၾက တယ္။ ခြဲထြက္ရပ္တည္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္သူမွ အားမေပးၾကဘူး။ အဲသလို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခါ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္တို႔လို လူႀကီးေတြကလည္း ျပႆနာရွိျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔လို လူငယ္ေတြကိုက်ေတာ့ မဟာမိတ္ေတြက ကေလး၊ လူငယ္ေတြ လိုပဲ ဆက္ဆံၾကတယ္။ ဆက္ဆံမႈ ျပႆနာက ရိုးရွင္းတယ္။ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္က်ေတာ့ အရင္က ေျမာက္ဖက္ကို တက္ဖို႔ ႀကိဳးစားဖူးတ့ဲကိစၥေတြကိုလည္း သိတယ္။ သူကလည္း က်န္တဲ့သူေတြကို ဗိုလ္မထားတဲ့ အခ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဆက္ဆံတတ္ေတာ့ ျပႆနာ ပိုရွိရတယ္။ တခါမွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက စည္းရံုးေရးနဲ႔ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရး တာဝန္ခံ ႏိုင္ေဖသိန္းျဇာနဲ႔ ေတြ႔ ၾကတယ္။ ေတြ႔တာနဲ႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ရိေထ့ေနၾကတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။

"ဆရာႀကီး၊ လုပ္ပါဦးဗ်… ေတာ္လွန္ေရးက ဘယ္ေတာ့ေအာင္မွာလဲ" အဲသလိုမ်ဳိး ဆရာႏိုင္ေဖသိန္းျဇာဖက္က စကားစ ႏႈတ္ဆက္တယ္။

"ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ အျမင္က်ဥ္းတဲ့ တိုင္းရင္းသားအျမင္ေတြ အရင္စြန္႔ရမယ္၊ တပ္ေပါင္းစုကို ေသခ်ာလုပ္၊ ဒီလိုမဟုတ္လို႔ ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး တသက္လံုးမေအာင္ဘူး" အဲသလိုမ်ဳိး ဆရာဦးျမင့္ လိႈင္က တုံ႔ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႔ ဇစ္ပို (Zippo) မီးျခစ္ကို ဟန္ပါပါ ထုတ္ျခစ္တယ္။ ေဆးလိပ္မီးညိႇတယ္။ ၿပီးမွ မ်က္မွန္ကို ေက်ာ္ၾကည့္ၿပီး ေဆြးေႏြးတယ္။ ဒီလိုပံုမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ အဆင္ေျပဖို႔ ေဝးလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြကေတာ့ တခါတေလ အဲသလို ဆက္ဆံေရးျပႆနာ ရွိလာရင္ေတာင္ ရူးသလို၊ ေပါသလိုလုပ္ ျဖတ္သန္း လိုက္ရင္ ေတာ္ရံုကိစၥက ၿပီးသြား တတ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔က်ေတာ့ အလိုလိုကမွ အဖုအထစ္ ျဖစ္ရသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ကိုေဌးေအာင္ကေတာ့ ေအးေဆးတယ္။ ညက္တယ္။ သူတပါး နားက်ေအာင္ ပိုၿပီး ခ်ည္းကပ္ေျပာတတ္တယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေကအဲန္ယူက ဘုရားသံုးဆူတာဝန္ခံ ဆရာမန္းေအာင္ေဌးက က်ေနာ္တို႔ စခန္းကထြက္လာတဲ့ အုပ္စုကို ဘုရားသံုးဆူေက်းရြာ အျပင္ဖက္က ကရင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ဇရပ္တခုမွာ ေနရာခ်ေပးတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ဘုရား သံုးဆူေက်းရြာက စစ္ႀကီးၿပီးလို႔၊ ျပန္နာလံထ အေတာ္လည္း စည္ပင္ေနခဲ့ၿပီ။  ကရင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာက ဆရာေတာ္ တပါးပဲ ရွိတယ္။ ဇရပ္ေဆာင္ႀကီးက အတန္ႀကီးၿပီး၊ က်ေနာ္တို႔ ၆၂ ေယာက္လံုး ေနလို႔ရေလာက္ေအာင္ ဆန္႔တယ္။ ဇရပ္ က အမိုးသာရွိၿပီး၊ အကာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာခ်စရာ ေနရာတခုရလို႔ က်ေနာ္တို႔ ဝမ္းသာၾက တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၆၂ ေယာက္ထဲမွာ လူ႔ေဘာင္သစ္ရဲေဘာ္ေတြသာမက၊ ယခင္ ဘုရားသံုးဆူစခန္း အတြင္းေရးမွဴး လုပ္ဖူးတဲ့ ကိုေအာင္မ်ဳိးဆန္း၊ စာၾကည့္တိုက္က ရဲေဘာ္ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး၊ က်ေနာ္တို႔ ေဆးရံုက ရဲေဘာ္ေတြအျပင္၊ အခ်ဳိ႔တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္က ကိုေနမ်ုိး၊ ကိုေဇာ္ဝင္းလြင္၊ ကိုမင္းေဇာ္တို႔လည္း ပါလာၾက တယ္။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းစခန္းေရာက္တဲ့အခါ လူ ၁၁-ဦး ပါဝင္တဲ့ ေနာက္ထပ္စခန္းေကာ္မီတီကို ထပ္မံေရြးခ်ယ္တင္ ေျမႇာက္ၾကျပန္တယ္။ က်ေနာ္က အခုအစုရဲ႔ ဥကၠ႒၊ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးက အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္လာတယ္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းက က်ယ္ေျပာတယ္။ ျခံစည္းရိုးခတ္ထားတာေတာ့ မရွိဘူး။ ေနာက္ဖက္မွာ ခပ္ျမင့္ျမင့္ ေတာင္ပူစာ တခုရွိၿပီး၊ အဲသည္ ေတာင္ပူစာအေပၚမွာ ဇရပ္တခုရွိတယ္။ အဲဒီဇရပ္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ပံုမွန္အစည္းအေဝး ထိုင္စရာ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ေက်ာင္းထိုင္ကရင္ ဆရာေတာ္ကို ေဆးကုေပးတာ၊ ေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးတာ၊ ေက်ာင္း ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ေပးတာနဲ႔ စည္းရံုးထားၾကရတယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း စကားနည္းတယ္။ သူ႔ေက်ာင္းမွာ လူရွိ ေနတာကိုလည္း နည္းနည္းအားတက္ေနပံုရတယ္။  

က်ေနာ္တို႔မွာ လံုေလာက္တဲ့ရိကၡာ ရွိၿပီ။ ေသနတ္တလက္မွ မရွိပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွသာ လံုျခံဳေရးသေဘာမ်ဳိး တလက္၊ ႏွစ္လက္ မဟာမိတ္က ငွားေပးတယ္။ ေစာင္ရွိၿပီ။ ဘုရားသံုးဆူေဆာင္းမွာ ေစာင္က အေရးႀကီးတယ္။ စားဖို႔ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ကေတာ့ သေဘၤာသီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိသလို၊ ဘုရားသံုးဆူေစ်းကလည္း ဝယ္ျခမ္းစားေသာက္လို႔ရတယ္။ စခန္း အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အေျခခံစည္းကမ္းေတြလည္း ခ်ၿပီးၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အတြင္း-အျပင္ အဓိကျပႆနာ ၂-ရပ္နဲ႔ ထပ္ၿပီး ရင္ဆိုင္ၾကရျပန္တယ္။ ျပင္ပ ျပႆနာႀကီးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခြဲထြက္လာခဲ့တာကို ဗဟိုေကာ္မီတီက အသိအမွတ္ မျပဳဘူး။ ပိုဆိုးတာက တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး (၂) ကိုထြန္းဦးက က်ေနာ္တို႔ ၆၂ ေယာက္လံုးကို ဖမ္းဆီးဖို႔ မဟာမိတ္ တပ္ဖြဲ႔ေတြကုိ အေၾကာင္းၾကားတယ္။ မဟာမိတ္အင္အားစုေတြက ေၾကးနန္းစာကို က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္ျပတယ္။ [အဲဒီ ကိစၥ ေၾကာင့္ပဲ ကိုထြန္းဦးအေပၚ အျမင္မေကာင္းၾကဘူး။ အာဏာကို အဆံုးစြန္သံုးတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ျဖစ္ပ်က္ေန တဲ့ ျပႆနာေတြကို အရင္နားေထာင္ဖို႔ မႀကိဳးစားဘူး။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ABSDF ထဲမွာ ေသခ်ာတည္ၿငိမ္မႈ မရေသးတဲ့အခ်ိန္၊ မရင့္က်က္ၾကေသးတဲ့အခ်ိန္၊ အခုလိုဖမ္းမိန္႔ ထုတ္တာဟာ လြန္လြန္းတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲ  သူ ေရနစ္က်ဆံုးရတဲ့အထိ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က ဝမ္းနည္းတယ္ မခံစားၾကရဘူး။]

ဒုတိယျပႆနာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၆၂ ဦးၾကားထဲက ေကာ္မီတီထဲ ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာပါ။ တခါတေလ အေသးအဖြဲ႔လို႔ က်ေနာ္တို႔ထင္တဲ့ ျပႆနာေတြကို အရွည္ႀကီး ေဆြးေႏြးေနၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၆၂ ဦးၾကား ဖြဲ႔ထားတဲ့ စခန္းေကာ္မီတီ ထဲမွာ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအုပ္က ၈ ဦး၊ တဖက္မွာ ၃ ဦးလိုလို အျမဲျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ၃-ဦး ဆိုတာက ဦးျမင့္လိႈင္၊ ဦးေအာင္ျမင့္စိုးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေဆးတကၠသိုလ္-၂ ေက်ာင္းသား ကိုေဇာ္ထြန္းတို႔ပဲ။ ဘာျပႆနာျဖစ္ျဖစ္ ေယဘုယ် မဲခြဲရင္ ၈ မဲ-၃ မဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ အဲသည္ေတာ့ ဦးျမင့္လိႈင္က လုပ္တယ္။ "မဲ မခြဲနဲ႔၊ မဲခြဲရင္ မင္းတို႔က လူအုပ္နဲ႔ ႏိုင္မွာပဲ။ အဲသည္ေတာ့ သေဘာတရားအရ ေက်လည္ေအာင္ ေဆြးေႏြးမယ္" လုပ္တယ္။ ျပႆနာတိုင္းကို ဖင္ပူ ေအာင္ အစည္းအေဝးထိုင္ရတယ္။ သေဘာတရားအရ ေက်လည္ေအာင္ ဆိုတဲ့အခါ ဘာမွန္းမသိ ဟိုကိုးကား၊ သည္ကိုးကား ျငင္းခုန္ၾကရျပန္တယ္။ အစည္းအေဝးေခၚမယ္ဆိုတဲ့ အသံၾကားရင္ ဖ်ားခ်င္သလိုလို၊ ေခါင္းေလးသလိုလို ျဖစ္လာရတယ္။ ရဲေဘာ္အမ်ားစုကေတာ့ တက္တက္ႂကြႂကြ ရွိၾကပါတယ္။  

တခါတေလ ျပႆနာေတြမွာ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမွန္း မသိဘူး။ အဲသည္ေတာ့ ေနမ်ဳိးႀကီး (စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား) ကို ၾကည့္ေနရတယ္။ သူက အေျဖာင့္စဥ္းစားတယ္။ ေကာက္ေကာက္ေကြ႔ ေကြ႔ေတြ မရွိဘူး။ အဲသည္ေတာ့ ေနမ်ဳိး (ႀကီး) ရပ္တည္တဲ့အတိုင္း က်ေနာ္လိုက္ၿပီး ရပ္တည္တာမ်ားတယ္။ အဲဒီ ၆၂-ဦး အစည္း အေဝးေတြက က်ေနာ့္ကို ေလ့က်င့္ေပး လိုက္သလိုပဲ။ ေနာက္ပိုင္း ေတာ္ရံုအစည္းအေဝးေလာက္ေတာ့ မျဖံဳေတာ့ဘူး။ ထုသားေပသား က်သြားတယ္။ ေတာ္ရံု တန္ရံု ျငင္းခုန္တတ္သူမ်ဳိးလည္း မျဖံဳေတာ့ဘူး။ ၆၂-ဦး ေကာ္မီတီက ေလ့က်င့္ေပးလိုက္တာလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ အဲသည္ အခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းက ေျမေအာက္ (UG) အဆက္သြယ္လုပ္ေပးတဲ့ ဦးအုန္းသန္း ဘုရားသံုးဆူကို တက္လာရင္း က်ေနာ္ တို႔ စခန္းကို ေရာက္လာတတ္တယ္။ သူ႔ရဲ႔ခရီးစဥ္အတြက္ ဘယ္သူက စားရိတ္စားက ထုတ္ေပးတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ (ထင္မိတာ တပ္မဟာ-၆ မွဴး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရႊဆိုင္းက ေပးပံုရတယ္)။ ဒါေပမယ့္ သူလာတိုင္း ျပည္တြင္းက စာအုပ္ေတြ ဂုန္နီ အိပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ပါလာတတ္တယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြပဲ။ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြ ဆိုတဲ့အခါ လက္ဝဲ အယူအဆ စာအုပ္ေတြက မ်ားတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း အခ်ိန္အမ်ားစု အားေနေတာ့ ဒီစာအုပ္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ဖတ္ျဖစ္ ၾကတယ္။ လူေလ်ာက္ခ်ီေရးတဲ့ "ပါတီ"၊ တရုတ္ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း "ဒီေရျမင့္သစ္"၊ ေမာ္စီတုန္းေရးတဲ့ စစ္ေရးက်မ္း (၆) ေစာင္ စာအုပ္ကေလးေတြ၊ အဘိဓမၼာ (၄) ေစာင္ စာအုပ္ကေလးေတြ အဲသည္ေတာ့မွ ျမင္ဖူး၊ ဖတ္ဖူးေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္အမ်ားစုၾကားမွာ အႀကိဳက္ဆံုး၊ ေရပန္းအစားဆံုးကေတာ့ ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ (အီလ်ာ အာရင္ဘတ္ေရးတဲ့) ပါရီ က်ဆံုးခန္းပဲ။ အဲသည္မွာ ဘာမွန္းမသိ တက္ႂကြေနတဲ့ ျပင္သစ္ကြန္ျမဴနစ္ လူငယ္ "လူဆန္း" ရဲ႔ ထံုအပံုမ်ဳိးကို သေဘာက်တယ္။ ေျပာတမ်ဳိး လုပ္တမ်ဳိး လုပ္တတ္တဲ့ ျပင္သစ္ေရေပၚဆီ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြရဲ႔ ဟာသေျမာက္ပံုကို သေဘာက်တယ္။ စခန္းမွာ တေယာက္က စာေၾကာင္းတခုေျပာလိုက္ရင္ ေတာင္ ဘယ္စာအုပ္ကဟာကို ရည္ညႊန္းတယ္ဆိုတာမ်ဳိး သေဘာေပါက္မိၾကတယ္။ "ေျခေလးေခ်ာင္း ေတာ္လွန္ေရး" ကိုလည္း သေဘာက်တယ္။ အဲဒီထဲက ဇာတ္ေကာင္ ျမင္းႀကီးကလိုဗာ… စသည္ျဖင့္လိုမ်ဳိး အခ်ဳိ႔ရဲေဘာ္ေတြလည္း ျမင္းႀကီး၊ ႏြားႀကီး နာမည္ေတြ ရကုန္ၾကတယ္။

အဲသည္အခ်ိန္မွာ ေကအဲန္ယူက ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လာလာေပါင္းၿပီး၊ ရင္းႏွီးမႈရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းလာ တယ္။ မန္းၿငိမ္းေမာင္ပဲ။ သူက အရင္တုန္းက ကိုးကိုးကၽြန္းကို ပို႔ခံရၿပီး၊ မေအာင္ျမင္တဲ့ ေလွခရီးနဲ႔ ထြက္ေျပးလာတဲ့သူ။ ေနာက္ၿပီး ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႔ "ဓားေတာင္ကိုေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကိုျဖတ္မည္" ဆိုတဲ့ ဝတၳဳမွာ ဇာတ္ေကာင္သံေခ်ာင္းက သူ႔ကို ပံုထားေရးထားတာ ဆိုေတာ့ ေလးစားမႈလည္း ရွိၾကတယ္။ သူက က်ေနာ္တို႔အုပ္စုကို တိုးတက္တဲ့အစု (တနည္း လက္ဝဲယံုၾကည္တဲ့ အုပ္စု) လို႔ ယူဆထားပံုရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တို႔အႀကိဳက္ေတြ ေျပာၿပီး၊ ယံုၾကည္မႈရေအာင္ စည္းရံုး၊ လာေထာက္လွမ္းေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။