Pages

Sunday, November 19, 2017

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၈)

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၈)

ဓာတ္ဆားရည္ထဲမွာ ေရာထားတဲ့ အဝါေရာင္ကြီႏိုင္ေဆးရည္ေတြက ေသြးေၾကာထဲကို တစက္ၿပီးတစက္ စီးဝင္ေနတယ္။ က်ေနာ္ငွက္ဖ်ား ဖ်ားေနတာ ၃-၄ ရက္ရွိၿပီ။ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွစဥ္းစားလို႔မရဘူး။ နားထဲမွာ ကြီႏိုင္ေဆးေတြရဲ႔ ေနာက္ဆက္ တြဲ အာနိသင္ေၾကာင့္ နားအူေနတယ္။ အစားအေသာက္ကလည္း စားမဝင္ဘူး၊ ခါးခါး အရည္ေတြ ထိုးထိုးအံတယ္။ ဒီတခါ ကိုယ္တိုင္ဖ်ားတဲ့ ငွက္ဖ်ားက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးက က်ေနာ့္ကို ဓာတ္ဆားရည္နဲ႔ ကြီႏိုင္ ဒရစ္ (drip) ခ်ိတ္ ေပးၿပီး၊ အစည္းအေဝးတခု သြားတက္ေနတယ္။ ကြီႏိုင္နဲ႔ ဓာတ္ဆားရည္ေတြ… တစက္ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစက္။ ေခါင္းထဲ လည္း ရႈပ္ေထြးေနတယ္။ ဘာမွ မစဥ္းစားခ်င္ဘူး။

ကိုဝင္းႏိုင္ဦး သြားတာက စခန္းအစည္းအေဝးတခုပဲ။ အခု စခန္းမွာ အုပ္စုအဖြဲ႔ေတြၾကား ျပႆနာတက္ေနတယ္။ ေနာက္ ဆံုး စခန္းကြဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာေနတဲ့ အစည္းအေဝးပဲ။ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ အခုစခန္းသစ္ ေဆာက္တဲ့ ေနရာကို ေရာက္တုန္းက  က်ေနာ္က အေျခခံက်လွတဲ့ မုဒံုသား၊ သံျဖဴဇရပ္သားေတြကို သေဘာက်လွတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ အတတ္ပညာ၊ လုပ္အားေၾကာင့္သာ ဒီစခန္းႀကီး ျဖစ္လာတာ။ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႔သားေတြက ႏွီးေတာင္ေကာင္းေကာင္း ဖ်ာတတ္တာ မဟုတ္ၾကဘူး။ သူတို႔ပဲ ဘားတိုက္ေဆြေဆာက္ဖို႔ ပံုစံဆြဲ၊ ထုတ္တန္းေတြ ေရခ်ိန္ကိုက္၊ တိုင္ထူ၊ အမိုးကာ လုပ္ၾကတာ။ ဒါတင္မက သူတို႔က ရိုးသားလွတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအရ ဘာမွ သိပ္မသိၾကဘူး။ တခါတေလ စေနာက္ၿပီး ေျပာၾကတာ… မုဒံုရရင္ေတာ့ သူတို႔ေရွ႔ဆက္မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ဒီမုဒံု မွာပဲ က်န္ေနရစ္မယ္။ က်န္တဲ့သူေတြ ေရွ႔ဆက္တိုက္ ၾကေပေတာ့လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ေဒသစြဲကလည္း ႀကီးလွတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ ဒီလူေတြနဲ႔ပဲ တသက္လံုးေတာ္လွန္ေရး လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားထားမိခဲ့တာ။


အခုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီဝင္ေတြနဲ႔ အုပ္စုပဋိပကၡသေဘာမ်ဳိး စလာတယ္။ ေျပာရရင္ အေျခခံကေတာ့ ၿမိဳ႔စြဲ၊ နယ္စြဲ၊ အုပ္စုစြဲပါပဲ။ ကိုမိုးသီးဇြန္ ထိုင္းနယ္စပ္ေရာက္လာေတာ့ သူကပထမပိုင္း မဲေဆာက္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ေတြ႔သင့္တဲ့လူနဲ႔ ေတြ႔ရေအာင္ ဘန္ေကာက္ေရာက္လာတယ္။ ျမန္မာသံရံုးေရွ႔ ဆႏၵျပပြဲတခုမွာ ဥကၠ႒ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔အတူ လူလံုးျပ ဆႏၵျပေနတာ ဓာတ္ပံုေတြ႔ရတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ သူက အရင္ ဘုရားသံုးဆူေဒသကို ဆင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္က ေနာက္က လိုက္ၿပီးေတာ့မွ စခန္းကို ျပန္ျဖစ္တယ္။ အဲသည္ အခ်ိန္က ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္း သြားေရးလာေရးမွာ အခုကာလလို သိပ္ၿပီးတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ မရွိလွဘူး။ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ဝတ္စားရင္ သြားလို႔ရတယ္။ တခါတေလ မေတာ္မဆ ထိုင္းရဲဖမ္းဆီးခံရတာမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ၾကတယ္။

က်ေနာ္က ဘုရားသံုးဆူစခန္းကို ကိုအိုက္စံ (ႏိုင္ငံျခားဆက္ဆံေရး/ ေထာက္ပံ့ေရး အဖြဲ႔ဝင္) နဲ႔ အတူ ဆင္းလာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔စခန္းက မရီရီထြန္းက ကင္ဆာေရာဂါျဖစ္လို႔ ကုသရင္း သူ႔အတြက္ ဘန္ေကာက္မွာ အခန္းတခု ငွားေပးထားတယ္။ စခန္းကလူေတြသြားရင္လည္း အဲသည္စခန္းမွာ စတည္းခ်ၾကတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုအိုက္စံက အဲသည္ အခန္းကေလးမွာ ဆံုၾကၿပီး၊ အတူတူစခန္းကို ျပန္ဆင္းလာၾကတယ္။ ကိုမိုးသီးဇြန္ကို သိပ္မႏွစ္ၿမိဳ႔ေၾကာင္း သူ႔စကားအရ သိရတယ္။ က်ေနာ့္သေဘာထားကေတာ့ အျဖဴထည္ပါပဲ။ အဓိက က်န္ ABSDF ေခါင္းေဆာင္ေတြ မႏွစ္ၿမိဳ႔ၾကတာက ၿမိဳ႔က လာတဲ့ေခါင္းေဆာင္ေတြက အေျပာႀကီးၾကတယ္။ (ဗကသ) ရဲ႔ အခန္းက႑ကို သိပ္ေရွ႔တန္းတင္လြန္းတယ္။ နယ္စပ္က ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့၊ သူတို႔တည္ေဆာက္ေနရတဲ့ အေျခအေနကို ကိုယ္ခ်င္းမစာနာႏိုင္ၾကဘူး။ နားမလည္ၾကဘူး ဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ စခန္းျပန္ေရာက္လာတယ္။

ကိုမိုးသီးဇြန္က သူနယ္စပ္မထြက္လာခင္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ "အမ်ဳိးသား နုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေပၚ သံုးသပ္ခ်က္" ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတမ္းတေစာင္ ေရးသားေပးပို႔တယ္။ အဲဒီစာမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရး ထိုးႏွက္ခ်က္ အခ်ဳိ႔ပါတယ္ ဆိုေပမယ့္၊ NLD ရဲ႔ ပကတိအေျခအေနမွန္ကို ထင္ဟပ္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ အဲဒီစာတမ္းမွာ "NLDပါတီသည္ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူ အမ်ိဳးသမီးကို ပုဂၢိဳလ္ေရး ေရွ႔တန္းတင္လြန္းေနေၾကာင္း၊ ယင္းသည္ ေကာင္းသည့္ လကၡဏာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္လြန္းလွ်င္ အဖြဲ႔အစည္းပါ က်ဆံုးသြားနုိင္ေၾကာင္း ၊ NLDသည္ ဆြမ္းေလာင္း အသင္း၊ သာေရးနာေရးအသင္း၊ ေရၾကည္ေတာ္ဝတ္အသင္း တစ္ခုထက္မပိုေၾကာင္း၊ လူထုကို ကိုယ္စားမျပဳ၊ နုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈမေပးဘဲ ေရြးေကာက္ပြဲကိုသာ အာရံုစိုက္လုပ္ေနေၾကာင္း၊ လူထုကနုိင္ငံေရး ပါတီေတြအေပၚ စိတ္ပ်က္ေနၾက ေၾကာင္း၊ 'စည္းကမ္းရွိပါ၊ ညီညြတ္ပါ'ဆိုသည့္ အဘိဓမၼာမွာ က်ဆံုးသြားျပီး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယင္းအဘိဓမၼာျဖင့္ ဒီမိုကေရစီကို မရနုိင္ေၾကာင္း၊ လူတန္းစားပ်က္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေထာင္ထားသည့္ ပါတီျဖစ္၍ နုိင္ငံကို ေခါင္းမေဆာင္နုိင္ေၾကာင္း" စတဲ့ အခ်က္ေတြ ေဖာ္ျပၿပီး ေဝဖန္သံုးသပ္ခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္ပါတီပါတီ (DPNS) အခ်ဳိ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြက "မိုးသီးဇြန္ သို႔မဟုတ္ ႀကိဳးမဲ့ေလတံခြန္" စာတမ္းကို ထုတ္လို႔ ကိုမိုးသီးဇြန္ စာတမ္းအေပၚ တုံ႔ျပန္ ေဝ ဖန္ၾကျပန္တယ္။ ကိုမိုးသီးဇြန္ နယ္စပ္ကို ထြက္ခြာလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ 'ဝါးရံုပင္ညီလာခံ' လို႔ ေခၚတဲ့ DPNS ညီလာခံ က်င္းပတယ္။ ပါတီၾကားထဲ ေသြးကြဲၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အခ်ဳိ႔ေခါင္းေဆာင္၊ ရဲေဘာ္ေတြ စခန္းကို တဖြဲဖြဲေရာက္ လာၾကတယ္။ ကိုမိုးသီးဇြန္ကိုယ္တိုင္လည္း စစ္အစိုးရက ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ လက္နက္ကိုင္ပုန္ကုန္မႈနဲ႔ မ်က္ကြယ္ေသဒဏ္ ေပးခံရတယ္။

ထူးျခားတဲ့ တေယာက္ကေတာ့ ကိုေဌးေအာင္ပါ။ သူက သံလွ်င္လူ႔ေဘာင္သစ္ကို ေခါင္းေဆာင္ၿပီး၊ စကားေျပာ ေအးေဆး ညက္ေညာတယ္။ ေရွ႔ေနတဦးျဖစ္ၿပီး စကားေျပာရင္လည္း ႏိုင္ငံေရးအႏွစ္အသား ျပည့္ဝတယ္။ သူက မူစလင္ဘာသာ ကိုးကြယ္သူတေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္သူ႔ကို "ကုလားေလး ေဌးေအာင္" လို႔လည္း ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတယ္။ သူက မူစလင္ တဦးျဖစ္ေတာ့ သူမ်ားထက္စာရင္ အစားအေသာက္ခက္တယ္။ ခါးကိုင္းကိုင္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ၿပီး၊ သူလုပ္ေနက် အလုပ္ကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အတိုင္း ဟိုဖက္သည္ဖက္ စၾကၤန္ေလွ်ာက္ စဥ္းစားေနတတ္တာမ်ဳိးပဲ။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဆရာ ဦးေအာင္ျမင့္စိုး (ေခၚ ေမာင္စိုးခ်ိန္ပါ)။ သူက ေမာင္စိုးခ်ိန္ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ကဗ်ာ ေတြလည္း ေရးဖူးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူက လယ္သမားေကဒါတေယာက္နဲ႔ ပိုတူတယ္။ အသားျဖဴျဖဴေပမယ့္ အက်ၤီ လက္တိုတိုကို ေခါက္ဝတ္၊ ပုဆိုးတိုတိုနဲ႔ အျမဲတမ္း တက္ႂကြတဲ့အသြင္ ဖမ္းထားတတ္တယ္။ က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကိုလည္း "ရဲေဘာ္ႀကီး၊ ရဲေဘာ္ႀကီး" လို႔ ေခၚတတ္တယ္။ တနသၤာရီတိုင္းဖက္ တကၠသိုလ္တခုမွာ ျမန္မာစာပို႔ခ်ေနတဲ့ နည္းျပ ဆရာ တဦးလို႔လည္း သိရတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီထဲမွာ လွ်ဳိ႔ဝွက္သဖြယ္ (ျပန္ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ တရားဝင္ဖြဲ႔စည္းပံုေတာ့ မရွိဘူး) ဖြဲ႔ထားတဲ့ ေပၚလစ္ဗ်ဴရို (ႏိုင္ငံေရးဦးေသွ်ာင္) အဖြဲ႔ဝင္တဦးလိုလိုလည္း သိရတယ္။ ဆရာ ဦးျမင့္လိႈင္နဲ႔ ကိုေဇာ္ထြန္းက ေနာက္ပိုင္းမွာ စခန္းကို ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ကို EC ဘားလို႔ ေခၚတဲ့ စခန္းေခါင္းေဆာင္ေတြ အမ်ားစု ေနထိုင္တဲ့ ဘား-၆ မွာ ေနရာခ်ထားေပးခဲ့တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က ၿမိဳ႔ထဲက လူ႔ေဘာင္သစ္ရဲေဘာ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ကို ေဇာ္ေလး၊ ကိုျမင့္ေအာင္ (သူကေတာ့ မ်က္မွန္ထူထူ စကားလံုးႀကီးေတြေျပာလို႔ ဂုရု လို႔ေခၚၾကတယ္)၊ ကိုထြန္းခင္ (ကိုေမႊးႀကိဳင္)၊ မ်ဳိးႀကီး၊ ကိုခင္ေမာင္လင္း… စသည္ျဖင့္ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔က တက္ႂကြတဲ့၊ ထက္ျမက္တဲ့ လူငယ္ ေတြျဖစ္ၿပီး က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အကိုႀကီးတေယာက္သဖြယ္ ဆက္ဆံၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔ စကားေျပာရတာေကာင္းတယ္။ အခ်ဳိ႔ကို ဘား-၄ မွာ ေနရာခ်ထားေပးတယ္။ က်ေနာ္ မသိခဲ့ရတဲ့ ၿမိဳ႔ျပႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းကို ရွင္းျပႏိုင္တယ္။ သူတို႔က လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ဆက္လုပ္ဖိ႔ုလည္း ရဲရဲေတာက္။ ဒါေပမယ့္ လက္ဝဲဆန္ဆန္ အေတြးအေခၚေတြကိုလည္း သူတို႔ ဖတ္ မွတ္ အာဂံုေဆာင္ထားၾကတယ္။

ကိုမိုးသီးဇြန္ စခန္းေရာက္ေတာ့ စာၾကည့္တိုက္မွာ စခန္းခ်တယ္။ စာၾကည့္တိုက္မွဴး ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး (ယခု USA)၊ ကိုေတဇာမင္းတို႔နဲ႔ အဖြဲ႔က်တယ္။ သူ႔ကံၾကမၼာပဲ ေျပာရမလား မသိဘူး။ သူနဲ႔ေတြ႔ဖူးတဲ့သူေတြက ခ်စ္လံုးလံုး၊ မုန္းလ်ားလ်ားပဲ။ ခ်စ္ခင္တဲ့ သူေတြကလည္း သူဘာလုပ္လုပ္ သည္းညည္းခံ ၾကည္ညိဳခ်စ္ခင္ၾကတယ္။ မုန္းတဲ့သူ ေတြကလည္း စကားတခြန္းမေျပာၾကည့္ဘဲ နာမည္ၾကားဖူးရံုနဲ႔ မုန္းေနတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး၊ သူနယ္စပ္ေရာက္ခါစက ABSDF ဗဟိုက သူ႔ကိုအၾကံေပးအျဖစ္ ခန္႔ထားလို႔လည္း တာဝန္တိတိက်က် မရွိ၊ ဘုရားသံုးဆူစခန္းမွာ လာေနႏိုင္တယ္။ သူ႔ ျပႆနာကေတာ့ စည္းကမ္းလံုးဝ မရွိတာပဲ။ ေစာင္ကို တေနရာက ျခံဳလာတယ္။ ၾကံဳတဲ့ေနရာမွာ ခ်သြားတယ္။ လူတေယာက္ရဲ႔ ပုဆိုးကို၊ အက်ၤီကို မေျပာမဆို ယူဝတ္သြားတယ္။ ၾကံဳတဲ့ေနရာမွာထားခဲ့တယ္။ ျမင္တဲ့ဖိနပ္ ေကာက္စြပ္ သြားတယ္။ ၾကံဳတဲ့ဖိနပ္ ေကာက္စီးၿပီး ျပန္လာတယ္။ အဝတ္အထည္၊ အသံုးအေဆာင္ ရွားပါးက်ပ္တည္းလွတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ အတြက္အေတာ္ဒုကၡ ျဖစ္ၾကရတယ္။ တရက္မွာ နမ့္ကိတ္စခန္း မုဒံုအုပ္စုက ကိုျမင့္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ လက္လုပ္ ယမ္းေထာင္းေသနတ္ (ေတာပုန္းလို႔ ေခၚၾကတယ္) ကို ယူပစ္တယ္။ ေသနတ္က ေတာ္ရံုကိစၥေတြမွာ အမဲပစ္
ဖို႔ လုပ္ထားတာ။ ယမ္းေငြ႔ေတြ မဲကနဲ တေထာင္းေထာင္း ေမွာင္ထၿပီး၊ က်ည္ထြက္သြားေတာ့ သူသိပ္ေက်နပ္သြားတယ္။ ေနာက္တေန႔ "ျပည္သူတရပ္လံုး အိမ္တိုင္း ယမ္းေထာင္ေသနတ္ ကိုယ္စီေဆာင္ၾက" ဆိုတာမ်ဳိး ေရးတယ္။           

ဒီၾကားထဲမွာ စခန္းထဲ လူနည္းေနတယ္။ ေရာင္နီ (၁) (၂) ေရွ႔တန္းစစ္ေၾကာင္း ဆင္းေနၾကသလို၊ DAB (ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္) က စစ္ေၾကာင္းေတြဖြဲ႔မယ္ဆိုၿပီး၊ ABSDF နဲ႔ DAB အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ကိုသန္းဝင္းက လူေခၚတာရွိလို႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လေလာက္မွာ စခန္းကေန လူပို႔လႊတ္လိုက္ရတာလည္း ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔က တိုက္ခ်င္ ခိုက္ခ်င္ ေသြးရဲ ေနၾကသူေတြ။ ေသနတ္က လက္ထဲမရွိျဖစ္ေန။ ဒီအခ်ိန္မွာ DAB စစ္ေၾကာင္း အတြက္ လူေခၚတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အားတက္သြားၾကတယ္။ တပ္ရင္းတခုကို (၁၀) ေယာက္ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ကို ပို႔လႊတ္ေပးဖို႔ ေခၚတာ။ စခန္းမွာ တိုင္ပင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းကေတာ့ စစ္သင္တန္းေတြၿပီးလို႔ တစံုတရာ စစ္တပ္ ပံုစံက်ေနၾကၿပီ။ တပ္ရင္း (၁၀၂) ကေတာ့ ေနာက္က်ေသးတယ္။ အခုမွ စစ္သင္တန္းေတြလုပ္တုန္း၊ အဲသည္ေတာ့ အနစ္နာခံတဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ စခန္းကပဲ ရဲေဘာ္ (၂၀) ပို႔လႊတ္လိုက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ သြားခ်င္သူေတြ မ်ားေနလို႔ လူလည္က်လိုက္တာ။ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ကိုေနမ်ဳိး (RIT)၊ ကိုမင္းလြင္ႀကီး (ေဘာလီေဘာ လက္ေရြးစင္)၊ ကိုဝင္းသိန္း (သံျဖဴဇရပ္အုပ္စု) အပါအဝင္ ရဲေဘာ္ ၂၀ ကို ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ကို ပို႔လႊတ္လိုက္တယ္။ [ဟိုေရာက္ေတာ့ စစ္ေၾကာင္းဖြဲ႔ဖို႔က အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ၾကန္႔ၾကာေနတယ္။ စစ္ေၾကာင္း အစီအစဥ္ဆိုတာ ကလည္း မေသမခ်ာ၊ ဒုကၡေရာက္ ေသာင္တင္ေနရေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ဝမ္းခါခံစစ္စခန္းထဲ ဝင္တိုက္ေပးရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ခဲ့တယ္။]

အဲသည္အခ်ိန္မွာ စခန္းထဲမွာ သင္တန္းေက်ာင္းေဆာက္ရေအာင္ ဆိုၿပီး "ေတာတြင္းတကၠသိုလ္ (Jungle University) အေဆာင္မ်ားအျဖစ္ စခန္းနဲ႔ နည္းနည္းလွမ္းတဲ့ ေျမကြက္လပ္မွာ ေဆာက္ေနတယ္။ ကိုတင္စိုးေနာင္က တြဲဖက္ အတြင္းေရးမွဴး (၂) ျဖစ္ေပမယ့္၊ ဗဟိုမွာ အေျခမစိုက္ဘူး။ စခန္းမွာပဲ လာျပန္ေနတယ္။ အဲဒီစခန္းေဆာက္တဲ့ ေနရာမွာ မုဒံုရဲေဘာ္တစုနဲ႔ မူးေနတာမ်ဳိး ရွိတယ္။ တခါတေလ သူတို႔ေသနတ္ေဖာက္ၾကတာကလည္း က်န္သူေတြအတြက္ နားလည္မႈလြဲစရာ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႔ညီ ကိုတင္စိုးေမာင္ (RIT) က စခန္းအေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး တာဝန္ယူထားၿပီး၊ က်ေနာ္နဲ႔ တြဲလုပ္ရတယ္။ ျပႆနာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါဘူး။ အလုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ သို႔ေသာ္ ၾကားထဲမွာ မူးၿပီး က်ေနာ့္ကို ျပႆနာလာရွာတာမ်ဳိးေတာ့ ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အုပ္စုစြဲ၊ ေဒသစြဲေတြေၾကာင့္ ယခင္စခန္းရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ ေနာက္မွ ေရာက္လာသူ ရဲေဘာ္မ်ားအၾကား တင္းမာမႈေတြ ရွိလာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေျဖရွင္းဖို႔ ႀကိဳးစားရင္းမွာပဲ ခြဲထြက္ဖို႔အထိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အရင္က ရိုးသားတယ္ထင္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြဟာ ေနာက္က ေသြးထိုးေျမႇာက္ေပးတဲ့အခါ မဆင္မျခင္ ျပဳမူ တတ္တာကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ရတယ္။

ကိုမိုးသီးဇြန္ကလည္း စခန္းမွာရွိေနတဲ့ သူေတြကိုအုပ္စုဖြဲ႔၊ က်န္တဲ့တဖက္ကလည္း ေျမႇာက္ေပး၊ သူ႔ကိုယ္ပိုင္စခန္း ျဖစ္လာ ေစေရး ေသြးထိုးေနတယ္လို႔လည္း ယူဆႏိုင္တယ္။ အမွန္တကယ္က ကိုမိုးသီးဇြန္က ABSDF တပ္ရင္း (၂၀၄) မွာ အဖြဲ႔ဝင္ နဲ႔ ကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္ၿပီးသား။  

ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ လဲတာပဲ။ ငွက္ဖ်ား အျပင္းစားနဲ႔ ရူးမတတ္ျဖစ္တယ္။ ငွက္ဖ်ားကတဖက္၊ စခန္း ျပႆနာက တဖက္။ 

No comments:

Recent Comments