ေဒါက္တာေဇာ္မင္းနဲ႔ က်ေနာ္

(၁) 
 ေဆး-၂ စာေပအုပ္စု

ေဒါက္တာေဇာ္မင္းနဲ႔ က်ေနာ့္ အေၾကာင္းေျပာရရင္၊ သူတို႔ မိသားစုအေၾကာင္းလဲ ေနာက္ပိုင္း ပတ္သက္လာလိမ့္မယ္။ အေၾကာင္းက သူ႔ညီ ကိုေဇာ္ထြန္း၊ ကိုေဇာ္ခိုင္ပါ က်ေနာ္နဲ႔ တစ္နည္းတစ္ဖံု ပတ္သက္ခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေခတ္ဆိုးႀကီးမွာ သူတို႔မိသားစုေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ နစ္နာဆံုးရံႈးခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ေျပာျပသင့္တယ္ေတာ့ ထင္တယ္။ သူရဲေကာင္း ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၾကသူခ်ည္း၊ နစ္နာခဲ့ၾကသူခ်ည္း၊ ေခတ္တစ္ေခတ္ လိႈင္းႀကီးေလထန္ ခေလာက္ဆန္ခဲ့တဲ့ ကာလဆိုးႀကီးမွာ အမ်ားထက္ပိုၿပီး နစ္နာခံစားခဲ့ၾကရသူမ်ားပါ။

က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေဇာ္မင္း စတင္ရင္းႏွီးပံုအေၾကာင္း ေျပာရင္ ေဆးတကၠသိုလ္-၂ မဂၢဇင္းအေၾကာင္းက စရလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ တို႔ ေဆး-၂ က မဂၢဇင္းေတြက နာမည္ရတယ္။ စာေပေလာကထဲမွာ ၾသဇာရွိတယ္။ ေဆး-၂ မဂၢဇင္းထြက္လာရင္ ေစာင့္လို႔ ဖတ္ၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက အစ္ကိုေတြရဲ႔ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခ်က္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္မွာ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ မဂၢဇင္းထြက္လာခဲ့တယ္။ စိန္ပန္းပံု အဖံုးနဲ႔ထင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အျဖဴေနာက္ခံမွာ နားက်ပ္ပံု ေလးနဲ႔ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီမဂၢဇင္းေတြမွာ စာမူေကာင္းေတြပါတယ္။ ရသစာေပေတြ လည္း လက္စြမ္းျပထားႏိုင္တယ္။ ေမာင္သာႏိုးလို နာမည္ေက်ာ္ ဘာသာျပန္ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႔ "ကာလီမယ္ေတာ္ တမ္းခ်င္း" ကဗ်ာလိုမ်ဳိးလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ေက်ာင္းမွာ စာေပစိတ္ဝင္စားသူ၊ ကဗ်ာ-စာ စိတ္ဝင္စားသူက လူနည္းစုပဲ။ လူမ်ားစုက စာဂ်ပိုးေတြ။ သူတို႔ေတြက ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးပမ္းၾကတယ္။ 

က်ေနာ္လည္း တစ္ႏွစ္ႏွစ္မွာေတာ့ ေက်ာင္းမဂၢဇင္းမွာ လက္စြမ္းျပဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိထားတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္လည္း ဝိုင္းကူညီ လုပ္ေပးခ်င္ေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စာေပဝါသနာပါသူ လူနည္းစုေလးၾကားမွာ ရင္းႏွီးလာတယ္။ ညီညြတ္မႈေတြ ရွိလာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းအရင္ မဂၢဇင္းေတြမွာ တာဝန္ယူဖူးတဲ့ ကိုသန္းဝင္း ရွိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒါက္တာေဇာ္မင္း (ေဇာ္နတ္ေဇာ္ အမည္နဲ႔ စာေတြဘာေတြ ေရးတယ္။) ကိုသိန္းဝင္း (ခ်မ္းၿငိမ္းဝင္း) အမည္နဲ႔ ကဗ်ာေရးတယ္။ ကိုသက္ဦး (သူ႔ကေလာင္နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိဘူး၊ သူမိတ္ဆက္ေပးလို႔ အဲသည္ကတည္းက အံ့ဘြယ္ေက်ာ္နဲ႔ ေက်ာင္းကိုလာလည္ တုန္း ရင္းႏွီးဖူးတယ္။) ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္၊ ကိုမင္းလြင္ (နရီမင္း) တို႔၊ ေတာင္ငူသား ကိုလြမ္းေဆြ၊ ကိုသန္႔ဇင္… (နာမည္ အခ်ဳိ႔မမွတ္မိတာလည္း ခြင့္လႊတ္ပါ) တို႔ ရွိၾကတယ္။ ကိုသန္းဝင္း (ေဒါက္တာသန္းဝင္း) ကို ေနာက္ပိုင္းျပန္ေတြ႔ တယ္။ သူက ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ၿပီးေတာ့ ေထာင္က်တယ္လို႔ထင္တယ္။ NLD (ထားဝယ္) မွာ လႈပ္ရွားျဖစ္တာ။ သိပ္မေသခ်ာ ဘူး။ သူနဲ႔တစ္ခါ ရန္ကုန္မွာျပန္ေတြ႔တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူက ထားဝယ္မွာ NLD ေရာ၊ NLD က ခြဲထြက္ထူေထာင္ တဲ့ NDF နဲ႔ေရာ အတူလုပ္ကိုင္ေပးေနတယ္။ ပါတီစြဲမရွိဘူး။ ေကာင္းေစခ်င္တာ တစ္ခုနဲ႔ ႏွစ္ပါတီလံုးနဲ႔ လုပ္ေပးေနတယ္ လို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပတယ္။ ကိုေဇာ္မင္းက က်ေနာ္တို႔ ပထမႏွစ္ (First M.B) ေရာက္ေတာ့ သူက ေနာက္ဆံုးႏွစ္လား၊ ေဟာက္ဆာဂ်င္လား မသိဘူး။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အင္းစိန္၊ ေဖာ့ကန္မွာလား မသိဘူး။ ေဆးခန္းေလး ဖြင့္ထားတယ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္ စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္းေျပာဖို႔ တြဲျဖစ္တယ္။ က်ေနာ့္အိမ္ (အင္းစိန္) လည္း သူေရာက္လာတတ္သလို၊ သူ႔အိမ္လည္း က်ေနာ္ သြား တတ္တယ္။ က်ေနာ့္အိမ္က အေဖ၊ အေမေတြက ေဒါက္တာေဇာ္မင္းနဲ႔ အျပင္သြားမယ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္မယ္ဆိုရင္ စိတ္ခ်တယ္။ လူႀကီး၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္ျဖစ္ေနၿပီ။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရွိပံုလည္း ရလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေတာခိုၿပီး၊ ေဒါက္တာေဇာ္မင္းကိုလည္း ကြန္ျမဴနစ္ယူဂ်ီဆိုၿပီး ဖမ္းအၿပီး (စာအုပ္နီ-သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ) မွာ က်ေနာ့္အေမ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ခ်င္မိတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကာက္ေနမလဲ မသိဘူး။

 ေနာက္တစ္ဦးက ကိုသိန္းဝင္း၊ သူက က်ေနာ့္ထက္ ၂-တန္းေလာက္ႀကီးတယ္။ သူ႔အေဖက RIT (စက္မႈတကၠသိုလ္) က ေမာ္ကြန္းထိန္းလို႔ ထင္တာပဲ။ သူ႔အစ္ကိုတေယာက္လည္း ေဆး-၂မွာ အတန္းႀကီးထဲမွာ ရွိတယ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္လည္း လိုင္း မတူေပမယ့္ တြဲမိတယ္။ လိုင္းမတူဆို သူက ေပတယ္။ ေဆးေျခာက္ႀကိဳက္တယ္။ ေဘာလံုးကန္တယ္ (အားကစား ေဘာလံုးပါ)။ ရုရွား ကဗ်ာဆရာ ယက္ဗ္တူရွင္ကိုလည္း ေဘာ္လံုးကန္တယ္။ ေဆးေျခာက္ခ်တယ္လို႔ သူက ဆင္ေျခေပး ေလ့ရွိတယ္။ က်ေနာ္က ေဆးလိပ္ေတာင္ မေသာက္ဘူး။ အေဆာင္က သူ႔အခန္းသြားလို႔ စာ-ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာရင္ ေဆးေျခာက္နံ႔ တမႊန္မႊန္နဲ႔ သည္းညည္းေတာ့ ခံရတယ္။ သူက ေဂၚကီႀကိဳက္တယ္။ ရုရွား ဆိုရွယ္လစ္စာေရးဆရာေတြ အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးတာ။ ႀကိဳက္ရံုတင္မဟုတ္။ အထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကိုပါ သေဘာက်ေသး။ ဘဝနာတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူက မဂၤလာဒံုၿမိဳ႔စြန္ သားသတ္ရံုက လူေတြနဲ႔ ေပါင္းတယ္။ ေအာက္ေျခ လူတန္းစားေတြနဲ႔ ေပါင္းတယ္။ ဘဝမွန္တယ္ေပါ့ေလ။ ဂ်ဴတီကုတ္က ညစ္ပတ္ေနတယ္။ ကားတိုင္ယာကို ျဖတ္ၿပီး လုပ္ထားတဲ့ ေစ်းေပါလြန္းတဲ့ ဖိနပ္ကိုစီးတယ္။ ဒီဒဏ္ေတြေၾကာင့္ထင္တယ္။ အဲဒီကတည္းက ေခၽြးထြက္လာရင္ သူ႔ကိုယ္ထဲ သံေကာင္ေတြ သြားေနတာ၊ ယားတာျဖစ္တယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း လူတန္းစားဇာတ္လမ္း ေတြလည္း သူ႔ဆီက ၾကားရတယ္။ ဥပမာ-ေျပာရရင္ အသားခုတ္သမားေတြက ရႊ႔ံဗြက္ ဒူးေလာက္ထဲမွာ ခုတ္ၾကရေၾကာင္း၊ ခုတ္ရင္း လူအလစ္မွာ အသားခိုးဖို႔ ရႊြြံဗြက္ထဲကို ႏွစ္ခ်လိုက္။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္သိမ္းေတာ့မွ ျပန္ထုတ္၊ ေရေဆး၊ ျပန္ေရာင္းၾက ဆိုတာမ်ဳိးပါ။

 ကိုသက္ဦးကတည္း အတန္းႀကီးတယ္။ သူ႔ကဗ်ာေတြက နည္းနည္းေရွးဆန္သလို ထင္တယ္။ သိပ္မတြဲျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္နဲ႔ တြဲျဖစ္တာ အတန္းတူ ေဇာ္ေအာင္ (သူ႔ကေလာင္အမည္ ေမ့ေနၿပီ)။ ကိုမင္းလြင္ (နရီမင္း)၊ သူက အတန္းငယ္တယ္။ ကိုမင္းလြင္က တရုတ္ကျပား။ ဖိနပ္ကိုရွပ္တိုက္ေလွ်ာက္တယ္။ ေဆးပညာထက္၊ အဲသည္အခ်ိန္က စာေပကို ပိုစိတ္ပါေနပံုပဲ။ ေလာကကို အရြဲ႔တိုက္ခ်င္ပံုလည္း ရတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာရင္၊ သူ႔အျမင္တစ္ခုခုကို ေျပာေပမယ့္ မွားသြားမလားဆိုၿပီး၊ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းကလည္း ျဖစ္ေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူမ်ားကို ေျပာခ်လိုက္ ရင္လည္း ရစရာမရွိေအာင္ ပိႆာေလးေဘးပစ္ ေျပာတတ္တယ္။ ေဇာ္ေအာင္ကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းက်ေနာ္ အဆက္ အသြယ္ ျပန္မရဘူး။ စာလည္း ဆက္ေရးျဖစ္တယ္ မထင္ဘူး။ ေက်ာင္းတုန္းက အတန္းထဲမွာပဲ အျခားစာေပဝါသနာ ပါသူ ေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။ ကိုခင္ေအာင္ထြန္း (အခုေတာ့ ေဆးတပ္မွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးျဖစ္ေနၿပီ)၊ ကိုသက္ဦး (သူက စာဖတ္ တယ္၊ စာမေရးဘူး၊ အခု အဂၤလန္မွာ)။ ကိုေအးႏိုင္ (အခုေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ဆရာျပန္လုပ္ေနတယ္)။ ဒီလူ ေတြနဲ႔ လက္ေရးမွင္ကူး ကဗ်ာစာအုပ္ေတြလုပ္ၾက။ ကိုယ့္ဘာသာ ေက်နပ္ေနၾကတယ္။ ေဆး-၂ မဂၢဇင္းအေၾကာင္း ျပန္ေကာက္ရရင္၊ ကံဆိုးတာလား မသိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ လမ္းစဥ္ လူငယ္က သိမ္းပိုက္လိုက္တယ္။

(ႏိုင္ငံေရးသိပၸံဌာနကလား.. သိပ္မေသခ်ာဘူး)။ မူဝါဒေတြ မထိပါးဖို႔ ဆိုပါစို႔။ အဲဒီအခ်ိန္က ႏိုင္ငံေရးသိပၸံဌာနမွဴးက ဦးေအးျမင့္၊ ျမန္မာစာဌာနမွာ ေရာက္လာတဲ့ ဆရာတစ္ဦး ဆရာဦးစန္းဝင္း လို႔ထင္တယ္ (ခ်မ္းၿငိမ္းေအာင္ ကေလာင္နဲ႔ ကဗ်ာေတြ၊ ဘာေတြေရးတယ္)။ သူတို႔ဦးေဆာင္ သိမ္းပိုက္တာ၊ က်ေနာ္တို႔က လံုးဝ မေက်နပ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းမဂၢဇင္းမွာ စာမူမပို႔ဘူး ဆိုၿပီး ျဖစ္ၾကတယ္။ တကယ္လည္း က်ေနာ္တစ္ပုဒ္မွ မပို႔ ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

 ေနာက္ခံအေနနဲ႔ ေျပာရရင္၊ အဲသည္အခ်ိန္က ဝတၳဳတိုေရႊေခတ္လို႔ ေျပာၾကတဲ့ေခတ္၊ ဆရာဝန္ ေဆးေက်ာင္းသား စာေရး ဆရာေတြ အၿပိဳင္းအရိုင္း ထြက္တဲ့ေခတ္၊ တင္ေမာင္သန္း (ေဒါက္တာတင္ေမာင္သန္း- သင့္ဘဝ)၊ ေက်ာ္စြာထက္၊ ဂ်ဴး၊ ေျပ (ေဆး-၂)၊ ႏိုင္ေဇာ္၊ မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း)၊ ဂ်ဳိေဇာ္၊ လူမ်ဳိးေနာ္၊ … အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲသည္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း သူတို႔ကို အားက်တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ထင္တစ္လံုးနဲ႔ေပါ့။

 ဆက္ေရးပါမယ္။