ဦးေဏွာက္တခုကို
ကုတ္ျခစ္ ဆုတ္ျဖဲပစ္ခံရ။
က်ားမ်က္လံုးလိုပ
ေဒါသတံခါး၀ဟာ၊ အရာရာေၾကာင့္
ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ေနခဲ့တယ္။
<ခဲတံ၊ စာအုပ္၊ စာသင္ခန္း>
ေသးႏုတ္ေသာ စာတတန္းဟာ
ဘ၀ကို
ဘာသာျပန္ေသာ မွတ္တမ္းလား။
ျမဴမႈန္မ်ားရဲ႔ အာကာသ
မသိၾကသူမ်ားဟာ
ပုရြတ္ဆိတ္မ်ားကို
အထင္ေသးလိုေသး
ဘာေတြ ေရးထားမွန္းမသိတဲ့
စာတမ္း၏ ေကာင္းကင္မွာ
သူတို႔ လမ္းမရွာတတ္ဘူး မဟုတ္လား။
ေခါင္းကို ထုႏွက္ထားတဲ့
စာရြက္ဟာ
ေလမွာ မပ်ံႏိုင္ဘူး
ဒူးေထာက္ခဲ့ရတယ္။
ေလာင္ကၽြမ္းေဆြးေျမ႔ေနတဲ့
ဦးေဏွာက္ အေငြ႔ေတြဟာ
ဂႏၱ၀င္ ေတးရွည္ထဲက
စာသားပါဒလို
ရသကိုယ္ထည္နဲ႔
ဘယ္ေတာ့ ပ်ဳိရြယ္မွာပါ့။
ေယာဟန္ေအာင္
ဇူလိုင္ ၁၊ ၁၉၈၆။
1 comment:
ငယ္ငယ္တုန္းက ကဗ်ာေတြလား။ ဖတ္ရတာ ေခါင္းကိုမႈးသြားတာပဲ။ နားကိုမလည္ဘူးဗ်ာ။
Post a Comment