Pages

Sunday, August 2, 2009

ဟားဗတ္ဒိုင္ယာရီ (၂)


ေက်ာင္းေလွ်ာက္လႊာတင္တဲ့ ကိစၥေတြ ၿပီးျပန္ေတာ့ က်ေနာ္ ေထာက္ခံစာရဖို႔အေရး လံုးပမ္းရတယ္။ ေယဘုယ် အားျဖင့္ ေက်ာင္းေတြ ေလွ်ာက္ရာမွာ ေထာက္ခံစာ ၃-ေစာင္ေလာက္ လိုအပ္တတ္ပါတယ္။ ပထမတခုက ကိုယ့္ရဲ႔ပညာေရး အရည္ အေသြးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ေထာက္ခံခ်က္ (Academic qualification recommendation) နဲ႔ ေနာက္ ၂-ေစာင္ေလာက္က ကိုယ့္ရဲ႔ လုပ္ငန္း၊ စြမ္းေဆာင္ရည္ကို ေဖာ္ျပတဲ့ ေထာက္ခံစာမ်ဳိးပါ။ အဲဒါေတြနဲ႔အတူ ယခင္ကိုယ္ေလ့လာထားဖူးတဲ့ တကၠသိုလ္က အမွတ္စာရင္း၊ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြကိုလည္း တင္ျပၾကရပါတယ္။

အဲဒီမွာ နည္းနည္းအခက္အခဲ ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က ေဆးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းၿပီးထားတာလည္း မဟုတ္၊ ဘြဲ႔ ရထားတာလည္း မဟုတ္၊ ေနာက္တခ်က္က ကိုယ္ကိုယ္၌က တိုင္းျပည္ျပင္ပမွာ တရားမ၀င္လို ေနထိုင္ေနရတဲ့သူ၊ အဲသည္ ေတာ့ ခက္ပါတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ဆိုတာက အနည္းဆံုး ၆-ႏွစ္ခြဲေလာက္ တက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္က ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း (ခ) Final Part II ဆိုတဲ့ အနည္းဆံုး ၆-ႏွစ္ ေလာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသက္ရွိၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ေဆး တကၠသိုလ္မွာ ဘြဲ႔မရေသးေသာ္လည္း၊ အကယ္၍ က်ေနာ္သာ သိပၸံ/၀ိဇၨာ ဘာသာရပ္တခုခု တက္မယ္ဆိုရင္ ၄-ႏွစ္ ေလာက္နဲ႔ ဘြဲ႔ရေနေလာက္ပါၿပီ။ အဲသည္ ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႔ ေက်ာင္းေနသက္အတြက္ ဘြဲ႔လက္မွတ္တရား၀င္ တင္ျပႏိုင္ျခင္း မရွိေသာ္လည္း အျခား ေထာက္ခံစာေတြနဲ႔ ပံ့ပိုးတင္ျပႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ အဲသည္ေတာ့ က်ေနာ့္ထက္ ေဆးတကၠသိုလ္ တုန္းက အတန္းႀကီးတဲ့ အကိုႀကီးတေယာက္ဆီကို အပူကပ္ရပါတယ္။ သူက အဲသည္အခ်ိန္မွာ အေမရိကန္ နာမည္ ႀကီးတကၠသိုလ္တခုက ပီ-အိပ္ခ်္-ဒီရၿပီး ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းတခုမွာ တာ၀န္ႀကီးႀကီးယူေနတဲ့သူပါ။ (လံုျခံဳေရးေၾကာင့္ သူ႔နာမည္ကို အမွန္အတိုင္း မေဖာ္ျပႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ပါ။) သူက က်ေနာ္ဟာ ေဆးတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသား တဦး ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ေက်ာင္းတုန္းက ဆံုေတြ႔ဖူးေၾကာင္း၊ ေတာ္တဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ ေက်ာင္း သား တဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ သေဘာသဘာ၀အရ ေဆးတကၠသိုလ္ေတြဟာ ၆-ႏွစ္ခြဲၾကာ တက္ရေၾကာင္း၊ အဲသည္ေတာ့ က်ေနာ္ၿပီးထားတဲ့ အတန္း ဟာ သာမာန္ဘြဲ႔တခုရတယ္လို႔ ယူဆႏိုင္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္က ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္ဟာ ျပည္ပေရာက္ ေနရၿပီး တရား၀င္ေထာက္ခံခ်က္ စာရြက္စာတန္းေတြ ရဖို႔လည္း မလြယ္ကူေၾကာင္း ေသခ်ာ ေထာက္ခံေပးပါတယ္။ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ကလည္း ဒီလို ေထာက္ခံခ်က္ (credit) ေတြကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားေပးလို႔သာ ေတာ္တယ္လို႔ ဆိုရပါ လိမ့္မယ္။

ေနာက္ထပ္ ပညာအရည္အခ်င္းရယ္၊ က်ေနာ့္ရဲ႔ စြမ္းေဆာင္ရည္အေပၚ ေထာက္ခံခ်က္တေစာင္ကို က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ တေယာက္ဆီက ယူရပါတယ္။ သူက ယခင္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ဆရာ၊ ၁၉၇၄ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြမွာလည္း တက္တက္ႂကြႂကြပါလို႔ ေထာင္က်ခဲ့တဲ့သူ၊ ေနာက္ေတာ့ ၁၉၈၈ မွာ ေတာခိုေတာ့ သူနဲ႔ က်ေနာ္က ဘုရားသံုးဆူစခန္းမွာ တစခန္းတည္း အတူတူ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြပါ။ သူက အေမရိကန္မွာ ေစာအေျခခ်ၿပီး ဟိုမွာေက်ာင္းတက္ ေနာက္ေတာ့ ဇီ၀ေဗဒဘာသာနဲ႔ ပီ-အိပ္ခ်္-ဒီ ရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆဲလ္ေတြကို သုေတသနျပဳတဲ့လုပ္ငန္းကို ဆန္ဖရန္ စစၥကို တကၠသိုလ္ (UCSF) မွာ လုပ္ေနပါတယ္။ သူကလည္း က်ေနာ္အကူအညီေတာင္းေတာ့ ေထာက္ခံစာ ေကာင္း ေကာင္း ေရးေပးပါတယ္။ နာမည္က ေဒါက္တာျမင့္လိႈင္ပါ။

ပညာေရး အရည္အခ်င္း ေထာက္ခံစာကိစၥေတြ ခက္တာ က်ေနာ္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက အခု ေက်ာင္း လာတက္ေန တဲ့ လူငယ္အမ်ားအျပားလည္း အခက္အခဲ ေတြ႔ၾကရေၾကာင္း ညည္းညဴတာ ၾကားရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ပညာေရးစနစ္ ကိုယ္၌က တခုခုျပင္ဆင္ဖို႔ လိုအပ္ေနပါၿပီ။ ကိုယ့္စနစ္ကို အျခားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထိုး၊ လိုအပ္တာ ျပင္ဆင္ဖို႔ လိုအပ္ေနပါၿပီ။ အခု က်ေနာ္ထိုင္းႏိုင္ငံက တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေလ့လာၾကည့္ေတာ့လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆယ္တန္းေအာင္လာရင္ သိပ္ အသိအမွတ္ မျပဳခ်င္ပါဘူး။ ဒီမွာ ပညာေရးစနစ္ေတြက အထက္ တန္းကို ၁၂-ႏွစ္ၾကာ သင္ၾကားရပါတယ္။ အဲသည္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဒုတိယႏွစ္ေလာက္ ေအာင္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ သူတို႔က အထက္တန္းေအာင္ျမင္လာတဲ့ သေဘာလက္ခံၾကပါတယ္။ ေနာက္တခုက က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံက အမွတ္စာရင္းထုတ္ေပးတဲ့ ပညာေရးစနစ္မွာ ယခင္က (GPA) လို႔ေခၚတဲ့ a culminative Grade Point Avergae အဆင့္ခြဲျခားစနစ္ မရွိပါဘူး။ အဲသည္ေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံ ေက်ာင္းေတြသြားမယ္ဆိုရင္ ခက္ၾကရပါတယ္။ ေနာက္တခါက်ေတာ့လည္း အခုကာလမွာေတာ့ ရွိေနၿပီၾကားပါတယ္။ အေ၀းသင္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ အပါအ၀င္၊ တကၠသိုလ္က ေအာင္ျမင္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အခု GPA Grade က 2 ဒါမွမဟုတ္ 2.5 ေလာက္ပဲ ေပးထားတတ္တယ္ ဆိုပါတယ္။ တကယ္က ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ေတြမွာ အၿပိဳင္ အဆိုင္ ေလွ်ာက္ၾကသူေတြထဲမွာ ဒီလိုအဆင့္မ်ဳိးနဲ႔ ၀င္ၿပိဳင္ဖို႔ဆိုတာက အခက္သားပါပဲ။ သေဘာက အဆင့္နိမ့္တဲ့ ေက်ာင္းသား စာရင္းထဲ ၀င္ေနပါတယ္။ မာစတာတန္းေတြ တက္ခ်င္ရင္ GPA 3.3 ဒါမွမဟုတ္ 3.5 ေလာက္မွ အဆင္ေျပႏိုင္မွာပါ။ အဲဒီလို အမွတ္စာရင္းထုတ္ဖို႔ကိုေတာင္ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ၾကရသလို၊ တကၠသိုလ္က ကိုယ့္ကို သင္ေပးဖူးတဲ့ ပါေမာကၡ၊ ဆရာေတြကလည္း ေတာ္ရံုတန္ရံု ေထာက္ခံစာ မေရးေပးခ်င္ၾကဘူး ဆိုတာလည္း ၾကားရပါတယ္။ တကယ္က ေက်ာင္းသားတေယာက္ဟာ ႏိုင္ငံတကာမွာ ေက်ာင္းတက္မယ္ဆိုရင္ ယခင္ သူသင္ လာဖူးတဲ့ တကၠသုိလ္က ဆရာ/ ပါေမာကၡေတြရဲ႔ ေထာက္ခံစာက အေရးႀကီးပါတယ္။ တကယ္လို႔ ႏိုင္ငံျခား ေက်ာင္းလာတက္မယ္ စဥ္းစားရင္ေတာ့ ဒီလို ကိစၥေတြလည္း ထည့္စဥ္းစားဖို႔ အၾကံေပးပါရေစ။

က်ေနာ္ကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္ပဲ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ဟားဗတ္လို ကမၻာေက်ာ္နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္ႀကီးက အရင္တကၠ သိုလ္က ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြမပါဘဲ ေထာက္ခံခ်က္ေတြအေပၚ အေျချပဳၿပီး ထည့္သြင္းစဥ္းစားခဲ့လို႔ပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ က်ေနာ့္ရဲ႔ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ အရည္အခ်င္းေတြကိစၥ ေထာက္ခံစာ လိုအပ္လာျပန္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္က လူ ၂-ဦးကို ခ်ဥ္းကပ္ပါတယ္။ တေယာက္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ယခင္က စစ္သံမွဴးေဟာင္း လုပ္သြားတဲ့ Col. Robert Helvy ပါ။ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို Col. Bob လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ သူက ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ား မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက အေမရိကန္သံရံုးမွာ စစ္သံမွဴး တာ၀န္ယူခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အၾကံ က တခ်ိန္ သူအနားယူတဲ့အခါ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပင္စင္စားအျဖစ္ အနားယူလိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၈၈ အံုႂကြမႈေတြ၊ ေနာက္ဆက္တြဲ အာဏာသိမ္း တာေတြျဖစ္ေတာ့ သူ႔အိပ္မက္လည္း ပ်က္သြားရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက အၾကမ္းမဖက္ဗ်ဴဟာေတြ သင္ေပးတဲ့ ေဒါက္တာဂ်င္းရွပ္ (Dr. Gene Sharp) နဲ႔အတူ Albert Einstein Institution မွာ လုပ္ပါတယ္။ သူ႔နည္းက အၾကမ္းမဖက္လႈပ္ရွားမႈကို မဟာဗ်ဴဟာသေဘာ ခ်ည္းကပ္ၿပီး၊ စစ္ေရးဖက္က အစီအစဥ္ေရး ဆြဲျခင္း (Planning) ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြ ျဖည့္စြက္ပါတယ္။ အဲဒီသင္တန္းေတြကို မာနယ္ပေလာမွာ သူနဲ႔ ေဒါက္တာဂ်င္းရွပ္ တို႔ လာေပးရင္း က်ေနာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးၾကတာပါ။ က်ေနာ္က သူတို႔သင္တန္းလက္စြဲစာအုပ္ေတြ ဘာသာျပန္ေပး ဖူး သလို၊ သင္တန္း တခ်ဳိ႔မွာလည္း စကားျပန္တာေတြ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူက က်ေနာ့္အတြက္ ေထာက္ခံစာကို အပ်ံစားေရးေပးပါတယ္။ တခု ေတာ့ သူက က်ေနာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ "Hey! Maung ....., Harvard will change you." တဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္မခံခ်င္ပါဘူး။ ေျပာင္းရင္လဲ ေျပာင္းလိမ့္မယ္။ မေျပာင္းဘဲ အရင္ကအတိုင္းပဲ ရွိရင္လည္း ရွိေနႏိုင္တယ္လို႔ ျပန္ေတာ့ စာျပန္ေရးမိပါေသးတယ္။

ေနာက္တခု ေထာက္ခံစာကိစၥ က်ေနာ္ခ်ည္းကပ္မိသူကေတာ့ အမ်ဳိးသားညြန္႔ေပါင္းအစိုးရက ေဒါက္တာစိန္၀င္း ပါ။ သူက သိပ္ေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ မေပးပါဘူး၊ က်ေနာ့္ကို ေထာက္ခံစာေရးေပးဖို႔ ျငင္းလိုက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ေထာက္ခံစာ ပံုစံ Form ထဲမွာ ျဖည့္စြက္ရတဲ့ တခ်ဳိ႔အေသးစိတ္ အခ်က္ေတြအတြက္ သူ မသိဘူးလို႔ အေၾကာင္းျပပါတယ္။ သူ ျပန္ျငင္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္လည္း အသည္းအသန္ ေနာက္ထပ္ ေထာက္ခံမယ့္သူကို ရွာရပါေတာ့တယ္။ ေလွ်ာက္လႊာအတြက္ အခ်ိန္ကလည္း နီးကပ္ေနၿပီမဟုတ္လား။ ေနာက္ေတာ့ ၾသစေၾတလ် (New South Wales) ျပည္နယ္က လႊတ္ေတာ္ အမတ္ အမ်ဳိးသမီး Ms. Janelle Saffin ကို အကူအညီေတာင္းရပါတယ္။ သူက ျမန္မာ့အေရး လႈပ္ရွားမႈေတြေၾကာင့္ သိၿပီး ရင္းႏွီးေနတာပါ။ အခုေတာ့ ဖက္ဒရယ္ ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္ အမတ္ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ ေထာက္ခံစာ ေရးေပးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းက ေရြးလိုက္တာဟာ သူတို႔က ေထာက္ခံခ်က္ ေကာင္းေကာင္း ေရးေပး ၾကလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

တခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းေလွ်ာက္ေတာ့ က်ေနာ္က ၾသစေၾတလ်၊ နယူးေဆာက္သ္ ေ၀းလ္စ္ တကၠသိုလ္မွာ (Diplomacy Training Program) သင္တန္းတက္ဖူးတဲ့ Certificate တခုေတာ့ တင္ျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သင္တန္းက အဲဒီ အခ်ိန္ကေတာ့ အေရွ႔တီေမာအေရး လႈပ္ရွားေနသူ၊ အခုေတာ့ အေရွ႔တီေမာႏိုင္ငံရဲ႔ သမၼတ ျဖစ္သူ ေဒါက္တာဟိုေဆး ရာမို႔စ္ ေဟာ္တာ (Dr. Jose Ramos Horta) က ႀကီးၾကပ္ဖြင့္တဲ့ သင္တန္းပါ။ တကယ္ေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရးကိစၥ ႏိုင္ငံတကာမွာ ခ်ည္းကပ္စည္းရံုးၾကတဲ့အခါ ဘယ္လိုသံတမာန္နည္းလမ္း သံုးမယ္ဆိုတာ သင္ေပးတဲ့ သင္တန္းပါ။ က်ေနာ္က ၁၉၉၂ တုန္းက တလၾကာ သြားတက္ထားဖူးခဲ့တယ္။

ေထာက္ခံစာ ကိစၥေတြၿပီးျပန္ေတာ့ စေကာ္လားရွစ္အတြက္ ေငြရွာရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ျမန္မာ ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ စေကာ္လားရွစ္ေပးေနတာက အခ်ဳိ႔ OSI (Open Society Institute) လို၊ UK က Prospect Burma လို အဖြဲ႔ အစည္းေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္စားရိတ္က မနည္းလွပါဘူး၊ တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၅ ေသာင္းခြဲ ေလာက္က်ပါတယ္။ ဒီ အခုရႏိုင္မယ့္ ေငြေတြက နည္းလြန္းလွပါတယ္။ အဲသည္မွာ က်ေနာ့္ကို ကူညီေပးမယ့္သူေတြလည္း ေပၚလာပါတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က ကို၀င္းမင္းက ဟားဗတ္တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ သူ႔ဇနီး ခရစၥတီးနား ဖင့္ခ္ က က်ေနာ့ ေက်ာင္းစားရိတ္ရဖို႔ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေပးပါတယ္။ OSI အဖြဲ႔က ပံုမွန္ဆိုရင္ Supllementary Grant အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသား တေယာက္ တႏွစ္ ၆,၀၀၀ $ ေလာက္ပဲ ေပးတတ္ပါတယ္။ ခရစၥတီးနားက Soros Foundation အဖြဲ႔ရဲ႔ ဥကၠ႒ Arhey Neier ကို တိုက္ရိုက္ တက္ေျပာပါတယ္။ လိုတဲ့ေငြ အေတာ္မ်ားမ်ား အဆင္ေျပလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေလာက္ငွ ေသးပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ ေက်ာင္းသြားခ်င္တဲ့ လူငယ္ေတြကို အၾကံေပးခ်င္တာက စေကာလားရွစ္ ေငြေထာက္ပံ့ေၾကး ကိစၥ ေတြမွာလည္း တင္ရမယ့္ သတ္မွတ္ေနာက္ဆံုးရက္ေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီရက္ေတြကို သတိထားၿပီး၊ အခ်ိန္မီတင္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ သူတို႔က ဘယ္ေလာက္ေပးႏိုင္တယ္။ ဘယ္လို ဘာသာရပ္မ်ဳိး ေလ့လာသင္ယူ မယ့္သူေတြကို အေလးေပးေထာက္ပံ့တယ္ ဆိုတာေတြလည္း သိထားဖို႔လိုပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ Propsect Burma ကလည္း ေပါင္ ၃,၀၀၀ ေလာက္ ရလာ ပါတယ္။ ဒါလည္း ေငြကမေလာက္ေသးပါဘူး။ အဲသည္ေတာ့ ခရစၥတီးနား ဖင့္ခ္က က်ေနာ့္နာမည္နဲ႔ ဖန္းဒ္ (ရန္ပံုေငြ) တခု ေထာင္ေပးၿပီး၊ တဦးခ်င္း အလွဴရွင္ သူေဌးေတြဆီကလည္း ေထာက္ပံ့ေငြေတြရေအာင္ ရွာေပးပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ခဲ့တာ သူ႔ေက်းဇူးေတြ အမ်ားႀကီး ပါပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းက က်ေနာ္ကို ေက်ာင္း တက္ခြင့္ေပး ေၾကာင္းနဲ႔ လိုအပ္တာေတြ ျပင္ဆင္ဖို႔ စာေရာက္လာပါၿပီ။ တဖက္က ၀မ္းသာရေသာ္လည္း၊ တဖက္ကလည္း စာနဲ႔ေ၀းေနတဲ့သူ တဦးအဖို႔ ျဖစ္ပါ့မလားလို႔ စိုးရိမ္စိတ္ေတြလည္း ျဖစ္ေနရပါတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က က်ေနာ္ တာ၀န္ယူေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမွာလည္း က်ေနာ္ေက်ာင္းသြားတက္မယ့္အေၾကာင္း၊ ခြင့္ျပဳေပးဖို႔ တင္ျပလိုက္ပါ တယ္။ ခရီးထြက္ဖို႔ ေတာ့ စၿပီး ျပင္ဆင္ေနရပါၿပီ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

3 comments:

kay said...

ဒီမွာတင္ေပးတာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ (၁)ကိုေတာင္..မဖတ္ျဖစ္ခဲ့တာ..အခုမွ ေပါင္းဖတ္ရပါတယ္။ အင္မတန္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ေျပာၾကသလို.. လူငယ္ေတြ အတြက္ အက်ိဳးရွိသလို..လူၾကီးေတြ အတြက္လည္း.. အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ သိေစခ်င္ပါတယ္။ သံလြင္မွာေတာ့..စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕.. မွတ္ခ်က္ေရးခ်ျပစ္ခဲ့တာ။ ဒီမွာေတာ့ မေရးေတာ့ပါဘူး။ း)

Hinthar said...

ဆရာရဲ႕ ဘဝေျခရာ (ဟားဗတ္ဒုိင္ယာရီ) က လူငယ္ေတြအတြက္ ခြန္အားပါ။ ဆက္လက္ဖတ္ဖုိ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါမယ္။

Administrator said...

ကိုေယာ

၁ ကေန ၃ အထိ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးပီးလို႔ စုစည္းလိုက္ စာအုပ္ေကာင္းေလးတစ္အုပ္ ျဖစ္လာမွာပါ။

Recent Comments