ဧည့္သည္ႀကီး

ဆရာႀကီး ဦးတင္မိုးအတြက္လို႔
ညႊန္းသလိုလို ထည့္ေရးတဲ့အခါ
ငါ့ကဗ်ာလူေတြ ဖတ္ပါလိမ့္မယ္
ဒါေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။
ငါ့တို႔ အေၾကာင္းပဲ။
(မဖတ္ခ်င္ရင္ ဒီမွာပဲ ရပ္လိုက္ပါေတာ့...)

သူက ဒီေလာက္ခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံက ထြက္ေျပးခဲ့ရၿပီး ျပည္ေျပးႀကီးျဖစ္
ငါတို႔ကလည္း ျပည္ေျပးေလးေတြျဖစ္၊
သူက ဟိုသည္ႏိုင္ငံသြား၊ ဟိုအိမ္ သည္အိမ္နားတဲ့ ဧည့္သည္ႀကီးျဖစ္ရသလို
ငါတို႔က ဧည့္သည္ေလးေတြျဖစ္၊
ေခတ္ႀကီး ဆိုးေနပံုမ်ား
ဆရာႀကီး ဦးတင္မိုးဆံုးတယ္ၾကားေတာ့
အႀကီးအက်ယ္စဥ္းစားရ
တိုင္းျပည္ မျပန္ႏိုင္ဘဲ
ငါတို႔လည္း ဘယ္မွာ ေခါင္းခ်ရပါ့ ဆိုတာပဲ။

ဆရာႀကီးက ထေနာင္းပင္တန္းေတြနဲ႔ အညာကိုလြမ္းသလို
ငါတို႔ကလည္း ကန္႔ေကာ္ပင္တန္းနဲ႔ ၿမိဳ႔ျပညေတြကိုလြမ္းၾက
အိမ္နဲ႔ မိသားစုနဲ႔ ေ၀းတဲ့ညေတြမွာ
ေတာင္စြယ္ ေနကြယ္တာျမင္ရင္ သက္ျပင္းခ်
လသာသာညေတြမွာ ငါ့တို႔ႏွလံုးလည္း ယိုက်စီးဆင္း
ငါ့ အရိုင္းစိတ္ေတြလည္း ျခံမသြင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ဆရာႀကီးကဗ်ာေတြမွာ
အိမ္အလြမ္းေတြ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ပန္းထြက္ေနတာျမင္ရ
လြမ္းေစတီ တည္ခဲ့ၾကသူေတြကို
ငါနားလည္လာသလိုလို ရွိလာတယ္။
လြမ္းေစတီေတြက အလြမ္းေတြဌာပနာသလို
ဆရာႀကီးကဗ်ာေတြကလည္း အလြမ္းေတြနဲ႔ ပန္းခင္းလို ေ၀ဆာခဲ့
ဒီလိုသာ ငါတို႔အားလံုးက လြမ္းေစတီတည္ေၾကးဆိုရင္လည္း
ကမၻာတလႊားမွာ လြမ္းေစတီေတြခ်ည္းေနေတာ့မယ္
စိတ္ရွိလက္ရွိနဲ႔ တို႔၀ဋ္ေတြ လႊတ္ခ်ေၾကးဆိုရင္လည္း
အလြမ္းထုထည္နဲ႔ ျပည့္လွ်ံေမာက္လို႔ တာက်ဳိးသြားႏိုင္ေလာက္တယ္။

ငါတေယာက္တည္းမွ မဟုတ္ပါဘူး
(သိန္းသန္းခ်ီလို႔ပါ)
တို႔ႏိုင္ငံသားေတြ ထြက္ေျပးေနၾကရပံုမ်ား
ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ ဧည့္သည္ႀကီးေတြလုပ္လို႔
တခ်ဳိ႕ေတြလည္း ပတ္စ္ပို႔တ္နဲ႔ ေျပးလာတယ္
တခ်ဳိ႔ေတြက ေသနတ္ကိုင္ေျပးတာရယ္နဲ႔
တခ်ဳိ႔ေတြလည္း အျမစ္ခၽြတ္ လက္ပလာ ေျပးတာပဲကြာတယ္။
ေစာေျပးတာရယ္၊ ေနာက္က်ေျပးတာရယ္ပဲကြာတယ္။
ကမၻာတလႊားမွာ ဧည့္သည္ႀကီးေတြ လုပ္ေနၾကတယ္
အခ်ဳိ႔က အခန္႔သားဧည့္သည္
အခ်ဳိ႔က နင္းျပားဧည့္သည္
အခ်ဳိ႔က ေနာက္ေဖးတံခါးက ၀င္လာရတဲ့ ကပ္ပါးပိုးဧည့္သည္
ဒီလိုနဲ႔
လမ္းမျမင္တဲ့ ေတာအုပ္ထဲ သင္းကြဲသံနဲ႔ ငါတို႔အူၾကတယ္
ငါတို႔အသက္ရႈသံေတြနဲ႔ ေခၽြးေတြ ခိုးခံရေတာ့ ငါတို႔အူၾကတယ္။
ငါတို႔ အိပ္မက္ေတြ ထင္တိုင္းမေပါက္ေတာ့ ငါတို႔အူၾကတယ္။
ၿမိဳ႔ႀကီးရဲ႔ နံရံေတြၾကားထဲလည္း မ်က္စိလည္ လမ္းမွားလို႔ ငါတို႔အူၾကတယ္။
အခ်င္းခ်င္းဆံုေတာ့လည္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေႏွာလို႔ ငါတို႔ အူၾကတယ္။

ဒီလိုပဲေပါ့
ငါတို႔က အေျပာင္းအလဲကို ေစာင့္တယ္
ေဘးကျခံမွာ အသြားအျပန္လုပ္ရင္း အျမဲတမ္းဧည့္သည္ႀကီး ျဖစ္လို႔
ခဏေငြစုၿပီးရင္ျပန္မယ္ဆိုၿပီး အၾကာႀကီးဧည့္သည္ျဖစ္လို႔
တခါတေလလည္း ယစ္ေထြေထြနဲ႔ ဒုကၡေတြေမ့ ဧည့္သည္ႀကီးျဖစ္လို႔
ဟင္းနီနီကို စံုမက္ရင္း ဧည့္သည္ႀကီးျဖစ္လို႔
အစုတ္အျပတ္ႏိုင္ငံကို ဂုဏ္လုပ္ရင္း ဧည့္သည္ႀကီးျဖစ္လို႔
ငါတို႔ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြမွာ ေဆာ့၀ဲယားေတြ ကြာျခားသြားတာ ထိတ္လန္႔ေနရင္း
ဧည့္သည္ႀကီးျဖစ္လို႔...
ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေတြခ်ဳိ႔လာခဲ့တယ္။ (အႏွစ္ ၂၀)

ပုဂၢလိက ကိစၥေလး
ျပန္ေတြးပါတယ္ ....
ၾကင္နာတတ္တဲ့
သူ႔ရင္ခြင္မွာေတာ့
ငါဧည့္သည္ႀကီး မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး
ဒီတခါ.. ေက်ာက္ခ်ထားလိုက္ေတာ့မယ္။

ေယာဟန္ေအာင္
ဧၿပီ ၃၊ ၂၀၀၈။