အသံမဲ့

ညကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္
ငါ့ရင္ထဲေတာ့ မတိတ္ေလဘူး
တခါတေလ မီးေတာင္ေပါက္ကြဲသလို
ဘယ္လိုမွ မလြတ္ႏိုင္တာေတြးလို႔
သိမ့္သိမ့္တုန္...
တခါတေလ နာရီေသးေသးေလးထဲမွာ
စက္ေသးေသးေတြ လည္ပတ္လွည့္ေျပးေနတာမ်ဳိး
ငါ့ရဲ႔ ဂီတ စည္းခ်က္ခုန္
ေသခ်ာတာေတာ့ ပံုမွန္မဟုတ္ေလဘူး။

ခရုတခုကို ေကာက္ကိုင္ နားေထာင္ၾကည့္တယ္
ပင္လယ္အသံ မၾကားရေလဘူး
ငါ့ မုန္တိုင္းေတြ ခရီးလြန္ေနခဲ့သလား
ပန္းတပြင့္ကို အာေငြ႔ေပးၿပီး
မန္းမႈတ္ၾကည့္မိေသးတယ္
ေဆာင္းအေသမွာ ပြင့္မလာခဲ့ဘူး။
ရင္ပတ္ကို တဒုန္းဒုန္းထုၿပီး
ငါကိုယ္တိုင္က အစြမ္းကုန္ တိုက္ခတ္ၾကည့္ေသးတယ္
အိပ္မက္ေတြလည္း ေလမလႈပ္မႂကြ အသံ၀င္ ဆြံ႔အေနခဲ့တယ္။

ငါဟာ... (အပ်က္ျမင္) မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးခ်ည္းပဲ ေတြးေနမိ
အဲဒီကိစၥမွာ (၀တၳဳဆန္ဆန္)
သူကလည္း လက္ကိုင္ပု၀ါျပဳတ္က် မသြားခဲ့
တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း အခန္းေထာင့္မွာ မတိုက္မိခဲ့
ငါက သူရဲေကာင္းမဟုတ္ခဲ့သလို
သူကလည္း မင္းသမီးေလး မဟုတ္ခဲ့ေလဘူး။
ဒီအခ်ိန္မွာ ၾကယ္နကၡတ္ေတြလည္း မထြန္းမပ
ၿမိဳ႔ႀကီးတခုလံုး အစာငတ္ေရငတ္ ငတ္နာက်လို႔။
အေျပာင္းအလဲေတာင္းေနတဲ့
ေႂကြးေၾကာ္သံေတြေတာင္ ေျခာက္ကပ္ကြဲရွလို႔။

ဒီအခ်ိန္မွာ ငါက (စိတ္ကူးယဥ္သမား ပီပီ) အႏုရသကို ငတ္ေနခဲ့

ဒီလိုနဲ႔...
မသဲမကြဲ
ေန႔နဲ႔ည ငါ့ဘ၀က
ဒီေရလို တိုးလာတယ္
ဒီေရလို ျပန္ဆင္းသြားတယ္
ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ လည္ပတ္ေနခဲ့
ဒီလိုနဲ႔...
ပင္လယ္အေသမွာ
စင္ေရာ္ေတြေတာင္ ပ်င္းလို႔ အေ၀းကိုပ်ံထြက္သြားၾကၿပီ။

ေျခာက္ေသြ႔ေသာ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔
ရူးသြပ္မႈလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ "ငါ့ရဲ႔ မေနာကံ အမႈကေလး" ကို
သိမ္းထုတ္ ၿမိဳခ်ထားလိုက္ေတာ့တယ္..

ေယာဟန္ေအာင္
မတ္ ၂၄၊ ၂၀၀၈။