Pages

Wednesday, February 6, 2008

သက္ၾကားအို ေဆာင္းခိုတဲ့ၿမိဳ႕

မုန္တိုင္းေတြ စဲခဲ့ၿပီထင္ေနရတယ္
ေန႔ေတြက သမားရိုးက်ျဖစ္လာ
အခုမွ ကိစၥေပါင္းစံုကို သူ က်မ္းျပဳမတတ္ စိတ္၀င္စားေနပံုမ်ား
ကမၻာေလာကႀကီး တခုလံုးကိုေတာင္ ၿမိဳခ်မလိုထင္ရ။

အိမ္တလံုးရဲ႔
ရင္ပံုရိုးထဲမွာ
အေတြးမီးတပံု ပ်ဳိးလို႔ေနခ်ိန္
တံခါးေတြ တခုၿပီးတခု တဂ်ဳိင္းဂ်ဳိင္း ပိတ္သံၾကားေနရေပါ့
စကၠန္႔ကေလးတခု ေလွ်ာ့သြားေအာင္ သူ႔အတြက္ လႊင့္မပစ္ရက္ အဖိုးတန္
ပင္လယ္ခရုဆီက အသံကို နားေထာင္တယ္။
သတင္းစာေန႔စဥ္ ေဗဒင္လွန္ၾကည့္တယ္။
တေယာက္ထဲ စစ္တုရင္ ကစားတယ္။
မီးခံေသတၱာကို ျပန္ဖြင့္တယ္။
ျပဴတင္းကို ဖြင့္လို႔ ပင္လယ္ကိုေငးတယ္။
ကြင္းကေလးတခုမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေတြ႔တဲ့ ေကာင္ကေလးကို
“ဟဲလို.. ဟဲလို အဂိန္း” (Hello! Hello Again) ဆိုၿပီး တပတ္ၿပီး တပတ္ ႏႈတ္ဆက္တယ္။

ညမွာလည္း ႏိုးေနတတ္ျပန္တယ္။
ငယ္စဥ္ဘ၀က
ေလတံခြန္ႀကိဳးေတြ ျပန္ရုပ္သိမ္းတယ္။
ၾကယ္ေတြစံုညီလည္း ျပန္ညိပါလာ
ဓါတ္ပံုေဟာင္းမ်ားလည္း ျပန္ၿငိပါလာ
စာတအုပ္ ေကာက္ကိုင္ဖတ္လိုက္တိုင္း
အေတြးေတြက ရထားလို ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ခရီးထြက္သြားျပန္တယ္။

သူ႔ကိုယ္သူ စုဗူးထဲမွာ ထည့္တယ္။
(ဗီတာမင္၊ ကယ္လ္ဆီယံ၊ ေသြးခ်ဳိက်ေဆးေတြနဲ႔အတူ)
ဒါတင္ မဟုတ္ေသးဘူး။
အဖိုးအိုဟာ
သူ စားမကုန္တာေတြ ခ်ေကၽြးဖို႔
ေၾကာင္ကေလးတေကာင္ စုထားေသးတယ္။

စိတ္ပ်င္းပ်င္း ရွိလာရင္
အ၀တ္စကေလး ခ်ေပး
ေၾကာင္ကေလး လွည့္ပတ္ေျပးေနတာကို ျပံဳးၾကည့္
သူ႔အိပ္မက္ေတြက ေၾကာင္ကေလးနဲ႔ အတူေျပးတယ္။
ငယ္ငယ္ကစီးတဲ့ မႈိတက္အေျပးဖိနပ္ကေလးထဲက
အိပ္မက္ေတြလည္း ပုန္းရႈိးေနရာက ျပန္ထြက္လာၾကတယ္..
အဖြားႀကီးကိုလည္း သတိရလို႔။

ေဆာင္းအေအးကို အရက္နည္းနည္းနဲ႔ ကာတယ္
သူက ေစာင့္ေနခ်င္ေသးေတာ့ ေျဖေတြးေတြး ကာတယ္။
ငွက္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ဘူးဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္လွဘူး။
သူက ျပကၡဒိန္ကို သိဖို႔ မလိုေတာ့ေပမယ့္
ငွက္ေတြက သိေနၾကတယ္။

ေယာဟန္ေအာင္
၅ ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂၀၀၈

6 comments:

ေဆာင္းယြန္းလ said...

စိတ္ပ်င္းပ်င္း ရွိလာရင္
အ၀တ္စကေလး ခ်ေပး
ေၾကာင္ကေလး လွည့္ပတ္ေျပးေနတာကို ျပံဳးၾကည့္
သူ႔အိပ္မက္ေတြက ေၾကာင္ကေလးနဲ႔ အတူေျပးတယ္။
ငယ္ငယ္ကစီးတဲ့ မႈိတက္အေျပးဖိနပ္ကေလးထဲက
အိပ္မက္ေတြလည္း ပုန္းရႈိးေနရာက ျပန္ထြက္လာၾကတယ္..
အဖြားႀကီးကိုလည္း သတိရလို႔။

ကဗ်ာဖတ္ၿပီးအဖိုးၾကီးေနရာကေနေတာ္ေတာ္ေတာင္
ေဆြးသြားမိတယ္ဗ်ာ..
ေအာက္ဆံုးအပိုဒ္ကေလးကိုအၾကိဳက္ဆံုးဘဲ..စဥ္းစားစရာေတြေပးထားခဲ့လို႔ပါ.ကိုေယာဟန္ေရ


ေဆာင္းအေအးကို အရက္နည္းနည္းနဲ႔ ကာတယ္
သူက ေစာင့္ေနခ်င္ေသးေတာ့ ေျဖေတြးေတြး ကာတယ္။
ငွက္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ဘူးဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္လွဘူး။
သူက ျပကၡဒိန္ကို သိဖို႔ မလိုေတာ့ေပမယ့္
ငွက္ေတြက သိေနၾကတယ္။

Nyein Chan Aung said...

ညမွာလည္း ႏိုးေနတတ္ျပန္တယ္။
ငယ္စဥ္ဘ၀က
ေလတံခြန္ႀကိဳးေတြ ျပန္ရုပ္သိမ္းတယ္။
ၾကယ္ေတြစံုညီလည္း ျပန္ညိပါလာ
ဓါတ္ပံုေဟာင္းမ်ားလည္း ျပန္ၿငိပါလာ
စာတအုပ္ ေကာက္ကိုင္ဖတ္လိုက္တိုင္း
အေတြးေတြက ရထားလို ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ခရီးထြက္သြားျပန္တယ္။

သူ႔ကိုယ္သူ စုဗူးထဲမွာ ထည့္တယ္။
(ဗီတာမင္၊ ကယ္လ္ဆီယံ၊ ေသြးခ်ဳိက်ေဆးေတြနဲ႔အတူ)
ဒါတင္ မဟုတ္ေသးဘူး။
အဖိုးအိုဟာ
သူ စားမကုန္တာေတြ ခ်ေကၽြးဖို႔
ေၾကာင္ကေလးတေကာင္ စုထားေသးတယ္။

စိတ္ပ်င္းပ်င္း ရွိလာရင္
အ၀တ္စကေလး ခ်ေပး
ေၾကာင္ကေလး လွည့္ပတ္ေျပးေနတာကို ျပံဳးၾကည့္
သူ႔အိပ္မက္ေတြက ေၾကာင္ကေလးနဲ႔ အတူေျပးတယ္။
ငယ္ငယ္ကစီးတဲ့ မႈိတက္အေျပးဖိနပ္ကေလးထဲက
အိပ္မက္ေတြလည္း ပုန္းရႈိးေနရာက ျပန္ထြက္လာၾကတယ္..
အဖြားႀကီးကိုလည္း သတိရလို႔။

ေဆာင္းအေအးကို အရက္နည္းနည္းနဲ႔ ကာတယ္
သူက ေစာင့္ေနခ်င္ေသးေတာ့ ေျဖေတြးေတြး ကာတယ္။
ငွက္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ဘူးဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္လွဘူး။
သူက ျပကၡဒိန္ကို သိဖို႔ မလိုေတာ့ေပမယ့္
ငွက္ေတြက သိေနၾကတယ္။

အရမ္းခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ပဲ ကိုေယာ။ ဒါနဲ႔ ကိုေယာက ေတာ့ သက္ၾကားအို မဟုတ္ေသးပါဘူး ထင္တယ္ဗ်ာ။

Yaw Han Aung said...

က်ေနာ္ South Carolina ျပည္နယ္မွာ ေနစဥ္ ေျပး လိုက္၊ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္လုပ္ေတာ့ အဖိုးႀကီးတေယာက္နဲ႔ အျမဲ ဆံုရတယ္။ သူကလည္း တပတ္ၿပီး တပတ္က်ေနာ့္ကို ဟဲလို၊ ဟဲလို အဂိန္း ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္။

သူ႔ေနရာက စဥ္းစားၾကည့္ၿပီး ေရးထားတာပါ။ အထီးက်န္ျဖစ္မႈရဲ႕ သေဘာေလးလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။

Anonymous said...

Ko Yaw ...

I thought you are still in Thailand...
i am one of ur fans.. i love reading ur poems and all kind of writings...i wish i could have some time with you to discuss our views on current situation in Burma
wish u all the best
enigma13

Kaung Kin Ko said...

ကဗ်ာေလး ခံစားသြားတယ္ အစ္ကို။

pandora said...

အဖိုးအိုဟာ
"သူ စားမကုန္တာေတြ ခ်ေကၽြးဖို႔
ေၾကာင္ကေလးတေကာင္ စုထားေသးတယ္။

စိတ္ပ်င္းပ်င္း ရွိလာရင္
အ၀တ္စကေလး ခ်ေပး
ေၾကာင္ကေလး လွည့္ပတ္ေျပးေနတာကို ျပံဳးၾကည့္
သူ႔အိပ္မက္ေတြက ေၾကာင္ကေလးနဲ႔ အတူေျပးတယ္။"

ဒီစာပိုဒ္ကေလးကို ၿပံဳးၾကည့္သြားတယ္။ ကဗ်ာေတြ ပိုပို လန္းလာတယ္။ ေတာင္တန္းသစ္ပင္ေတြလည္း ဆက္ေရးပါဦး။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။ အားေပးလ်က္။

Recent Comments