ငါက ဘာသာျပန္တာေတြ မွားလြန္းလို႔
ဘာသာမျပန္ဘဲ ဒီအတိုင္းဖတ္ေတာ့တယ္
ပစၥဳပၸန္မွာပဲ ေနထိုင္တယ္
သီခ်င္းေတြ နားေထာင္တယ္
ဘေလာ့ဂါ ျဖစ္တာကို ဘ၀င္ျမင့္စရာမလို
အြန္လိုင္း ထီေပါက္တာလည္း ဘယ္သူမဆို ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။
လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာ မထည့္ပါနဲ႔။
ဘေလာ့ေပၚမွာ ဘာမဆိုျဖစ္တယ္
ဇာတ္လိုက္တေယာက္ဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ အေရခြံလည္းႏိုင္သလို
လူၾကမ္းဟာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ထိုးခံရ လဲက်ႏိုင္တယ္။
ေမွာ္က်င္းထဲက ေမ်ာလာတဲ့ စကားလံုးေတြကို ဆယ္ယူလိုက္
ရင္ထဲ ခဏခံစားလိုက္ပါ
ၿပီးေတာ့ ျပန္ေမ်ာခ်လိုက္တာေကာင္းတယ္။
အေသ ဆုပ္မထားေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္ကို နားမလည္ရင္လည္း နားမလည္တဲ့အတိုင္း ထားလိုက္
ကိုယ္က နားမလည္ရင္လည္း နားမလည္တဲ့အတိုင္း ထားလိုက္။
ဒါဟာ ဂုဏ္ယူဖြယ္ သမိုင္းေရးေနတာ မဟုတ္သလို
ေနာင္တရစရာ အတိတ္လည္း မဟုတ္ေပဘူး။
ငါ့ကိုယ္ငါ သစ္ေတာလို အျမဲစိမ္းထားခဲ့တယ္
ငွက္တေကာင္ လာနားမွာေပါ့။
ငါ့ကိုယ္ငါ သမုဒၵရာႀကီးလို ျပာထားေပးခဲ့တယ္။
လိႈင္းထေလာက္ေအာင္ ေလလာမွာေပါ့။
ငါ့ကိုယ္ငါ တိမ္ေတြလို လႊင့္ထားေပးခဲ့တယ္။
စြန္ကေလးတခု ၿငိေကာင္းရဲ႕။
ငါ့ကိုယ္ငါ ေရတြင္းအိုေလးတခုလို
ခ်ဳိေအးထားေပးခဲ့တယ္။
တေယာက္ေယာက္ကေတာ့ “ႏွင္းေရ” လို႔ လာေအာ္လိမ့္မယ္။
ငါဖုန္းကို “အြန္”ထားခဲ့တယ္။
ဂ်ီ-ေတာ့ခ္ကို စိမ္းထားခဲ့တယ္။
ငါ စိတ္ကို ဖြင့္ထားခဲ့တယ္။
ငါ့ အခန္းကို ရွင္းထားခဲ့တယ္
ဘာလုပ္ဖို႔ က်န္ပါေသးသလဲ။
ငါက ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနသလို
ငါက ငိုေႂကြးလိုက္ဖို႔လည္း အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ေယာဟန္ေအာင္
၄ ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂၀၀၈
8 comments:
so good. i like your poem
ငါ့ကိုယ္ငါ သစ္ေတာလို အျမဲစိမ္းထားခဲ့တယ္
ငွက္တေကာင္ လာနားမွာေပါ့။
ငါ့ကိုယ္ငါ သမုဒၵရာႀကီးလို ျပာထားေပးခဲ့တယ္။
လိႈင္းထေလာက္ေအာင္ ေလလာမွာေပါ့။
ငါ့ကိုယ္ငါ တိမ္ေတြလို လႊင့္ထားေပးခဲ့တယ္။
စြန္ကေလးတခု ၿငိေကာင္းရဲ႕။
ငါ့ကိုယ္ငါ ေရတြင္းအိုေလးတခုလို
ခ်ဳိေအးထားေပးခဲ့တယ္။
တေယာက္ေယာက္ကေတာ့ “ႏွင္းေရ” လို႔ လာေအာ္လိမ့္မယ္။
တင္စားခ်က္ေလးေတြကေၿပာင္ေၿမာက္တယ္ဗ်ာ..ကဗ်ာ
ရဲ့ပထမဆံုးအပိုဒ္ကက်ေနာ့္ကိုေတာ္ေတာ္ေလးအေတြး
ပြားေစခဲ့တယ္ဗ်ာ...ဇင္တရားေတာ္နဲ႔အညီ..ၾကိဳက္တယ္ကိုေယာဟန္ေရ...
အသိစိတ္ထဲမွာ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္.
သိပ္ေကာင္းတယ္. ကုိေယာဟန္ေအာင္.
ကိုယ့္ကို နားမလည္ရင္လည္း နားမလည္တဲ့အတိုင္း ထားလိုက္
ကိုယ္က နားမလည္ရင္လည္း နားမလည္တဲ့အတိုင္း ထားလိုက္။
ဒါဟာ ဂုဏ္ယူဖြယ္ သမိုင္းေရးေနတာ မဟုတ္သလို
ေနာင္တရစရာ အတိတ္လည္း မဟုတ္ေပဘူး။
ေက်းဇူးဗ်ာ. လုံး၀ ေက်းဇူးတင္တယ္...
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
ရန္ေအာင္
အရမ္းေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ အကိုေရ
reader မွာ ဖတ္တာ အားမရလို႔ ဘေလာဂ့္ထိ လာဖတ္ျပီး comment ေရးသြားတယ္ေနာ္
ကဗ်ာကိုအရမ္းႀကိဳက္တယ္ ဘရားသားေရ..
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့
မွတ္သားစရာေတြအျပည္႕ပဲ
ကိုယ့္ကို နားမလည္ရင္လည္း နားမလည္တဲ့အတိုင္း ထားလိုက္
ကိုယ္က နားမလည္ရင္လည္း နားမလည္တဲ့အတိုင္း ထားလိုက္။
ဒါဟာ ဂုဏ္ယူဖြယ္ သမိုင္းေရးေနတာ မဟုတ္သလို
ေနာင္တရစရာ အတိတ္လည္း မဟုတ္ေပဘူး။
ငါ့ကိုယ္ငါ သစ္ေတာလို အျမဲစိမ္းထားခဲ့တယ္
ငွက္တေကာင္ လာနားမွာေပါ့။
ငါ့ကိုယ္ငါ သမုဒၵရာႀကီးလို ျပာထားေပးခဲ့တယ္။
လိႈင္းထေလာက္ေအာင္ ေလလာမွာေပါ့။
ငါ့ကိုယ္ငါ တိမ္ေတြလို လႊင့္ထားေပးခဲ့တယ္။
စြန္ကေလးတခု ၿငိေကာင္းရဲ႕။
ငါ့ကိုယ္ငါ ေရတြင္းအိုေလးတခုလို
ခ်ဳိေအးထားေပးခဲ့တယ္။
တေယာက္ေယာက္ကေတာ့ “ႏွင္းေရ” လို႔ လာေအာ္လိမ့္မယ္။
ငါဖုန္းကို “အြန္”ထားခဲ့တယ္။
ဂ်ီ-ေတာ့ခ္ကို စိမ္းထားခဲ့တယ္။
ငါ စိတ္ကို ဖြင့္ထားခဲ့တယ္။
ငါ့ အခန္းကို ရွင္းထားခဲ့တယ္
ဘာလုပ္ဖို႔ က်န္ပါေသးသလဲ။
ငါက ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနသလို
ငါက ငိုေႂကြးလိုက္ဖို႔လည္း အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ဟားဟား ကဗ်ာ အရမ္းမိုက္တယ္ဗ်ာ..။
ကဗ်ာေလး ခံစားသြားတယ္ အစ္ကို။
က်ေနာ္ လာမလည္ျဖစ္ဘူး ႏွစ္ရက္ သံုးရက္။ ေဟာ... က်ေနာ္လည္း ျပန္လာလည္ေရာ မ်ဥ္းေျဖာင့္ တေၾကာင္း ေပၚမွာ ကဗ်ာဆရာက ထိုင္လို. ...။ က်ေနာ့္ကို ငိုေအာင္၊ ရယ္ေအာင္ သူပဲ လုပ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ အခန္းကိုေတာ့ ခုထိ မရွင္းႏိုင္ေသးဘူး ဆရာေယာ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေယာ အတြက္ေတာ့ က်ေနာ့္ ဂ်ီ-ေတာ့ခ္ကို စိမ္းထားခဲ့တာေပါ့။
Post a Comment