အယူသည္းသူ

စြန္႔စားခ်င္မွေတာ့
ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ ႀကိဳးခ်ည္
အဒရီနယ္လင္း ကၽြေအာင္
အျမင့္က စံုခုန္ခ်မွေပါ့။
ငါ မၿပိဳင္ခ်င္ပါဘူး
ငါ မရႈံးခ်င္ပါဘူး
အခုကိစၥကေတာ့
အိမ္အျပင္ ခဏထြက္
ေကာ္ဖီတခြက္ ေသာက္ခ်င္တာပါ။

ဒါေပမယ့္
ဘဝဟာ ဘာလုပ္လုပ္
ပင္ပန္းလွခ်ည့္
အဆင္မေျပျပန္ဖူး။

နဂါးေခါင္း ဘယ္ကိုလွည့္မွာလဲ
ဒီေန႔က ျပႆဒါးလား
ႏွင္းထဲ အေအးထဲ တိုးၿပီး
ေကာ္ဖီသြားဝယ္ရျပန္ေပါ့။

လမ္းတရိုးမွာ
ဖိနပ္ႀကိဳးက ခဏခဏေျပတယ္။

မီးပြိဳင့္ေတြက
ငါေရာက္လာၿပီဆိုမွ အနီၿပီး အနီ။

သီခ်င္းဖြင့္ေတာ့လည္း
ကားေရဒီယိုက
ဖံုမႈန္႔နဲ႔ အတူ အံက်လာ
အလြမ္းနာသည္းတဲ့ေတး
အေဆြး ကန္ထရီ (country)။

ေကာ္ဖီဆိုင္ေရာက္ေတာ့
လူတန္းကရွည္
ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ေရာင္းေနတဲ့လူက
လူမႈေရး မသိျပန္ဘူး
အေငၚတူးတူးနဲ႔ ဆက္ဆံျပန္တယ္။

အူတူတူ ျဖစ္ေနတယ္၊
မေန႔က ေနပါပဲ
မေန႔က ႏွင္းပါပဲ
မေန႔က လူပါပဲ....
ျပဴတင္းမွာလည္း မေန႔ကႏွင္းေတြ
ခဲေနတုန္းပဲ
လြင္ျပင္ေတြလည္း ဖုန္းေနဆဲပဲ
မဆံုးႏိုင္ပဲ
တသြားတည္းသြားေနတဲ့
ေက်းလက္လမ္းေပၚက ကားေတြလည္း
သူနဲ႔ေဝးတဲ့...
ဒီေန႔က်မွ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား။

ဘာမွလည္း မက်န္ေတာ့ပါဘူး
က်မ္းရိုး အက်ပ္အတည္း (classic dilemma) တခုရယ္
လည္ပင္းနင္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီအရိုးရယ္
ပါးစပ္က မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္ေတာင္
အခုိးထေနေသးတဲ့ ပံုျပင္
ကဗ်ာ ပီပီျပင္ျပင္ မဟုတ္တဲ့
အမွတ္အေတး ဟိုေရး သည္ေရးေလာက္ေပါ့။

က်ေနာ့ရင္ပတ္ စူးၿပီးေအာင့္လို႔
ေနဆိုးတယ္။
တေယာက္ေယာက္ေတာ့
နံ႔သာဖေယာင္းေတြ မန္းမႈတ္
အရုပ္ကေလးတခုကုိ
အပ္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထိုးေနတယ္ ထင္တာပဲ။

ေယာဟန္ေအာင္
၂၉ ဇန္ ၂၀၀၈။