Pages

Tuesday, November 27, 2007

ျမန္မာျပည္မွာကြယ္ ကဗ်ာဆရာေတြကမ်ား

က်ေနာ္ ဘေလာ့ရပ္ကြက္ထဲ သြားၾကည့္တယ္။ ျမန္မာ ဘေလာ့ရပ္သူ၊ ဘေလာ့ရပ္သားေတြ မ်ားလာတာ အေတာ္ ၀မ္းသာ စရာပဲ။ ကဗ်ာဆရာလည္းမ်ားတာ ေတြ႔ရတယ္။ (ကဗ်ာဆရာမေတြလည္း ခ်န္မထားပါဘူး။) အိမ္လည္က်ဴးတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ေတြ၊ ဘေလာ့ရပ္ကြက္သားေတြလည္း ရွိတယ္။ (သူမ်ားတကာေတြ အိပ္ေနတာကို အတင္းတံခါးေခါက္တယ္။)

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိထားတဲ့ ကိစၥေလးတခုကို ထုတ္ေဆြးေႏြးၾကည့္ခ်င္လာတယ္။ တခါက က်ေနာ့မိတ္ေဆြအခ်ဳိ႕နဲ႔ ဒီကိစၥ ေဆြးေႏြးဖူးေသးတယ္။ ေတးေရးဆရာတခ်ဳိ႕နဲ႔လည္း စကားလက္ဆံုက်ဖူးတယ္။ က်ေနာ့ ဟိုက္ေပါ့သီးစစ္ေပါ့။


က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာ့ဂီတေတြမွာ ေဘာ့မာေလ တို႔လို ရက္ေဂးသီခ်င္းေတြ စြဲစြဲျမဲျမဲဆိုသူ သိပ္မေတြ႔ရဖူး။ ေနာက္ၿပီး ဘလူးစ္ သီခ်င္းဆိုရင္လည္း အေတာ္နည္းလွတယ္။ တေယာက္က ရက္ေဂးအေခြေတြ ဆိုတယ္ ၾကားဖူးတယ္။ သိပ္မေပါက္လွဘူး။ ဒါကလည္း က်ေနာ္ အကုန္မသိဘဲ ေျပာေနတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေစ်းကြက္ သေဘာအရလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြတဦး အေျပာအရဆိုရင္ေတာ့ “လူစံု” ဆိုတဲ့ေကာင္ကြာ သူ႔အေခြေတြ အေတာ္ထြက္တယ္။ သီခ်င္းေခြေတြမွာ လည္း တေယာက္တည္းမဟုတ္၊ လူစံု။ တေခြတည္းမွာလည္း ဟန္တမ်ဳိးတည္း မဟုတ္၊ ခ်ဳိခ်ဥ္ဖန္ခါး အကုန္ ပရိသတ္ အႀကိဳက္ေလး ထည့္ေပးလိုက္ၾကတာကိုး။ ဒီလို ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲ။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ ေတးေရးဆရာေတြ နည္းလြန္း ေနၿပီး၊ “ျပန္ဆို” ေတြ ဘာေၾကာင့္ မ်ားေနတာလဲ။ က်ေနာ္ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ေမးခြန္းေတြ အျပည့္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ္ပိုင္ သံစဥ္က နည္းေန တာလဲ။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းလိုမ်ဳိး ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္တေယာက္ထပ္မေပၚႏိုင္ရေတာ့တာလဲ။ စသျဖင့္ေပါ့...

က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးၾကံဳဖူးလိုက္တဲ့ လူႀကီးေတြရွိတယ္။ သူတို႔က ပါလီမန္ေခတ္ မွီလိုက္သူေတြ၊ က်ေနာ့အေဖအရြယ္တန္းေတြ ေပါ့။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္က သူတို႔ဟာ ဂီတတူရိယာတခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ တီးမႈတ္တတ္ေနၾကတယ္။ ကြယ္လြန္ ၿပီျဖစ္တဲ့ ေဘာ့စတြန္တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡ ေဒါက္တာျမေမာင္ဟာ မက္ဒိုလင္၊ စႏၵယားသိပ္ေကာင္းတယ္။ သူ႔လက္သံက အေတာ္ႏု တယ္။ သူက စီးပြားေရပညာ ပါေမာကၡ ျဖစ္တာကတျခား၊ သူ႔အႏုပညာက တျခားပဲ။ တခါ ကြယ္လြန္ၿပီျဖစ္တဲ့ ယခင္ CRDB က ဦးတင္ေမာင္၀င္းဟာလည္း စႏၵယားအတီးေကာင္းတယ္။ ႏုတ္ေတြဘာေတြနဲ႔ အက်အန တကယ့္ကၽြမ္း ကၽြမ္းက်င္က်င္၊ ေနာက္ၿပီး ပါေမာကၡ၀င္း (ကေမၻာဇ၀င္း) ဟာ လည္း စႏၵယားတီးရာ၊ တေယာထိုးမွာ ဆရာျဖစ္သင္လို႔ရ ေလာက္ေအာင္ အတီးေကာင္းလွတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္မွာ (ျမင္သေလာက္ေျပာရရင္ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြထဲမွာ) ဂီတထူးခၽြန္တာ သိပ္မေတြ႔ရဘူး။ ဂီတာ အတီးေကာင္းသူကေတာ့ တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိပါတယ္။

က်ေနာ္ အေမရိကန္မွာ ေက်ာင္းတက္ေတာ့လည္း အတန္းေဖာ္တေယာက္က ညေနဆိုရင္ အပန္းေျပ ဆက္ဆိုဖုန္းမႈတ္ ေလ့ရွိတယ္။ သူ႔ဂီတေတးသံက အေဆာင္ထဲ လြင့္ပ်ံလို႔ေပါ့။ ေက်ာင္းမွာ ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္ရာဂီတ၊ အႏုပညာေတြ လုပ္ျပ ၾကတဲ့ပြဲ (Talent show) က်ေတာ့လည္း အျခားဂီတ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္သူေတြက မရွား။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခပ္ရွက္ရွက္ပဲ ၿငိမ္ေနရတယ္ေပါ့။

က်ေနာ္ဟာ ဂီတာေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး တီးတတ္ပါရဲ႕။ က်ေနာ့အဖြားအဆိုအရ “ဒံုျဗတ္ျဗတ္၊ ဒံုျဗတ္ျဗတ္” ေလာက္ေပါ့။
ကဗ်ာကေတာ့ ဟိုျခစ္၊ သည္ျခစ္။ သတိထားလာမိတဲ့ က်ေနာ့္စဥ္းစားခ်က္တခုကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေတြ မွာ ကဗ်ာဆရာ ေပါတာလဲ။ (မ်ားတာလဲ)။ ဂီတာတီးတတ္တဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြ ဘာလို႔ေပါတာလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားမိ လာတယ္။

က်ေနာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀က ေက်ာင္းမွာ စႏၵယားတလံုးေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ က်ေနာ္တို႔ ထိခြင့္ မရွိဘူး။ လူလစ္ တုန္း အုပ္ထားတဲ့ ကတၱီပါ အ၀တ္လွန္လို႔ တံုတံုေလာက္ ေဆာ့ၾကည့္ရတာပဲ ရွိတယ္။ ဆက္ဆုိဖုန္းဆိုတာ ေ၀လာေလး။ ၀ယ္ဖို႔ ဆိုတာကလည္း မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ သင္ေပးဖို႔ဆရာကလည္း ရွားပါေပ့။ ျမန္မာ့ရိုးရာ ေစာင္းဆိုတာလည္း ေစ်းႀကီးၿပီး၊ လူငယ္ ေတြအတြက္က မိန္းကေလး ေစာင္းနဲ႔ပိုးဖို႔ သိပ္မနိပ္လွပါဘူး။ ဦးရွင္ႀကီးဆရာ ထင္ေနပါလိမ့္ဦးမယ္။ ဘင္ခရာ သင္တန္း တက္ေတာ့ ပုေလြေလးမႈတ္၊ ဒရမ္ေလးေခါက္ရတာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။

ဂီတာက်ေတာ့ နည္းနည္း ေစ်းေပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ ကပ္တီးလို႔ရတယ္။ သူကလည္း ဒါက ေအ၊ ဂ်ီ၊ စီမိုင္နာ၊ စသျဖင့္ သင္ေပးလို႔ “မင္းဘယ္လမ္းသြားသြား၊ မင္းေနာက္က လိုက္လို႔ေနမယ္” တို႔ ပတ္ခ်ာလည္ ေရာင္းေကာ့ဒ္ေလးေတြ တီးလို႔ ရလာခဲ့တယ္။ ကဗ်ာကေတာ့ အရင္းအႏွီးနည္းတယ္။ ၀မ္းလ်ားတခ်က္ေမွာက္လိုက္ရံုပဲ၊ စာရြက္နဲ႔ ေဘာပင္က အသင့္။ (အမိႈက္ပံုးလဲ အသင့္)

က်ေနာ္ယူဆတာေတာ့ လူတိုင္းမွာ အႏုပညာတခုခုကို ဖန္တီးလိုစိတ္ရွိၾကဟန္ တူပါတယ္။ မဖန္တီးရင္ေတာင္မွ ခံစားေပး ႏိုင္တာမ်ဳိးေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အခြင့္အလမ္းအရ က်ေနာ္တို႔ တခ်ဳိ႔ကိစၥေတြကို လက္လွမ္းမမီခဲ့ဘူး။ စႏၵယားဆိုတာ တၿမိဳ႕မွာတလံုးရွိရင္ ကံေကာင္း။ ဆက္ဆိုဖုန္းဆို ေ၀လာေ၀း၊ တေယာတို႔၊ ဗိုင္အိုလာတို႔ ဆိုတာကေတာ့ ပိုမျဖစ္ႏိုင္ေလဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေစ်းသက္ သက္သာသာနဲ႔ရတာ အႏုပညာကို ရွာၾကံဖန္တီးရေတာ့တယ္။
ကဗ်ာေရးတယ္။
ဂီတာ နည္းနည္းေခါက္တတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကဗ်ာဆရာေတြ မ်ားလာတယ္ ထင္တာပဲ။

အခုေတာ့ ဘေလာ့ေတြလည္း ေရးၾကပါရဲ႕။ ဘေလာ့ကို အခမဲ့ေပးထားတယ္ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲက ေရးသူေတြက ေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ မေသးလွဘူး ထင္တာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘေလာ့ဂါေတြမ်ား၊ ကဗ်ာဆရာေတြမ်ားလာတယ္ ထင္တယ္။

မိတ္ေဆြတို႔ကလည္း ဘယ္လိုထင္သလဲ....
၀ိုင္းေဆြးေႏြးေပးၾကပါဦး။

ေယာဟန္ေအာင္

6 comments:

Chaos said...

အစ္ကိုက ကဗ်ာဆရာေတြ
မ်ားလာတယ္ ဒါေပမယ္႔
ႊအႏုပညာ အစစ္အမွန္
မေတြ႔ရလို႔မ်ား
စိတ္ပ်က္ပီး ဒီပိုစ္႔ေလးျဖစ္လာတယ္လို႔
ကၽြန္မထင္မိပါတယ္
ဒါကလဲ ကၽြန္မရဲ႔ တစ္ဘက္သတ္အျမင္ပါ

kay said...

ဟုတ္တာေပါ႕..
အရိဳးဆံုး စကား ပံုတခုလို.. ေရျမင္႕ေတာ့ၾကာတင္႕တဲ႕။
တိုင္းျပည္ အေျခအေနနိမ္႕ေတာ့.. ဘယ္မွာလဲ..စႏၵရား.. ဂစ္တာတလံုးပိုင္ဖိဳ႕ေတာင္မလြယ္.. ခုေခတ္ ရန္ကုန္မွာ ကေလးေတြ...အျပင္ အနုပညာ ေက်ာင္းပို႕တာ.. ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းပို႕တာထက္..ပိုေစ်းၾကီးတယ္။ ( ပါလီမန္ ေခတ္ကေတာ့..သိတဲ႕အတိုင္း.. အဲဒီ စာ ထဲက ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြ ဆိုတာ လဲ.. အဲဒီေခတ္ အခါက..ပညာေတြ အမ်ားၾကီးသင္နိုင္တဲ႕.. ကူရွင္ေက်ာင္းေတြတတ္နိုင္တဲ႕..ေျမပိုင္ရွင္.. အရာရွိၾကီးငယ္ေတြရဲ႕..သားသမီးေတြ ျဖစ္ဖို႕မ်ားပါတယ္)
အႏွစ္ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့.. အလြယ္ ဆံုး ထြက္ေပါက္ကပဲ.. ၀ါသနာ ေျဖနိုင္တဲ႕..အလြယ္ဆံုး အနုပညာ သမားေတြပဲ မ်ားလာတာေပါ့..) ဥပမာ.. အုိင္စီ၀ိုင္းက..ေလဇီကလပ္က..ပီယာနိုသမားေတြ သြားၾကည္႕..ငယ္ငယ္ ၄ -၅ ႏွစ္ထဲက..အိမ္က..ပိုက္ဆံတတ္နိုင္လို႕..အတင္းသင္ေပး ရင္း.. ပီယာနစ္ ၾကီးေတြျဖစ္လာ ၾကတာပါတဲ႕) တိုင္းျပည္မွာ..ေပါေပါမ်ားမ်ား..လြင္႕လြင္႕က်ယ္က်ယ္ျဖစ္လာ ရင္ေတာ့... လူစံု ..ပညာစံု ေတြ ထြက္လာမွာ..အေသအခ်ာပါ။

pandora said...

(လူတိုင္းမွာ အႏုပညာတခုခုကို ဖန္တီးလိုစိတ္ရွိၾကဟန္ တူပါတယ္။ မဖန္တီးရင္ေတာင္မွ ခံစားေပး ႏိုင္တာမ်ဳိး။)

အဲဒါ သေဘာတူတယ္။ ဖန္တီးလုိစိတ္ ဒါမွမဟုတ္ ဖန္တီးတာကို ခံစားေပးလိုစိတ္ လူတုိင္းမွာ ရွိၾကမယ္။ အႏုပညာ အမ်ိဳးအစားပဲ ကြာခ်င္ကြာမယ္။ တခ်ိဳ႕အားကစားေတြ ေတာင္မွ အႏုပညာဆန္တာပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ သံကြန္ျခာ အုပ္မိုးထားခံရတဲ့ ဦးေႏွာက္ ဆိုတာကေတာ့ ဖန္တီးျခင္းဆိုတဲ့ စကားရပ္နဲ႕ လားလားမွ မအပ္စပ္ပဲ။ ဖန္တီးဖုိ႕ျဖစ္ေစ ဖန္တီးတာကို ခံစားႏိုင္ဖို႕ျဖစ္ေစ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ လြတ္လပ္မႈ လိုအပ္တယ္။

စာခ်ေရးတာ အရင္းအႏီွးခ်င္းအတူတူဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္ စကားေျပမေရးပဲ ပိုမိုရႈပ္ေထြးတယ္ ထင္ရတဲ့ ကဗ်ာကို ပိုေရးၾကသလဲ။ ေျပာခ်င္တာေတြ ပိုျပင္းထန္ ထိေရာက္ေအာင္လို႕လား။ တည့္တည့္ မေျပာႏိုင္လို႕လား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကဗ်ာရဲ႕ ၀ိေသသေတြ ျပန္ၾကည့္ဖို႕ လိုလာမယ္။ ကဗ်ာမွာမွ ဘာေၾကာင့္ ေမာ္ဒန္လဲ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္လဲ။ သီခ်င္းဆိုရင္လည္း ဘာေၾကာင့္ ဟစ္ေဟာ့ပ္လဲ။ ေခတ္ႀကီးက ျမန္လာတာ မြန္းၾကပ္လာတာ ၀ွက္သထက္ ၀ွက္လာတာေတြကို ေခတ္ေပၚ အႏုပညာေတြက ကိုယ္စားျပဳစီးဆင္းတယ္။ အဲဒီေရစီးကို အတင္းကာေရာ သြားဆန္လို႕ေတာ့မရ။

ေနာက္အေၾကာင္းရင္း တစ္ခ်က္ကေတာ့ စား၀တ္ေနေရးဆိုတဲ့ primary issues ေတြက ရုန္းမထြက္ႏိုင္တဲ့အခါ အႏုပညာတို႕ ဖန္တီးမႈတို႕ဆိုတာ secondary အဆင့္မွာပဲရွိတယ္။
အေတြ႕အၾကံဳနဲ႕ယွဥ္ေျပာရရင္ေတာ့ ငယ္ငယ္က စႏၵရားတီးတတ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဆရာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ ၀တၱဳေတြမွာ ဇာတ္လိုက္က စႏၵရားတီးတာ သိပ္အားက်တာပဲ။ သာမန္မိသားစုတစု ဘ၀နဲ႕ စႏၵရားဆိုတာမ်ိဳးနဲ႕က အလွမ္းေ၀းခဲ့။ တက္ဖူးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာဆိုရင္လည္း ဂီတ ပန္းခ်ီ ဘာမွ သင္ခြင့္မရခဲ့။ အခုထိလည္း အခ်ိန္နဲ႕ နပန္းလံုးေနရဆဲ။ အဲဒါေတြ လုပ္ခြင့္မၾကံဳ။ အေျခခံ ပညာေရးထဲမွာကိုက ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚရွိဖို႕ စဥ္းစားဆင္ျခင္တတ္ဖို႕ ဖန္တီးတတ္ဖို႕အတြက္ကို ဘယ္ေလာက္အထိ ထည့္သြင္း အားေပးထားလို႕လဲ။ အဲ.. ဘရိတ္အုပ္မွ။ ဟိုဘူတာ ျပန္ဆိုက္သြားလိမ့္မယ္။

ေျပာတာမ်ားသြားၿပီ။ ေမာတယ္။ တျခားလူေတြ အလွည့္ေပးဦးမွ။

ဇနိ said...

ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ကိုေျပာရရင္ေတာ့ အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သတ္တာအားလုံးဖန္တီးမႈ ျမန္မာျပည္က အရမ္းအားနည္းပါတယ္။ အေျခခံပညာေက်ာင္းေတြမွာ အႏုပညာသင္ၾကားေပးတာေတြ မရွိသေလာက္နည္းပါတယ္။ လူငယ္ေတြက ကိုယ့္၀န္းက်င္မွာသာ နီးစပ္မႈမရွိရင္ ကိုယ္က ဘာကို၀ါသနာပါတယ္ဆိုတာ သိႏိုင္တဲ့လူကနည္းပါတယ္။ အေျခခံေက်ာင္းမွာ ကိုယ္ဘာ၀ါသနာပါတယ္ဆိုတာ သိမွ အဆင့္ျမင့္ပညာမွာ ဘယ္လိုင္းကိုလိုက္ၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းရမယ္ဆိုတာကို သိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က တကၠသိုလ္ေတြေရာက္ေတာ့လည္း အႏုပညာအဖြဲ႔ေတြ၊ သင္တာေတြမရွိေလေတာ့ ဂီတနဲ႔ပတ္သတ္တာကိုေလ့လာခြင့္ကနည္းသြားျပန္ပါေရာ။ ပါရမီပါလြန္းတဲ့သူေတြကသာ ဂီတနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အေတာ္အတန္ တတ္ေျမာက္သြားၾကတာပါ။ လူတိုင္းက အႏုပညာပါရမီမရွိေတာ့ သင္လို႔တတ္ေျမာက္ထားရင္လည္း နည္းနည္းပါးပါးလူလူသူသူ တီးတတ္၊မႈတ္တတ္ ေရးတတ္၊ဆိုတတ္ၾကမွာပါ။ အဓိကကေတာ့ အေျခခံက ျဖည့္ဆည္းေပးတာနည္းလို႔ပါ။

Anonymous said...

That's right,sayar yaw... Actually I was interesting in playing bedminton and playing piano when I was young. But I has no chance to be a good bedminton player. And also cannot play the piano very well... :(

m a w k o e said...

ကိုေယာဟန္ေအာင္ေရ

ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ . . .
ဂစ္တာတီးသူေတြ
ကဗ်ာေရးသူေတြ မ်ားလာတာ အရွဳံးထဲကအျမတ္လို႔ေျပာရမလားပဲ
သူသူကိုယ္ကိုယ္
ကဗ်ာေရးေနတဲ့အခ်ိန္
ဂစ္တာတီးေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ
ညစ္ပတ္တဲ့စိတ္ေတြကင္းေနလို႔
ေနာက္ၿပီး တကယ္ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
သီခ်င္းတပုဒ္ဟာ
က်ည္တစ္ေထာင့္လိုပဲ ထိေရာက္မႈရွိလို႔

Recent Comments