ျမန္မာျပည္မွာကြယ္ ကဗ်ာဆရာေတြကမ်ား

က်ေနာ္ ဘေလာ့ရပ္ကြက္ထဲ သြားၾကည့္တယ္။ ျမန္မာ ဘေလာ့ရပ္သူ၊ ဘေလာ့ရပ္သားေတြ မ်ားလာတာ အေတာ္ ၀မ္းသာ စရာပဲ။ ကဗ်ာဆရာလည္းမ်ားတာ ေတြ႔ရတယ္။ (ကဗ်ာဆရာမေတြလည္း ခ်န္မထားပါဘူး။) အိမ္လည္က်ဴးတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ေတြ၊ ဘေလာ့ရပ္ကြက္သားေတြလည္း ရွိတယ္။ (သူမ်ားတကာေတြ အိပ္ေနတာကို အတင္းတံခါးေခါက္တယ္။)

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိထားတဲ့ ကိစၥေလးတခုကို ထုတ္ေဆြးေႏြးၾကည့္ခ်င္လာတယ္။ တခါက က်ေနာ့မိတ္ေဆြအခ်ဳိ႕နဲ႔ ဒီကိစၥ ေဆြးေႏြးဖူးေသးတယ္။ ေတးေရးဆရာတခ်ဳိ႕နဲ႔လည္း စကားလက္ဆံုက်ဖူးတယ္။ က်ေနာ့ ဟိုက္ေပါ့သီးစစ္ေပါ့။


က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာ့ဂီတေတြမွာ ေဘာ့မာေလ တို႔လို ရက္ေဂးသီခ်င္းေတြ စြဲစြဲျမဲျမဲဆိုသူ သိပ္မေတြ႔ရဖူး။ ေနာက္ၿပီး ဘလူးစ္ သီခ်င္းဆိုရင္လည္း အေတာ္နည္းလွတယ္။ တေယာက္က ရက္ေဂးအေခြေတြ ဆိုတယ္ ၾကားဖူးတယ္။ သိပ္မေပါက္လွဘူး။ ဒါကလည္း က်ေနာ္ အကုန္မသိဘဲ ေျပာေနတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေစ်းကြက္ သေဘာအရလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြတဦး အေျပာအရဆိုရင္ေတာ့ “လူစံု” ဆိုတဲ့ေကာင္ကြာ သူ႔အေခြေတြ အေတာ္ထြက္တယ္။ သီခ်င္းေခြေတြမွာ လည္း တေယာက္တည္းမဟုတ္၊ လူစံု။ တေခြတည္းမွာလည္း ဟန္တမ်ဳိးတည္း မဟုတ္၊ ခ်ဳိခ်ဥ္ဖန္ခါး အကုန္ ပရိသတ္ အႀကိဳက္ေလး ထည့္ေပးလိုက္ၾကတာကိုး။ ဒီလို ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲ။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ ေတးေရးဆရာေတြ နည္းလြန္း ေနၿပီး၊ “ျပန္ဆို” ေတြ ဘာေၾကာင့္ မ်ားေနတာလဲ။ က်ေနာ္ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ေမးခြန္းေတြ အျပည့္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ္ပိုင္ သံစဥ္က နည္းေန တာလဲ။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းလိုမ်ဳိး ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္တေယာက္ထပ္မေပၚႏိုင္ရေတာ့တာလဲ။ စသျဖင့္ေပါ့...

က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးၾကံဳဖူးလိုက္တဲ့ လူႀကီးေတြရွိတယ္။ သူတို႔က ပါလီမန္ေခတ္ မွီလိုက္သူေတြ၊ က်ေနာ့အေဖအရြယ္တန္းေတြ ေပါ့။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္က သူတို႔ဟာ ဂီတတူရိယာတခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ တီးမႈတ္တတ္ေနၾကတယ္။ ကြယ္လြန္ ၿပီျဖစ္တဲ့ ေဘာ့စတြန္တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡ ေဒါက္တာျမေမာင္ဟာ မက္ဒိုလင္၊ စႏၵယားသိပ္ေကာင္းတယ္။ သူ႔လက္သံက အေတာ္ႏု တယ္။ သူက စီးပြားေရပညာ ပါေမာကၡ ျဖစ္တာကတျခား၊ သူ႔အႏုပညာက တျခားပဲ။ တခါ ကြယ္လြန္ၿပီျဖစ္တဲ့ ယခင္ CRDB က ဦးတင္ေမာင္၀င္းဟာလည္း စႏၵယားအတီးေကာင္းတယ္။ ႏုတ္ေတြဘာေတြနဲ႔ အက်အန တကယ့္ကၽြမ္း ကၽြမ္းက်င္က်င္၊ ေနာက္ၿပီး ပါေမာကၡ၀င္း (ကေမၻာဇ၀င္း) ဟာ လည္း စႏၵယားတီးရာ၊ တေယာထိုးမွာ ဆရာျဖစ္သင္လို႔ရ ေလာက္ေအာင္ အတီးေကာင္းလွတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္မွာ (ျမင္သေလာက္ေျပာရရင္ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြထဲမွာ) ဂီတထူးခၽြန္တာ သိပ္မေတြ႔ရဘူး။ ဂီတာ အတီးေကာင္းသူကေတာ့ တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိပါတယ္။

က်ေနာ္ အေမရိကန္မွာ ေက်ာင္းတက္ေတာ့လည္း အတန္းေဖာ္တေယာက္က ညေနဆိုရင္ အပန္းေျပ ဆက္ဆိုဖုန္းမႈတ္ ေလ့ရွိတယ္။ သူ႔ဂီတေတးသံက အေဆာင္ထဲ လြင့္ပ်ံလို႔ေပါ့။ ေက်ာင္းမွာ ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္ရာဂီတ၊ အႏုပညာေတြ လုပ္ျပ ၾကတဲ့ပြဲ (Talent show) က်ေတာ့လည္း အျခားဂီတ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္သူေတြက မရွား။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခပ္ရွက္ရွက္ပဲ ၿငိမ္ေနရတယ္ေပါ့။

က်ေနာ္ဟာ ဂီတာေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး တီးတတ္ပါရဲ႕။ က်ေနာ့အဖြားအဆိုအရ “ဒံုျဗတ္ျဗတ္၊ ဒံုျဗတ္ျဗတ္” ေလာက္ေပါ့။
ကဗ်ာကေတာ့ ဟိုျခစ္၊ သည္ျခစ္။ သတိထားလာမိတဲ့ က်ေနာ့္စဥ္းစားခ်က္တခုကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေတြ မွာ ကဗ်ာဆရာ ေပါတာလဲ။ (မ်ားတာလဲ)။ ဂီတာတီးတတ္တဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြ ဘာလို႔ေပါတာလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားမိ လာတယ္။

က်ေနာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀က ေက်ာင္းမွာ စႏၵယားတလံုးေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ က်ေနာ္တို႔ ထိခြင့္ မရွိဘူး။ လူလစ္ တုန္း အုပ္ထားတဲ့ ကတၱီပါ အ၀တ္လွန္လို႔ တံုတံုေလာက္ ေဆာ့ၾကည့္ရတာပဲ ရွိတယ္။ ဆက္ဆုိဖုန္းဆိုတာ ေ၀လာေလး။ ၀ယ္ဖို႔ ဆိုတာကလည္း မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ သင္ေပးဖို႔ဆရာကလည္း ရွားပါေပ့။ ျမန္မာ့ရိုးရာ ေစာင္းဆိုတာလည္း ေစ်းႀကီးၿပီး၊ လူငယ္ ေတြအတြက္က မိန္းကေလး ေစာင္းနဲ႔ပိုးဖို႔ သိပ္မနိပ္လွပါဘူး။ ဦးရွင္ႀကီးဆရာ ထင္ေနပါလိမ့္ဦးမယ္။ ဘင္ခရာ သင္တန္း တက္ေတာ့ ပုေလြေလးမႈတ္၊ ဒရမ္ေလးေခါက္ရတာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။

ဂီတာက်ေတာ့ နည္းနည္း ေစ်းေပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ ကပ္တီးလို႔ရတယ္။ သူကလည္း ဒါက ေအ၊ ဂ်ီ၊ စီမိုင္နာ၊ စသျဖင့္ သင္ေပးလို႔ “မင္းဘယ္လမ္းသြားသြား၊ မင္းေနာက္က လိုက္လို႔ေနမယ္” တို႔ ပတ္ခ်ာလည္ ေရာင္းေကာ့ဒ္ေလးေတြ တီးလို႔ ရလာခဲ့တယ္။ ကဗ်ာကေတာ့ အရင္းအႏွီးနည္းတယ္။ ၀မ္းလ်ားတခ်က္ေမွာက္လိုက္ရံုပဲ၊ စာရြက္နဲ႔ ေဘာပင္က အသင့္။ (အမိႈက္ပံုးလဲ အသင့္)

က်ေနာ္ယူဆတာေတာ့ လူတိုင္းမွာ အႏုပညာတခုခုကို ဖန္တီးလိုစိတ္ရွိၾကဟန္ တူပါတယ္။ မဖန္တီးရင္ေတာင္မွ ခံစားေပး ႏိုင္တာမ်ဳိးေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အခြင့္အလမ္းအရ က်ေနာ္တို႔ တခ်ဳိ႔ကိစၥေတြကို လက္လွမ္းမမီခဲ့ဘူး။ စႏၵယားဆိုတာ တၿမိဳ႕မွာတလံုးရွိရင္ ကံေကာင္း။ ဆက္ဆိုဖုန္းဆို ေ၀လာေ၀း၊ တေယာတို႔၊ ဗိုင္အိုလာတို႔ ဆိုတာကေတာ့ ပိုမျဖစ္ႏိုင္ေလဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေစ်းသက္ သက္သာသာနဲ႔ရတာ အႏုပညာကို ရွာၾကံဖန္တီးရေတာ့တယ္။
ကဗ်ာေရးတယ္။
ဂီတာ နည္းနည္းေခါက္တတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကဗ်ာဆရာေတြ မ်ားလာတယ္ ထင္တာပဲ။

အခုေတာ့ ဘေလာ့ေတြလည္း ေရးၾကပါရဲ႕။ ဘေလာ့ကို အခမဲ့ေပးထားတယ္ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲက ေရးသူေတြက ေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ မေသးလွဘူး ထင္တာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘေလာ့ဂါေတြမ်ား၊ ကဗ်ာဆရာေတြမ်ားလာတယ္ ထင္တယ္။

မိတ္ေဆြတို႔ကလည္း ဘယ္လိုထင္သလဲ....
၀ိုင္းေဆြးေႏြးေပးၾကပါဦး။

ေယာဟန္ေအာင္