ဘေလာ့ဂို ပိုး၀က္ (ဘေလာ့ကဗ်ာဆရာ) -၂

ဘေလာ့ဂိုပိုး၀က္ ၂

စပိုက္ဒါမင္း ၁-၂-၃ ကို အားက်လို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ဆက္ေရးမယ္လို႔စဥ္းစားထားၿပီး ၾကာေနတဲ့ အဆက္ကိုဆက္ေရး ျဖစ္တာပါ။ ၿပီးရင္ေတာ့ ၃-၄ တို႔ လာဦးမလား မသိဘူး။ ေရးျဖစ္မယ္ေတာ့ထင္ပါတယ္။

ဆက္မေရးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ က်ေနာ္ အေမရိကန္ကေန ထိုင္းႏိုင္ငံကိုျပန္ေရာက္လာၿပီး ကာလအေတာ္ၾကာၾကာ အင္တာနက္ေကာင္းေကာင္းသံုးလို႔မရဘူး။ အီး-ေမးလ္ခ်က္တာေလာက္ေတာ့ရတာ ေပါ့။ သို႔ေသာ္လည္း သူမ်ားဘေလာ့ေတြကို သြားလည္ပတ္ဖို႔၊ ကိုယ့္ဘေလာ့ထဲမွာ စိမ္ေျပနေျပထိုင္ေရးဖို႔က် ေတာ့ မလြယ္လွဘူး။ ဘေလာ့နဲ႔ေ၀းေနေတာ့လည္း ေနထိုင္မေကာင္းခ်င္သလိုလိုေတာ့ ျဖစ္တာေပါ့ေလ။ ေနာက္ၿပီး အလုပ္မအားတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္အိမ္မွာ ဟိုက္-စပိဒ္အင္တာနက္ တပ္လိုက္တယ္။ ဟိုက္-စပိဒ္သာဆိုတယ္။ နယ္ၿမိဳ႔ကေလးမွာဆိုေတာ့ အင္တာနက္ကက်တဲ့ အခါက်လိုက္။ မရတဲ့အခါ မရလိုက္ျဖစ္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျပႆနာေတြက ဆက္တိုက္လာပါေလေရာ... ယူက်ဳ (Youtube) မွာ ထိုင္းဘုရင္မင္းျမတ္ကို ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားထားတဲ့ ေဖာ္ျပခ်က္အခ်ဳိ႔ပါတယ္ဆိုၿပီး၊ ပိတ္လိုက္ပါေလေရာ။ အခုအခ်ိန္အထိပါပဲ။ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာတင္ထားတဲ့ “ယူက်ဳ”က ပံုေတြကိုေတာင္ ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္မရေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ Youtube ပိတ္ထားတာေတာ့ ယခုကာလတိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ပိတ္ခါစက ဆီပံုးလို႔ က်ေနာ္တို႔ ဘေလာ့ဂါေတြ ေခၚေနတတ္ၾကတဲ့ C-Box ေတြေတာင္ ဖတ္မရေတာ့ပါ။ အခုေတာ့ ျပန္ဖတ္လို႔ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘန္ေကာက္လိုၿမိဳ႕ႀကီးမွာေတာ့ Blog ေတြကို ၾကည့္ႏိုင္ေသာ္လည္း၊ တေလာကအထိ နယ္ၿမိဳ႕ ကေလးေတြမွာ က်ေနာ့ဘေလာ့ကိုေတာင္ က်ေနာ္ျပန္တက္ၾကည့္လို႔မရေတာ့ပါ။ အဲသည္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဆင္ဆာတည္းျဖတ္မႈရဲ႔ဒဏ္ကို အေတာ္ခံလိုက္ရပါတယ္။ အဲသည္ေတာ့မွ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ေနေနတဲ့ က်ေနာ္ တို႔ရဲ႔ စာေရးဆရာေတြရဲ႔ စာေပစီစစ္ေရးဆင္ဆာၾကားက လႈပ္ရွား မီးနဲ႔ကစားေနၾကရတဲ့ဘ၀ကို အေတာ္စာနာ မိပါေတာ့တယ္။ ဆင္ဆာဆိုတာ အေတာ္ဆိုးသားပါလား။

ဆင္ဆာကိစၥေတြဆိုလို႔ က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ျဖစ္ရပ္ကေလးတခုကို သတိရပါတယ္။
ေသာမတ္ဖရီးမင္းေရးတဲ့ “ကမၻာျပားၿပီ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲကပါပဲ။ ဆရာကိုေက်ာ္၀င္းဘာသာျပန္တဲ့ ျမန္မာမူ လည္း ရွိပါတယ္။

အဲသည္မွာ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုက သည္လိုဆိုပါတယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ CBS News ရဲ႔ တနဂၤေႏြမနက္သတင္းတင္ဆက္တဲ့ ေဘာ့ ရွစ္ဖာက ေျပာျပတဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ကေလးပါ။ အခ်ိန္ကေတာ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလရဲ႔ ေန႔ရက္တရက္ေပါ့။ သူက သတင္း စတူဒီယိုထဲက ထြက္လာေတာ့ သူ႔ကို လူငယ္ကေလးတဦးက ေစာင့္ေနတယ္။ အင္တာဗ်ဴးခ်င္ပါတယ္လို႔ ဆိုလာတယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ သတင္းဌာနတခုက မွတ္ခ်က္အေပးေကာင္းသူ၊ ေ၀ဖန္ ပိုင္းျခားသံုးသပ္ႏိုင္သူ ေတြကို အျခားသတင္းဌာနႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ CNN, ABC, NBC စသျဖင့္ သတင္းဌာန ေတြကလည္း လူလႊတ္ၿပီး ေမးခိုင္းေနၾကပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူငယ္က ဒီလိုသတင္းဌာနႀကီးေတြက မဟုတ္ပါဘူး။ သူက DC Online Journal လို႔ေခၚတဲ့ ကိုယ့္ဘာသာေထာင္ထားတဲ့ အင္တာနက္ အြန္လိုင္းသတင္းစာက သတင္းေထာက္တဦးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိတ္ဆက္လာပါတယ္။ ေဘာ့ ကေတာ့ လက္ခံအင္တာဗ်ဴး လိုက္တယ္တဲ့။ အင္တာဗ်ဴးၿပီးေတာ့ ဓါတ္ပံု ရိုက္ပါရေစ ဆိုလာျပန္တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ကင္မရာ မေတြ႔ရပါ။ ဘာနဲ႔ ဓါတ္ပံုရိုက္မွာလည္း၊ ၀ါရင့္ ဂ်ာနယ္လစ္ႀကီး ေဘာ့ စဥ္းစားလို႔မွမဆံုးေသး။ သတင္းေထာက္ ေပါက္စလက္ထဲက ဆဲလ္ဖုန္းကေလးက အေရာင္လက္သြားပါတယ္။ ဖုန္းက ကင္မရာကေလးကို သံုးလိုက္ တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူက သူရဲ႔အင္တာနက္ သတင္းစာကိုရွာဖတ္ႏိုင္မယ့္ လိပ္စာကို ေပးခဲ့ပါတယ္။ သတင္းေထာက္ႀကီး ေဘာ့ကေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ က်န္ခဲ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ရတယ္။

ေနာက္တေန႔ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရေဘာ့က သတင္းေထာက္လူငယ္ေလးရဲ႔ အင္တာနက္၀က္ဆိုဒ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ေဘာ့ရဲ႔ဓါတ္ပံုေရာ၊ အင္တာဗ်ဴးေရာ အတိအက်ေဖာ္ျပထားေပးတာကို ေတြ႔လိုက္ ရတယ္။ ဒါတြင္မက အျခားသတင္း၊ အျမင္ေတြကိုလည္း (၃၀၀) ေက်ာ္ရွိေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဒီေလာက္သတင္းေတြကို အခ်ိန္တိုအတြင္း၊ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ စီစဥ္ႏိုင္တာက အံ့ၾသစရာ။

သည္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ စာေရးဆရာ ေသာမတ္ဖရီးမင္းက အဲဒီလူငယ္သတင္းေထာက္ဘီးလ္ အာဒိုလီႏို နဲ႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းဖို႔ အေၾကာင္းျဖစ္လာတယ္။ သူ႔အတြက္ စိတ္၀င္စားဆရာျဖစ္လာတယ္။ ဒီလူငယ္ကေလး က သူ႔အတြက္ သတင္းစာတိုက္ေထာင္လိုက္တာက ဘာမွ်အရင္းမႀကီးဘူး။ သူမွာရွိတဲ့ ပစၥည္း ကရိယာေတြ ကလည္း ဘာမွ်အဆန္းအျပား မပါဘူး။ MP 3 လို႔ေခၚတဲ့ အသံဖမ္းစက္ကေလးပါတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္ႏိုင္တဲ့ ကင္မရာလက္ကိုင္ဖုန္းပါတယ္။ သည္လိုနဲ႔ လူတဦးတည္းကက်ဲေနတဲ့ သတင္းစာတိုက္ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ လြန္ေရာ၊ ကၽြံေရာ အရင္းအႏွီးေဒၚလာ (၂၀၀) မွ်နဲ႔ သတင္းမီဒီယာႀကီးကို ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ဒီလူငယ္ကေလးက ေျပာျပတယ္။

သတင္းနည္းပညာတိုးတက္မႈ၊ နည္းပညာေပါက္ကြဲမႈေတြက အေျခအေနေတြကို ဒီလိုေျပာင္းေစခဲ့တယ္။ လူတေယာက္ထဲနဲ႔လည္း သတင္းစာတိုက္ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ သတင္းစာႀကီးေတြက ေဖာ္ျပမေပးေသးတဲ့သတင္း ေတြကိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာတင္ႏိုင္တယ္။ ပင္မေရစီး မီဒီယာႀကီးေတြက ပိုက္ဆံ၊ ေငြေၾကး၊ အက်ဳိးစီးပြားကို ၾကည့္ၿပီး မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့သတင္းေတြက အမ်ားႀကီး။ ဒီကြက္လပ္ကို ဒီလိုလူငယ္သတင္းေထာက္ေတြက ၀င္ျဖည့္ေနၾကတယ္။ ဒီလူငယ္သတင္းေထာက္က ေျပာတယ္။ “တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့ဂ်ာနယ္လစ္ဆိုတာ ဘေလာ့လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ညီအစ္ကိုဗ်။ ဒီေန႔ ေစ်းကြက္စုေတြရဲ႔အသံကို ဒီမီဒီယာႀကီးေတြက မၾကားခ်င္ဘူး။ မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအသံကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ဖြင့္ျပေနတာ ကေတာ့ ဘေလာ့ဂါေတြပဲ” လို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔လိုေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္တို႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာပိုလို႔ မ်ားလာေနတယ္။ အရင္းအႏွီးလည္း မ်ားမ်ားမလိုပါ။ ယခင္ကလို သတင္းစာ တိုက္ႀကီးေထာင္ရန္ မလိုသလို၊ က်ေနာ္တို႔လို ကဗ်ာပိုးထသူမ်ားအတြက္လည္း စာအုပ္ထုတ္၊ ကဗ်ာစာအုပ္ကို မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ပိုက္ဆံကေလးစုၿပီးရိုက္၊ မိတ္ေဆြမ်ားကို အတင္းလက္ဘက္ရည္တိုက္ လိုက္ေရာင္းေနဖို႔ မလို ေတာ့ပါ။ ကိုယ္ေရး၊ ကိုယ္ဖတ္ ႀကိဳက္တာလုပ္လို႔ ရေနပါၿပီ။ စိတ္တူသူေတြက ရွာဖတ္လာလိမ့္မေပါ့။ ေရးဖို႔သာ လိုပါေတာ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ သေဘာတူ ဖတ္သူေတြက မ်ားသားပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီေန႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ေဒးလီးကို႔စ္ www.dailykos.com ကို ဖတ္ေနသူေတြက သန္းႏွင့္ခ်ီ ရွိလာေနတယ္။ အခ်ဳိ႕မ်က္ေစ့က်ေနသူမ်ားက ဒီဆိုဒ္ကို ၀ယ္ပါရေစလုပ္လာၾကတယ္။ ေၾကာ္ျငာထည့္ပါရေစဟု ဆိုလာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက မေရာင္း ဘူး၊ က်ေနာ္ေရးခ်င္တာ က်ေနာ္ေရးေနတာ၊ ေရာင္းဖို႔မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး အျပတ္ျငင္းလႊတ္တယ္။ (မွတ္ခ်က္။ က်ေနာ့ဆိုဒ္ကိုလည္း ေရာင္းရန္ မရည္ရြယ္ထားပါ။ ႀကိဳေျပာထားတာပါ။)

ဘေလာ့ဂါမ်ားေတြရဲ႔ အားေကာင္းခ်က္က သြက္လက္ခ်က္ခ်ာပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာဆံုးျဖတ္ဖန္တီးႏိုင္ခြင့္ရွိေန တယ္။ သတင္းဌာနႀကီးက မျမင္တာေတြကိုျမင္တယ္။ ဆင္ဆာေတြကို ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြကို ဂရုစိုက္ေနစရာ မလိုဖူး။ ဒီလိုနဲ႔ ပင္မေရစီးသတင္းမီဒီယာ (Mainstream media) ေတြက သူ႔ေနာက္ကို လိုက္ဖို႔ျဖစ္လာရတယ္။ ဘီဘီစီဆိုလွ်င္ ဘေလာ့ဂါေတြႏွင့္ တြဲဖြင့္ထားရပါၿပီ။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာရွိေနတဲ့ ဘန္ေကာက္ပို႔စ္၊ သည္ေနရွင္း သတင္းစာေတြေတာင္ ဘေလာ့ဂါမ်ားအတြက္ ေနရာထားေပးလာရတယ္။

တေလာက အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ သမတေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ၿပိဳင္ၾကမယ့္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းေတြက သူတို႔ ယွဥ္ၿပိဳင္မယ့္ အေၾကာင္းကို ယခင္ကလို သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲေတြလုပ္၊ ေၾကာ္ျငာမေနၾကေတာ့ဘူး။ သူတို႔ လႊင့္ထားတဲ့ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာထဲမွာပဲ ၀က္ဘ္ကပ္စ္ (Webcast) လုပ္၊ ထုတ္လႊင့္ေၾကျငာခဲ့ၾကတာကို ထူးထူးျခားျခားေတြ႔ရတယ္။ ၿပီးပါေလေရာ။ တီဗြီ၊ သတင္းဌာနႀကီးေတြကေတာင္ ဒီသတင္းေတြက သတင္းဦး၊ သတင္းထူးျဖစ္ေနေတာ့ ကြန္ျပဴတာဖန္သားျပင္ေပၚက ပံုေတြကို တီဗြီကင္မရာႀကီးေတနဲ႔ ျပန္ရိုက္ၿပီး၊ ထုတ္လႊင့္ခဲ့ၾကရတာကို က်ေနာ္ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ပင္မေရစီး မီဒီယာႀကီးေတြ ေနာက္သို႔ေရာက္သြားၿပီေလာလို႔ ေတာင္ တခ်ဳိ႔ပညာရွင္ေတြကလည္း ေစာေၾကာေမးခြန္းထုတ္လာၾကရတယ္။

အေမရိကန္အစိုးရနဲ႔ သတင္းမီဒီယာႀကီးမ်ားက ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ကြပ္မ်က္ပြဲကို စနစ္တက်နဲ႔ အဆံုးသတ္ခဲ့ သေယာင္ေဖာ္ျပေနၾကစဥ္မွာပဲ၊ တယ္လီဖုန္းကင္မရာနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ ဗီဒီယိုတခုေၾကာင့္ မီဒီယာ ေလာကႀကီး တခုလံုး သဲသဲလႈပ္ရွားျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ဗံုးကြဲသြားၾကရတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာလည္း တယ္လီဖုန္း ကင္မရာေတြနဲ႔ ရဲေတြရဲ႔လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈေတြ၊ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြကို မွတ္တမ္းတင္ ေဖာ္ျပ လာၾကတာေတြ ေတြ႔လာရတယ္။ နည္းပညာေၾကာင့္ ဆိတ္ကြယ္ရာမရွိ ဆိုရမလားပဲ။ စက္မႈနည္းပညာ တေခတ္ဆန္းမႈက က်ေနာ္တို႔လူထုေတြအတြက္ ပိုပြင့္လင္းလာေစတယ္။ ပိုအားရွိလာေစတယ္။ လူတေယာက္ က သတင္းစာတိုက္ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ မီဒီယာေလာကမွာ ခရာမႈတ္သူ (Whistle blower) ေတြ မ်ားလာတယ္။ အမွန္တရားဆိုတာ တေနရာတည္းမွာ စုေနတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေပၚလြင္လာပါတယ္။ အမွန္တရားက အမ်ားႀကီးရွိေနႏိုင္တယ္။ ရႈေထာင့္စံုကရွိေနႏိုင္တာကို ေျပာလာၾကတယ္။

ရွိေစေတာ့။
က်ေနာ္ဆိုခ်င္တာက ဘေလာ့ဂါေတြ ေခတ္ေကာင္းလာလိမ့္မယ္။ ဆက္ေရးၾကဖို႔ပဲ လိုတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆဲလ္ဖုန္း၊ MP 3 Player ရွိရံုနဲ႔ပဲ သတင္းစာတိုက္ ကိုယ့္ဘာသာေထာင္ႏိုင္ေသးတယ္ဆိုရင္၊ ကဗ်ာဆရာေတြ အတြက္ လက္ေသြးဖို႔ေနရာ အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္။ စာေရးဆရာေတြအတြက္လည္း သူမ်ားပယ္ခ်ဖို႔ ပူပန္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ကေလာင္သစ္ေတြလည္း ၀မ္းလွ်ားတခ်က္ေမွာက္ ကဗ်ာတပုဒ္ထြက္ လက္ေသြးႏိုင္ၿပီေပါ့။ သူမ်ားဖတ္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းႀကိဳးစားရမွာေပါ့။

က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက ဆင္ဆာစီစစ္ေရးကိစၥေတြကိုပါ စဥ္းစားၾကည့္မိေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ စာေရးဆရာေတြက ေရးခ်င္တိုင္းေရးမရ၊ လက္ေတြကို ခ်ဳပ္ထားခံေနရတယ္။ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပဖို႔ ေနရာေလး တကြက္အတြက္ အေတာ္ခက္တယ္။ ဘာမဟုတ္သည္ေလးနဲ႔ပဲ ေငြမင္သုတ္ခံရတယ္။ ဆုတ္ျဖဲခံရတယ္။ နားမလည္လို႔ ပယ္လိုက္တာလည္း ရွိႏိုင္တာေပါ့။ တလြဲအဓိပၸါယ္ေကာက္ၿပီး ျဖဳတ္ခ်ထားခဲ့တာေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ က်ေနာ္က ဒီကိစၥေတြကို စဥ္းစားရင္း ျမန္မာစာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ ဘေလာ့ လုပ္ၾကလွ်င္ေကာင္းမယ္လို႔ စာေရးဆရာမ မေမၿငိမ္းကို ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ စာေပစီစစ္ေရးကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္မယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္လို႔ ကိုယ္ေရးထားတာေတြကိုလည္း စုစည္းေဖာ္ျပႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေျပာမိပါ တယ္။ virtual space လို႔ေခၚတဲ့ နယ္ျခားမဲ့တဲ့ေလဟာမွာ က်ေနာ္တို႔ ကဗ်ာေတြေရးၾကတာေပါ့။ ဖတ္သူေတြက ဖတ္ၾကမွာေပါ့။

ျမန္မာစာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ မပူၾကနဲ႔။ ဘေလာ့လာၿပီလို႔ က်ေနာ္က ေႂကြးေၾကာ္ခ်င္လာတယ္။
ဘေလာ့ဂို ပိုး၀က္ေတြ ျဖစ္ႏိုင္ၿပီမဟုတ္လား။ .....

ဒါေပမယ့္လည္း ဆရာမ ေဒၚေမၿငိမ္းက ျပန္ေျပာပါတယ္။
“ရွင့္ စာေရးဆရာေတြက ကြန္ျပဴတာမွမရွိတာ။ အင္တာနက္ဆိုင္မွာ သံုးၾကဖို႔ဆိုတာကလည္း ေစ်းကေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ စိမ္ေျပနေျပ ဘေလာ့ထိုင္ေရးေနရင္ ဘယ္သူကေကၽြးထားမွာတုန္း။ မီးကေရာ မွန္မွန္လာလို႔လား” လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။
သည္လိုေတာ့လည္းဟုတ္သား......။

ေယာဟန္ေအာင္
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁၁ ရက္။