စတီးရိြဳက္

ဂ်န္႔ေမးလ္ေတြမွာ
မၾကာခဏ
"ဗီရာဂရာ"လိုသလား ေမးတာခံရ။
ငါ့ကိုယ္ငါ ယံုၾကည္မႈက်ေနသလားတဲ့။

ငါ "စတိတ္မင့္"ေတြ ဖတ္ေနသားပဲ။
ေရဒီယိုအင္တာဗ်ဴးေတြလည္း နားေထာင္ေနသားပဲ။
တစ္ပြဲထိုး လူခ်စ္ခင္နည္း
(၂၀၀၆) အတြင္း အရပ္ရွည္နည္း
ေၾကာ္ျငာေတြလည္း အနီးအနားမွာ အမ်ားႀကီး
ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္ဓါတ္က်ရမွာတဲ့တုန္း....။

ေအာ္.... သစ္ပင္ေတြမ်ားျပား ျပန္႔ကားလာတဲ့အခါ
ေတာဟာေျခာက္ျခားခဲ့...
သတင္းေတြလွ်ံက် မ်ားျပားလာတဲ့အခါ
ငါဟာ ေမွာက္မွားခဲ့..။

အင္တာနက္ ပဥၥလက္ေပၚကဆင္းလာ
ခရီးေဝးႀကီးက ျပန္လာရသလို ခံစားလိႈက္ေမာ
ေမွာ္ရံုေတာပါကြယ္.... ေမာတယ္....ေမာတယ္။
သစ္ပင္ႏြယ္ပါးျပင္းက သူေယာင္ပံုေဆာင္တယ္။
အေရာင္၊ ဖလက္ရွ္၊ တကၠႏိုလိုဂ်ီနဲ႔
သတင္းေတြကလည္း
ညိွဳ႕ကြင္းဆင္ၿပီး၊ ငါ့အတၱကို ဗလာက်င္းေစတယ္။

ဗလာက်င္းမႈေၾကာင့္ပဲ
လူေတြ...
ေရႊငါးေမြးတယ္။ ခ်ဲထိုးတယ္။
အရက္စြဲတယ္။ ဘိန္းစြဲတယ္။
ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္။
စပ္စုတယ္။ အတင္းေျပာတယ္။
ေဘာလံုးပြဲမွာဆဲတယ္။ ကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲ စြဲတယ္။
ခရူေရွးဇာပန္းထိုးတယ္။ သိုးေမြးထိုးတယ္။
ဖုန္းကို ႏွိပ္တယ္။ ပိတ္လိုက္-ဖြင့္လိုက္ လုပ္တယ္။ အက္စ္-အမ္-အက္စ္ ပို႔တယ္။
ဆူဒိုကူျဖည့္တယ္။

ဒီေတာ့ ....ငါလည္း
ကဗ်ာေရးတယ္။
ဘေလာ့ေရးတယ္။
ေၾကာက္ေနတာကို ဟန္လုပ္ေနရပံုမ်ဳိးလား။

ေခတ္ေတြက စိတ္ဖိစီးမႈတိုးေစၿပီး
သတင္းေတြက ေသြးတိုးေစတယ္။
ဘ၀ကို ခံုမင္မႈနည္းလာပံုကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေျပာျပ
ဂူးဂဲလ္ မရွိရင္ ဘဝဟာ ေနမရေတာ့ဘူးတဲ့။

ငါ့ဘေလာ့ကို
ႏွစ္ေယာက္လာလည္သြားသတဲ့။

ယာယီတစ္ညေနခင္းစာမ်ားေတာ့
အဖ်ားအနာကင္း၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလခၽြန္
ဆံပင္ကို အက်အနၿဖီးရ
စိတ္ကိုႂကြလို႔။ ။

ေယာဟန္ေအာင္
မတ္လ ၆၊ ၂၀၀၇။