လက္်ာအစြန္းေရာက္ေဆာင္း
အေႏြးထည္ပြပြႀကီးေတြ
ထပ္ထပ္က်ပ္စည္းထားတဲ့သူ
ငါလည္း
အႏွစ္အသားနည္းနည္း
အေခါက္အေပြးထူထူ လူလိုျဖစ္ေနရ..။
ေခတ္ကိုက မေကာင္းတာပါ၊
ဒီတခါေဆာင္းက အေၾကာင္းဖန္တယ္
ဒို႔မိဘမ်ားေျပာတတ္တဲ့
ဆုပ္ကပ္ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။
ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းႀကီးလည္း လာပါေလေရာ။
ငါလည္း ေဘာင္းဘီတိုဝတ္ရ
ရပ္သီခ်င္းႀကိဳက္ရ
သီခ်င္းသံၾကားရင္ ကိုယ္တြန္႔ခါရ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို လစ္ဘရယ္လိုက္ဇ္ နည္းနည္းလုပ္ရ
အဆီေလ်ာ့စားတာနဲ႔
ေယာဂအေၾကာင္းေျပာရ၊
အေမရိကန္ဆန္ေအာင္
အလံေထာင္ ဟိတ္ဟန္လုပ္ရ။
အေရွ႔အလယ္ပိုင္းမွာ လူေတြေသေနၾကတာကို
တယ္မိုက္ၾကသကြယ္လို႔ ဟန္လုပ္ေနရ။
စစ္ကေတာ့ ျဖစ္မွာပဲ
ကိုယ့္ဘာသာ လြတ္ေအာင္ေန
ကိုယ့္အေရးကလြဲၿပီး မ်ားမ်ားဘာမွ မစဥ္းစားနဲ႔...။
ကိုယ့္ဘာသာ အားေပးျပန္ရ။
(ေအးလြန္းတဲ့ေဆာင္းက
ငါ့ႏွလံုးသားကိုခဲ
ခံစားမႈနည္းေအာင္ ေျပာင္းခဲ့ပံုရတယ္။)
မ်ဳိးရိုးဗီဇေျပာင္းထားတဲ့
ပန္းသီးမြကိုကိုက္
ဆိုဒါရွိန္းျမေရကို က်ဳိက္ခ်ရင္း
စီ အဲန္ အဲန္ ဟိုက္ဘရစ္သတင္းကိုၾကည့္
အဆာမေျပဘူး။
ေရငတ္တယ္...
ေရငတ္တယ္...
သစ္ေခါက္ေတြ၀ါးေနရသလိုပဲ။
စမ္းေခ်ာင္းေလးကိုငတ္တယ္..
ေတာအရက္ကိုငတ္တယ္...
ဂႏၵီရုပ္ရွင္ကားကိုငတ္တယ္...
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုငတ္တယ္....
ေရႊဘကို ငတ္တယ္....
ေမာင္သာႏိုးရဲ႕ မလင္းျပာကိုငတ္တယ္...
စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္ သူရဲေကာင္းဇာတ္လမ္းထဲက
ဓါးေတာင္သံေခ်ာင္းကို ငတ္တယ္....။
ဒီတခါေဆာင္းက
ပိုတကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္..
ပိုဟိတ္ဟန္ႀကီးတယ္။
ပို ၿဖီးလံုးျဖန္းလံုးထုတ္တယ္။
မွန္ျပဳတင္းမွာ
ႏွင္းခိုးပိန္းရိုက္လာ
ဟုတ္ပါရဲ႕လား..။
အဆိပ္ခိုးေတြ
ဓါတုမိုးရည္
ဆားစ္ပိုးေတြလို႔ ထင္ေနေသးတယ္။
(မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေသြးေတြလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ခဲ့)
ေခါင္းစြပ္မဲမဲ
လက္အိပ္မဲမဲနဲ႕
လမ္းထဲသြားရင္
အၾကမ္းဖက္သမား ထင္ေလလားလို႔
ငါ့ကိုယ္ငါ စိုးလာရျပန္
ႏွင္းခါးၾကားထဲ မ်က္ႏွာကိုျပန္ဖြင့္ျပရတယ္..။
ဟလိုက္ရင္ "ဝွားကနဲ"ထြက္သြားတဲ့ အေငြ႔ေတြ
ျပန္ျပန္လိုက္သိမ္း
အေမရိကန္ဆန္႔က်င္ေရး ေလစိမ္းေတြ ထင္သြားမွာစိုးလို႔ ၿမိဳၿမိဳခ်
ရာဘာခ်ဳိဝါးရည္နဲ႔ လွိမ့္ခ်ရတယ္။
ကိုယ့္လွ်ာကို ကိုယ္ျပန္ကိုက္သိမ္း
မ်က္မွန္စိမ္းတပ္
နားေတြလည္း ျပားကပ္ေနေတာ့တယ္။
ကြင္းျပင္ေတြက တစျပင္လိုျဖဴေဖြး
သစ္ကိုင္းေတြက အရိုးေတြၿပိဳင္းၿပိဳင္းေထာင္
ခဲေနတဲ့ေလေတြက ေစာေစာအေမွာင္ခ်ပစ္တယ္။
ကမၻာတဘက္ျခမ္းမွာ ငတ္ေနတာ
မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
ေတာင္းဆိုလႊာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ငါလက္မွတ္ထိုးခဲ့သားပဲ။
ေဝလငါးေတြ မသတ္ဖို႔
ေျမျမွဳပ္မိုင္းေတြ ရပ္ဖို႔
သစ္ပင္ေတြ အခုတ္ရပ္ဖို႔
စီးကရက္ျဖတ္ဖို႔
ငါ ... လက္မွတ္ထိုးခဲ့ပါတယ္။
(ကိုစိုးျမင့္လြတ္ေျမာက္ေရးေတာင္ပါေသး..)
မလင္းျပာရယ္...
အခုေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ေနရတာ
ငါ အခါခါစိတ္ဓါတ္က်တယ္။
ငါ အီရတ္ကို မသြားပါရေစနဲ႔...။
ေယာဟန္ေအာင္
ေဖ ၆၊ ၂၀၀၃။
ျပင္ ေမ ၁၆၊ ၂၀၀၃။
ျပင္ ေမ ၃၁၊ ၂၀၀၃။
ဒီကဗ်ာအတြက္ ခံစားရမႈ မွတ္စု (appreciation) ကို ကိုၿငိမ္းေအးအိမ္က ေရးထားေပးတာ ေက်းဇူးတင္စြာ ဖတ္ရပါတယ္။ လင့္ခ္
No comments:
Post a Comment