လူငယ္တေယာက္ရဲ႔ ဘဝခ်ည္ေထြး (၄)

လူငယ္တေယာက္ရဲ႔ ဘဝခ်ည္ေထြး (၄)

စုလိႈင္ကို ေမတၱာစာေပးဖို႔ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ဘာကိစၥေတြမွန္း မသိရဘဲ က်ေနာ္စိတ္ေတြ အလြန္အမင္း ရႈပ္ေထြးေနခဲ့တယ္။ အဇၥ်တၱမွာ ပလာက်င္းသလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာကိုျဖည့္ဆီးၿပီး၊ ဘာကိုထည့္သြင္းရမယ္ ဆိုတာလည္း မသဲမကြဲ ျဖစ္ေနတယ္။ စုလိႈင္ဟာ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ ျဖစ္ႏိုင္သလား။ သိပ္မေသခ်ာဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုၾကည့္ ရင္ ႏွစ္သက္စရာ အျပဳအမူေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ရိုးသားျဖဴစင္မႈကိုလည္း က်ေနာ္သေဘာက်တယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ မစုလိႈင္ကို က်ေနာ္ရည္းစား စကားေျပာေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ဖတ္ၿပီး ႀကိဳက္ ေနတဲ့ ရုရွားကဗ်ာဆရာ 'မာယာေကာ့ဖ္စကီး'ရဲ႕ ကဗ်ာတပုိဒ္ကို ရည္းစားစာအျဖစ္ ယူသံုးလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ တယ္။ ေနာက္ဆံုး က်စ္လစ္ေသသပ္တဲ့ အခ်စ္စာ တေစာင္ ရရွိခဲ့တယ္။

"မစုလိႈင္...
ကိုယ္ဘာေတြမ်ား ေရးရမလဲ...
ကိုယ့္ဘဝတခုလံုးဟာ မင္းအတြက္ စာတေစာင္ပဲ..
ဒီစာကို လက္ခံလိုက္ပါေတာ့ကြယ္။

ထာဝရ..
ေအာင္သူ" လို႔ ခ်ေရးလိုက္တယ္။ ဒါပဲ။

တိုေတာင္းၿပီး လံုးဝ ျပည့္စံုတဲ့စာ။ "ခ်စ္တယ္" လို႔ က်ေနာ္တခြန္းမေျပာထားဘူး။ ေျပာင္ေျပာတာမ်ဳိး၊ ဘလိုင္းႀကီး ေျပာ တာမ်ဳိး မပါဘဲ၊ ဆိုလိုရင္းကို ေရာက္ေစတဲ့စာ။ "ကိုယ့္ဘဝတခုလံုးဟာ မင္းအတြက္ စာတေစာင္ပဲ" ေလ။
ဘယ္ေလာက္ သိမ္ေမြ႔လိုက္ပါသလဲ...။
ေရရွည္ ရည္မွန္းထားေၾကာင္းပါေအာင္ "ထာဝရ" ဆိုတဲ့ စာသားေလး ၃-လံုးကို ထည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ကို ရင္ေတြခုန္လာ ေစမယ့္စာ..။ အနည္းဆံုး ၃-၄ ညေလာက္ အိပ္မေပ်ာ္ေအာင္ ျဖစ္သြားေစမယ့္ ရည္းစားစာပဲေပါ့။

ဒီစာကို ေပးဖို႔ လူရွင္းၿပီး ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ ေနရာမ်ဳိး ေရြးရေပလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းအတက္အဆင္း လမ္းမွာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေက်ာင္းကင္တန္းမွာေပးရင္လည္း ရိုမန္တစ္ မျဖစ္လွဘူး။ အေဆာင္ေရွ႔မွာဆိုရင္ လူတရံုးရံုးနဲ႔ ပိုဆိုးေတာ့မွာေပါ့။ ၾကားလူ ကတဆင့္ ေပးခိုင္းဖို႔လည္း က်ေနာ္မစဥ္းစားပါဘူး။ ေယာက္်ားေကာင္းတေယာက္အတြက္ သတၱိနည္းလြန္းရာက်တယ္။  ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေဆးရံုႀကီး အေနာက္ဘက္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို စုလိႈင္ကို ေခၚသြားဖို႔ ေရြးလိုက္တယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ စစ္ေဆးရံုႀကီးေနာက္ဖက္မွာ လူနာေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြ၊ ေဆးေက်ာင္းသားေတြအတြက္ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္ တဆိုင္၊ ႏွစ္ဆိုင္ရွိတယ္။ ကုကၠိဳရိပ္ေတြ မိုးထားတဲ့ ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ ဆိုင္ေလးေတြပါ။ လူက်ဲ ပါးတယ္။ ေဘးနားက လမ္းေတြမွာ  ေဆးတပ္က အရာရွိေတြအတြက္ သီးသန္႔ထားတဲ့ အိမ္ယာေတြ၊ တိုက္တန္းေတြ အစီ အရီ ရွိေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းက စံုတြဲေတြ ညေနဖက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တတ္ၾကတဲ့ လမ္းကေလးေတြက သြားရင္လည္း ေရာက္တယ္။ စစ္ေဆးရံုႀကီးကို ျဖတ္လို႔ ေနာက္ဖက္က ထြက္သြားရင္လည္း ေရာက္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ မုန္႔၊ အစား အေသာက္ သိပ္မေကာင္းလွေပမယ့္ ဆိတ္ၿငိမ္လူရွင္းတဲ့ဆိုင္။ သူ႔ကို အေဆာင္ကေန က်ေနာ္ ေခၚထုတ္လာခဲ့တယ္။ သိပ္ အံ့ၾသပံု မျပပါဘူး။ သူက လိုက္လာခဲ့တယ္။

"က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို စကားေလး ဘာေလး ေျပာခ်င္လို႔။ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့"
"လက္ဘက္ရည္ သြားေသာက္ၾကရေအာင္ေလ...."
က်ေနာ္ အတည္ၿငိမ္ဆံုး လုပ္ထားေပမယ့္ သိပ္သတၱိ မရွိသလို ခပ္ရြံ႔ရြံ႔.. သူကလည္း "သြားတာေပါ့" ဆိုၿပီး လိုက္လာ တယ္။ တလမ္းလံုး စကားတလံုးမွ မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။
အခုပဲ စာကို ေပးလုိက္ရေတာ့မလား..
ဟိုေရာက္မွ စာကို ေပးရမလား... ေဝခြဲမရဘူး။ လမ္းမွာ တိတ္ဆိတ္မေနရေလေအာင္ ေျပာလာၾကတာေတာ့ 'အေဆာင္က ဟင္းေကာင္းလား၊ ဒီေန႔ ဘာခ်က္လဲ'။ 'ဆိုးတယ္။ ဒီေန႔ အေဆာင္မွာ ေရမလာဘူး' ဆိုတာေတြ။

လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ေရာက္လာတယ္။ ေမွာင္ကုတ္ကုတ္ ဆိုင္ထဲမွာ ထိုင္လို႔ လက္ဘက္ရည္ေတြမွာလိုက္ၾကတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အတန္းေဖာ္ တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္က ဆိုင္မွာ ထမင္းေက်ာ္လာ စားေနၾကတယ္။ ေသပါၿပီ။

က်ေနာ့္အစီအစဥ္ေတြ ပ်က္ေတာ့မွာပဲ။ ဟိုေျပာ ..သည္ေျပာနဲ႔ ေနရတယ္။ ေျခာက္ေသြ႔ေနတာေတာ့ အမွန္။ မထူးပါဘူး။ ျပန္မွ ေပးေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ျပင္ဆင္လိုက္ျပန္တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး။ ေဘာလံုးပြဲၿပီးလို႔လား မသိဘူး။ အားကစားသမား တအုပ္ေရာက္လာၿပီး ဆူညံေနတယ္။ "လူမ်ားတယ္၊ ျပန္ရေအာင္" ဆိုၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။

၁၀-မိနစ္...။ ဒီကေန အေဆာင္ကို ျပန္ေရာက္မယ့္အခ်ိန္။ ဒီၾကားထဲေတာ့ က်ေနာ္လႈပ္ရွားရေတာ့မယ္။ ၁၀-မိနစ္။ ဒီ ၁၀ မိနစ္မွာ က်ေနာ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ အခုလို အေဆာင္က ေခၚလာတာဟာ ဘာမွ အဓိပၸါယ္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္တခါ ထပ္ၿပီး အေဆာင္ကေခၚထုတ္ဖို႔လည္း ခက္ခဲသြားႏိုင္တယ္။ ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတလံုးလိုပဲ က်ေနာ့္ဦးေဏွာက္က တစ္ေတာက္ တစ္ေတာက္နဲ႔ လႈပ္ရွားေနတယ္။ မဂၤလာဒံု ေဆးအရာရွိ ရိပ္သာ အိမ္ယာတန္းဖက္ သစ္ပင္ႀကီးေတြေပၚမွာ ဗ်ဳိင္းေတြက အိပ္တန္းတက္ဖို႔ က်ဳိးက်ဳိးၾကည္ၾကည္ ေအာ္ျမည္လို႔.. ေက်ာင္းေရွ႕ကား မွတ္တိုင္မွာလည္း လူေတြက ဒီေန႔မွ ပိုမ်ားသလို။ ဘတ္စ္ကားက မလာေသးဖူးလား။

က်ေနာ္စာကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ေသခ်ာ စီရင္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္စာ။ ဒီစာေရးတဲ့အခါ က်ေနာ့္ရဲ႔ေသသပ္တဲ့ လက္ေရးကို အလွဆံုးေရးထားတာ။ ဒီစာေရးေတာ့ ေရေမႊးေဘာပင္ကို မသံုးပါဘူး။ ကေလးကလား။ က်ေနာ္က ရိုးသားမႈကိုလည္း ျပခ်င္တယ္။  

"မစုလိႈင္ရယ္.. စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။ က်ေနာ္ စာတေစာင္ေရးထားတာ ရွိတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါ။ က်ေနာ္အခု ေျပာခ်င္တာလည္း ေရးထားပါတယ္။"
"ဟဲ့….. နင္ကလည္း လူၾကားထဲမွာ.. "
က်ေနာ့စာကို လြယ္အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္လိုက္ရတယ္။ အေဆာင္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ပိုမဆိုးဘူးလား။ ဧည့္ခန္းပါလာမွာ လူ ေတြ၊ ဧည့္သည္ေတြ အျပည့္ေလ။ ဒုကၡပါပဲ။
အေဆာင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့မွ "ေပးေတာ့" လို႔ ဆိုလာတယ္။
ဝွဴးးးးး... ၿပီးေတာ့ ကိုင္ထားတယ္။ ခပ္တည္တည္ပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီး နီေနသလား မသိပါဘူး။ "နင္ကလဲ.. ငါလည္း နင့္ကို စိတ္ဝင္စားပါတယ္။ ေနာက္က်ရင္ အေဆာင္ကို လာလည္.."
က်ေနာ့ ေမတၱာစာကို ဖတ္မၾကည့္ဖူး။
တထိုင္တည္း အေျဖေပးသလို ေျပာခ်လိုက္တယ္။

က်ေနာ္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ ေပ်ာ္ရမယ့္အစား၊ ရင္ေလးသလိုႀကီး ျဖစ္လာေနတယ္။ အခု ရည္းစားျဖစ္သြားၿပီလား။ က်ေနာ္ တို႔ သူမ်ားအတြဲေတြလို တြဲလို႔ရၿပီလား။ ဘာလုပ္ရမလဲ...အမွတ္ (၉) ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ရင္ေတြပူလို႔ ျပန္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ မမွားႏိုင္ပါဘူး။ ေသခ်ာ သလားဆိုေတာ့လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမးခြန္းေတြျဖစ္ေနတုန္း။ တအံုေႏြးေႏြး ဆိုတာ မ်ဳိးေပါ့။  

ေနာက္ပိုင္းမွာ စုလိႈင္က သူ႔ပို႔လာတဲ့စာမွာ ေရးတယ္။

"မင္းကိုခ်စ္တာဟာ ျမင့္ျမတ္တယ္လို႔ ထင္တဲ့ မင္းရဲ႔စိတ္ဓာတ္ကို သေဘာက်လို႔… Field Trip မွာတုန္းက အရာရာကို သည္းခံခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့ မင္းကို ေလးစားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လဲ မင္းကိုခ်က္ခ်င္း အေျဖေပးခဲ့မိတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ မင္း အရမ္းအထင္ေသး သြားမလားလို႔ စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ ၿပီး မင္းအေနနဲ႔ ကိုယ့္အေပၚမွာ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ သေဘာထားမွာလား… ကိုယ့္ဘက္မွာ အားနည္းခ်က္ေတြရွိေနေတာ့ မင္းအခ်စ္ကို မယံုႏိုင္သလိုပါပဲ။ အေျခအေနေတြ ဖန္တီးလာလို႔သာ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာလို႔ ထင္ေနမိတယ္။"

+++++++++++++++++++++

"ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက မစုလိႈင္ကို ခ်စ္သလား၊ မခ်စ္ဘူးလား မေသခ်ာဘဲနဲ႔ စာေပးခဲ့တာေပါ့" ကိုမင္းလြင္က ေမးတယ္။

"အင္း… အဲလိုေတာ့လည္း ျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး" က်ေနာ္ ျပန္ေျဖမိတယ္။

က်ေနာ္တို႔ စခန္းေရာက္ေတာ့ ေဆးရံုမွာပဲ အခန္းတခုမွာ စုၿပီး ေနၾကတယ္။ ေဘးနားမွာ ေဆးပံုးေတြ၊ ပစၥည္းပစၥယေတြ စုပံုထားတဲ့ ေဆးစတိုခန္းလို အခန္းမ်ဳိးပါပဲ။ ဒီအခန္းမွာပဲ လူ ၃-၄ ေယာက္ စုၿပီး အိပ္ၾကတယ္။ ေဆးရံုသာဆိုတယ္။ ဝါးသဲပိုးကပ္၊ ဖက္မိုးေဆာက္ထားတဲ့ ေျမစိုက္တဲႀကီး ပါပဲ။ ေဆးရံုကို ခပ္ႀကီးႀကီးတဲႀကီးအျဖစ္ ေဆာက္ထားတယ္။ လူနာ ကုတင္ေတြအျဖစ္ ေျမစိုက္ ဝါးကြပ္ျပစ္ေတြ ထိုးထားတယ္။ ကြပ္ျပစ္တလံုး လူနာ ၂ ေယာက္ဆိုေတာ့ လူနာ ၂၀ နီးပါး ေတာ့ အသာေလးဆန္႔တယ္။ ေထာင့္တခုမွာ က်ေနာ္တို႔ အခန္းကို အကာအရံနဲ႔ေဆာက္၊ တံခါးကိုေတာ့ လိုက္ကာခန္းဆီး နဲ႔ ကာထားတယ္။ အခန္းေရွ႔ကို ခုန္ဆင္းလိုက္ရင္ ေရေႏြးဗူး၊ ေဆးထိုးအပ္၊ ေသြးတိုင္းကိရိယာေတြ၊ ေဆးအခ်ိဳ႔ထားတဲ့ လူနာ စစ္ေဆးခန္း။ နယ္စပ္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ႏိုင္ငံတကာ အဲန္ဂ်ီအိုအဖြဲ႔အစည္းေတြက လာလွဴထားေတာ့ ေဆးဝါးက အေတာ္အသင့္ ရွိေနၿပီ။ အေရးႀကီးေဆးဝါးစာရင္း၊ လူနာေရာဂါျဖစ္ပြားမႈ အေျခအေနကို သူတို႔ဆီကို က်ေနာ္ တို႔က ၃-လတႀကိမ္ တင္ျပရတယ္။ အခ်ဳိ႔သူတို႔မေပးႏိုင္တဲ့ ေဆးေတြကို နီးစပ္ရာ ထိုင္းၿမိဳ႔ကေလးက ဝယ္ရတယ္။ လူနာ ကေတာ့ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ သာမန္အဖ်ားအနာ ေရာဂါပဲ မ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျပန္လွန္ဖတ္ကိုးကားႏိုင္ဖို႔ ေဆးစာအုပ္ အခ်ဳိ႔ လည္း ၿမိဳ႔သြားတဲ့သူေတြက တဆင့္ ျပန္ရွာေဖြရတယ္။ လူနာရာဇဝင္ေရးဖို႔ ခ်ပ္ျပားေတြ၊ ပံုစံေတြ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ျပဳစု ရတယ္။ လူနာမွတ္တမ္းထိန္းသိမ္းတဲ့ စနစ္၊ ရယ္ဂ်စ္စတာ မွတ္ပံုတင္ေတြကို လုပ္ရတယ္။ အတန္းက်တဲ့ စာညံ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဒီလူနာေတြနဲ႔ေတာ့ ေတြ႔ပါေလေရာ။

စခန္းက အဖြဲ႔သားေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို အားကိုးၾကတယ္။ စခန္းမွာ ၿမိဳ႔ေတြအလိုက္ ဘားတိုက္ေတြ ေဆာက္ၿပီး ေနၾကတယ္။ ေျမစိုက္ ရင္ခြဲဘားတိုက္တခုဆိုရင္ လူ ၆၀ ေလာက္ ဆန္႔မယ္။ တဖက္ကို ေျခခ်င္းဆိုင္ လူ ၃၀ ေလာက္ အိပ္ယာခင္းလို႔ ရႏိုင္မယ္။ သံျဖဴဇရပ္အုပ္စု၊ မုဒံုအုပ္စု၊ ရန္ကုန္အုပ္စု၊ စျဖင့္ ၿမို႔ေတြအလိုက္ စုၿပီးေနထိုင္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႔က ပါလာတဲ့ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္၊ သို႔မဟုတ္ လူႀကီးေတြက ဒီလူငယ္အုပ္ေတြကို ထိန္းသိမ္းၾကတယ္။ စခန္းတခုလံုး အေနနဲ႔ က်ေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ ေကာ္မီတီတခု ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္မႈစနစ္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းသစ္လာေဆာက္ရာ ေနရာက ဘုရားသံုးဆူနဲ႔ ၁-နာရီခရီး (၄-၅ ကီလိုမီတာ) ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရမယ့္ နမ့္ကိတ္လို႔ ေခၚတဲ့ ရြာနေဘးပဲ။ ျမက္ရိုင္းေတာႀကီးကို ထြင္ၿပီး ဘားတိုက္ေတြေဆာက္ဖို႔ ေနရာေရြး၊ ေနရာခ်ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဝါးမရွားေသးဘူး။ စခန္းက နည္းနည္းေလွ်ာက္သြားလို႔ ရတဲ့ေနရာမွာ ဝါးပိုးဝါးပင္ေတြ ရႏိုင္ေသးတယ္။ ခုတ္သူခုတ္။ ထမ္းၿပီး သယ္သူသယ္။ စခန္းအနီးမွာေတာ့ ေတာ္ရံုဝါးကေလးေတြ ရွိတယ္။ ဖက္ကေတာ့ ရြာကဖက္ထိုးၿပီး ေရာင္းတာကို ဝယ္သံုးၾကရတယ္။ စခန္း ခ်တဲ့ ေနရာထဲမွာ သစ္စက္တလံုးက ရွိေနေသးေတာ့ အခ်ဳိ႔ ပကာသား၊ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ သစ္အဖ်ားအနားေတြကို ယူသံုး ေဆာက္လို႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ၿမိဳ႕သားေတြ၊ ႏွီးျပစ္ဖို႔ေတာင္ ဓားကိုေျဖာင့္ေအာင္ မကိုင္တတ္ၾကသူေတြ။

ဘားတိုက္အမ်ားစုက နယ္ကပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကပဲ ဦးေဆာင္ေဆာက္လုပ္သြားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုက်ေတာ့ စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြက 'ဆရာဝန္'လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ ေဒသခံ မုဒံုဖက္က အသံဝဲဝဲနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ 'ဆရာဝန္း' ျဖစ္ပါေလ ေရာ။ သူတို႔ေလသံကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ရလာၾကတယ္။ "ဆရာဝန္း၊ ဒီေကာင္း ဖ်ားပလပ္ေနတာ ၾကာၿပီး" ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။    

ညညေတြ ေက်ာခင္းရင္း၊ မအိပ္ခင္ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ဖလွယ္မိၾကတယ္။ လသာတဲ့ ညမ်ဳိးဆိုရင္ အိမ္လြမ္း သလိုလို။ တေယာက္ေယာက္ကို လြမ္းေဆြးသလိုလို။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုမင္းလြင္၊ ကိုသက္ေဌးႏိုင္၊ အျခားေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ ေတြနဲ႔ စကားဝိုင္းေကာင္းၾကတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း စုလိႈင္အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပမိေနတာ။

"ဒီလိုဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ရည္းစားသာ ျဖစ္တယ္။ လူခ်င္း ရင္းႏွီးဖို႔ အခ်ိန္နည္းခဲ့တယ္။" က်ေနာ္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ အေၾကာင္း၊ သူ႔ေဆးရံု ပိုစတင္ (Posting)၊ ကိုယ့္ေဆးရံု ပိုစတင္ ေနရာလြဲတာေတြ ျပန္ေျပာျပျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္က ေနာက္ပိုင္း သူ႔ဆီကို စာေတြေရးပို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က သူမ်ားေတြ ရည္းစားစာလို မေရးခ်င္ဘူး။ စာတန္း တခုလို ေခါင္းစဥ္တခုတပ္ၿပီး ေရးေပးျဖစ္တယ္။ "လူတေယာက္ရဲ႔ အိမ္"၊ "လူတေယာက္ရဲ႔ အိပ္မက္"၊ "လူတေယာက္ရဲ႔ လမ္းၾကားကေလး" အဲသည္လိုမ်ဳိး။ က်ေနာ္ထင္တာ (ကိုယ့္ဘာသာ ယူဆေနတာကေတာ့) က်ေနာ္တို႔ အနာဂတ္အတြက္ သံစံုညႇိေနတာမ်ဳိးေပါ့။ က်ေနာ့္ကို နားလည္လာေအာင္၊ က်ေနာ့္ အိပ္မက္ေတြ၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ က်ေနာ့္အတၱေတြကို နားလည္လာေအာင္ ေျပာျပေနတာမ်ဳိးေပါ့။ တီးဝိုင္းတခုမွာ သီခ်င္းတပုဒ္ မျဖစ္ခင္ တူရိယာေတြ သံစံုညိႇၾကသလိုေလ။ က်ေနာ္ကလည္း ကဗ်ာရူး၊ စာရူးေလ။ ဒါကို စုလိႈင္ကေတာ့ ဘယ္လို ဖတ္ေနမိသလဲ မသိဘူး။ သူနဲ႔ သိပ္မဆိုင္လွတဲ့ ဝတၳဳတပုဒ္ကို ဖတ္ေနသလိုမ်ဳိး ဖတ္ေနခဲ့ေလမလား။ က်ေနာ္ မသိႏိုင္ခဲ့ဘူး။   

သူစာေရးခဲ့ဖူးတယ္။ "တခါတေလက်ေတာ့ မင္းအဖို႔ ကဗ်ာေတြ၊ ဝတၳဳေတြ ေရးလို႔ေကာင္းေအာင္မ်ား ခ်စ္တာလားလို႔ ေတြး ေနမိေသးတယ္။ မင္းကို ေစာ္ကားတယ္လို႔ေတာ့ မထင္ေစခ်င္ဘူး။ မင္းကို စာေရးရရင္လည္း ဘာေရးရမွန္း မသိဘူး။ ကိုယ့္စာကို ဖတ္ၿပီး ရီေနမွာကို အရမ္းေၾကာက္တာပဲ။ တခါမွလည္း မေရးဘူးေတာ့ တမ်ဳိးႀကီးပဲ။ ေရးရ တာရွက္တယ္။" 

ဒီလိုေတာ့ သူေျပာဖူးတယ္။

"ဒီလိုဗ်… ကိုမင္းလြင္ က်ေနာ္ စာအုပ္တအုပ္ဖတ္ဖူးတယ္။[1] ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္း စိတ္ပညာ သေဘာဆန္ဆန္ စာအုပ္ပဲ။ ေရာင္းေကာင္းတဲ့စာအုပ္စာရင္းေတာ့ ဝင္တယ္။ အဲဒီမွာ စာေရးဆရာ အမ္၊ စေကာ့ ပက္ (M. Scott Peck) က ေဆြးေႏြးထားတာ၊ ရွည္ၾကာတဲ့ အိမ္ေထာင္၊ ေအာင္ျမင္တဲ့ အခ်စ္ေတြဟာ ၃-နားညီတဲ့ ႀတိဂံတခုလိုပဲ တဲ့။ ဆိုလိုတာကဗ်ာ ႀတိဂံအနားတဖက္က ရင္းႏွီးမႈ၊ က်န္ အနားတဖက္က ယံုၾကည္မႈ (Trust)၊ က်န္ အနားတဖက္က လိင္ဆြဲေဆာင္မႈ (Sexual appeal) ဗ်။ တခုခု လိုေနရင္ ေအာင္ျမင္တဲ့ အခ်စ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတယ္ဗ်။"

"တယ္ဆိုတဲ့ စာပါလား" သူက ျပန္ေနာက္တယ္။

"ဒီလိုေလ… ရင္းႏွီးမႈ နည္းေနမယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ယံုၾကည္မႈေတာ့ ရွိေနမယ္။ လိင္ကိစၥလည္း တန္သေလာက္ ရွိမယ္၊ ဒါမ်ဳိးက ၾကာရွည္လာတဲ့ လင္မယားေတြမွာ ျဖစ္တတ္တာမ်ဳိး၊ သူတို႔မွာ သိပ္ၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရွိၾကေတာ့ မွာ မဟုတ္ဘူး။

ရင္းႏွီးမႈေတာ့ ရွိမယ္၊ ယံုၾကည္မႈေတာ့ ေပ်ာက္သြားတယ္။ လိင္ကိစၥလည္း ရွိေနဦးမယ္။ လင္-မယားေတြမွာ တေယာက္ ေယာက္က ေဖာက္ျပန္ၿပီးေတာ့ ျပန္သည္းခံ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေပါင္းသင္းေနၾကရတဲ့ လင္မယားမ်ဳိးေတြေပါ့။ ဒါမွ မဟုတ္ ေငြေပးၿပီး လိင္အေရာင္းအဝယ္ လုပ္သလိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ယံုၾကည္စရာမလိုဘူး ေလ။

ရင္းႏွီးမႈရွိမယ္။ ယံုၾကည္မႈရွိတယ္။ လိင္ကိစၥ မပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲက ကိစၥမ်ဳိးေပါ့။ ၃-နားညီမွသာ အိမ္ေထာင္ ေတြ ခိုင္ျမဲတယ္။ အခ်စ္က ရွင္သန္မယ္လို႔ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ၾကားထဲ ၃-နားညီ ႀတိဂံတည္ေဆာက္ဖို႔ အခ်ိန္ နည္းခဲ့တယ္ေလ"….

---

[1] M. Scott Peck ေရးတဲ့ လူသြား နည့္တဲ့လမ္း- အခ်စ္၊ ရိုးရာစဥ္လာ တန္ဖိုးမ်ားနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ (The Road Less Travelled: A new psychology of love, traditional values and spiritual growth. 2003. Touchstone Anniversary Edition.)