ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၁)

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၁)

ဘုရားသံုးဆူ ၁၀၂ စခန္းမွာ ေတာင္ယာခုတ္ၿပီး ေက်ာက္ဖရံုသီး အႀကီးအက်ယ္ စိုက္ၾကတယ္။ ဦးေဆာင္သူေတြကေတာ့ တပ္ရင္း ၁၀၂ က ေခါင္းေဆာင္ ကိုတိုးႀကီးနဲ႔ ကိုရဲမြန္၊ က်န္သူတို႔ရဲေဘာ္ေတြပဲ။ ကိုတိုးႀကီးက ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းသား ေဟာင္း၊ စိတ္ရင္းေကာင္းတယ္။ လူခ်စ္လူခင္လည္း ေပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက စကားမပီတာ၊ 'တ' နဲ႔ 'သ' နဲ႔ မကြဲ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို စေနာက္ၾကတယ္။ "ကဲ… တိုတိုတိပ္တိပ္နဲ႔ ေတေတတပ္တပ္ သြားၾကမယ္။" တို႔၊ "ဝက္သားကြာ အတစ္တစ္ေလးေတြတံုးၿပီး ခ်က္ထားတာ၊ တိုးလို႔ တံမံတလင္းေပၚ တြန္လိုက္ရတယ္" ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ ကိုရဲမြန္ကလည္း အသက္ႀကီးတဲ့ ဂ်ီတီအိုင္ဆင္း ေက်ာင္းသားတေယာက္ပဲ။ သူတို႔က တပ္ရင္း (၁၀၂) မွာ တေထာင့္ တေနရာ ဦးေဆာင္မႈ ယူထားၾကတယ္။

တရက္မွာ ကိုတိုးႀကီးက ႂကြားလာတယ္။ သူတို႔ ေတာင္ယာစိုက္ထားတဲ့အေၾကာင္း။

ဘုရားသံုးဆူေဒသမွာက ေက်ာက္ဖရံုသီးက တလံုးကို ၅ ဘတ္ေစ်းရတယ္။ ေက်ာက္ဖရံုသီးက ေရရွည္အထားအသို ခံၿပီး၊ မပုတ္မသိုးတတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အိမ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ေရရွည္ရိကၡာအတြက္ ဝယ္ယူစုေဆာင္းၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာက္ဖရံုသီးကို ၿမိဳ႔ေစ်းက လာဝယ္တာ နည္းနည္းပါးပါးပဲရွိတယ္။ ေဒသေစ်းကြက္ စားသံုးမႈအတြက္ ေလာက္သာ ဝယ္ယူေနၾကတာ။ သူတို႔က တပ္ရင္း ၁၀၂ ေနာက္ေက်ာ ေတာင္ကုန္းကို ေတာင္ယာခုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ ေတာင္ယာမွာ ေက်ာက္ဖရံုသီး၊ ေရႊဖရံုသီးေတြ စိုက္ထားတယ္။ သူတို႔က တြက္ေရးေတာ့ စက္သူေဌး။

"ေအာင္သူ ရ.. ဒီလိုကြ၊ ေက်ာက္ဖရံုသီးက တပင္ကို ၁၀ လံုးထြက္မယ္။ ငါတို႔က အပင္ ၁၀၀၀၀ ေက်ာ္ စိုက္ထားတာ။ အဲသည္ေတာ့ ေက်ာက္ဖရံုသီး အလံုး ၁၀၀,၀၀၀ (တသိန္းရမယ္)။ ေက်ာက္ဖရံုသီးတလံုးကို ၅ ဘတ္ဆိုရင္ကြာ ဝင္ေငြက ၅ သိန္းရမယ္။ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ ၄ သိန္းတြက္ကြာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေအေကေသနတ္တလက္က ၅,၀၀၀ ဘတ္ပဲ ရွိတယ္။ ဒါဆိုရင္ ေသနတ္ဝယ္ရင္ အလက္ ၈၀ ရမယ္။ က်ည္ေတြဘာေတြေတာ့ ထပ္ဝယ္ဖို႔ လိုေသးတာေပါ့။" သူတို႔တြက္ကိန္းနဲ႔ သူတို႔ အလုပ္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီကာလမွာ နယ္စပ္မွာ လက္နက္ေမွာင္ခိုေတြက ရွာရသိပ္မခက္လွဘူး။ ေအေက ေသနတ္တလက္ ၅,၀၀၀ ဆိုတာလည္း လူတိုင္းသိတဲ့ ေစ်းလိုျဖစ္ေနတယ္။ ကမ္ေဘာဒီးယား ျပည္တြင္းစစ္ၿပီးလို႔ အဲဒီ ဖက္ကေန ပိုလွ်ံလာတဲ့ လက္နက္ေတြက ထိုင္းနယ္စပ္ဖက္ကို ေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ တကယ္ ေတာ့ ေက်ာက္ဖရံုသီးဆိုတာ လူတိုင္းလိုခ်င္ေနတဲ့ ရွားပါးပစၥည္းမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကိုတိုးႀကီးတို႔ တြက္ထားသလို အလုပ္မျဖစ္ ေၾကာင္း ျပလာတယ္။ အေစာပိုင္းမွာ ေက်ာက္ဖရံုသီး ဝယ္လက္ရွိတယ္။ ခဏေနေတာ့ ရြာအတြက္က ေန႔ဖို႔ညစာ ေရွ႔ေရး အတြက္ ေက်ာက္ဖရံုသီးက ဖူလံုသြားခဲ့ၿပီ။ အဲဒီအခါမွာ ဘုရားသံုးဆူေစ်းက မျဖဴ -မနီတို႔ဆိုင္မွာ ေက်ာက္ဖရံုသီးနဲ႔ ေကာ္ဖီ ဘာတာစနစ္နဲ႔ ဖလွယ္ေသာက္ၾကရတယ္။ ေက်ာက္ဖရံုသီး တလံုး ၅ ဘတ္- ေကာ္ဖီတခြက္ ၅- ဘတ္။ တပ္ရင္း ၁၀၂ က ရဲေဘာ္ေတြက ေက်ာက္ဖရံုသီးတလံုးသယ္သြား၊ ၅ မိုင္ေလာက္ ခရီးကိုလမ္းေလွ်ာက္၊ ၿပီးေတာ့ မျဖဴ-မနီကို ပိုးပန္းရင္း လက္ဖက္ရည္-ေကာ္ဖီတခြက္ကို ေက်ာက္ဖရံုသီးတလံုးနဲ႔ လဲလွယ္ေသာက္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လာ။

ဒီလိုနဲ႔ ဟိုဆိုင္မွာလည္း ေက်ာက္ဖရံုသီးေတြ ပံုလာၿပီ။ ေက်ာက္ဖရံုသီး ၂-လံုး ၅ ဘတ္ျဖစ္လာတယ္။ အရင္က တလံုး ေကာ္ဖီတခြက္ဆိုရင္၊ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာက္ဖရံုသီး ၂-လံုးေပးမွ ေကာ္ဖီတခြက္ရေတာ့တယ္။ စခန္းဂိုေဒါင္ထဲလည္း ေက်ာက္ဖရံုသီးေတြပံုလို႔။ ဒါနဲ႔ ဘုရားသံုးဆူေဒသကို ရန္သူ႔စစ္ေၾကာင္းက ထိုးစစ္ဆင္လာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ကိုတိုးႀကီး တို႔က "တို႔ ေက်ာက္ဖရုံသီးေတြကို လိုခ်င္လို႔ လာလုတဲ့စစ္ပြဲပဲ။ 'ေက်ာက္ဖရံုသီးစစ္ပြဲ' လို႔ သမုတ္ၾကတယ္။  

စစ္ပူလာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ တပ္ရင္း ၁၀၂ စခန္းအနား ေက်ာက္ေတာင္မွာ အေျခခ်တဲ့ အေမရိကန္ ဘုန္းႀကီးကလည္း ႏႈတ္ဆက္တယ္။ "ဒီေနရာမွာ မၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့ဘူး၊ သူထြက္သြားရေတာ့မယ္" လို႔ ေျပာတယ္။ တပ္ရင္း ၁၀၂ စခန္းခ်ရာ အနီး ေက်ာက္ေတာင္ဂူထဲမွာ အေမရိကန္ဘုန္းႀကီးတပါး သီတင္းသံုး စခန္းခ်ေနခဲ့တယ္။ သူ႔အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိရသလို၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း စပ္စုၿပီး မေမးျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။ သတင္းၾကားဖူးတာေတာ့ တခါက သူက ေလယာဥ္မွဴးျဖစ္ခဲ့ ဖူးတယ္လို႔လည္း ဆိုတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံဆင္းဖို႔ တခါ ခက္ခဲေနခ်ိန္မွာ ေလယာဥ္ပ်ံေတာင္ပံေပၚမွာ ျမန္မာျပည္က ရဟႏၱာ ဘုန္းႀကီးတပါးကို ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေလယာဥ္ေရွာေရွာရႈရႈ ဆင္းသက္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ပံုျပင္တပုဒ္ၾကားရဖူး တယ္။ ဒီဘုန္းႀကီးဟာ အဲဒီပံုျပင္ဇာတ္လမ္းထဲက ေလယာဥ္မွဴးလို႔လည္း ဆိုၾကတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေမရိကန္ ဘုန္းႀကီးက ဝိနည္းေစာင့္လြန္းတယ္။ မနက္ဆြမ္းခံရင္ ဖိနပ္မစီးဘူး။ မ်က္လႊာကိုခ်ထားတယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေျခလွမ္းက လြဲလို႔ ေရွ႔ကိုမၾကည့္ဘူး။ ဆြမ္းခံတဲ့အခ်ိန္အခါမွာလည္း သတ္မွတ္အေရအတြက္ရွိတဲ့ အိမ္ကိုပဲ ဆြမ္းခံတယ္၊ ရရင္ဖုန္းေပးတယ္။ မရခဲ့ရင္လည္း မရတဲ့အတိုင္း အငတ္ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြလည္း တခါ တေလ ဆြမ္း၊ စားဖြယ္သြားကပ္လွဴဖူးတာ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူတခါငွက္ဖ်ား ဖ်ားေနလို႔ ေဆးသြားခ်ိတ္ေပးဖူး တယ္။ အခုေတာ့ ဒီေဒသဟာ မၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔စခန္း ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ စစ္ေၾကာင္းတက္လာရင္ေတာင္ ခုခံဖို႔ ေသနတ္မရွိဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဘန္ေကာက္တက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြကို အကူအညီေပးေနၾက အဖြဲ႔အစည္း၊ မိသားစုေတြဆီကို အလွဴခံ ၾကရတယ္။ ေျပာရရင္ ဘန္ေကာက္မွာ အဖြဲ႔အစည္းအခ်ဳိ႔က ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြကို ကူညီေရးနဲ႔ ေထာက္ပံ့ေရး လုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ တခုကေတာ့ ကုလသမဂၢ ဌာနတခုက အရာရွိ ေဒါက္တာတင္ျမင့္ဦး ဦးေဆာင္တဲ့ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရး ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔ (Emergency Relief Fund-- ERF) အဖြဲ႔ပဲ။ သူတို႔မိသားစု ေနထိုင္ရာ တိုင္ပင္းတာဝါ (Taipen Tower) အေဆာက္အဦကို စြဲလို႔၊ "အိမ္ႀကီး" လို႔လည္း ေခၚၾကတယ္။ ေနာက္တဖြဲ႔ကေတာ့ ဦးေမာင္ေမာင္ေဆြ၊ ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ႂကြယ္၊ ေဒၚျပံုးနဲ႔ ဦးစိုင္းထြန္းတို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ (United States of Burma--USB) အဖြဲ႔ပဲ။ သံရံုးတခု မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဦးစိုးပိုင္တို႔ မိသားစုကလည္း ကူညီၾကတယ္။ ဦးေအာင္ႏု ဦးေဆာင္တဲ့ (ဒညတ) အဖြဲ႔ကေတာ့ ယခင္က စခန္းေတြကို ကူညီတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူတို႔လည္း ႏိုင္ငံေရးအသင္းအဖြဲ႔ တခုျဖစ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူတို႔နဲ႔ အလြမ္းသင့္သူေတြကိုပဲ ကူညီေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းကို USB အဖြဲ႔က ဘတ္ေငြတသိန္းေက်ာ္ ကူညီတာနဲ႔ တပ္စိတ္ တစိတ္စာ ေသနတ္ေတြ ခ်က္ခ်င္ဝယ္ယူ တပ္ဆင္ႏိုင္လိုက္တယ္။ (တပ္စိတ္ တစိတ္စာဆိုတဲ့ေနရာမွာ လူ ၁၀ ေယာက္ အတြက္ လက္နက္ငယ္ ၉ လက္၊ က်ည္နဲ႔ RPG-2 ခြင္းဒံုးတလက္ ပါဝင္တယ္။) အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်န္စခန္းအသီးသီးက လည္း ေငြရွာၾကတယ္။ ဗဟိုျပန္ၾကားေရးဌာနက ကိုကိုေလးလည္း ေငြေတြနဲ႔ ျပန္လာတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဆီက ေသနတ္အခ်ဳိ႔ဝယ္ယူ၊ တပ္ရင္း (၁၀၂) ကို တပ္ဆင္ၿပီး သူလည္း ေရွ႔တန္းဆင္းဖို႔ လုပ္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူစခန္းကို စတက္လာခဲ့တဲ့ မုကၠနင္ေက်းရြာမွာ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အာဏာသိမ္းၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ  အစိုးရစစ္တပ္ ခလရ (၁၀၆) က တပ္ရင္း ထိုင္ေနခဲ့တယ္။ တပ္ရင္းမွဴးကေတာ့ ေနာက္ပိုင္း နာမည္ႀကီးလာမယ့္ ဒု-ဗမက သီဟသူရ သူရစစ္ေမာင္ပဲ။ အခု ဘုရားသံုးဆူထိုးစစ္ကိုလည္း သူကပဲ ဗ်ဴဟာမွဴးလုပ္ၿပီး ထိုးစစ္ဆင္လာမယ္။ တပ္ရင္း ၃ ရင္း ပါမယ္လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မြန္မဟာမိတ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး သံုးသပ္ေနၾကတုန္းပဲ။ အရင္တုန္းက လည္း ဘုရားသံုးဆူေဒသကို လာၿပီး ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့ဖူးတာ ရွိတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အေျခခ်သိမ္းပိုက္ စခန္းထိုင္ထားတာ မ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူး။ စခန္းေတြကို သိမ္းပိုက္၊ မီးရႈိ႔ဖ်က္ဆီးၿပီး ျပန္ဆင္းသြားၾကတာ မ်ားတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ေနာက္တန္း ကေန ေထာက္ပံ့ရတာ ေထာက္ပံ့ေရးလမ္းေၾကာင္း ရွည္လွတယ္။ အခု အခ်ိန္မွာလည္း အရင္လိုပဲ တခဏတာ လာေရာက္သိမ္းပိုက္တဲ့ ထိုးစစ္မ်ဳိး ျဖစ္မယ္လို႔ မွန္းဆၾကသူေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကအဲန္ယူေဒသက စခန္းေတြ ကိုလည္း တခုၿပီးတခု ထိုးစစ္ဆင္သိမ္းပိုက္ တိုက္ခိုက္ေနၿပီ၊ ဒီတခါ ဘုရားသံုးဆူစခန္းရရင္ လက္လႊတ္ဖြယ္ မရွိဘူး၊ အတည္တက် စခန္းခ်သြားႏိုင္တယ္လို႔ သံုးသပ္ေနသူေတြလည္း ရွိတယ္။ စစ္သတင္းေၾကာင့္ စည္ကားစ ေက်းရြာလူထု ေတြလည္း ေဘးလြတ္ရာ ေျပာင္းေရႊ႔ကုန္ၾကတယ္။ တရက္မွာ ဘုရားသံုးဆူအနီးက သစ္စက္မွာ လူအခ်ဳိ႔ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ရန္ျဖစ္တဲ့ ဝရုန္းသုန္းကား သတင္းေၾကာင့္ပဲ ရြာလန္႔ၿပီး ေျပးတယ္။ ဘုရားသံုးဆူေက်းရြာ ေျခာက္ကပ္သြားတယ္။

မြန္ျပည္သစ္ပါတီကေတာ့ မြန္အမ်ဳိးသားေန႔ က်င္းပဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ဒီႏွစ္ပြဲကို စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္၊ ခ်ီတက္ အေလးျပဳမယ္။ ဘုရားသံုးဆူရြာက ကြင္းမွာ က်င္းပမယ္ ျပင္ဆင္ထားလို႔၊ မုတ္ဦးေတြလည္း ရြာလမ္းမမွာ ျပင္ဆင္ထားၾက တယ္။ ရြာလူထုေတြ မလန္႔ရေအာင္လည္း ရြာထဲမွာ ေလာ္စပီကာနဲ႔ လွည့္ၿပီး ဗမာ-မြန္-ကရင္ ဘာသာေတြနဲ႔ ေၾကညာ တယ္။ "မိဘျပည္သူမ်ား ခင္ဗ်ား၊ ရန္သူ႔ရဲ႔ ထိုးစစ္အေပၚ ဘာမွ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔ မရွိၾကပါနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ ေအာက္ေျခက ရြာေတြမွာ ခံစစ္ေတြ ေသခ်ာျပင္ဆင္ထားၿပီး ရွိေနပါတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ အင္အား… မည္မွ်၊ ေကအဲန္ယူနဲ႔ ေကအဲန္ ဒီအို ကာကြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႔… အင္အား မည္၍မည္မွ်၊ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔… အင္အား မည္၍မည္မွ်… ခုခံစစ္ကို ေသခ်ာ ျပင္ဆင္ထားပါတယ္၊ မစိုးရိမ္ၾကပါနဲ႔…. " စပီကာနဲ႔ လွည့္ၿပီး ေၾကညာသံေတြကို ၾကားေနၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရြာက ေျခာက္ကပ္ေနခဲ့ၿပီ။ လူေတြ မရွိတဲ့အခါ ေခြးေတြက အစာရလိုရျငား က်ေနာ္တို႔ သြားေလရာေနာက္ကို တေကာက္ ေကာက္ လိုက္ေနၾကတယ္။ အရင္လို မေဟာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဆီက တခုခု စားရႏိုးနဲ႔ ႏွာေခါင္း တရႈံ႔ရႈံ႔၊ အသနားခံတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနတတ္ၾကတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဖတ္ဖူးတဲ့ "ပါရီက်ဆံုးခန္း" ဝတၳဳႀကီးက ပိုလို႔ ပီျပင္လာသလိုပဲ။ ျပင္သစ္လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အမတ္ မင္းေတြက လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေဆြးေႏြးေနၾကပံုကို ျမင္ေယာင္လာတယ္။ "က်ေနာ္တို႔ဟာ ဂ်ာမန္ရဲ႔ ထိုးစစ္ကို ရိုက္ခ်ဳိးႏိုင္ပါတယ္။ ဟစ္တလာရဲ႔ တပ္ေတြဟာ ျပင္သစ္တပ္မေတာ္ေရွ႔ေမွာက္မွာ ဒူးေထာက္ခစားရမွာ။ ျပင္သစ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႔ နီေမာင္းတဲ့ ေသြးေတြ၊ သတၱိေတြကို ျပသဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ပါၿပီ" စသည္ျဖင့္ ၾကားေယာင္လာတယ္။ ျပင္သစ္ လႊတ္ေတာ္ထဲ ဝိုင္အရက္ခြက္ေတြ ေျမႇာက္ရင္း၊ ကခုန္ပြဲ အခမ္းအနားေတြကို ရႈစားရင္း။ တခ်ိန္တည္းမွာ စစ္မတိုက္ခ်င္ဘဲ ေရွ႔တန္းကို လိုက္သြားရတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ "လူဆန္း" အျဖစ္ကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ျမင္ေယာင္ေနၾကတယ္။

"ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္ မဟုတ္ဘူး။" ဒီလို ေရရြတ္ရင္း လူဆန္းတေယာက္ ေရွ႔တန္းကို တရြတ္တိုက္ ပါသြားရပံု။

ဘုရားသံုးဆူ ထိုးစစ္မတိုင္ခင္မွာ ပူးတြဲစစ္ဆင္ေရး ညိႇႏိႈင္းဖို႔ အစည္းအေဝးေခၚတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ဖိတ္ေခၚတယ္ ဆိုေပမယ့္ မြန္ျပည္သစ္မွာ ရွိတဲ့ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းကို ဦးစီးေနတဲ့ တိုင္ဝမ္လူမ်ဳိး မစၥတာရပ္ (Mr. Yap) က ဖိတ္ေခၚ တာ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္အနားမွာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ သင္တန္းေက်ာင္း ခမ္းမေဆာင္ တခုမွာ ဒီအစည္းအေဝးကို က်င္းပတယ္။ ဒီသင္တန္းေက်ာင္းကေတာ့ သစ္လံုးေတြကို ခံတပ္ေတြသဖြယ္ ကာရံထားၿပီး၊ ဘူးသီးငေပါင္းေၾကာ္လို တရုတ္စာေတြကိုလည္း စေကာခ်ပ္ႀကီးေတြေပၚ ေရးလို႔ ဆိုင္းပုတ္ေတြသဖြယ္ ကပ္ထားေသးတယ္။ အစည္းအေဝးကို မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဥကၠ႒ ႏိုင္ေရႊက်င္၊ စစ္ဦးစီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေထာမြန္တို႔ တက္ၾကတယ္။ ေကအဲန္ယူ ေခါင္းေဆာင္ေတြဖက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တာမလာေဘာ၊ ဖူးတာအယ္၊ ဗိုလ္မွဴးတူးတူးေလး နဲ႔ အခ်ဳိ႔ တက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြ ဖက္ကေတာ့ က်ေနာ္၊ ဦးျမင့္လိႈင္ (၁၀၁ ခြဲ ၂)၊ ကိုသီရီညြန္႔၊ ကိုတိုးႀကီး၊ ကိုဝင္းမိုး (၁၀၂)၊ ဆရာေက်ာ္တင့္၊ ကိုသန္းႏိုင္ (၁၀၁) တို႔ တက္ၾကတယ္။

မစၥတာရပ္က အမွာစကား စေျပာတယ္။ အဂၤလိပ္လို။ "အခု အေျခအေနမွာ ရန္သူဟာ အေရွ႔ေတာင္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ က စစ္ဗ်ဴဟာ (၂) ဦးေဆာင္ၿပီး တက္လာတယ္။ ခလရ (၃၁)၊ ခလရ (၁၀၁)၊ ခလရ (၁၀၆) တပ္ရင္းေတြပါတယ္။ ရန္သူ အင္အားနဲ႔ မြန္၊ ကရင္၊ ေက်ာင္းသား အင္အားပူးေပါင္းလိုက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ဖက္က အင္အားကလည္း မငယ္လွဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ညီညြတ္ရင္ ဒီထိုးစစ္ကို ရိုက္ခ်ဳိးႏိုင္မယ္" မိန္႔ခြန္းေတြ ေႁခြေနတယ္။ သူက ေမာ္စီတုန္းရဲ႔ ေျပာက္က်ားစစ္ ဗ်ဴဟာေတြ ျဖစ္တဲ့ "ရန္လာ ငါနား၊ ရန္နား ငါရႈပ္၊ ရန္ဆုတ္ ငါတိုက္၊ ရန္ေျပး ငါလိုက္" စတဲ့ ဗ်ဴဟာေတြကို ကိုးကားေျပာ ေသးတယ္။ အမွည့္ေခၽြစစ္၊ ခံစစ္ထဲက ထိုးစစ္ စသျဖင့္ သီအိုရီေတြကိုလည္း ရြတ္ေနတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ ဥကၠ႒ ႏိုင္ေရႊက်င္က ၾကည့္လို႔မရေတာ့ဘူး ထင္တယ္။ "မစၥတာရပ္… ခင္ဗ်ားေတာ္သင့္ၿပီ၊ က်ေနာ္တို႔ အေရးေပၚေနၿပီ၊ က်ေနာ္ တို႔ခ်င္း ေဆြးေႏြးပါရေစ" လို႔ ေျပာတယ္။ မစၥတာရပ္လည္း ၿငိမ္သြားတယ္။ ေကအဲန္ယူဖက္ကေတာ့ ကိုယ္ဖက္ကိုယ္သာ လံုေအာင္ကာ ဆိုတဲ့ သေဘာထားမ်ဳိး ေပးတယ္။ တိတိက်က် ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈမ်ဳိး သိပ္မေတြ႔ရဘူး။ အေရးေပၚ စက္ ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ စကားဝွက္ စက္လိုင္းလဲလွယ္တာေလာက္ေတာင္ မေတြ႔ရဘူး။ အစည္းအေဝးက ဒီလုိပဲ ၿပီးသြားခဲ့ တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း သူတို႔ တိုင္ဝမ္အဖြဲ႔ရံုးက ေကၽြးေမြးတဲ့ တရုတ္စာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို စားၿပီး ျပန္လာခဲ့ ၾကတယ္။ လူသူရွင္းေနတဲ့ ေက်းရြာ ဖုန္ထူထူလမ္းမထဲ ကားျဖတ္ေမာင္းၿပီး ရြာထဲဝင္လာခဲ့တယ္။ ဖိုးဝီးကား ေနာက္ပြင့္ ေတြအေပၚမွာ ေသနတ္ေတြ တေထာင္ေထာင္နဲ႔ ေကာင္းဘိြဳင္ေတြလို။

"ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္မဟုတ္ဘူး။" က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ပါရီ က်ဆံုးခန္းထဲက လူဆန္းလို ေရရြတ္ရင္း ေရွ႔တန္းကို ဆင္းသြားၾကတယ္။