ျပည္ထြက္ခန္း (၂)
ေက်ာင္းပိတ္ထားေတာ့ စာဖတ္ရမလား၊ စာထဲလည္း စိတ္မထည့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အျဖစ္ေတြက
ေလာေလာလတ္လတ္ ၾကံဳ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေရွာ့ခ္ရ ေသြးလန္႔ဖြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားက က်ေနာ္တို႔
မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးဟာ ေျခာက္ျခားဆဲပဲ။ တခါတေလ ညညမွာ စစ္ကားေတြ
ကင္းလွည့္သြားၾကတယ္။ သိမ္းပိုက္ခံထားရတဲ့ ၿမိဳ႔ႀကီးတၿမိဳ႔လို၊ လူေတြက ရံုးေတြသာျပန္တက္ၾကတယ္။
စစ္အစိုးရက ထုတ္ျပန္တဲ့ အမိန္႔ေတြအတိုင္း စက္ရံုေတြလိုသာ နာခံအလုပ္လုပ္ ေနၾကတယ္၊ စစ္ရႈံးလိုက္ေလ်ာလိုက္ၾကရတဲ့
ၿမိဳ႔က လူထုေတြလို။ ဟိုနားေပၚတာဆြဲတယ္၊ ဒီနားေပၚတာဆြဲတယ္ သတင္း ေတြကလည္း ရွိေသးတယ္။
တခါက ရပ္ကြက္ထဲေတာင္ လူေတြကိုေပၚတာဆြဲတယ္ဆိုလို႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ထြက္ေျပးၾကတာ
ၾကံဳရတယ္။ ဘယ္ဟာ အမွားအမွန္ယူရေကာင္း မသိတဲ့ ေကာလာဟလေတြက ၿမိဳ႔ေလထုကိုသိုင္းဖြဲ႔ထားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ့္ ကဗ်ာမွတ္စုစာအုပ္ေလးမွာ ဟိုျခစ္သည္ျခစ္ လုပ္ေနမိတယ္။
" အသုဘ ခ်ၿပီးစအိမ္လို
ညရဲ႔ကိုယ္ထဲ အသံမဲ့။
ပိုးေကာင္ငယ္မ်ား အသံ
စကၠန္႔တံလို လႈပ္လႈပ္
မိုးတိမ္ ပုတ္စပ္စပ္
မလတ္မဆတ္ လ နဲ႔
ၾကယ္တို႔ရဲ႔ ဖတ္စာမဲ့"
ညရဲ႔ကိုယ္ထဲ အသံမဲ့။
ပိုးေကာင္ငယ္မ်ား အသံ
စကၠန္႔တံလို လႈပ္လႈပ္
မိုးတိမ္ ပုတ္စပ္စပ္
မလတ္မဆတ္ လ နဲ႔
ၾကယ္တို႔ရဲ႔ ဖတ္စာမဲ့"
ၿမိဳ႔ထဲမွာေတာ့
ႏိုင္ငံေရးအရ ျပန္လႈပ္ရွားလာၾကတာလည္း ျမင္ရတယ္။ အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ စစ္အစိုးရက ပါတီစံုေရြး
ေကာက္ပြဲေတြ လုပ္ေပးမယ္လို႔ ကတိေပးတယ္။ အရင္ မဆလအစိုးရ ဖြဲ႔စည္းေပးထားတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေတြေကာ္မရွင္
ကိုလည္း မဖ်က္သိမ္းဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့ တတ္သိအစု၊ ဦးေအာင္ႀကီးအစု၊
သူရဦးတင္ဦးနဲ႔ ဦးေအာင္ေရႊဦးေဆာင္တဲ့ မ်ုိးခ်စ္တပ္မွဴး အစုတို႔ စုေပါင္းၾကၿပီး အမ်ဳိးသား
ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေပၚထြက္လာတယ္။[1] ပါတီ
ရံုးေတြ ဟိုနားသည္နားဖြင့္ ေတြ႔ေနရၿပီ။ ၈၈၈၈ က လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုမိုးသီးဇြန္အပါအဝင္
လူငယ္ ေတြကလည္း လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္ တစ္ပါတီ (DPNS) အျဖစ္ စုစည္းေပၚထြက္လာတယ္။[2] အင္းစိန္မွာေတာင္
ရံုးလာ ဖြင့္ၿပီးၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ညဆိုရင္ ညမထြက္ရအမိန္႔ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ရွိတယ္။
ညေနေမွာင္လာရင္ လူေတြက အေျပးအလႊားအိမ္ျပန္ၾကရတယ္။ အိမ္ျပန္မေရာက္ဘဲ လမ္းမွာ စစ္သားေတြက
စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြမွာ ၾကံဳရရင္ ျပႆနာရွိတယ္။ မထင္ရင္ မထင္သလို ရိုက္ႏွက္ ခံၾကရတယ္။ အိမ္ေတြမွာလည္း
ဧည့္စာရင္းစစ္၊ လိုရင္လိုသလို ဝင္ ဖမ္းဆီးေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းလည္း ရွိေနတယ္။
"က်ေနာ္
ႏိုင္ငံေရးပါတီထဲ ဝင္ရမလား" က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ကိုမင္းလြင္ကို ေမးမိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔
မၿပီးဆံုးေသးတဲ့၊ မေအာင္ျမင္လိုက္တဲ့ ၈၈၈၈ ဒီမိုကေရစီ အေရး ေတာ္ပံုႀကီးအတြက္ က်ေနာ့္မွာလည္း
အုတ္တခ်ပ္၊ သဲတပြင့္ေပးဆပ္ဖို႔ တာဝန္ရွိတယ္လို႔ ထင္ျမင္မိတယ္။ လွည္းေန ေလွေအာင္း ျမင္းေစာင္းမက်န္
လူထုႀကီးထြက္လာ၊ အံုႂကြဆႏၵျပတာ ေတာင္မွ ဒီမိုကေရစီမရဘူးဆိုေတာ့ ဒီပံုနဲ႔ဆို၊ တသက္ ဘယ္ေတာ့မွ
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ လြယ္ လြယ္ပဲ စဥ္းစားမိတယ္။
"က်ေနာ္လည္း
စိတ္မပါဘူးဗ်။" ကိုမင္းလြင္က ျပန္ေျပာတယ္။ ေျပာရရင္ က်ေနာ္က နယ္မွာႀကီးလာတဲ့သူ၊
၁၀-တန္း ေအာင္ေတာ့ ဘားအံက။ မိသားစုက ေနာက္ပိုင္းမွ ရန္ကုန္ေျပာင္းၿပီး အေျခခ်လာတာ။
ရန္ကုန္နယ္ေျမက နယ္စိမ္း၊ ကိုယ္ကဧည့္သည္လို ႀကီးလာတာ။ ခုလိုမ်ုိး ညမထြက္ရ အမိန္႔တည္ဆဲ
ကာလမွာ သိပ္ခက္တယ္။ ညအိပ္စရာ သူငယ္ ခ်င္း၊ အသိအိမ္ နည္းပါးလွတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ဆိုတာ
အင္းစိန္ကေန ၿမိဳ႔ထဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းရွိရာ မဂၤလာဒံု၊ ေျမာက္ဥကၠလာ ပံုမွန္သြားတဲ့
လမ္းေၾကာင္းပဲ သိတယ္။ ၈၈၈၈-ကာလကလို ေခ်မႈန္းခံရတယ္ဆိုရင္ ေျပးလႊားဖို႔လမ္း လည္း သိပ္သိလွတာ
မဟုတ္ဘူး။ မလယ္မဝယ္နဲ႔ ထိပ္ဆံုး ဖမ္းခံသြားရႏိုင္တယ္။ ကိုမင္းလြင္က ပဲခူးက ေဆး-၂ ကို
ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသား။ က်ေနာ့္ထက္ ၂-တန္းေလာက္ ငယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ စာေပေရးရာ၊
ကဗ်ာ ကိစၥေတြ ေျပာရင္းဆိုရင္း ရင္းႏွီးလာတာ။ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအရပါ
ဆက္စပ္မႈပိုရွိလာၾကတယ္။
အခု
ေက်ာင္းပိတ္ထားေပမယ့္လည္း သူက ပဲခူးမျပန္ဘူး၊ ရန္ကုန္မွာ ႏိုင္ငံေရးစိတ္နဲ႔ က်န္ေနတယ္။
က်ေနာ္ရွိတဲ့အိမ္
လာလည္ရင္း က်ေနာ္တို႔က အင္းစိန္လမ္းဆံုထိပ္က 'ဇြန္' လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ
သူ႔သေဘာထား ေမးၾကည့္မိတာ။ ၈၈ သပိတ္ကာလအတြင္းတုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ ေတြနဲ႔
လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ စုစည္းၿပီး၊ ဦးႏု၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အပါအဝင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို
စုစည္းၾကဖို႔ ေခါင္းေဆာင္မႈ ခိုင္ခိုင္မာမာေပးႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ တိုက္တြန္းဖူးၾကတယ္။
ဒီအစည္းအေဝးကို ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) လမ္း မေတာ္ဝင္းထဲမွာ က်င္းပၿပီး၊ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းက
ဒီလိုျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ လႈံ႕ေဆာ္သူ၊ အစည္းအေဝးတက္သူေတြထဲမွာ ကိုမိုးသူဝင္း (ယခု နယူးေယာက္)၊
ကိုမင္းလြင္တို႔ ပါၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြ ေမွ်ာ္မွန္းသလို လူႀကီးေတြ မညီညြတ္ႏိုင္ၾကဘူး၊
စုစည္းေခါင္းေဆာင္မႈ မေပးႏိုင္ၾကဘူး။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏု ဦးေဆာင္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ
ၾကား ျဖတ္အစိုးရဖြဲ႔တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔၊ ဦးတင္ဦးတို႔က မပူးေပါင္းၾကဘူး။
"ကိုေအာင္သူ…
ဒီလိုဗ်။ အခုအေနအထားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ တုန္းကလို မဟာဗ်ဴဟာ၊ နည္းဗ်ဴဟာပိုင္း
စနစ္ က်မႈ မရွိဘူး။ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ စနစ္တက် ဖြဲ႔စည္းၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေနၾကတာလည္း
မဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေက်ာင္း သားလႈပ္ရွားမႈက ဦးတည္ရာမဲ့ေနခဲ့တယ္။ ျပည္သူေတြကလည္း အစိုးရကို
မေက်နပ္လြန္းလို႔သာ ထေပါက္ကြဲၾကတာ၊ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ဘယ္အရပ္ကို ဦးတည္ရမွန္း မသိၾကဘူးဗ်။
ဒီအေနအထားမွာ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ညႊန္ျပေပး ႏိုင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈကလည္း ရွားပါးေနတယ္။
ေဒၚစုကလည္း ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတုန္းပဲလို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္"
သူက စကားေျပာရင္ ခပ္ဆတ္ဆတ္၊ ေခါင္းကလည္း ခါလိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဝိုင္းက ဆိုင္ အျပင္ဘက္
ေလဟာနယ္ထဲမွာ… ေဘးမွာေတာ့ ကုကၠိဳလ္ရြက္ေတြ ေဝ့ဝဲက်ေနတယ္။
ေျပာရရင္ေတာ့
ေခါင္းေဆာင္မႈ ေကာင္းေကာင္းစုစည္း မေပးႏိုင္ခဲ့တာ၊ အဲသည္အစည္းအေဝးမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရးအာဃာတ
ေတြ ၾကားရဖူးတာ က်ေနာ္လည္း သိပ္ေတာ့မေက်နပ္လွပါဘူး။ အခုက်မွ ပါတီထူေထာင္ ဒီမိုကေရစီေရြးေကာက္ပြဲကို
ေစာင့္မယ္။ စစ္အစိုးရက လုပ္ေပးမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲက တရားမွ်တပါ့မလား၊ အႏိုင္ရရင္ေရာ တကယ္
ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ လာမွာလား။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ သံသယရွိေနတယ္။
"
ထားလိုက္ပါဗ်ာ။ မဝင္ပါနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔မွာက တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ (activists) ေတြ မ်ားတယ္။
(ideologist) ေတြးေခၚ သူေခါင္းေဆာင္ေတြ ရွားတယ္ဗ်။ ထားလိုက္ပါဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြအေၾကာင္းပဲ
ေျပာၾကရေအာင္ပါ" သူက
စကားလမ္းေၾကာင္း
ေျပာင္းတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အေျပာင္းအလဲကို လိုခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုလိုလိပ္ခဲတည္းလည္း
အေနအထားကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဘာမွလည္း လုပ္မရဘူး။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး လက္ခံတာ၊ သေဘာက်ေနတဲ့
စကားစု တခု ကေတာ့ အခ်င္းခ်င္းၾကား တူညီၾကတယ္။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ေျပာထားဖူးတယ္။
"ကိုယ္ျဖတ္သန္းတဲ့ေခတ္က ပခံုး ေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့ တာဝန္ကို ေရွာင္လႊဲလို႔ မရႏိုင္ဘူး"
ဆိုတာပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ေခတ္ဆိုးႀကီးမွာ က်ေနာ္တို႔ ေအးခ်မ္းစြာ ပညာသင္ၾကားဖို႔ ဆိုတာ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္
စကားကို ကိုးကားလို႔၊ ပစ္ခတ္မႈထဲ က်ဆံုးသြားရတဲ့ 'ေလွ်ာေမြး' (ေခၚ) ကိုေဇာ္လြင္ထြန္းလည္း
က်ေနာ့္ကို ေျပာခဲ့ဖူးေသးတယ္။ သပိတ္ ျမင့္မားေနဆဲကာလ၊ ေလွ်ာေမြး က်ေနာ့္ဆီ ေပါက္ခ်လာခဲ့ဖူးေသးတယ္။
က်ေနာ္ တို႔ စကားေျပာျဖစ္တာကလည္း အခု "ဇြန္" လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပဲ။ "က်ေနာ္တို႔ဗ်ာ..
သပိတ္လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း ေမာလာ ၿပီ။ တေန႔တေန႔ လမ္းေပၚေလွ်ာက္ ဆႏၵမျပခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေနပူသံျပာ
ဘာမွလည္း မထိေရာက္ဘူးလို႔ ခံစားလာရတယ္။ အစ္ကိုရာ… က်ေနာ္ေတာ့ တခုခုလုပ္ခ်င္တယ္။ ခုလို
လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵမျပခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ" သူက လာေျပာဖူးတယ္။ ဘာလုပ္ၾကရမွန္းလည္း က်ေနာ္
မသိပါဘူး။
"သပိတ္မွာ
ေခါင္းေဆာင္မႈ မဲ့ေနတယ္ဗ်။ အုပ္စု အုပ္စုေတြေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေတြကို အင္အားေကာင္းေအာင္
ေပါင္းစုေပး မယ့္ အင္အားစုလိုတယ္။ ေနာက္အဆင့္ကို တင္ေပးမယ့္ မဟာဗ်ဴဟာလိုတယ္ဗ်။ ဒီကေနၿပီး
ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႔ရင္ဖြဲ႔၊ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ အစိုးရနဲ႔ စကားေျပာသင့္တယ္
ထင္တယ္" က်ေနာ္က ကိုေဇာ္လြင္ထြန္း (ေလွ်ာေမြး) တို႔ကို ျပန္ေျပာဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္
သပိတ္ကာလမွာ လူထုၾကားထြက္လာတဲ့ ဗိုလ္္ခ်ဳပ္သမီး ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း
ဦးႏု၊ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု မျဖစ္ခင္ကာလမွာ ဦးေနဝင္းဆီ လိပ္မူၿပီး ၄၁-မ်က္ႏွာ စာတန္းေရး
ဖူးတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးတို႔၊ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုက နာမည္ထြက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ
စုစည္းဖို႔ ႀကိဳးစား သင့္တယ္လို႔ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ထင္မိၾကတယ္။ အေျခအေနကိုေတာ့ စိတ္ပ်က္ေနတာ
အမွန္ပဲ။ ပါတီေတြလည္း စုစည္း ေခါင္းေဆာင္မႈ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္း
မွတ္ပံုတင္တဲ့ ပါတီေတြစာရင္းက ၂၀၀ နီးေတာ့မယ္။
ကိုမင္းလြင္ကေတာ့
ျပတ္တယ္။ ေဒါသပိုႀကီးတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေလွ်ာေမြးကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အထိ လက္ေပၚ ျမင္ခဲ့
ရသူ၊ ဒီလို အရပ္မဲ့ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြကို လက္နက္နဲ႔ ေခ်မႈန္းပစ္ခတ္တာကို ေဒါသေပါက္ကြဲေနခဲ့သူ။
ဒီလိုကိစၥမ်ဳိး ကို လက္နက္ကိုင္ျပန္တုံ႔ျပန္ရမယ္လို႔ ျမင္ေနတဲ့သူ။ "က်ေနာ္တို႔
စေတးၾကရမွာေပါ့ဗ်ာ။ မတရားမႈကို ဆန္႔က်င္ရဲတဲ့ သတၱိ နဲ႔ ေခတ္ရဲ႔တာဝန္ ေက်ႁပြန္မႈကိုေတာ့
ျပရလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုက အျဖဴထည္သက္သက္။ (state) အေျခခံ ေက်ာင္းသားေလးေတြ၊
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အကြက္ေရႊ႔ၾကတဲ့အထဲမွာ ဓားစာခံေတာ့ အျဖစ္မခံေစခ်င္ဘူး။ ဘယ္သူ႔ အသံုးခ်ခံမွေတာ့
မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး"။
ကိုမင္းလြင္က ေပါက္ကြဲၿပီး ေျပာေနတယ္။
No comments:
Post a Comment