လက္မွတ္ထိုးရမယ္ဆို
က်ေနာ္တို႔က သိပ္ေၾကာက္တာ…
ေနာက္ပိုင္းက် ခံရလြန္းလို႔။
က်ေနာ္တို႔က ေတာသားေတြ
စည္ပင္ဆို မျမင္ဖူးဘူး
အခြင့္ထူးဆိုမပါ၊
ျပာယာခတ္ ေရွ႔ထြက္ၾကဆိုရင္ ကိုယ္ေရွ႔ဆံုး။
ဆိုင္ကယ္လမ္းေလာက္၊
လိုတဲ့ေက်ာင္းေဆာက္၊
ဖ်ားနာရင္ ေဆးကုဖို႔ေလာက္ေတာ့ ရခ်င္တယ္။
ၿမိဳ႔က အစည္းအေဝးသြားပါတယ္
ရြာကိစၥ မေျပာသာဘူး
ၿမိဳ႔မရပ္ကြက္ ျပႆနာေတြခ်ည္း
အစည္းအေဝးဆို
ကိုယ္ကလည္း စကားမပီ
ဒီလိုနဲ႔ ခရီးစားရိတ္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္။
လိုေနတာက ေက်ာင္းဆရာ၊ က်န္းမာေရးမွဴး
လူဦးေရ ၁၀,၀၀၀ မွ ေဆးမွဴးတေယာက္ဆိုေတာ့
က်ေနာ္တုိ႔က လူကို ၾကက္ဥေဖာက္စက္နဲ႔ ရွာရမလို။
သူနာျပဳဆရာမကလည္း
တစ္လမွာ ၁၀ ရက္ေလာက္
သင္တန္း၊ လခ်ဳပ္နဲ႔ ၿမိဳ႔ကိုေရာက္ေန…
ေသတာေတာင္ သူ႔ကိုေစာင့္ေနရမယ္။
ေတာထဲကကလည္း
ဘာမွန္းမသိရ
ရြာကလူကို လာလာဖမ္းတယ္
ရွိသမွ်အသိေလးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေတြးမိၾကတာေတာ့
"ဘယ္လက္နက္ကိုင္မွ မေကာင္းပါဘူး"ရယ္လို႔။
အခု ဒု-သမၼတေပါ့
သူလည္း ဒီရြာမွာေနခဲ့ဖူးတယ္
တပ္ရင္းမွဴး ဘဝနဲ႔
ကိုယ္ခံရတာေတာ့ ကိုယ္ပဲ သိတာေပါ့….။
ေယာဟန္ေအာင္
၂၁ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၆
No comments:
Post a Comment