ေမွာင္မဲၿပိဳင္တဲ့
ေခ်ာင္လိႈဏ္ထဲမွာ
ငါတေယာက္တည္း ရွိတယ္။
မ်က္လံုးမ်ား ကန္းစြ မျမင္ရ
အလင္းတစ မဲ့တဲ့
လိႈဏ္တခုရဲ႔ အလယ္မွာ
ဘယ္လို ေရာက္လာတယ္ မသိ
ငါ... ေက်ာ့မိေနၿပီ။
အစာေရ...
စာ
ရွဴရန္ ေလဟာ
ဖြဲ႔စည္းမႈ သဟာ
ငါ.. လိုအပ္ေတာင့္တ
ခ်စ္တဲ့သူမ
ကဗ်ာတစ
အား.... ဘာမွ
ဘာမွ မရွိၾကေတာ့ဘူး။
<ရူးသြပ္စြာ>
ဘာကို ၾကည့္ၾကည့္
ဘယ္ကို ၾကည့္ၾကည့္
မ်က္စိမွာ ကေ၀
နားမွာ တေစၦ
ရင္မွာ ေန။
ေၾကာင္နက္ တေကာင္ရဲ႔
နက္ေမွာင္တဲ့ မ်က္လံုးတစံုလို
ငါ ေတြ႔လိုက္သလိုပဲ။
စူးလက္ေတာက္ပစြာ
<ငါ့အဖို႔>
မွိန္ျပေဖ်ာ့ေတာ့စြာ
<အမ်ားအဖို႔>
မစို႔ မပို႔ အလင္းတစဟာ
၀င္းပလာတဲ့
‘ဓူ၀ံၾကယ္’ ျဖစ္ရမယ္။
ေယာဟန္ေအာင္
ဇူလိုင္ ၈၊ ၁၉၈၆။
No comments:
Post a Comment