ဒါ ... သီခ်င္းပဲလား

တေန႔က က်ေနာ္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံေရာက္ေနတဲ့ ယခင္က က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ ကိုဘေစာထြန္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပန္ရတယ္။ ေျပာစရာ ေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ သူက ဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္၊ ဂီတာကို ခ်စ္တဲ့သူ။ က်ေနာ္တို႔က ေတာထဲမွာ ဘီလူးစ္ သီခ်င္း ေတြ ေရးဖို႔ ျပင္ၾကေတာ့လည္း သူက တက္တက္ႂကြႂကြ။ က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ့ဘေလာ့ကို ဖတ္ပါလို႔ ေၾကာ္ျငာရ တာ အေမာ။

ကိုဘေစာက ၁၉၉၂ မာနယ္ပေလာတိုက္ပြဲမွာ မိုင္းဒဏ္ရာနဲ႔ သူ႔ေျခတဖက္ဟာ ေသရာပါ အနာတရ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သူက က်ေနာ္ကို ဆက္သြယ္လို႔ ရရခ်င္း ပင့္ခ္ ဖလိြဳက္ (Pink Floyd) ရဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ျပန္ေပးပါမယ္ လို႔ ကတိေပးလိုက္တယ္။ မဲေဆာက္မွာ သူ႔အိမ္ေလးမွာလည္း ပင့္ ဖလိြဳက္သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ေပး ခဲ့ ဘူးတယ္။ ေနာက္ ေတာ့ သူဘာသာျပန္ခိုင္းထားတဲ့ က်ေနာ္ ပင့္ခ္ ဖလိြဳက္ သီခ်င္းကို တင္ေပးပါမယ္။

ဒီသီခ်င္းကေတာ့ ပင့္ခ္ ဖလိြဳက္ မဟုတ္ဘူး။ ဆိုသူက ဆူဆန္ ဗီဂါ (Susanne Vega) ။ နားေထာင္စဥ္က ကိုဘေစာထြန္း လည္း ႀကိဳက္ခဲ့တယ္လို႔ ထင္တာပဲ။

ဒီသီခ်င္းကေလးကို နားေထာင္ဖူးတာေတာ့ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒီအယ္လ္ဘမ္က ၁၉၈၇ မွာ ထြက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ္ေတာထဲမွာ ရွိတုန္းက လာလည္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္တေယာက္ဆီက နားေထာင္ခဲ့ရတာ။ တေန႔က ျပန္ရွာေတြ႔ တာနဲ႔ Susanne Vega ကို ျပန္နားေထာင္ေနမိတယ္။ သူမကေတာ့ နယူးေယာက္သူပါ။ ဘယ္လိုတီးလံုး (melody) မွ မပါပဲနဲ႔ သီခ်င္း ျဖစ္ေအာင္ သူဆိုသြားတာကိုေတာ့ Susanne Vega ရဲ႕ သတၱိကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ စာသား (Lyrics) သက္သက္ ေတြ လည္း ေတးျဖစ္တာပဲေနာ္လို႔ ေတြးေနမိေပါ့။ တြမ္ ဒိုင္နာဆိုတာကေတာ့ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕၊ ဘေရာ့ေ၀း လမ္း ၁၂၀ မွာရွိတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္တခု အမည္ပါ။ ကိုဘေစာထြန္း လာၾကည့္မိရင္လည္း သူဒီသီခ်င္းကေလးကို အမွတ္ရေကာင္းပါတယ္။





My name is Luka ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကိုလည္း က်ေနာ္ႏွစ္သက္မိတယ္။ လုကာဆိုတဲ့ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပမ္းခံရတဲ့ ကေလး တေယာက္အေၾကာင္း (abused child) ကို ဖြဲ႔တယ္လို႔ ေျပာၾကတာပါပဲ။