Pages

Saturday, February 3, 2018

ဆွတ်ပျံ့ဒဏ်ရာ

အင်းစိန်ဘူတာရုံက ရထားဥသြသံကို
သူရော ငါရော ကြားခဲ့ကြရမှာ
ဂျုံး ဂျက်ဂျက်၊ ဂျုံးဂျက်ဂျက်
ရထားတွေ အစင်းစင်း ထွက်သွားခဲ့တယ်
ဥဩသံကို အတူတူ နားမထောင်နိုင်ခဲ့ကြဘူး။
ရထားတွေ အစင်းစင်းပြောင်းခဲ့တယ်
သူက သူကြားချင်သလိုကြားခဲ့ပြီး၊ ငါကလည်း ငါဖွင့်ချင်တဲ့အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ခဲ့တယ်
အပြိုင်သံလမ်းတွေ ခြားခဲ့သလိုမျိုး၊


သီချင်းတွေ၊ အခင်းအကျင်းတွေ ပြောင်းခဲ့တယ်
စုံတွဲအက ကဖို့ရာ သံစုံတီးဝိုင်းလည်း ငါတို့မကြုံခဲ့ပါဘူး။
ကြယ်တွေကို တူတူမကြည့်နိုင်ခဲ့
နေဝင်ချိန်တွေ တူတူမငေးနိုင်ခဲ့။  

ခုတော့လည်း ဘူတာလေးက ဒီအတိုင်း
ငါက အလွမ်းပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ ပြန်လာတော့
ဒီမြို့ရဲ့ ပြက္ခဒိန်တွေထဲမှာ
သူကလည်း ရွှေငါးလေးလို သူ့ကန်ထဲ အထီးကျန်
ငါကလည်း ညနေအို ကိုယ့်ဘဝထဲ အလွမ်းတွေအန်လို့။ 

မြက်ပင်ကလေးတွေ ဆောင်းဦးလေမှာ ညင်းပြောင်းကိုင်းညွှတ်ရသလိုမျိုး
ချစ်ခြင်းဟာ လူတယောက်အတွက် ရူးသွပ်ဖို့ ကောင်းကောင်း
လုံလောက်ပေတယ်။

ယောဟန်အောင်

ဖေ ၃၊ ၂၀၁၈

No comments:

Recent Comments