" တကယ္ပဲ ေျခာက္ကပ္တဲ့ၿမိဳ႔ပါ။
ဘုရားေက်ာင္းေတြလည္း ေျခာက္ကပ္
လမ္းမေတြလည္း ေျခာက္ကပ္
ျပတိုက္ေတြမွာလည္း ေျခာက္ကပ္
အရက္ဆိုင္ေတြလည္း ေျခာက္ကပ္
ဘူတာရံုေတြလည္း ေျခာက္ကပ္
ဒီေျခာက္ကပ္ကပ္ ၿမိဳ႔ေတာ္မွာ
အသံုးမက်တဲ့ သမတ တေယာက္ရွိတယ္။
(သူ႔မိန္းမနဲ႔ မိသားစုကလည္း အသံုးမက်ဘူး။) "
ဖတ္ၾကည့္ရင္ "ေနျပည္ေတာ္" လို႔ ထင္ေနဦးမယ္။ သူဖြဲ႔တာကေတာ့ ၀ါရွင္တန္ဒီစီ ၿမိဳ႔ေတာ္ပါပဲ။ ဒီၿမိဳ႔ေတာ္မွာေတာ့ တခါ တေလ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနတတ္သလို၊ တခါတေလလည္း စည္ကား ဆူညံေနတတ္တာမ်ဳိးေတြရွိပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႔ကို အခ်ဳိ႔ေတြက "လူေသ လူျဖဴေယာက္်ားေတြရဲ႔ ၿမိဳ႔" (Dead White Men City) လို႔လည္း ေခၚတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ဆိုလို တာက ဒီၿမိဳ႔မွာ သူရဲေကာင္းအျဖစ္၊ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးေတြအျဖစ္ ထုလုပ္ထားတဲ့ ရုပ္ထုေတြကလည္း မ်ားသကိုး။ အဲသည္ ရုပ္ထုေတြ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း သူရဲေကာင္းေတြ ဆိုေတာ့ ေသၿပီးသားလူေတြခ်ည္း၊ လူျဖဴ သူရဲေကာင္းေတြ ခ်ည္း၊ ေယာက္်ားေတြ ခ်ည္းပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ၀ါရွင္တန္ဒီစီကို ခံုမင္စြာလာလည္ပတ္ေနသူ အေမရိကန္ ျပည္သူေတြလည္း အမ်ားခ်ည္းပါ။ သူတို႔ ကေတာ့ ေလးေလးစားစား တို႔ႏိုင္ငံရဲ႔ၿမိဳ႔ေတာ္ (Our Nation's Capital) လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။
ၿမိဳ႔ေတာ္ ဆိုေတာ့လည္း ေခ်ာက္ကပ္တယ္ ဆိုတာက ရံုးေတြခ်ည္း ရွိေနလို႔ပါ။ ၿမိဳ႔ထဲမွာ လက္ညိႇဳးထိုးမလြဲတာက အစိုးရရံုး ေတြ ရယ္၊ ကြန္ဂရက္က ခ်ေပးတဲ့ ရန္ပံုေငြအတြက္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္း (NGOs) ေတြလည္း ရွိပါ ေသး တယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ေျပာဖို႔ခက္တဲ့ (Lobbyists) ေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ သူတို႔က ကုမၸဏီ ေတြ၊ အျခား ကိစၥ ေပါင္းစံုေတြအတြက္ အေမရိကန္ ကြန္ဂရက္က ဥပေဒေတြ ခ်ေပးႏိုင္ဖို႔၊ အေမရိကန္ အစိုးရက တခုခု လုပ္လာေစဖို႔ တိုက္တြန္း စည္းရံုးေနတဲ့ သူေတြပါ။ ေနာက္ၿပီး Beltway Politics လို႔ေခၚတဲ့ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံေရးလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ၀ါရွင္တန္ၿမိဳ႔ေတာ္ကို 495 လို႔ေခၚတဲ့ ဟိုက္ေ၀းႀကီးနဲ႔ ခါးပတ္ကြင္းလို ၀ိုင္းပတ္ထားပါတယ္။ ဒီလမ္းကို ၿမိဳ႔ရဲ႔ ခါးပတ္ကြင္းလမ္း (Beltway) လို႔ ေခၚၿပီး၊ ဒီအထဲမွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါပဲ။ အဲသည္မွာလည္း ေနာက္ေက်ာ ဒါးထိုး တာေတြ၊ ကတုန္း ကတိုက္ လုပ္တာေတြက အမ်ားသားေပါ့။ ဆီးနိတ္အမတ္တဦးကေတာ့ ေျပာဖူးပါေသးတယ္။ "၀ါရွင္တန္မွာ ယံုၾကည္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေခြးေမြးပါတဲ့" ။ ေခြးက ပိုၿပီး သစၥာရွိလိမ့္မယ္လို႔ သူဆိုလိုခ်င္ပံုပါပဲ။
တခါတေလေတာ့လည္း ၿမိဳ႔ကဆူညံေနတတ္ပါတယ္။ တေလာက အီရတ္စစ္ (၅) ႏွစ္ျပည့္ စစ္ဆန္႔က်င္ေရးဆႏၵျပပြဲေတြ လုပ္ ေတာ့လည္း ၿမိဳ႔က ဆူညံ လႈပ္ရွားေနတတ္ပါတယ္။ တခါတေလလည္း ရာသီအလိုက္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ ရွိတဲ့အခါမွာ ေတာ့ ၿမိဳ႔က ဆူညံသက္၀င္ေနတတ္ပါတယ္။
နိဒါန္းကေတာ့ မဆိုင္တာေတြနဲ႔ ရွည္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက ခ်ယ္ရီေတြ ပြင့္ဖူးတဲ့ ပြဲေတာ္ (Cherry Blossom Festival) အေၾကာင္းပါ။ ဒီေန႔ မတ္ ၂၈ ကေနၿပီး၊ ဧၿပီလ ၁၃ ရက္ေန႔အထိ က်င္းပပါလိမ့္မယ္။ ဒီဓါတ္ပံုမွတ္တမ္းေတြကို ဘေလာ့ သတင္းေထာက္လုပ္ၿပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ [ေရးစရာ နည္းလာေတာ့ အၾကံကုန္ ဂဠဳန္ဆားခ်က္ေပါ့ေလ]
ဒီပြဲေတာ္အတြင္းမွာ ၿမိဳ႔ေတာ္မွာ ခ်ယ္ရီေတြနဲ႔ လွပေနပါလိမ့္မယ္။ ခ်ယ္ရီေတြ တကယ့္ကို ေ၀ေ၀ဆာဆာပါ။ သူ႔ပြဲေတာ္ရဲ႔ သမိုင္း က ဒီလိုစပါတယ္။ တနည္း ေႏြဦးရာသီကို ႀကိဳတဲ့ပြဲလို႔ ေျပာရင္ရသလို၊ ဂ်ပန္-အေမရိကန္ ခ်စ္ၾကည္ေရး အသြင္ လည္း ေဆာင္ ပါတယ္။ ၁၉၁၂ ခုႏွစ္က ဂ်ပန္ တိုက်ဳိ ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္ ယူကီအို အိုဇာကီက အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို ခ်ယ္ရီပင္၊ ၃၀၂၀ ပင္ လက္ေဆာင္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ခ်စ္ၾကည္ေရးအတြက္ပါ။ အဲသည္ အခ်ိန္က အေမရိကန္ သမတ ကေတာ္ Helen Herron Taft နဲ႔ ဂ်ပန္ သံ အမတ္ ကေတာ္ Viscountess Chinda တို႔က စိုက္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ ခ်ယ္ရီေတြ ပြင့္ဖူးလာတ့ဲ အႀကိမ္ပြဲေတာ္ကို ၁၉၃၅ မွာ စခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ကာလမွာေတာ့ ဆိုင္းငံ့ထားခဲ့တယ္ ဆိုပါတယ္။ မက်င္းပခဲ့ပါဘူး။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္မွာလည္း အပင္ ၃၈၀၀ ကို ဂ်ပန္ကေန သမတ ဂၽြန္ဆင္လက္ထက္မွာ ထပ္ၿပီး လက္ေဆာင္ ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ပြဲေတာ္ကို ၂-ပတ္ေလာက္ က်င္းပၿပီး လႈပ္ရွားမႈေတြကေတာ့ အစံုပါ။ အားကစားပြဲေတြက စလို႔၊ ဂ်ပန္ အစား အေသာက္၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓါတ္ပံု ျပပြဲေတြ၊ သိုင္း ျပပြဲေတြ၊ ဆူရွီ/ဆာေကး ျပပြဲေတြ၊ အဆို-အကေတြ အစံုရွိပါလိမ့္
မယ္။ ၁၉၁၂ ခုႏွစ္ကေန ပို႔ထားတဲ့ အပင္ေတြရဲ႔ မ်ဳိးရိုးဗီဇကိုလည္း ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားၿပီး အခုအပင္ေတြကိုလည္း
စနစ္တက် ေစာင့္ေရွာက္ထားတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္သူေတြအတြက္ အႀကိဳက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ၿမိဳ႔ေတာ္က ေခ်ာက္ကပ္ကပ္ေတာ့ မဟုတ္လွ ပါဘူး။
လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္နဲ႔ ခ်ယ္ရီပင္အခ်ဳိ႔
ေျခသြားလမ္းေဘးက ခ်ယ္ရီပင္ေတြ၊ အနံ႔ေမႊးသင္းသင္းေလး ရပါတယ္။
ခ်ယ္ရီ ပြင့္ဖူးတဲ့ ပြဲေတာ္ ဖြင့္ပြဲ
ေသာမတ္စ္ ဂ်က္ဖာဆင္ အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္ရုပ္နဲ႔ လမ္းေဘးက ခ်ယ္ရီပင္ေတြ
1 comment:
လွတယ္
Post a Comment